Despois dun 2010...Por un 2011...

Ahí estamos. No límite que marca o calendario para comunicarnos que pasa o tempo na nosa idade, que volverán os Reis Magos, que haberá un novo entroido, que disfrutaremos unha semana santa, que reaparecerán outra primavera e, despois outro verán...
Pero cada ano non é máis ca un anaco da nosa vida enlatado nunha cifra.
Eu despido este 2010 despois de:

· Abrir unha fiestra na miña vida e pechar outra.
· Que a crise empeorase a vida de moita xente e mellorase a fortuna doutros poucos.
· A perda de moitas vidas por desastres naturais, provocados as veces polo cambio climático.
· O caos provocado en Haití tras sufrir unha cadea de fatalidades.
· A perda de persoeiros que deixaron pegada na vida de case todos.
· Un Ano Santo... cheíño de peregrinos.
· Que en África a xente continúe morrendo de fame ou enfermidades erradicadas no noso avanzado mundo.
· Que continúen morrendo moitas mulleres nas mans de terroristas do partido machista.
· Que as relixións limiten as liberdades do ser humano. Por ser muller, por ser gay, por ser neno...
· Vivir nunha sociedade que ás veces non sei cara a onde vai. E noutras ocasións sorpréndeme gratamente.


Por un 2011:

· No que floreza a humanidade e se murche a crueldade.
· Onde acochemos a nosa Terra dos perigos dun Universo hostil.
· No que os homes e as mulleres non se maten. Pero se respeiten e se amen.
· Para a mellora do continente Africano e outros países acuciados pola pobreza.
· Cheo de traballo para os parados. E de solucións para afogar a crise.
· Que borre enfermidades que agochan a vida sen precipitar a morte, que fan esquecer, que paralizan, que causan dor, moita dor.
· Cuxa música de fondo sexa Paz, paz, paz...
· Onde eu poida alcanzar as miñas pequenas metas. Onde non nos abandoe a saúde. No que eu comece O Camiño de Santiago, e remate o Camiño en Santiago.
· Que todos comecemos como poidamos e acabemos como de verdade desexamos.

Luís Mariñas

A información está de loito. Hoxe foi incinerado en Madrid Luís Mariñas. Un periodista galego cuxo espíritu verá as súas cinzas navegar polas augas do mar Cantábrico. Ese era o seu desexo.
Foi un dos profesionais da nova onda informativa.A él debémoslle os galegos a andaina do primeiro telexornal na nosa lingua.
Este home que ía para enxeneiro de telecomunicacións, deixou esta carreira para comezar a traballar, con tan só 19 anos, en TVE.
Na súa viaxe a non se sabe onde, irá arroupado polo cerre da canle CNN+. Non se esperou o ano vello como se dicía nun principio.
Hoxe é o día dos Inocentes... Pero isto que acabo de escribir, é unha triste realidade.

Julio Cortázar...único

Por si no conocéis a este autor argentino, cuyo trabajo creativo tuvo lugar en París, os recomiendo que os remitáis a una pequeña historia del libro titulado "Historia de Cronopios y Famas". El relato se llama "Preámbulo a las instrucciones para dar cuerda al reloj".
Leer a Cortázar exige poseer una buena dosis de imaginación. Si eres de los que no hacen mucho uso de ella, desempólvala y sácala a relucir. Te ayudará a relajarte y pasarás un buen rato.
El Cortázar psicólogo se evidenció en la novela que lleva por título "Los premios". Un grupo de personas de diversa índole, han de convivir en un barco...
Por supuesto, no nos olvidemos de "Rayuela", obra maestra de la literatura que basa su originalidad no sólo en su argumento, sino en la forma en que ha de ser leída.
Déjate llevar por la extravagancia y contacta con su obra. Descubrirás al Cortázar excéntrico, observador, inteligente, sensible...humano.

Último domingo da CNN+

Hoxe é un domingo negro para a información. Hoxe é o último domingo de emisión da cadea de televisión CNN+. Aínda que o canal non dará o peche definitivo ata o próximo 31 de decembro, xa non haberá máis fins de semana, pois o día de ano vello cae un venres.
Paréceme tremendo que canles chabacanas e horteras manteñan o seu estatus e suban a súa audiencia mentras outras que ofrecen unha información medianamente obxectiva, e digo medianamente, porque non creo que haxa ningún medio de comunicación neutral ao 100%, teñan que deixar de emitir. Isto é debido a malas xestións empresariais que os levan ás mans de propietarios que potencian o entretemento de mal gusto ante a seriedade no producto ofrecido.
Coa cadea caen grandes profesionais como Iñaki Gabilondo, José María Calleja ou Basterra. Pero tamén quedan en peores condicións os de menos relevancia, que non de menos importancia. Estes, non gozarán da sorte dos primeiros, que sempre terán as portas abertas en emisoras de radio e outras televisións, aínda que sexa para facer de tertulianos. Os periodistas de a pé, volverán buscar un lugar onde colocarse, a expresar a información como lles manden, e a cobrar o que lles paguen se queren volver a traballar. Os que nin sequera teñan esa sorte, voltarán a facer cola no INEM.
Haberá que replantexar por quE sucede isto. Haberá que pensar por que hai xente que nin sequera sabe de qué canal falamos. Debemos meditar quEn encumbra este tipo de espectáculos cheos de barullo, algarabía, e violencia. Ao fin, todos colaboramos un pouquiño niso. Porque dubido que haxa algún español ou española que non coñeza a Belén Esteban, e, por ende, moitísimos que a consideran unha supermuller. Mais, seguro que de todos eses, non haberá moitos que saiban o labor de mulleres coma Emilia Pardo Bazán, Marie Curie, Frida Kahlo ou Dolores Ibárruri, por exemplo.
Hei de confesar que eu son espectadora desas canles algunha vez, dentro do pouco tempo que adico a ver a tele. Pero tamén hei de confesar a miña tristura polo cerre dunha canle ao que dirixía máis tempo de atención. Entre outras cousas porque aí estaba un home a quen eu considero o rei da información actual pola súa serenidade, pola súa tenacidade á hora de destapar inxustizas, por ser tan sensible ante calquera noticia ou acontecemento...Iñaki Gabilondo. A onde queira que vaia, tratarei de seguilo. Isto só é un preludio do cambio que ha de levar a sociedade. Unha sociedade frívola. Unha sociedade onde os sentimentos son usados coma se fosen globos que se inchan e se desinchan ao antollo duns cantos, e, senón interesa manter o globo... explótase.

Grazas

Onte levei unha sorpresa cando abrín o blog. Este contador de visitas que foi instalado no verán, vai marcando con precisión cada vez que alguén pasa por esta páxina. Chegar aos 1000 visitantes antes de rematar este 2010, era un reto, ou máis ben, unha aposta, feita conmigo mesma... Pois a María optimista gañou. Onte pola tarde, este blog contaba exactamente con 1021 visitantes...
Así que quero agradecer a todos aqueles e aquelas que pasan algúns minutiños do seu tempo lendo, e, se puidese ser, reflexionando, sobre o que aquí se reflicte. Grazas por interesarvos polas miñas cousiñas. Grazas por tratar de entender o que escribo. Grazas por crer que alguén que se esconde detrás dun vaso de auga, porque se considera así, transparente e translúcida, poida compartir ilusións, ideais, ou realidades contigo. Grazas por aceptarme como son. Porque se les e entendes o meu blog, coñécesme un pouquiño a min.
Desexo,aproveitando o momento, axeitado para solicitar favores, que pronto chegue aos 2000, pero que nese espazo, poidamos compartir momentos felices. Poidamos compartir consecución de desexos. Poidamos ter esperanza nun futuro mellor. Poidamos seguir o fin desta crise, ou celebrar outras cousas...
Para min sodes importantes todos os que estades aí. Non vos coñezo, ou si. Pero se vos importo un chisquiño, seguide conmigo. Se só queredes curiosear, non o fagades porque podedes equivocarvos. Bicos para todos.

Cada quen como poida ou como queira...

Non sei se desexarvos Boas Festas, ou sinxelamente non mencionar o tema. A verdade, é que eu, despois do último suceso que narrei onte, e que prexudicou máis o meu maltreito espíritu, sigo esperando que o reloxo, do que teño unha grande dependencia, tictaquee raudo e veloz. Así, xa será un novo ano,soñaremos novos soños, forxaremos outras ilusións, e, todo volverá a ser... como era, ou como será. Uns, atoparán traballo, ou mellorará a súa saúde, ou comprarán unha casa, ou atoparán o amor, ou terán un fillo, ou aprobarán o exame que marcará a súa vida, ou atoparánse con eles mesmos, porque ao mellor estaban perdidos... Outros, engrosarán as listas do paro, enfermarán, venderán unha casa ou se quedarán coas ganas de mercar unha nova, sufrirán desamor, suspenderán exames importantes para o seu futuro, e perderánse, esqueceránse de sentir, de responsabilizarse, de amar, de soñar... todo isto, porque queren ou porque os obrigou unha enfermidade calquera.
Porque un ano novo non é unha fronteira, só é unha continuación da vida que vivimos. Claro que, como esta vai a tramos, se no vindeiro ano nos toca o tramo bo, mellor, senón...
Por ende, eu agardo que nesta etapa que se achega o meu barómetro non sufra variacións tan virulentas coma esta que remata. Na que se sucederon feitos moi bos, acompañados de outras historias fatales.
Por iso, vou vivir este Nadal o mellor que poida. Débollo as miñas fillas. Pero estarei pensando como debe ser o día a día que eu quero. Para mín e para os demáis.
Vou engadir novas persoas ao meu envío de enerxía positiva. Ahí van a estar Adri e o seu papá. Son moi valentes e van aprobar o peor exame da súa vida coa mellor nota. Sentirán máis preto a mamá, aínda que non poidan tocala. Acostumaranse a cheirala, a oíla, a imaxinala...
Para todos os que leades isto, deséxovos que vivades o Nadal como poidades ou como queirades. Non deixan de ser días da vida que nos toca vivir. Vós decidides se queredes que o reloxo galope, ou trote... pero tentade atopar unha estrela escintilando no deslumbrante ceo dunha cidade...

Para ti, Marta.

A lotería invadiu os noticieiros, as rúas, os bares e ata as universidades. Contodo, o mundo seguiu rodando. Eu non fun agraciada pola lotería, cousa que xa tiña máis que segura. Pero recibín unha moi mala nova...
Collín o móbil para que unha mestra do cole onde traballo me comunicase que faleceu a nai de Adrián, un neno que leva asistindo á xornada matutina desde os 3 anos, e agora conta 5. A mamá de Adri, Marta, agardaba dar a luz do seu segundo bebé nas datas do Nadal. O embarazo transcorreu sen problemas maiores e xa se atopaba en Ourense co fillo, pois alí reside a súa familia e a do seu home. Onte foi o día que elixiu o bebé para chegar. Onte foi o día no que Marta perdeu a súa vida.
Non podo deixar de lembrar a súa cara, que observei cada mañá durante os dous últimos anos. Ela era correcta, responsable, agradable, e unha mamá marabillosa. Sempre preocupada porque a actitude de Adrián non causara problemas. Sempre disposta a colaborar en calquera cousa que se lle propuxese. Sempre mostrando un sorriso aberto, cando eu lle comentaba a debilidade que tiña por Adrián, pois era calcadiño a un sobriño meu de meniño. Tan loiros, tan guapos...
Non podo deixar de retroceder uns meses atrás e lembrar a paixón que este neno tiña pola súa nai. E como se lle iluminaba a cara cada vez que non tiña que ir ao comedor porque viña a mamá antes de tempo. Non é xusto que unha mala circunstancia che arrebate a un ser que necesitas tanto, cando só contas os mesmos anos ca os dedos
dunha man.
Para tí, Gonzalo, desexo que poidas atopar o valor preciso para levar os teus fillos cara adiante. Para saber explicarlle a Adri que con isto tamén se pode continuar. Recordo o día que che dixen que este bebé ía ser un gran regalo de Papá Noel. Entón non sabiamos que viña acompañado de este maldito castigo... Poderás facelo, seguro.
Adri, aínda que esta viaxe de mamá provócalle unha grande mágoa a moita xente, aínda que penses que esta dor non vai rematar máis, recorda que o sorriso dela, e o seu amor non se foron. Que só tes que pechar os ollos e abrir o corazón. Respirar fondo... e aí está ela. Con eses ollos tan bonitos.
A ti, Marta, despidote con toda a simpatía e a naturalidade que che ofrecín durante todo este tempo. Espero que estas palabras transmitan a amabilidade que nos intercambiamos. Cando se abra a porta da aula, imaxinareite alí de vez en cando. Porque só morre de verdade o que non deixa razón para ser lembrado. E ti, deixas un bo rastro. O último día que te vin, foi no carrefour. Xa faltaba pouquiño para que chegase o bebé... moi pouquiño, Marta.
Non te vou despedir con un "descansa en paz, Marta". Porque eu non creo que despois da morte o único que nos espere sexa descansar en paz. ¡Que aburrido! Ti tes que facer que a túa enerxía envolva os teus fillos, os teus pais, o teu home... e iso vaite manter moi ocupada. Querémoste, Marta. Ata sempre.

Estreamos...e... gustamos.

A vida proporciónanos as cousas boas en pequenas doses. Así que, despois de levar dous meses involucrada nos preparativos da obra de teatro cos meus pequenos actores, nos que tiven momentos de moito cansancio emocional debido a asuntos persoais, por fin chegou o momento da estrea. E, o máis importante nestes casos, śon as críticas posteriores, que neste caso foron absolutamente positivas. Agás as dirixidas á megafonía que sempre dá algún problemiña, pero en todo caso, iso non é da miña competencia arranxalo.
Penso que sorprendemos o público cos nosos anxiños rapeiros, rockeiros ou punkis coas súas ás branquiñas. O seu xefe extremadamente cabreado, traxeado e coa súa coroíña na caluga. A policía, enteiramente entregada ao seu cometido. A bombeira, intrépida e desafiante ante os estraños seres sobrenaturais. E as pequenas, anxiños marabillosos, doces e travesas. Do demo non vou dicir moito, porque non me parece prudente xulgalo. O demo, ás veces fai honra ao seu tópico, outras seguro que non. Creo que a maioría delas, non. O demo interpretábao eu mesma.
Desde aquí, felicito a Ares, Álvaro, Adrián, Pablo, Silvia, Dayana, Fabiola e Sabela. Desde aquí, celebro que o teatro forme parte das ilusións de moita xente, que estea presente en moitos colexios, que no cole do que falamos, me elixisen a min para impartir esta actividade. Desde aquí, agradezo a toda a xente que colaborou neste proxecto, o apoio prestado.
Eu son das que tamén digo que "a vida é puro teatro". Pero tamén afirmo que "o teatro é unha forma de vida". Non sei como se vive sen que che guste o teatro, pero co teatro, vívese un pouquiño mellor.

A polémica do xamón

Imaxino que a maioría de vós tivestes noticia do sucedido na Línea(Cádiz), onde un profesor de instituto foi denunciado ante as autoridades por facer mención nunha clase de xeografía ao xamón para explicar o clima das distintas zonas. Os autores da denuncia, foron os familiares dun alumno musulmán, despois de que o rapaz chegara a casa dicindo que se sentira maltratado psicolóxicamente porque o profesor para explicar o clima de Trevélez aludiu a importancia das baixas temperaturas para a curación deste producto. Segundo o rapaz, il pediulle ó profesor que se sentía incómodo con esa comparación, e, según a súa versión, o profesor díxolle que se volvese ó seu país.
Este é un exemplo da intolerancia que, en innumerables ocasións ten lugar provocada polas relixións. Eu non estou en contra das crenzas de cada quen, mais ,os fanatismos que xerminan ás veces nos seguidores de calquera doutrina, son a causa de males maiores. Por suposto, hai que conceder o beneficio da dúbida ante a actitude do profesor xa que descoñecemos o encarrilamento dos feitos.
Tamén estaremos de acordo en que hoxe nas aulas, algúns rapaces están máis atentos a destapar posibles segundas lecturas por parte dos docentes, que a aproveitar o momento intelectual que se lles ofrece. E non digo que neste caso fose asi. No obstante, a mente infantil ou adolescente, tende a magnificar feitos que,ás veces non son máis que meras anécdotas. En todo caso, a figura paterna ou tutorial, está para dar un voto de confianza a tolerancia.E iso, conséguese tratando de calmar ánimos en vez de exaltalos. Razoando, en vez de aferrarse a determinados ideales. Dialogando, en vez de ameazando. Démoslle unha oportunidade á ... paz.

Símbolos do Nadal

Hoxe aparece un titular nun xornal calquera, que fala do matrato recibido polos renos, un símbolo do Nadal. Esta acción ten lugar principalmente en Suecia e Finlandia, países que figuran entre os máis sensibilizados co maltrato animal. O parecer, estes animais son cazados de forma pouco apropiada, sufren estrés ao ser amontoados en camións para ser levados o matadeiro, e, unha vez alí, sacrifícanos de maneira bastante dolorosa. Esta carne é unha das máis apreciadas nestes países. Mais parece ser que tras deixar de ser tratados exclusivamente pola población sami, os novos negociantes, non respectan ningunha norma.
Pero, isto non ocorre só cos renos. Outros símbolos do Nadal, caso das árbores, levan un trato semellante. Mais neste caso, non sangran nin berran. No obstante, son un producto vivo, que, en moitos casos rematan nos contedores no fin das Festiñas. E, ¿que dicir das mascotas?. Regaliño xenial. Pero a maioría delas duran na casa ata que chega semana santa. Iso se non fan moito barullo de noite. Ou non se cansa antes o encargado ou encargada de levalos a rúa.
Tamén son símbolos do Nadal os empregados dos comercios onde mercamos. Éstes son explotados na maioría dos casos tendo que cumplir horarios intensísimos, e facendo horas que, na maioría dos casos non cobran. Agora máis ca nunca amparándose na crise os seus xefes.
Nós, os humanos, tamén representamos o Nadal. E, moitas veces sufrimos maltrato. Cando tés que parecer ledo se non o estás. Cando tés que compartir mesa con xente que non desexas o teu carón. Cando se esperan obsequios que non che apetece facer. Ou cando debes sentirte tentado por esa innumerable cantidade de doces que mellor estarían repartidos o longo do ano.
Claro que, ser Papá Noel no Nadal, xa debe ser do máis estresante e, seguro que non demasiado ben pagado.
E, que me dicides das perruqueiras, dos camareiros...
Eu desexovos Felices Festas para todos os que o sintades así. E Felicidades por soportar estas Festas a todos os que vos atopedes na outra banda. Eu...só espero poder seguindo lucir un sorriso, onde queira que me atope.

A piques de estrear...

Xa case non falta nada. Con un pouco de sorte, o vindeiro luns levaremos a cabo o ensaio xeral da obra de teatro, na que levamos traballando os nenos e máis eu desde outubro. Moi pouco tempo, tendo en conta que, no medio tivemos días non lectivos, e que só contamos con unhas tres horas semanais para os ensaios. Se todo nos vai ben ese día, enfrontaremos a estrea do martes con máis folgos. Se non fose así...Mellor non pensar niso.
A obra da que falo, ten por título "O arco da vella". Hai anxiños, mais non son uns seres sobrenaturais o uso. Éstes teñen ás, pero tamén son rockeiros, rapeiros, ou punkis. O seu xefe, leva traxe e garabata, pero ten ás, e moi mal carácter. Hai outros dous anxiños pequenos, éstas do xénero feminino. Visten de morado unha e de verde a outra. E advírtovos que son xeniais. Ademáis está o policía e o bombeiro. Personaxes interpretados por nenas, que bordan a personaxe. Claro que neste rebumbio de seres divinos e humanos, falta o máis diabólico deles: O Demo. Como non tiñamos actores dabondo para interpretalo, tocoume a mín. De calquera maneira, non é a primeira vez que fago de directora e intérprete a un tempo. En fin...
A historia vai de que os tres anxos travesos, deciden facer desaparecer o arco da vella para non ter que limpalo. E, despois do desenlace, agárdanos un final moi musical, pois usando de banda sonora o tema "Over the rainbow", que se traduce "Sobre o arco da vella", lanzamos mensaxes de carácter pacifista.
Estou agardando que chegue o momento, aínda que estou atacada dos nervios, coma cada vez que me enfrento a unha estrea ou calquera cousa que esixe toda a miña atención e responsabilidade. A verdade, é que concordaron moitas cousas na miña vida neste intre. Moitas delas non demasiado boas. E isto fai que o meu estado anímico se debata entre o pracer de disfrutar da miña paixón, o teatro, e o temor de que fallen cousas e todo se bote a perder.
O que conta, en todo caso, é que os meniños disfruten e aprendan a un tempo. Hoxe atopei a unha mamá que me felicitou porque as súas fillas están encantadas con esta actividade. Polo menos, escintilan estrelas polo camiño...

Eva e Ruth

Eva e Ruth, son duas meniñas, para ser máis exacta, son irmás. Tódalas mañás pasamos xuntas un bo anaco de tempo.
Ademáis das típicas rifas de parentesco, e de algún que outro capricho puntual, que a todos nos acontece algunha vez, son unas rapazas sensacionais.
O primeiro adxectivo que lles engado, é o de "agarimosas". Desbordan cariño por tódolos poros da súa pel. A verdade, é que, a carón delas, experimentas un subidón de autoestima permanente. Calquera cousiña é abondo para que me honren coas súas alabanzas, xa sexa persoal ou estéticamente. Supoño que vos podedes imaxinar o ben que senta iso as sete e pico da mañá, ou se o teu estado anímico, que ocorre as veces, non é o mellor.
Pero teñen outras cualidades. Por exemplo, non vos imaxinades a boa disposición que mostran para axudar a desplazar o mobiliario, traballo que temos que facer cada mañá. Son currantas de verdade.
No caso de Ruth, que é a maior, destaca a súa facilidade para plasmar nun papel branco calquera cousa que pretenda debuxar. Faino realmente ben.
Eva é unha pequena coqueta, muy coqueta. Tamén disfruta debuxando e pintando, e, o mellor de todo, é que a maioría desas pequena obras de arte, teñen como receptora a unha servidora, si señores, adícanmos e deixanme e moi bo lugar.
Claro que non vou esquecer enviar un guiño a súa nai, Mamen. Ela esmérase un montón en que as súas fillas sexan boa xente.
Pois esta é a miña felicitación de... a miña felicitación perpétua para as tres amigas máis madrugadoras que teño. Ahí van tres bicos de frío, de escuridade, de chuvia, de vento, de mirar o reloxo, de acarrexar mesas e cadeiras... de agradecemento.

De volta

Despois do inciso... voltan a aparecer as palabras neste panel branco.
Quero saúdar aos novos lectores. Non sei se vos sorprendín gratamente ou se vos defraudei. O caso, é que para a primeira persoa que escribo, é para min. Son a máis crítica e a máis fiel.
Hoxe, coas datas do Nadal sobre a caluga, ou envolvendo o ambiente, según como se viva o acto, vou agradecer ou reprobar.
Os agradecementos, van dirixidos a:

· Ás persoas que están na miña vida porque o desexan. Que disfrutan conmigo, solidarízanse conmigo, querénme, aconséllanme, repréndenme, anímanme...


· Ós meus pequenos madrugadores. Que, cos seus berros, risas, contos, etc., proporciónanme traballo, e endozan a miña vida.


· Ás miñas fillas. Sobran palabras. E, ó membros da miña familia que están aí.

· A Google, por permitirme chegar aos que así o queredes.


· Aos meus expertos teatreiros, que, ademáis de deixarme a gorxa desfeita, proporciónanme momentos de gran ledicia.


· Se estás incluído nalgún destes grupos, felicítote, senón trata de atoparte nos seguintes

Chega o intre das reprobacións:


· Reprobo as actitudes egoístas, que fan sufrir a moitos para o beneficio dunha soa persoa.


· Á mentira, á violencia, ó desprezo...


· Ós gobernantes de discurso aprendido. Ós opositores de discurso aprendido.


· Ós deportistas tramposos.


· A aquelas persoas que se consideran en posesión da verdade. Sempre rebaten aos outros. Sempre tan seguros de sí mesmos. Cobardes, a maioría das veces.


·Ós que só dan algo a cambio de algo. Ós que non dan nada. Ós que descoñecen o verbo "dar".


· Ós que basándose en motivos relixiosos, políticos, estéticos, etc, denostan e insultan, ou asasinan.


· A toda especie humana que abandoa as súas mascotas. Ou ós seus conxéneres.


· A mín. Por ser incauta. Por ser hipersensible. Por ser confiada en exceso. Por ser un cabalo de Atila, cando debía ser unha tartaruga. Por ser unha tartaruga cando debía ser unha bolboreta...

Maná

Hoxe adícolle esta entrada a un grupo musical que a mín me gusta. Non só por como interpretan, que tamén, se non polo que dín.
Gústanme un montón de cancións da súa andaina musical, pero hai dúas en especial que me fascinan. Unha é "clavado en un bar". Fala dun home que acaba vítima da barra dun bar, por desamor. Supoño que moitos de nós coñecemos casos así. Xente egoísta, ou tal vez cobarde que rodean o seu espazo de toxos e logo non poden saír nin pode entrar ninguén. Eu particularmente sabía dunha historia similar que rematou desa maneira. E coñezo outras que van camiño diso.
Outra das cancións,titúlase "Rayando el sol". Unha das frases desta dí:"Es más fácil llegar al sol que a tu corazón". Unha historia que encaixa perfectamente coa narrada na outra. O home(ou a muller) do toxo.
Sempre que as escoito, lémbrome daquel home que eu coñecía e rematou a súa vida vítima dun cancro de fígado. A miña nai sempre dicía que ese home non era así, e acabou desta maneira porque non tivo valor para aceptar o amor dunha muller, e, tampouco para vela emparellada con outro home do pobo pasados uns anos. Pobre.
Se lés este blog, e corres perigo de que che pase o que lle aconteceu a Laureano, cóidate. Se te coñezo, non me gustaría acordarme de ti cando escoite a Maná.
A verdade,é que toda a discografía destes mexicanos xira en torno ao desamor. Pero hai moitas maneiras de cantar a mesma cousa. E a súa é mesmo perfecta.

El camino

Hoxe sentínme un pouquiño soa, asi que a mellor opción que atopei, foi acudir ao cine. E, desde logo, fun o meu cine favorito. O da rúa Via Norte. Xa sei que non é o máis bonito, nin ten as mellores condicións de comodidade, nin che dá a garantía de que se se che senta unha persoa de elevada estatura diante, poidas ver o film medianamente ben, pero pola contra, non soan móbiles, hai boas películas, e, eu particularmente, síntome moi a gusto.
A película que escollín, foi a chamada "The way"(El camino). Trata sobre o Camiño de Santiago. Claro que o cine magnifica todo aquilo que toca. Mais, neste caso, a emoción que te embarga durante a reproducción da película, é de verdade.
É certo que, para mín, entusiasmada pola idea de facer o Camiño, obedecendo a un reto personal, isto supuxo un empurronciño máis na miña intención. Porque non sei se a vida me regalará tempo para cumprilo, ou se as condicións físicas, ou ata intelectuais, serán propicias para dar cabo do asunto, pero, o caso, é que o prazo para levar a bo remate esta acción, debe ter o seu inicio e o seu fin, no vindeiro verán.
Nesta película, o protagonista comeza o Camiño Francés, sustituíndo o seu fillo, que faleceu recén comezada esta aventura, exáctamente no primeiro día, víctima dunha tronada nos Pirineos. Así que, o seu pai decide concluír a ruta coas cinzas do finado para depositalas en Santiago. Coma sempre, aparecen outros persoaxes que comparten o traxecto con él. Un escritor irlandés, un tanto fracasado, que decide novelar a vida do protagonista, unha muller canadiense, muller maltratada, que se viu na circunstancia de abortar e non conseguiu superalo, e un holandés apegado os praceres terrenais, cuxo fin é enfraquecer para aproveitar un traxe na boda do seu irmá e reconquistar a súa muller. Todos eles cos seus medos, pero coas súas ganas de saír adiante e chegar a Santiago.
A mín este film, serviume para reafirmarme, para apostar polo meu reto, para prometerme a mín que, se non atopo acompañante para realizalo, levareino a cabo soíña. Non sei a onde chegarei, porque o meu sentido da orientación é case nulo. Mais, xa conseguirei un método para saír adiante coa camiñata. Aínda que, eu non o vexo coma unha camiñata, nin teño motivo relixioso, nin pretendo medirme en forzas, nin obter un documento que acredite que o fixen. Tan só quero atopar a frase adecuada que me permita parar o cabalo de Atila que as veces levo dentro.
Espero escribir algún día as miñas experiencias neste blog a propósito desta viaxe. Sei que non faltará dor, nin desesperación, nin ledicia, nin sorpresas de todo tipo. Seguro que haberá nomes de persoas, de lugares, de animais ou de prantas. Pero, a que ha de dar conta de todo iso, debo de ser eu... Iso espero.
Ei de rematar dicindo que hoxe é o día da Constitución. Alguén me dixo que a entrada de hoxe debía adicarlla a este asunto. Pero, xa haberá quen o faga de abondo. Porque a pesar da súa importancia, non deixa de ser un conxunto de leis que cada goberno interpreta o seu antollo. Eu, hoxe, precisaba falar das cousas da alma.

Palabriñas nosas

Somos galegos,e a moita honra. Por iso temos unha lingua nosa. E, unha maneira de utilizala moi particular.
Por exemplo, quen pode dicir con tanto aplomo aquilo de "eu non creo nas meigas, pero habelas hailas". En primeiro lugar, porque as meigas son nosas. Noutras partes do mundo, chámanlle "bruxas", "fadas", "adiviñas"... Mais nada que ver coas nosas mulleres máxicas. Estas son froito do lugar que as viu nacer. Os poderes nacen con elas, porque forman parte da súa propia enerxía.
Podemos crear lendas como a de San Andrés de Teixido, aquela que dí que "vai de morto o que non vai de vivo". Facendo honra a ese dito, fixen eu unha viaxe a ese lugar. Porque a miña avoa, que xa contaba moitos anos, pediume que fora alí e encendese unha vela por ela. A verdade, é que non me importou moito, entre outras cousas porque xa estivera e decidín que era un lugar paradisíaco. Mais iría de bo gusto se fose de outro xeito, debido o motivo que impulsaba a viaxe. Polo menos, ela quedou satisfeita.
Tamén miña avoa repetía constantemente "se queres ser bo, ou morras ou te vaias". Verdadeira esta sentencia. Absolutamente certa. Penso que todos tivemos constancia da súa veracidade nalgún momento das nosas vidas.
Os galegos tamén contestamos con preguntas, berramos para pedir silencio, queixámonos cando chove e pedimos choiva cando fai frío.
Quedamos no currunchiño, xogamos as agochadas, e, de vez en cando, ven un barco negro e inventamos un campo de traballo onde é imprescindible vestir de branco.
Pero tamén temos mestres da costura, políticos no goberno, escritores célebres, periodistas reputados e homes e mulleres que se sinten ... donos do seu presente e capitáns do seu futuro.

A vida é un milagre

Ese é o título dunha película de Emir Kusturica, un músico e director de cine serbio. Mesmo me fascina esa banda sonora, de feito, é a que forma parte do meu perfil de audio.
Mais hoxe, vou utilizar esa frase para demostrar que vivir é un milagre. Sí señor, un milagre. Se eres traballador, dependes de que o teu xefe non te despida por quen sabe qué cousas. Se eres un bo xefe, preocupache ter que despedir empregados por non poder pagarlles. Pero se eres controlador aéreo, fas folga porque... polo que sexa. Fas folga, e mantés os aeroportos saturados, con pasaxeiros desesperados, e empregados desbordados.
Agora, o milagre máis grande é ter que comer sen ter un duro no peto, ou durmir a cuberto sen ter teito no que acubillarte, ou permanecer alegre cando a túa vida está ameazada por un mal calquera...ou parecer enteiro cando por dentro estás desfeito.
Eu son deísta, non debería crer nos milagres. Pero, cómo me vou resistir a semellante satisfacción. Porque, aínda que éstes se basen en imposibles, a esperanza é o último que se perde.
Dicídeme a verdade, non esperades un milagriño na vosa vida? Seguriño que se estades nun aeroporto a estas horas... Sinto, sinto moito... Sempre vos pode acontecer un milagre.

Karaokeando

Seguriño que non son, nin por asomo, a mellor cantante do mundo. Por non ser, non son nin afeccionada. Aínda que, estando no colexio, pertencía a coral, e, ata facía de voz solista.
¿Onde ficou aquela voz de anxiño? Porque o que sei é que agora a miña gorxa quéixase a esgalla cando me paso facendo gorgoritos. Sobre todo, a partir do mércores, debido o volume da miña voz para ser oída entre tanto infante desaforado.
Pero, sexa como sexa, últimamente, comezo a ter adicción polo karaoke. Ben, unha adicción que non vai máis alá de visitalo tres ou catro veces. Pero, ante a próxima aparición por alí, que está prevista para o sábado 11 de decembro, atópome encantada.
E, se o señor Ignacio lé isto, non opinará o mesmo, pois a miña amiga Ana, sabe ben a qué me refiro. Creo que conseguimos incomodar o home, cando destrozamos, e nunca mellor dito, a canción Y.M.C.A. dos Village People. A cousa, é que bailar e cantar a vez é moi complicado. E,se sumamos a dificultade de cantar en inglés, ata penso que saímos un pouco victoriosas.
Claro que, Ignacio canta a Frank Sinatra con moito estilo, máis, todas a veces que tivemos o pracer de velo, repitiu tema. Polo tanto, nós actuamos de mulleres innovadoras, cambiando de estilo, bailando, facendo duetos ou tríos... e dando un espectáculo canto menos, gracioso. Seguro que cómico dabondo para que a xente enrolada se rise con nós, que non de nós.
Esta vez, a miña volta o lugar en cuestión, vai ser con outra compañía. Pero coas mesmas ganas de pasar un momento marabilloso. Nenas... a por todas.

Capicúas

Hoxe adícolle este blog os números capicúas. A verdade, é que a idea xurdiu así, de súpeto, en canto entrei neste espazo. A razón é que o marcador de visitas hoxe reflicte o 777.
Desde pequena, tiven paixón por este tipo de cifras. De feito, teño tendencia a mirar as matrículas dos coches, ou calquera combinación que poidera reflexar un capicúa.
O 777, gústame ademáis polo número que se repite, o 7. Penso que é elegante na súa forma, simple na súa construcción, e, ademáis era o preferido da miña nai. Ela sempre dicía que se un día lle acontecía algo bo, había de ter que ver con número en cuestión.
De cativa, unha amiga miña dicía que, se te atopabas de súpeto con un número capicúa, ías ter moita sorte.
Na miña vida, as ocasións nas que ditas combinacións se cruzaron no meu camiño, serviron para satisfacer a miña sensación de benestar porque me agradan. Pero non creo que cambiaran a miña traxectoria.
De todos os xeitos, alegroume atopar esta cifra a carón do meu blog. Polo tanto... aportou unha pequena chispiña a miña vida.

A viaxe o país das augas perdidas

Un sábado calquera de finais de novembro, un grupiño de persoas, cuxo lazo de unión era un colexio, iniciaron unha trepidante aventura o "País das augas perdidas".
A verdade, é que comunmente, ese lugar é coñecido polo nome de "As Gándaras de Budiño".
O grupo estaba liderado por un experto biólogo especializado na arte de teatralizar as ensinanzas que impartía.
Amparado nunha boa cantidade de pegatinas, que representaban para os individuos de menor idade un tesouro a conseguir,cuxo prezo era a resposta máis extravagante ou máis certeira, Víctor, nome ao que respondía o capitán da expedición, conseguiu informar debidamente dos problemas daquel lugar encantado.
¿Como non ía estar encantado un territorio onde existían paraísos de montañas de area arcillosa que facían ás veces de un tobogán xigante, que á súa vez estaban sementadas de buratiños que non eran outra cosa que niños das anduriñas viaxeiras?, ¿quen se resistiría á presenza daquel bosque de ribeira frondoso e diverso?,¿como non imaxinar a presenza dos sapoconchos que nos adiviñabamos debaixo daquelas augas?, ¿e a comida observando aquela paisaxe, e rematada naquel bar de cumio, regada por un café acompañado de leite cortada?...
Todo este edén, foi descuberto, ou redescuberto por persoaxes de diversa índole: Un explorador en toda regla, un guía peculiar, unha teatreira un pouco tola, un pitagorín, unha nena aplicada, dous mestres privilexiados... ou un neno do máis ocurrente, sumamente ocurrente, o noso querido Iván.
Claro que, se algo botamos de menos, foi a auga que nun tempo invadía aqueles humedais e hoxe en día é tan só un espexismo...
Co regusto amargo de non atopar o xeito de inundar aquelas terras, ou de devolverlles a vida a aquelas cigoñas mortas por uns cazadores malévolos, voltamos á nosa cidade, onde aínda podemos observar algúns paxariños no noso maravilloso cole, ver estrelas cando aínda está escuro pola mañá, cheirar a herba mollada cando chove... e escoitar as risas dos nenos cando xogan.
Hai unha mostra da unidade que existiu nesa viaxe. Está encerrado nun libro que pertence a... adiviña, adiviñanza.

Seguro que escintila nun ceo cheo de...

Sen dúbida, a nova estrela que, por ser estrela antiga escintilará con máis fulgor, será D. Francisco Fernández del Riego. Porque o ceo brillante dos galegos ilustres, ten agora un novo membro. Con 97 anos, o home que impulsou a Editorial Galaxia, que foi presidente da Real Academia Galega, que investigou para enriquecer a nosa lingua, que viviu en galego e para o galego, decidiu embarcar cara a quén sabe onde. Mais o que si é seguro, é o idioma no que se desenvolverá a súa nova aventura. Porque se se fala, será en galego, se se escribe, será en galego, e se fai falla proporcionar o nome dun país, será Galicia.
As linguas son o berce dos que nacen ao seu carón. O alimento dos que aprenden a falar na súa ladeira, o agarimo dos que se mergullan nas súas augas, a ledicia dos que xogan as súas adiviñas... O leito dos que morren nas súas mans. Así transcurriu a vida de D. Paco respecto ao galego. Naceu nel e morreu con el.
Así que, para despedilo, nada mellor que utilizar as súas propias ferramentas: Adeus, investigador infatigable que ennobreceches a idiosincrasia do pobo galego.
Ata sempre príncipe das verbas azuis e brancas...

Odette, unha comedia sobre a felicidade

Se alguén tivo o pracer, porque é un pracer, de ollar esta película, seguro que non se esquece dela endexamáis. Porque este relato visual en formato de comedia, non é máis ca unha simboloxía da vida real.
Odette é unha muller madura, que traballa nuns grandes almacens. Caracterízana as súas contínuas torpezas, e a súa actitude ante a vida, sempre tratando de atopar a felicidade, ou polo menos de manterse nese estadio máis achegado a ela. Por outra banda, aparece o escritor, un persoaxe que podería ter moitas razóns para ser feliz, e mostra unha actitude totalmente oposta a este concepto.
Eu penso que, se ves este film, debes ter a actitude de Odette: bondade, optimismo, e ganas de vivir sen danar a ninguén. Porque se te mantés neste plano, conseguirás achegarte ao verdadeiro mensaxe da película, que eu descifrei deste modo: "valeira o mellor de ti mesmo sobre os demáis, e desfaite do que te atemoriza, te ameaza, ou te engaiola nun pozo escuro".
E, se a túa maneira de subsistir non é nada parecida a de Odette, seguro que, mentras vexas o filme, farás un viaxiño por un mundo diferente, que te deixará cargado de boas vibracións.

La fuerza de vivir

Hoy me hablaron de esta película. La persona que lo hizo, pienso que pretendía animar mi momento, mostrándome que, en la vida, lo importante es capear las situaciones desagradables de la mejor forma posible para uno mismo, y, de la mejor para los demás.
Por lo visto, este film, trata de un hombre recién divorciado que descubre que padece una enfermedad terminal. Decide irse a una universidad a estudiar un curso de psicología. Deja su trabajo, su casa, y comienza una nueva aventura. Allí conoce a una joven estudiante con la que surge una relación. Los dos deciden vivir su vida al máximo...
Pero, con la recomendación de la película venía otra... Y, era que yo no la viese, pues no estoy en el instante más apto para hacerlo. Y, casi nunca lo estoy para ver ese tipo de películas,pues ya he dejado claro otras veces que soy asquerosamente sensible.
No obstante, aunque se han negado a narrarme el final por si yo me atreviese a verla en alguna ocasión(dudo que mi vida esté tan bien coordinada para poder hacerlo en un futuro cercano), presiento que hay una muerte y un carpe diem anterior para que ese momento hasta parezca menos trágico.
Siento desanimar a alguien, pero no me tranquiliza este asunto. Porque para tener fuerza de vivir, hace falta la fuerza de uno. Yo lo intento, pero bien es cierto que la mía está bajo mínimos. Siempre he tenido dudas sobre la posibilidad de vivir un carpe diem contínuo, pero pienso que debo ampliar mis horizontes al respecto. Porque no sé dónde está la frontera de mi vida.
Martin Luther King, decía que: "Si supiera que el mundo se desintegra mañana, todavía plantaría mi manzano". Y, también:"Lo que cuenta no es la manera de vivir...Pero, ¿cómo vivir? Ahí surge la incógnita.

O destino

Eu son das que non quere crer no destino. A verdade é que penso que éste elaborámolo nós. Construímolo coas nosas accións de cada día, coas nosas actitudes, e outras cousas.
Joaquín Sabina, ten unha canción chamada:"Cuando me hablan del destino". Hay unha parte que dí: "Las coristas y las farras se esfumaron con la guita", ou "Ni el camión de la basura tuvo un jergón para mí". Neste caso, o protagonista da canción, foi vítima dunha vida absurda. Aínda así, coñecedor do seu destino gañado a pulso, remata dicindo: "bajo los puentes del Sena, de los que pierden el norte, se duerme sin pasaporte y está mal visto llorar".
Claro, que tal vez podamos equiparar o destino co futuro. No meu caso, creo que o fago. E o futuro máis próximo é mañán. Por iso, penso que debo vivir cara a ese día. Aínda que, tal vez, o fago como dí Juanes na súa canción "Destino": "Todo el mundo tiene una estrella que muestra el camino, pero no los peligros, todo el mundo va con ojos ciegos, dejando la vida pasar". Sexa como sexa, o destino é para os que non cremos nel, coma a caixiña de sorpresas que, un día atopas, abres, e... disfrutas ou non. Para os que viven pendentes do seu desenrolo, ás veces é unha utopía e outras...
o tempo que pasou sen máis.

Así soy

Este es el título de una canción de Ana Belén. Entre otras cosas dice:"A veces entrego todo y me sabe a poco, no quiero que el corazón se me quede corto. Ya sé que si lo pretendo no tengo aristas,pero si cambio no soy yo misma".
Viene a cuento porque hoy he tenido una conversación con una amiga, y, ambas nos dimos cuenta de que en la sociedad actual no puedes manifestarte como persona sensible porque parece que queda mal. No puedes exteriorizar tus sentimientos porque te pueden machacar. No puedes entristecerte porque te calificarán de ñoña.
Así que si naciste con esa estrella, prepárate para pasarte la vida continuamente estrellada.
Pero Ana Belén, muy pródiga ella en mensajes a través de sus canciones, dice en otra de ellas: "Sólo le pido a Dios, que el dolor no me sea indiferente, que la resaca muerte no me encuentre vacía y sola sin haber hecho lo suficiente".
Claro, que si nos pasamos la vida pretendiendo ser quién no somos, nos acontecerá que se nos pasará el momento y no se podrá recuperar la verdadera esencia de nuestro ser. Deberíamos seguir la letra de estra otra canción de la artista que se titula "caminando": "Ven, vamos ahora que no hay tiempo que perder.Si puedes hazlo ahora, ni mañana ni después"...

As segundas oportunidades.

Hoxe tiven constancia de como te sintes cando che negan unha segunda oportunidade na vida. A verdade, é que as segundas oportunidades so teñen senso cando son reais, cando se basan en proxectos concretos. E, neste caso existía base dabondo para poder facer a proba. Pero, han de ser dous ou máis os que o decidan, así que, a outra parte non quixo achegarse a acordo algún. Iso é o que me doe. Porque sei que habería as mesmas posibilidades de éxito que de fracaso.
Eu xa participei en moitas guerras, sempre ficticias, iso sí. E, sei que o que fai que as gañes non é outra cousa que pactar acordos.
Neste asunto, a outra parte negouse en redondo a aceptar trato algún. Así que, non segue a guerra, pero o tema polo cal comezou o conflicto quedou sen resolver. Iso é o que máis doe. Iso é o que non me permitirá vivir en paz.

O clube dos camiñantes

Onte fun unha máis dese clube. Tiven coñecemento del a través de Montse e Uxío. Unha parella encantadora.
Así que, o sábado 20, foi a miña estrea. E vaia iniciación, porque o percorrido foi fermoso, pero longo. Saímos de Salcido, fomos ata o Monte Tegra, e continuamos ata Baiona. Hei dicir, que a miña experiencia con esta xente, foi moi grata.
E, referíndome a min mesma, vou superando pequenos retos. Pois estiven dubidando de se ir ou non, xa que o día anterior tomei medicación para a gorxa. Aínda así, arrisqueime. Penso que superei o reto con unha nota máis ben alta.
Ademáis de medirme físicamente, en condicións climatolóxicas adversas e coa saúde un chisquiño mermada, tamén o fixen en canto a integración nun grupo xa formado de moito tempo. Pois era a única que se iniciaba onte. Penso que funcionou, ou polo menos, esa é a sensación que eu teño. Xa non é a primeira vez que fago iso. No obstante, ségueme impoñendo respeito, pois aínda que son moi extrovertida, tamén teño un elevado grao de timidez, que levo mantendo a raia moitos anos.
Non sei cando volverei a camiñar con eles. Pero cando volte, irei coa satisfacción de que a estrea foi moi agradable.

Similitudes

Uno de los titulares de prensa de estos días, es la epidemia de cólera que está viviendo Haití. Lo de que "está viviendo", es una utopía. En Haití, debe de ser casi imposible vivir desde aquel terrible suceso. El terremoto, sumió a un país pobre, en un índice más alto de pobreza. Le mostró la cara más amarga del azar. La naturaleza escoge una zona para desarrollar un tremendo desastre. Elige el más desfavorecido. Hasta ahí, la casualidad. Ser uno de los más paupérrimos, consecuencias de la humanidad, el progreso, la globalización o vaya uno a saber qué.
No obstante, hoy quiero hacer una similitud. Sobre la actualidad: el cólera. Situación de caos. Estado de sitio. La gente se encierra en sus casas por miedo al contagio. No puede llegar la ayuda necesaria. No hay suficiente higiene a causa de las secuelas del seísmo...
Y, de repente, he recordado un libro de Albert Camus. La Peste. Los hechos de esta historia, suceden en Orán(Argelia), invadida por esta epidemia. La novela, refleja la solidaridad humana. Narra la voluntad de un grupo de hombres por acabar con este mal que devasta la población, aún a costa de sus propias vidas. Destaca la figura del médico Rieux, y su compañero, cuyo nombre ahora no recuerdo.
Pero, también se ve claramente, cómo las autoridades ante un suceso de esta envergadura, comienzan a minimizar la libertad de los habitantes. Provocando así un conflicto añadido. Y una mayor difusión de la misma.
Camus ofrece con esta obra una moraleja: En el hombre hay más cosas dignas de admiración que de desprecio. Pero también trata de reflejar que en esta vida no tenemos control sobre nada.
Así pues, tratemos de sacar lo bueno. Todavía tenemos recursos para ayudar a subsanar esas miserias. Una epidemia no se puede esconder. Sólo se puede curar.Y, para ello ha de haber gente valiente que desafíe a la muerte, para conseguir vida. Es más, la hay.
Porque el único control que tenemos en esta vida, es la de nuestros sentimientos. Si son positivos y los dejamos fluír, el río será humanamente fructífero.

Un taxi que nunca está libre...

Hoxe tiven unha boa sesión de risioterapia coa miña filla pequena. A verdade, é que como facemos en tantas ocasións, comezamos a falar de cousas. E tocoulle aos meus amores mozos. Non é nada novo, pois facémolo a miúdo na nosa pequena comunidade familiar.
Cando me remontei a aqueles fabulosos 17 anos, ou ata menos, con un corpo tan severamente fraco, que parecía raiar a anorexia, sin ánimo algún de frivolizar, pois andáballe preto, fixen o comentario estrela. Ese que saíu da boca dunha amiga miña daquela, que, ademais de guapa e ben proporcionada, era esaxeradamente bruta. E, cansa ela, de que eu triunfase co xénero masculino, mentras ela ollaba aos mozos que lle gustaban pasar de longo, dixo: "Non sei cómo te arranxas, pero mesmo pareces un taxi que nunca está libre". Isto sempre no mellor sentido da frase.
Á miña filla, isto causoulle risas. Coma case sempre que falamos do mesmo, pero, eu de parte da miña amiga Ana, que marchou cara o Brasil un día e non a voltei a ver, pido perdón pola expresión a aquela xente que se sinta ofendida. Pois é unha frase absolutamente machista. Un momento, o mellor non. Porque se eu era o taxi, era a que tiña o dominio da situación... Pois xa me gusta. ¿Seguirei sendo un taxi?

A vida é unha sucesión de curiosidades.

Polo menos iso é o que penso cando me poño a repasar titulares. Non hai nada máis impactante que a propia realidade.
Por exemplo, en Hungría veñen de celebrar un concurso de beleza denominado "Miss Mafia". Para participar, as candidatas debían acreditar a través da policía que tiñan cometido delitos. Participan estafadoras, ladronas, etc. A gañadora recibirá de premio un coche e un apartamento.
Pero se non fose porque sucedeu en Chicago, podería ser calquera unha desas mulleres a protagonista deste outro titular:fala dunha muller de 56 anos que agrediu a un axente de policía cun consolador, despois de que a víctima lle reclamase o importe impagado por esta nun local.
E, que dicir daquel neno de Polonia, que con 12 anos atopou unha bomba da 2ª Guerra Mundial de camiño a escola, e decidiu transportala ata o colexo para mostrarlla os seus compañeiros.
Agora, falando de escolas, a nova de hoxe acontecida en Donosti non lle queda atrás. Fala dun avó que se trabucou de escola cando ía recoller o seu neto de ano e medio de idade. Mais, o mellor é que tamén levou un suposto meniño do outro colexo.Despois de dúas horas, a policía vasca resolveu o asunto cando lles deron notificación do verdadeiro neto, que permanecía no establecemento sen ser reclamado polos familiares.
En fin, tolerías, curiosidades, erros... A vida é o filme que contén maior número de escenas incribles.

A nai mundial.

Esta composición de palabras foi utilizada por unha persoa para calificarme. Debo dicir o respecto que, non me considero en ningún momento semellante persoa. Para iso xa estaba a Sra. Tareixa de Calcuta, que ata gañou o Nobel da Paz por este motivo.
Pero eu, eu só son María. Non me paso o día facendo de mamá. A miúdo acóllome a ese neno que todos levamos dentro. Iso permíteme quitar ferro a certas cousas e vivir...mellor.
Outras veces, moitas veces, actúo como un adulto. O adulto que forma parte da personalidade dun ser humano medianamente normal. O que razoa, o que se responsabiliza, a que chora, a que disfruta, a que axuda, a que escoita, a que quere, a que odia(só un pouquiño) ... a que cociña, pero tamén goza cando lle cociñan, etc.
E, por suposto, tamén son nai. Moi orgullosa. A de verdade. A que ten dúas fillas. A que pretende estar ahí.
Outra cousa diferente, é cando son muller. Coas características que me definen. Sensibilidade( a que me fai chorar, rir, cantar, bailar, ou angustiarme as veces), protección( coido, protexo, axudo), solidariedade( acóllome as campañas en prol dos dereitos humanos, colaboro con O.N.G., etc.), irritabilidade( cando me provocan), tozudez( se penso que levo razón), e outras cousiñas máis.
O caso é que son unha persoa. Sinxela. Que só pretende ter unha vida paralela os demáis ou non, según se tercie. E para iso é necesario estar ahí. Unha persoa que ten moitas capacidades. Non me xulgues a lixeira... Analiza o por qué dos meus feitos.

Comienza la andadura divina de Berlanga.

Se despidió dignamente. Sin película, sin poder casi hablar, pero rodeado de su familia en un reportaje de un magazine que verá la luz mañana. Sólo se puede acabar con dignidad, cuando se ha vivido con ella. Y, a pesar de obedecer a la utopía del anarquismo(es una apreciación personal, porque yo creo que esa teoría no es más que dejar un vacío legal para ocuparlo con líderes de fuerte carácter que imponen su voluntad igualmente)era un ser involucrado en la consecución de las libertades, de los derechos humanos, de la paz mundial.
Fue el primer cineasta en dejar un legado secreto depositado en un banco, que será abierto cuando se cumpla el centenario de su nacimiento.
Sus películas "La escopeta nacional" o "Bienvenido Mr. Marshall" han sido iconos de una época. Pero también referencia obligada en cualquier acto que tenga que ver con este arte. En el caso de la segunda, rodada en el año 1953, su director nos muestra la situación de precariedad que se vivía en España ante la llegada de los americanos a un pueblo de nuestra geografía. Dicen que la censura se la autorizó por los retazos de xenofobia que contenía. No es muy sorpredente. Los censores españoles de la época carecían de conocimientos, cultura o... llámesele como quiera, para no ser engañados, sobre todo, cuando hablamos de un genio como el Sr. Berlanga.
Ahora ha iniciado la etapa divina. Esa que puede ser calificada así, bien porque ya esta vida es demasiado humana y apetece al cambio, o, porque lo mejor está por llegar. Sea como fuere, se va la cabeza pensante, pero se queda su arte, su persona, su legado... y, su última campaña en favor de Médicos sin Fronteras.
El titular de su última entrevista es "el dolor me jode, pero morirme me jode más"...
Pues a estas alturas, ya está bien jodido, pero seguro que... satisfecho.

O arco da vella

Lembro que, de pequena, alá naquel pobo onde nacín, era habitual observar o arco da vella cando chovía e saía o sol a un tempo. Precisamente, prodúcese por iso, porque as gotas da auga contidas na atmosfera, son atravesadas polos raios do sol.
O caso é que o arco da vella segue saíndo, segue amosando esas cores tan fermosas que comezan co vermello e rematan no violeta. Pero eu xa non o contemplo desde aquela fiestra, ollando alá cara o río, no cal a miña avoa dicia que bebía para amosarse tan fermoso os nosos ollos.
Isaac Newton, foi o que fixo un tratado sobre o arco da vella e a descomposición da luz branca nas súas cores. Pero non foi o primeiro, porque este fenómeno da natureza, sempre chamou a atención daqueles que o apreciaban. Descartes elaborara no seu momento un estudio o respecto, onde deixaba entrever que cada un de nós, ve o seu propio arco da vella, sempre distinto en cada caso.
Para algunhas civilizacións como a inca, este fenómeno representaba a sociedade. Así, cada unha das cores simbolizaba un factor de influenza directa nos humanos.
No Antigo Testamento, relátase que o arco da vella foi creado por Dios despois do diluvio universal, para prometerlle a humanidade que non habería outro acontecemento semellante.
Pero tamén é usado como símbolo pacifista. Pois en Milán, promovida por unha asociación destas características, colgarónse máis de un millón de bandeiras con este detalle, para protestar contra a guerra do Irak.
Está claro que, o arco da vella, ademáis dun símbolo divino para algunhas relixións, unha mostra do futuro para outras culturas, unha bandeira de paz ou liberdade para os acollidos a determinados movementos, unha sorpresa para os meniños, ou un recordo de nenez aloxado en cerebros coma o meu, é ... a máis fermosa obra de arte que ningún pintor, nin escultor, nin arquitecto... poderá nen sequera semellar. Porque o arco da vella é cor, auga, sol, luz... Maxia.

Apelativos

Os apelativos úsanse para calificar algo dunha maneira peculiar. Eu fago uso deles de vez en cando. A verdade, é que agora non lembro moitos, pero sí que quero falar de un en concreto. Máis ben,trátase dunha frase apelativa:"O que vivía na miña casa".
Decidín que hoxe ía adicar o blog a este asunto, porque cada vez que menciono esta construcción linguística(e sempre no núcleo máis íntimo), á xente dalle a risa.
Esta mesma mañá, mentras tomaba o café dos mércores, as persoas que me acompañaban, seguían co mesmo de sempre. Dín que é unha maneira canto menos curiosa de definir a unha antiga parella. É, un dos meus amigos, asegurou que él usarío tamén se se dese o caso. Eu espero que non teña que utilizalo nunca.
A verdade, é, que o motivo de calificar con esta frase, débese a miña negativa en usar o prefixo "ex". Porque, eu cerrei unha páxina na miña vida. E ben pechadiña que a deixei. Polo tanto, iso é pasado. Entón, non me refiro o meu pasado coa partícula "ex" todo o día. Por exemplo: Ex- traballo, ex-casa, ex-amiga...
Así que, como lle vas chamar a unha persoa que viviu na túa casa e xa non o fai. Pois iso, "O que vivía na miña casa". Entre os máis cercanos, claro. Para os demáis, é o pai das miñas fillas. Poucas veces, porque non é cousa de estar a facer referencia a elas todo o día neses temas.
Outra opción, sería chamarlle polo nome, pero iso só sería posible se a relación fose máis fluída. E agora non é factible. Non sei se poderá ser algún día.
Ou sexa que, ante iso, e o odioso "ex", que, aínda porriba, se te confundes sáeche "es", e xa te pos a dicir outra cousa diferente, prefiro a construcción linguística, "o que vivía na miña casa". Porque é respetuosa, é verdadeira, e... encántame repetila.

Oprimidos por naturaleza.

Así están los habitantes del Sahara Occidental. Oprimidos. Por las condiciones de su situación física. Ubicados entre el mar y los países dominadores: Marruecos y Mauritania. Por ser víctimas de tiranos que pretenden cambiar su cultura para incluírlos en el censo de sus otros sometidos. Porque sólo pretenden vivir en consonancia con su arena, sus estrellas, su frío o su calor, su viento... o sus oasis.
Por querer y no poder. Por pedir y no recibir. Por estar ahí y desear permanecer...
¡Apoyemos un Sahara Libre!

Miguel Hernández

En 1910,nace Miguel Hernández, el poeta del pueblo, de la naturaleza, de la vida... Vida que le fue arrebatada cuando sólo contaba 31 años. Víctima de las penosas condiciones que sufrió en la cárcel, a la cual hubo de agradecerle no haber sido fusilado, porque se le conmutó la pena de muerte por la estancia entre rejas.
Cuando empezó a escribir sus versos en 1925, ya eran versos de libertad, pues se inspiraba en su entorno de naturaleza y de gente de pueblo.
Una sencilla y triste nana, dedicada a su hijo, cuando su mujer le comunicó que no comía más que pan y cebolla,dice de él que la inspiración no tiene límites cuando la sensibilidad está a flor de piel. Una nana que comienza así: "La cebolla es escarcha, cerrada y pobre. Escarcha de tus días y de mis noches. Hambre y cebolla".
No obstante, hay un poema que a mí me parece realmente interesante. Tal vez, cause algún tipo de distensión por la descripción que hace de las distintas culturas españolas. Pero el concepto de gritar la libertad para los pueblos y la denuncia contra el sometimiento a la uniformidad de un yugo, simbolizan su lucha contra la opresión.

Asturianos de braveza,
vascos de piedra blindada,
valencianos de alegría
y castellanos de alma,
labrados como la tierra
y airosos como las alas;
andaluces de relámpagos,
nacidos entre guitarras
y forjados en los yunques
torrenciales de las lágrimas;
extremeños de centeno,
gallegos de lluvia y calma,
catalanes de firmeza,
aragoneses de casta,
murcianos de dinamita
frutalmente propagada,
leoneses, navarros, dueños
del hambre, el sudor y el hacha,
reyes de la minería,
señores de la labranza,
hombres que entre las raíces,
como raíces gallardas,
vais de la vida a la muerte,
vais de la nada a la nada:
yugos os quieren poner
gentes de la hierba mala,
yugos que habéis de dejar
rotos sobre sus espaldas.
Crepúsculo de los bueyes
está despuntando el alba.

Así nos definía un hombre que sabía mucho de personas y muy poco de comulgar con una tiranía que no aceptaba.
Yo me siento una gallega de lluvia, que no sé si de calma. Pero una gallega que adora al Miguel Hernández que habita en sus versos.

Chegou o aniversario.

A verdade é que estou tan atarefada nas miñas cavilacions, que non me dera conta que xa chegou o aniversario do meu blog. Lembroumo a miña filla, que, tivo a ben recopilar unhas cantas entradas, as que a ela lle pareceron representativas desta andaina, é mandoumas o correo acompañadas dunha felicitación.
Non puden evitar chorar léndoas. Porque, ahí están concentradas vivencias, retos, esperanzas, agradecementos...
Este blog comezou sin que eu o decidise. Foi por iniciativa dunha das miñas fillas. Insistiu tanto, que conseguiu que cedese as súas pretensións. Poucos días despois, fun o cine a ver unha película que ía sobre a creación dun blog e o que iso desenrolou. Nun principio, negueime absolutamente a darlle publicidade entre os coñecidos. Só estaba o alcance de catro persoas. Posteriormente, e xa pasados uns meses, tamén sucumbín as presións para dalo a coñecer entre algunha xente. Só algunha.
Recoñezo que unhas entradas son menos amables ca outras. Pero é o meu blog, e acontécelle o mesmo ca min. As veces é máis agarimoso, e outras máis guerreiro. Se neste tempo alguén se sentiu ofendido, sinto. Non era a miña intención. Pero non vou escribir o que queiran os demáis. Vou reflexar o que sinto eu.
Aquí hai sitio para a ledicia, a reflexión, o coñecemento, e, as veces, a tristura.
No obstante, o carácter é absolutamente lúdico. A mensaxe vai dirixida a tí, ou a ti, para que te sintas máis perto de mín. Para que me coñezas mellor. Para que me leas e te preguntes....¿qué deberías preguntarte?

Nuevos retos.

Un día cualquiera del pasado reciente, titulé este blog con la palabra "retos". Ya ni me acuerdo de lo que escribí entonces, pero sé lo que quiero decir hoy.
No existe vida sin objetivos. Unos los tenemos más simples, otros más complicados. Para algunos de nosotros, saltar el pequeño charco sin mojarnos, es una gran hazaña, otros pretenden cruzar el océano y salir secos. Nunca lo consiguen, y viven una existencia llena de frustaciones.
En mi vida, es fundamental alcanzar metas que me hagan sentir bien. No para halardear, ni para exhibirme. Sólo pequeñas cosas que me satisfagan a mí, y ayuden a los demás.
No obstante, existen esos retos que, de tanto intentar conseguirlos y no poder, se convierten en tus rivales, más que en un objetivo a batir. Por ejemplo, no he podido llegar a nadar. Me bloqueo y es más fuerte que yo. Pero estoy ahí. La próxima vez que visite una piscina, será para llevarlo a cabo.
De todas formas, lo de nadar no me ha impedido llevar una existencia absolutamente normal. Otras cosas, sí que han influído en el transcurrir de mi tiempo. Hay algo contra lo que lucho continuamente, y no puedo ni acercarme a su consecución. Y es bajar el nivel de mi sensibilidad. Endurecerme un poquito para que las actitudes de las personas que, o bien son ásperas y controvertidas. O son ignorantes y desconocen el daño que pueden llegar a realizar, o, sencillamente son egoístas y no pueden contemplar el mundo más que desde el "yo", no me perjudiquen. Claro, que, por otro lado, no creo que pudiese vivir esas vidas. Porque dejaría de ser quien soy.
Por lo tanto, me he propuesto otro objetivo. Y éste lo voy a llevar a cabo. No voy a cambiar un ápice de mi forma de ser. Estoy encantada de ser como soy. Llorona, romántica, hipersensible, tímida encubierta. Extrovertida, optimista, observadora, luchadora, charlatana, defensora de las causas perdidas. Preocupada, protectora, amable, generosa. Pero también, odiosa cuando me hacen daño, callada cuando no sé que decir, prudente si desconozco la situación... Alguién me ha tildado de "dulce" también. No sé... A mí me cuesta ser desagradable, y al que no le guste... que se divierta comtemplando como trato de colocar mis sentimientos y pensamientos en su sitio, pero no los voy a omitir. ¿Eres una de esas personas?... Lo siento por ti.

Filias

Onte tocoulle ás fobias, así que hoxe imos coas filias. Para os que descoñezan o significado da palabriña, unha filia é un amor ou simpatía desmesurada por algo.
Por exemplo, estou segura que un individuo que padeza "pirofilia", que non é outra cousa que un amor especial polo lume, non entablará unha gran amizade con outro que sexa víctima da "hidrofilia"(atracción pola auga). A que escribe, non podería manter unha relación do tipo que fose con unha persoa afectada pola "Belonefilia"(amor polas agullas), ou pola "ofidiofilia"( polas serpes). Xa é sabido que eu son víctima das fobias relacionadas.
Tamén coñezo dúas rapazas que nunca meterían na súa vida a alguén que sufra "ornitofilia"(atracción polo paxaros). E, por suposto, debe ser tremendo compartir anacos do teu tempo con un ser víctima da "hematofilia"(amor polo sangue), ou acabarás vendo todo de cor vermella.
Pero, seguriño que máis de un, padece un mal denominado "logizomecanofilia"(atracción intensa polos ordenadores). Esta mesma persoa podería estar baixo o influxo da "robofilia"(simpatía polos robots). Outra cousa sería que estivese afectada pola "agorafilia"(espacios abertos), porque a miúdo, as persoas amantes do ordenador, detestan saír.
Pero o que está claro, é que aínda que é estupendo caer nas redes da "neofilia"(atracción polo novo), será mellor non pasarse de rosca co tema.
Eu, do que estou segura, é de que non padezo "ripofilia"(amor a suciedade), e non me vai nada o da "cleptofilia"(atracción por roubar).
Se es víctima de calquera destas filias, mellor que sexa no grao de simpatía, porque se chegas a sentirte atraído con desmesura, non é un bo síntoma.
O ideal é manter as filias e as fobias no lugar correspondente. O mellor, librarse delas. Eu non o consigo coas miñas fobias. ¿E ti?.

hexakosioihexekontahexafobia

Unha palabriña certamente rara, sí. Pois é que hoxe vai de fobias. E esa tan longa e estraña do título, non simboliza máis ca fobia o número 666.
Pero, a sociedade, padece grandes problemas coas fobias. Todas teñen nome, e todas poden chegar a paralizar a vida de unha persoa, se se levan o seu límite.
Por exemplo: se un día vas polo bosque, vai ser moi complicado que te atopes con alguén que padeza fobia as árbores(dendrofobia). Pero se tí tes fobia as abellas e te atopas con unha ou dúas, valo pasar moi mal, e isto chámase "apifobia".As abellas acostuman a estar perto de onde hai flores, e a algúns, non lles gustan nada, porque padecen "antofobia".
O máis difícil de soportar para un suxeito que padeza "nosocomefobia" será ingresar nun hospital. Eu mesma ei de dicir que debo padecer esta fobia aínda que nun índice baixiño. ¿Quen non? Pero se ademáis ten que estar sentado o personaxe anterior, pasarao moi mal, e é que estando afectado pola "catisofobia", faise moi complicado realizar esta acción.
Hai moita xente que o feito de achegarse a un can, suponlle un problema. Pois que saiban que o seu mal é coñecido como "cinofobia". E xa non digamos se o can en cuestión lle morde a outro, porque con ver o sangue, alguén que padeza "hematofobia", pode pasar un moi mal momento.
Pero se o que queres é ir o circo, asegúrate de que non te acompañe a persoa que teña a seguinte fobia: "coulrofobia", ou sexa, ós pallasos. E tampouco leves a pasear unha tarde de chuvia a un amigo que teña aversión a chuvia, ou sexa, "ombrofobia".
Pois xa chegou a hora de confesar as miñas fobias paralizantes. Se me queres ben, asegúrate de que non teña que ver unha serpe, porque padezo "ofidiofobia", e, mellor non me sometas a ningún tratamento con agullas, porque a "belonefobia" faimo pasar fatal.
Seguro que coma calquera humano que se precie, padeces unha fobia. Terás que soportala con ánimo e valentía. E, senón, pasalo fatal cando che toque. ¿Non terás medo do número 666?...

El dolor

Tengo miedo al dolor. Al dolor físico, pero más al espiritual. A ese que se te mete dentro y no puedes parar. Muchas veces he pensado que si tuviese un poder, desearía erradicarlo del mundo. Pero no tengo poderes y no es posible que eso suceda nunca. Porque si erradicas el dolor, ya no habrá situaciones que hagan sufrir a la gente. No habrá atracos, ni amenazas, ni castigos, ni asuntos de desamor...
Y, los humanos, somos demasiado complicados para vivir sin todo eso. Así, que habrá que seguir soportando el dolor en cualquiera de sus variedades.
Hoy es un buen día para hablar de este tema, porque es el día de los muertos. A mí, también se me ha muerto algo...

María y temas virtuales

Hoy hemos tenido un tenso encuentro el facebook y yo. La verdad es que nos encontramos tan poco, que nuestra relación no es fructuosa, positiva, romántica o qué sé yo.
Es bien cierto, que el facebook llegó a mí por pura casualidad. Cosas de una de mis hijas y una de sus amigas, que se empeñaron mucho un día y consiguieron que cediera a sus deseos informáticos. Pero está ahí. Sin más.
Aunque muy de vez en cuando, me paso por allí y cambio la frase de mi estado, me he sumado a dos grupos, he puesto una foto de perfil, y otras cosas...
Pues hoy, me he decidido a crear mi propio grupo. Así, que me he puesto a barajar posibilidades, y... me han salido cosas como: Yo también escribo frases en mi nevera;, yo también coloco cartelitos debajo del reloj de la cocina para recordar que he de tomar mis pastillas; yo sigo y seguiré siendo una romántica empedernida; yo también hago música con cualquier artilugio que tenga a mi alrededor mientras la escucho... Yo también me llamo María y algo más... O, yo soy de las que hablo hasta debajo del agua.
En fin, que mi gozo en un pozo, porque hoy que tenía yo pensado pasármelo bien a cuenta de ese facebook que tengo yo ahí, más muerto que vivo, pues no hay tu tía y no me lo deja hacer. O yo no tengo ni idea de por qué la maldita pizarrita virtual no me permite elaborar esa tarea.
De todas formas, no importa, porque ya tengo yo bastante facilidad de palabra para formar grupos de opinión, sin tanto rollo.
Además, me faltaba crear un grupito. Y es que yo no soy de las que va poniendo en el facebook como intereses: Hombres o Mujeres. Porque yo no estoy de exposición en la tómbola de internet.
Si me lees, gracias. Si perteneces a uno de estos grupos, estupendo o lo siento.

Marcelino Camacho... sencillamente especial.

Para definir a Marcelino Camacho, nada mejor que remitirse a su última frase, "si te caes, te levantas inmediatamente, y sigues caminando". Eso demuestra el espíritu luchador de este hombre. Sindicalista de pro. Izquierdista de nombre y apellido. Revolucionario de la solidaridad hacia los trabajadores.
Ha sido el mejor líder, porque ha conseguido anteponer los derechos de los que defendía sobre los suyos. El mejor negociador, pues intentaba que los resultados beneficiasen a los demás antes que a él. La mejor persona, que, habiendo alcanzado notoriedad, continuó viviendo con la sencillez de un trabajador.
Para despedirle, mencionar otra frase que él pronunció al final de una acto: "Ni nos domaron, ni nos doblaron, ni nos van a domesticar".
Tú lo has conseguido, Marcelino. Has nacido solidario, y te has ido con el respaldo de la gran masa que fue víctima de tu solidaridad.

A morte é un bo negocio.

Xa o temos aquí. Coma todos os anos, novembro comeza precedido polo odiado(para algúns) cambio de hora, e co cheiro dos milleiros de flores que adornan os cemiterios de toda Galicia e do resto de España.
Respecto o primeiro, teño as miñas dúbidas sobre as ventaxas tan manidas polos políticos. A que me parece máis lóxica, é a postura daqueles que defenden a alineación do noso horario co portugués.
Pero o asunto que pretendo tratar hoxe, é o dos mortos. Porque aínda que eu respeto totalmente a postura daqueles que fan acto de presencia nun cemiterio cada primeiro de novembro para depositar, case sempre, uns ramos preciosos, tamén é verdade que me parece a demostración da hipocresía humana elevada o seu máximo grao na maioría dos casos.
Eu teño mortos no cemiterio. Mais, é verdade que non os visito. Non fago acto de presencia alí, pero sí que me lembro deles moi a miúdo, e procuro que sexa sempre para ben.
Non estou de acordo coas ostentacións. Aínda que sexan en forma de marabillosos ramos, que non deixan de supoñer diñeiro que se pudre sobre cemento ou pedra.
As veces esas flores proceden de familiares que, en vida, non mantiñan boa relación cos finados. Outras veces de xente que ten problemas económicos. Outras, de familiares que nin coñecían o desaparecido. E, case sempre, é unha maneira de facer relacións sociais con outros suxeitos cos que fai tempo non tiñan contacto.
Cabe destacar tamén os que fan rutas por varios camposantos. Os que se pasan unha tarde enteira ou mañá para observar e comparar a calidade de cada ramo. E, como non, os que miran e escudriñan cada foto inserta nas lápidas para comprobar os parecidos con outros familiares vivos da víctima.
Respecto, mais non o comparto. Non sei cal será o futuro do meu corpo cando o meu espíritu o abandoe. Pero, seguro que se acadan os meus consellos, queimarán os restos tras asegurarse de que estou ben morta. E, despois, ese pó, volverá a natureza. O contacto coa terra. Sen luxos, sen ataúdes, sen flores,excepto as que crezan polo lugar. Só espero que a estela do recordo non sexa de odio, nin de hipocresía. Senón de amor.

Terrorismo

La Real Academia Española, define "terrorismo" como "dominación por el terror"; o, "medio de lucha violenta practicada por una organización o grupo político frente al poder del estado y para la consecución de sus fines".
Tal vez, en breve, deban añadir otro concepto, similar al segundo, pero con matices. Algo así como "medio de lucha violenta practicada por determinadas personas(especialmente hombres) para aniquilar a aquellos seres(normalmente mujeres) que se resisten a la consecución de sus fines".
En lo que llevamos de año, van 58 víctimas. Todas mujeres. Todas pretendían acabar con una relación que no les proporcionaba amor, sino odio. Que no les daba protección, sino inseguridad. Que no las hacía crecer, sino que las minimizaba.
La estadística nos proporciona un porcentaje próximo a 5 muertas por mes.
Está claro que en España existe un terrorismo encubierto por la palabra "machismo". Un terrorismo cuya víctima es una mujer que ha dejado de ser sumisa para ser mujer.

Hoy va de cuentos.

Érase una vez un sentimiento que salió de un cerebro...o, no, de un corazón. Vagó y vagó por el mundo, pero no encontró refugio en lugar alguno. Otros de su especie con nombre propio, como el odio, el egoísmo, el orgullo, el desprecio, etc., lo atosigaban y lo maltrataban. Hasta que un día halló un lugar donde cobijarse. El continente no era lujoso, ni extremadamente bello, ni siquiera rebosaba simpatía. Pero allí estaba su estación.
El cerebro encargado de dirigir aquel cuerpo, no estaba dispuesto a admitir aquella intromisión en su espacio privado. Pero, el corazón se negó a expulsarlo. Y, allí permaneció, con el interior del cráneo siempre vigilante. Con el miedo de que ese no constituyese su destino final. No obstante, el tiempo se alió con el AMOR, y aquel ser apático y abatido por anteriores desencuentros, desarrolló alas de gigante. Alas que le dieron paz, sosiego, tranquilidad... Y el placer de vivir en libertad. La libertad que trajo consigo el AMOR.

Religiones

Hay un proverbio chino que dice: "Cada cual interpreta a su manera la música de los cielos".
Esa es la realidad de las religiones. Todas. Cada una de las muchísimas que existen en el mundo, no son, sino, fruto de las deliberaciones de unos pocos para arrastrar, a cuantos más, mejor.
Por las religiones se mata, y, por las religiones se muere. Los que matan, lo hacen orgullosos de su misión, los que mueren satisfechos de su victimismo.
También las religiones aumentan la distancia entre clases sociales. Remitámonos a las bulas famosas, por la que los pudientes se permitían comer carne, mientras los pobres ayunaban. La paradoja que permitía seguir comiendo a cuerpo de rey al que ya lo hacía a diario, y, pasar un poco más de hambre al que le faltaba alimento cada día.
Van Gogh, decía que "cuando sentía una terrible necesidad de religión, salía de noche para pintar las estrellas". Observando su maravilloso cuadro "La noche estrellada", él sí que sabía dónde se esconde el verdadero sentido religioso de la vida.
Seguro que la mejor religión es la más tolerante. Así que, yo he decidido que no existe ninguna con ese adjetivo. Porque todas excluyen personas por sus ideas, por sus vestidos, por sus banderas...
Sería mejor que se dedicasen a dar ańimos a los buenos y no a aterrorizar a los "malos". A buscar alimento físico para todos y no a mantener entre paredes de oro a unos pocos. A unir, en vez de desunir. A crear, en vez de destruír..
Sigo pensando que yo soy Deísta.

Casting

Onte estiven no teatro. Para algúns será un entremento, pero para mín, como di a canción, é a vida mesma.
O espectáculo que tiven o pracer de disfrutar, trataba sobre as probas que temos que pasar os humanos. E, aínda que o reflexaba en dous actores de segunda que se partían o lombo acudindo a castings, o trasfondo mostrábanos a metáfora da vida.
O feito de existir, é pasar probas e máis probas. Para a nosa concepción, ten que haber unha persoa que decida escoller a outra. Para querer ou amar, debes buscar a persoa na que volcar ese sentimento. Para cuidar a saúde, eliximos os profesionais máis oportunos. Neses casos escollemos nós.
Pero, as veces, na maioría, a vida elíxete. Só por estar neste mundo, por existir, vas ter que pasar un e outro casting. Se consigues superalas, vaste sentir na plenitude extrema. No caso de non conseguilo, podemos caer no máis fondo dos buratos negros.
Prepararnos cara os castings que nos acomete a vida, conleva fortalecer o noso espíritu. As tres partes que compoñen un ser que son: o neno, o pai/nai, e o adulto,deben estar perfectamente coexionados para que consigamos salvar obstáculos. Non se pode actuar coma un neno de seguido, pero hai que conservar esas ilusións e xogar coa vida. Tampouco podemos pasar a vida protexendo os que queremos e esquecernos así de nós mesmos, mais, querer implica dar, compartir e, tamén, recibir. O adulto, é o que ten que ubicar a situación no punto correcto. Actuar cos outros dous e decidir. Despois, esperar o resultado. Seguro que con actitude perseverante, esperanzada, solidaria, e loitadora... Consíguese todo. Bueno, todo, todo.... Case todo.

Oportunismos

Afortunadamente os mineiros chilenos xa están na superficie. Quizais as secuelas do seu encerro involuntario, se fagan notar durante moito tempo nalgún dos casos. Outros levarano mellor, pero ninguén pode permanecer indiferente a esta vivencia.
Tal vez, o feito de que este rescate fose seguido minuciosamente pola prensa mundial, poida ocasionar confusión. Non esquezamos que sempre hai xente ávida de protagonismo, ainda que sexa basándose en circunstancias tráxicas.
A rumoroloxía xa estendeu comentarios de amantes que permanecían a espera o mesmo tempo ca súa familia; pais e nais que descoñecían o traballo do seu fillo na mina...
O verdadeiramente importante de todo isto, é que a técnica foi empleada neste caso da mellor maneira para salvar vidas. Que os rescatadores seguen sendo xente arriscada e valente, pero tamén, sobradamente solidaria. Independentemente que os políticos, coma sempre, aproveitasen a tesitura para gañar popularidade.
Mais non esquezamos que se eses homes quedaron pechados baixo terra, foi porque a organización da sociedade, que lles corresponde en maior medida os gobernantes, non soubo antepor a seguridade das persoas sobre outras cousas. ¿Cantos traballadores seguirán correndo perigo nos seus traballos?, ¿cantos seres humanos morrerán sen mediciñas ou de fame? Todo iso, mentras outras persoas poñen boa cara ante unha cámara.

Adiós, Manuel

Se ha ido, casi tan silencioso como ha vivido. Tan tímido, porque seguro que lo era, tan elegante, como siempre demostró, tan sencillo, como era evidente. Hombre fiel a sus tradiciones. Una de ellas, la de la tertulia del Café Gijón de Madrid, que se va quedando huérfana de tertulianos, como Fernando Fernán Gómez o Paco Rabal.
Su sensibilidad desbordaba. En una de sus últimas entrevistas recuerdo verlo llorar. LLoraba porque presentía la muerte cerca. LLoraba porque sabía que su vejez le impedía emprender aventuras lejanas en el tiempo. Porque sus amigos más íntimos también se iban.
Fue considerado el secundario de oro, pero yo creo que un actor de esa categoría ya no es secundario. Lo secundario es lo que apenas se percibe. O se percibe menos. Manuel Alexandre, ocultó con su estela a otros actores mejor pagados, más fotografiados en las revistas, con una vida privada azarosa o popular.
Él hizo su camino despacito, silencioso, con su sonrisa peculiar, con su voz inconfundible. En una obra teatral, o en una película no hay actores protagonistas desde el principio. Hay actores que se ganan el protagonismo. En cada papel que interpretó, Don Manuel se lo ganó.
Como rezan los versos de Antonio Machado: "Caminante son tus huellas el camino y nada más, caminante no hay camino se hace camino al andar".
Has dejado un fructuoso camino en lo profesional y en lo personal Sr. Alexandre. Aguardemos que otros actores más jóvenes lo observen y aprendan de él.
Hasta siempre, D. Manuel.

A estrela fugaz

Hoxe é un día especial para min. Porque cando cheguei a un colexio calquera onde desenrolo o meu traballo, tiven o pracer de observar as estrelas. Isto non é máis ca un feito común nas mañáns despexadas. O mellor, foi o espectáculo visual que ofreceu ós meus ollos unha delas. Esa, a estrela fugaz.
Facía moitos anos que non contemplaba esa fuxida a ningún lugar dun deses astros. Remonteime os meus anos infantís, cando polas noites xogaba as adiviñas, tratando de atopar a Osa Maior, A Osa Menor, A Estrela Polar... E, de vez en cando, máis a miúdo ca menos, algunhas delas movíanse polo Universo. Coma se pretendesen xogar as agochadas ou tivesen que emprender unha viaxe urxente polo ceo.
Miña irmá ensinoume que, cando vias unha delas, debías ser áxil e pedir un desexo. Pero o feito de hoxe aconteceu tan de súpeto, que o meu cerebro paralizouse, e o meu espíritu retornou ata aquela aldea de algún lugar. Non fun quen de construír unha petición. De xeito que, se aínda se me permite, fareina agora... ¡Desexo atopar esa estrela que fuxiu esta mañá, observar a súa guarida e recrearme no seu escintilar!

A paz engaiolada

O recen nomeado Nobel da Paz, Liu Xiaobo, segue na gaiola. Mais, non así a súa estela de loita pola liberdade. Os humanos, podemos dominar os corpos, as cidades, ata podemos decidir cando outros deben calar ou falar, pero non conseguimos apoderarnos dos sentimentos, nin dos pensamentos, nin das consecuencias que van deixando no espíritu dos que os recollen.
E, a causa que emprendeu este home para establecer unha verdadeira democracia no imperio chino, tivo colleita. Unha colleita inmensa. A nivel mundial. O Nobel da Paz.
Din que a súa muller pudo falar con él na cadea e informalo do galardón. Outros afirman que non se sabe do seu paradeiro e que non chegou a comunicarse con él.
De calquera maneira, o xigante chino, recibiu unha mensaxe. Poden estar presentes nas tendas, poden, según din algúns, dispoñer dunha gran cantidade de dólares debido a súa expansión comercial, poden posuir a lingua máis falada no mundo, e ter o encoro máis extenso. Poden aleccionar os meniños para que sigan a férrea disciplina imposta, poden presumir de ter o Libro Vermello máis famoso no mundo e practicar o maior número de condenas a morte. O que nunca poderán acadar será a máquina que uniforme os sentimentos dos seus, nin a que troque a liberdade en sumisión. Noraboa Liu Xiaobo.

Antagonismo de palabras

Hoxe vou dar conta nesta entrada dos dous grupos de palabras que forman parte da miña personalidade ou da miña vida. Non están todas, pero si todas as que lembro agora mesmo:
Gústame:
Rir, ler, mirar, observar, amar, querer, axudar, aloumiñar, camiñar, actuar, a humildade, a sinxeleza, a sinceiridade, a solidariedade, viaxar, cociñar, chorar(cando merece a pena), bailar, cantar, escoitar, mimetizarme, falar,comprender, subir, baixar, pensar e decidir. Gústasme ti,lector ou lectora... As veces non me gusto eu...

Non me gusta:
Chorar(de dor), tremer, encollerme, odiar, ser hipócrita, estancarme, o luxo(sen medida), parar, parar e parar, subir e baixar, subir e baixar, enxordecer, descoñecer, ignorar, ocultar, preguntar e preguntar, respostar e respostar, dubidar,criticar, que me critiquen,perderme, pasarme, anoxarme, berrar, berrar máis, calar moito, calar máis, que me obriguen , obrigar, aburrirme, esperar, facer esperar, caer e non saber levantarme. Non me gusta non gustarme... non me gusta que non che guste... quen queira que sexas.

El arte de escribir

En primer lugar, felicito desde aquí a Vargas LLosa. Independientemente de sus ideas políticas, de sus posturas ante diferentes asuntos, se lo merece. Porque cada vez que un escritor recibe un nobel, ha de loársele. Sobre todo, cuando su vehículo para publicar es la lengua española.
Escribir es un arte. Es verdad que, en ocasiones, los empujones de la sociedad, de una profesión pública, o una vida un tanto azarosa consienten que cualquiera escriba(o pague para que se lo hagan), y saque al mercado una obra. Seguramente, el escritor que se deja la imaginación, la vista, las cervicales, el cerebro y el sueño convirtiendo imágenes en palabras, encajando hechos históricos en narraciones de ficción o hilando hechos reales para después novelarlos, no verá con buenos ojos esta competencia. Pero tampoco los libreros de toda la vida, los que conocen cada obra que venden, los que se deleitan con el roce de las hojas, estarán satisfechos cuando ven que en los hipermercados los libros se ponen de oferta o se venden por kilos.
En definitiva, yo me alegro cuando los premios son concedidos a personas trabajadoras, que hacen de su trabajo un placer. Que ponen al lector como meta de su esfuerzo, y que lloran o ríen con sus propias historias transmitiéndonos así su sensibilidad.
Felicidades a Vargas LLosa porque va a llegar a rincones donde todavía no había llegado. Felicidades por usar las letras para construír palabras que levantan obras de ingeniería intelectual.

Despois da pausa...

Xa chegou o momento de retomar as clases de teatro. Despois dunha longa pausa, volvo a atoparme con un grupo de nenos e nenas ilusionados por subir a un escenario e facernos disfrutar a todos(eu incluída) coas súas modificacións dunha personaxe determinada, cos seus lapsus e as súas interpretacións marabillosas.
A verdade, é que o grupo que teño nas mans este curso parece que vai dar moito de sí. Teñen ganas e dotes para este arte. O demais xa o faremos a monitora, e os papás e mamás que, seguro se prestarán a colaborar gustosamente.
Preparar unha obra para o Nadal é o noso reto. Labor complicada, pero gratificante. Non sei o que acontecerá na imaxinación de quen escrebe, non sei se imos conseguir convencer ó noso público, pero... estou segura de que non vai ser unha posta en escena calquera.
O tempo tampouco foi suave no seu paso desde que abandoei a práctica do ioga como disciplina. Xa pasaron polo menos tres anos. Durante este lapsus ocorreron moitas cousas na miña vida, pero entre elas non estaba o ioga.
Así que, tentando volver ós meus orixes,retomei esta actividade. De novo ser consciente de que respiro e como o fago. De novo tratar de manter a miña mente calada un pouquiño. Outra vez relaxar o corpo de verdade.
Son pequenas pinceladas que poñen cor a un outono, máis cor ó inverno que o siga. E, quen sabe...

As paranoias

Vou comezar a entrada de hoxe pedindo perdón a todas aquelas persoas que sufran enfermidades paranoides. E isto, digo, porque como acontece tantas veces, facemos uso dos termos do diccionario como nos peta. Collemos unha palabriña, e usámola o noso antollo. A maioría das veces, frívolamente, sen ter en conta que, hai outras persoas que son víctimas do que representan esas palabras no seu significado máis auténtico.
Iso fago eu co termo "paranoia". Prentendo representar con ela certas manías que teño, pero que en ningún momento poñen en risco vidas ou modifican circunstancias normais. Por exemplo, aprópiome dela para representar o feito de facer debuxiños cando estou sentada nun sofá; de pasar a maior parte do día remangada; de ter que entender cada cousa que pasa o meu arredor; de levar un bolso cheo de cousas por se acaso...
de sentarme sempre na esquina da mesa ou pegada o corredor no caso do cine ou o outros espectáculos; de escribir na man os recados que me encomendan, de mirar o reloxo constantemente, de non tiralo da boneca cando estou na praia...
Esas e outras cousas, son características singulares da miña persoa, pero non teñen nada que ver con ningunha enfermidade. Por iso, a partir de agora, xa non teño paranoias, senón manías. Pero tamén lle pido a xente que utiliza o termo subnormal para describir actitudes pouco éticas, ou que califican de alzheimer un esquecemento puntual, etc. que o teñan en conta. Porque podemos ferir sensibilidades. Seguro que facemos dano a sabendas de que non queremos facelo.

Yo soy deísta...

Por fin he descubierto la palabra que me identifica a nivel de creencias religiosas, y no es otra que el DEÍSMO.
Precisamente soy deísta porque no practico ninguna religión, aunque creo en mi propio Dios(que como he explicado en otras ocasiones, está representado por el rostro de Morgan Freeman).
Estoy totalmente de acuerdo en que el mayor don divino no es la religión, sino la habilidad de razonar, actitud que, en ocasiones, nos falla a todos.
Este lugar tan maravilloso e inmenso, que es el Universo, solo pudo haber sido creado por un Dios, que ha dejado después que la naturaleza actúe a su antojo.
A mi entender, los libros sagrados,no son sino obras escritas por hombres, y,cuando digo hombres, me refiero al sexo masculino. No hay más que leer algunos pasajes de la Biblia para comprobarlo. Pero esos libros adquirieron el poder de manipular muchas mentes, gracias a sus defensores.
Siempre procuro actuar según mi propia conciencia. Las pautas de las autoridades religiosas, sólo son válidas para mí si encajan en los dictados de mi pepito grillo.
El Estado ideal para un país, es aquel que le mantiene absolutamente separado de la religión, sea cual fuere ésta. Así lo creo yo.
Me considero absolutamente espiritual, y procuro obrar de forma racional, pero en ningún caso religiosa.
Tal vez hay un precepto de esta filosofía, que en ocasiones me salto. Y es que debería rechazar de plano los milagros y las profecías. Quizás lo segundo... Pero, quién no espera de vez en cuando un milagrito...
En definitiva, soy deísta porque tengo mi propio Dios, y obro según mi conciencia que, no funciona mal del todo. Procuro cultivar mi vida espiritual y aprendo mucho de libros de todo tipo que no pretenden apacentar rebaños. Intento sentirme bien conmigo misma y transmitírselo a los demás... Sólo soy Maria, también soy deísta.

O clube das M. S.

É posible que a entrada de hoxe poida ser tildada de simpática. Seguro que non falta o humor. Deste xeito, con risas, naceu o sábado pola noite este clube. Non é complicado adiviñar o significado das súas siglas. Pero para aqueles que non o consigan, despéxolle eu a incógnita. M.S. quere dicir: mulleres separadas.
Todo comezou nunha cea desas que facemos de vez en cando. A que escribe, que está empeñada en que as sesións de risoterapia pódense ter gratis, decidiu crear este clube(un tanto imaxinario), a carón da recente separación dunha destas amigas. Porque de seis que compartíamos cea, só dúas permanecen felizmente casadas.
Algunhas de nós, rompemos coas nosas parellas por agotamento, soidade, en fin..., outras foron deixadas polos respectivos, e algunha ata sofre episodios de ameazas.
Todas temos en común que somos mulleres con medio camiño andado e con outro tanto por andar. Nalgún caso coma o meu, tivemos que botarlle valor para tomar a decisión, porque as condicións económicas non nos favorecen en absoluto. Outras téñeno máis sinxelo nese terreo. Unhas din que se acollerán ao celibato perpetuo, outras queren aterrar no mercado pisando forte, e, según elas, a que escribe, basándose na súa condición de romántica empedernida, seguirá crendo no amor. Porque eu creo que o amor existe, aínda que as veces teñas que esperar para atopalo. Seguro que elas tamén.
Claro que o noso recen constituído clube, ten cabida para todo tipo de persoas. De feito, dúas das nosas colegas están casadas e felices. ¡Oxalá lles dure para sempre!
Pero a función dos nosos encontros, non é outra ca botar unhas risas, cear un pouco máis da conta, tomar dous ou tres cafés en toda a noite, cantar no Karaoke sen ter moita idea, e estragar as coreografías que aos intérpretes reais lles costou tanto acadar. Chamar a atención nas cafetarías polas nosas risas imparables. Inventar historias e desterrar mitos...
Mais, a miña maior satisfacción, é que a última colega que se sumou a esta condición
social, pasou unha boa noite. Porque ser deste clube, non é agradable... Ou sí. Xa me estou esquecendo dos meus comezos nesta categoría. Debe ser que non me vai tan mal...

O pais das liberdades...Ou dos rencores?

Outra vez mais voltamos a escoitar na prensa o anuncio dunha sentencia de morte nos Estados Unidos. Esta vez era unha muller, e o feito tivo lugar en California.
Supostamente, isto acontece nos país das liberdades. Paradóxico. Hai miles de posibilidades para facerte con un arma, está ben visto que os meniños se acheguen a elas a través dos seus maiores, poden deter a un menor en pleno colexio por pintar nunha mesa... Pero seguen practicando aquilo de "Ollo por ollo, dente por dente".
A fin de contas, admitir a pena de morte coma o mellor medio para saldar contas con un asasino, non fai máis ca incrementar o número deles. Planean unha morte coa parafernalia dunha festa. Recordemos que os reos teñen unha cea especial, poden ver a televisión, están expostos as miradas de rencor dos familiares da ou das víctimas, dos periodistas, dos encargados da organización do luctuoso evento... Teñen certos privilexios... a lo mellor, para lavar conciencias.
Por suposto que hai que pagar os crimes. Pero para iso están as cadeas. E senón, que lle digan os homes que protagonizan un anuncio na televisión facendo o Camiño de Santiago como se sentiron cando estiveron a carón da morte, sen ser culpables do delito que se lles atribuía.
Para min, a regla é que uns homes con actitudes inhumanas, castigan privando da vida a outros homes con actitudes inhumanas, que, a súa vez, mataron a outros. Terrible círculo vicioso. Non pode ser nada bo.

Y vuelve a verter ocurrencias desafortunadas...

De nuevo la señora Ana Botella, saca a relucir su vena solidaria, para reconocer que la limpieza de las calles del centro de Madrid se ve dificultada por la presencia de indigentes, grafiteros y celebraciones del botellón. A mi, me molesta especialmente que, hable de los "sin hogar" con esa frialdad. Tal vez nunca tuvo ocasión de ver alguno de esos reportajes bien hechos, donde observas la gran diversidad de personalidades que hacen de las calles su casa. Pues lo mismo que los huéspedes de cualquier hotel, los hay mejores y peores. Los que se llevan las toallas o los que dejan un mensaje de agradecimiento por el trato recibido. Eso, pero en la calle, sin baño, sin cama, con frío o con calor.
Claro que no es el estado ideal para esta gente encontrarse en esta situación. Y, si algunos deciden que vivir así es óptimo, no será la mayoría la que respalde esta afirmación.
Es degradante mezclar a esta gente en un tema de suciedad, mientras cada vez son más los candidatos a ocupar un cartón en una esquina.
El problema no está en cómo se ensucian las calles, sino en cuál es el mejor método para limpiarlas. El infortunio de esta gente no se arregla con hacerles parte de un problema, cuando ellos ya tienen el suyo propio.
A lo mejor, cuando se celebran esas bodas tan multitudinarias y de tanto abolengo, también se ensucia. Y, ya de paso, si la boda fuese un poco más íntima y con el dinero ahorrado la conciencia nos dictase hacer un donativo para emergencias sociales...Yo qué sé.

Y Labordeta cogió su mochila...

Y hoy se fue. Metió su alma en la mochila, que permanecía a la espera de ser cerrada hace varios meses. Inició su viaje hacia el país de lo etéreo. Seguro que allí también habrá espíritus anclados en ideas obsoletas, contra las que él tanto luchó en el nuestro. Tal vez existan otros entes que pretendan realizar trasvases de ríos de estrellas, y se encuentren con su oposición, tal y como la demostró en el arlamento de Aragón tantas y tantas veces a propósito del río Ebro. Posiblemente, le contraten como profesor de almas, oficio que desempeñó con humanos, y tendrá alumnos tan puntillosos como Jiménez Losantos... Y, si le eligen para representar los derechos de los espíritus comprometidos con la libertad y la sensibilidad hacia los demás, aceptará. Ocupará su escaño en el parlamento del Juicio Final y ... mandará a la mierda a los que pretendan castigar sin motivo a los diferentes o a los que luchan por un mundo mejor. Luego, se preguntará si esa frase fue grabada en su epitafio como él mismo dijo durante su odisea como político en su Parlamento. El viajero comenzó una nueva ruta, el político un complicado reto, el profesor prepara una interesante clase universal, el cantante se decide a grabar un disco con toques angelicales, y el poeta... escribirá oraciones que hablen de libertad. Gracias, Labordeta.

A partir de hoy...

A partir de hoy, tengo un nuevo contacto en mi correo. Claro que lo de contacto suena un poco frío. Porque Sonia es más que alguien al que añades a tu lista de direcciones. Ella es una buena amiga.
La verdad, es que cuando tuve mi primer intercambio de palabras con ella en la oficina del A.P.A., no pensé que podría llegar a construír una relación tan positiva con su persona.
No obstante, para los que no conocéis a Sonia, yo voy a tratar de pintarla con tres o cuatro frases. Primero, una breve descripción física: Como diría mi abuela, es del tipo de mujer "pequeniña e xeitosiña"; luce una melena pelirroja que sabe cuidar con esmero y peinar cual una peluquera profesional; se viste con buen gusto y seguro que sin pasarse con la cartera, y se maquilla de manera muy favorecedora. La acompaña un tono de voz suave y meloso,y, por lo menos a mi parecer, su sonrisa es muy peculiar.
Pero lo que yo quiero resaltar realmente de esta mujer, es su empuje y su implicación con los demás. Por lo menos en lo que a mi se refiere. Y pienso que otros casos también. Recuerdo que fue la primera persona en enterarse de mi situación matrimonial, ya que por entonces, nadie sospechaba de una separación que existía hacía mucho tiempo. Pero ella, siempre tan observadora, me preguntó directamente. Creo que en ese momento empecé a conocer a una Sonia más tierna y encantadora de lo que yo jamás hubiese imaginado.
Por tanto, voy a aprovechar este espacio en la red, para decirle que si ella está, me encontrará, y, si no nos divisamos, no importa, porque seguiremos ahí. Seguro.
No quiero despedir esta entrada, sin hacer mención a su marido, a Jose, que es la otra pieza que equilibra el támdem. Os quiero, chicos.

Despedindo o verán...

¡Que pouquiño falta para que remate o verán! Pero é o ciclo do tempo e hai que disfrutalo, que non sufrilo. Xa que a temperatura acompaña, acordei ir a praia. Pero, esta vez, o meu destino foi a Praia da Punta, que eu sempre identifico coma a Praia da Guía.
Houbo un tempo na miña vida, no que acudía a ese lugar a cotío. Pero, como é lóxico, vas cambiando hábitos, e, agora,a máis visitada nos meus veráns é a de Samil.
Aínda así, hoxe sentín que a pequena praia da Guía, segue tendo un encanto especial. Non se pode facer o mesmo exercicio mentras camiñas pola súa beira coma na outra, pero como me traslado ata alí andando, xa compenso. Tamén atopei alí nenos, nenas, papás e mamás do cole. E na volta para a casa, concidín con un par de mulleres das que fai moito tempo non sabía nada.
A marea estaba baixa, e iso permitía que as persoas que nos atopábamos alí, tivesemos espazo dabondo. A auga estaba a unha temperatura ideal. E, coma sempre, os nenos corren pouco perigo o bañarse alí, pois apenas hai oleaxe, e cubre moi pouquiño. Ademáis ten bandeira azul, e se te cansas de estar na area, podes subir para o cespede.
Xa pouco ten que ver con aquela praiña máis pequena que eu aínda lembro, cerrada por un muro que pertencía a Etea, e desde onde albiscabas as mulleres ou familiares dos oficiais da Mariña disfrutar dun areal demasiado grande para tan poucas persoas. Pero está moi ben de vez en cando voltar as sensacions do pasado. E, a pesar de que xa é un espazo renova-
do , non deixa de ser un areal de barrio. Onde os nenos disfrutan cando pasa un barco grande para os asteleiros, que trae consigo unha pequena oleaxe.
Quizais non volva a visitar esta praia durante un verán enteiro, porque me tenta moito máis visitar Samil, pero tal vez mañá repita, porque alí sinto que vou facer unha curta visita a unha vella amiga. A esas que so visitas de cando en vez, pero as que segues querendo.