Afortunadamente xa comezou a xornada normal de traballo. Tres días de actividades para os nenos e nenas, clases de ioga para min, guións, maquetas de manualidades...
Gústame traballar pensando nos meus destinatarios. Porque eles aínda que se enrabechen ás veces, que o fan, aínda que pretendan desobedecer as normas, que o fan, ou entonen unha canción protesta porque "queremos que nos paguen por venir al cole" (e isto é verídico), son persoas con problemas que reciben da circunstancia na que viven, con máis amor ou menos según o entorno que os rodea, cunha liberdade medida, case sempre, pero aproveitada, tamén case sempre. Mais, sobre todo, coa verdade nos seus ollos. Que funciona de maneira transparente. Ou me gustas ou non... O que un gaña cando a resposta é positiva, é moi valioso. O que se perde cando non hai atracción, é moi penoso.
A algarabía que te fai adoecer cando non te atopas ben físicamente, a merma da voz porque a gorxa di "basta", ou a tolería derivada do exceso de responsabilidade... non son motivo para non disfrutar con un traballo, que, ademáis de proporcionarme a maneira de gañarme a vida, proporcioname a satisfacción de agrandar o meu corazón...
Gracias para Anahí, Aaron, Sheila, Andrea, Helena M., Helena S., Xabi, David, Adrián, Brais,
Noa, Diego, Yerai, Nico, David, Sandra, Antón, Paula, Claudia L., Claudia, Fabiola, Marco, Aine, Lorena, Ángela, Laura, Silvia, Sabela, Aroa, Álvaro, Alexandra, Lucas, Noa, Pablo, Sergio, Rosa Mª, Gabriela, Mario, Xiana, Xorxe, Iván... ¡Quérovos!... Pero no meu universo tamén escintilan outros meniños e meniñas cos que neste momento non traballo, pero xa traballei, ou que non estiveron nunca baixo os meus coidados... porque aportan sorrisos ou ledicia á miña vida.
Aprenderemos os maiores a non deixar de ser nenos tan de golpe para mergullarnos na hostiliade dos sentimentos máis despreciables?... Tentémolo!... Hakuna Matata! ou "Vive e deixa vivir!" ou "vive e tenta ser feliz!
viernes, 7 de octubre de 2011
martes, 4 de octubre de 2011
Cousas de meniños... que son auténticas verdades.
Uns meniños foron preguntados sobre que significaba para eles a palabra "amor". Eles contestarón como o fan os nenos, coa mente despexada de calquera prexuicio. Porque o amor non entende de medos, de rancores, nin nada semellante. O amor é un sentimento que sempre está aí.
Mateus de 6 anos, dixo que "O amor é cando alguén te incomoda, pero ti, aínda que te fartes, non te enoxas, porque sabes que poderías ferir os seus sentimentos".
Agora, un gran pensador é Pedro de 4 anos, que reflexiona así: "Amor é o que te fai sorrir cando estás canso".
O punto de vista feminino, parte da mirada de Noelia, que con só 7 anos, pensa así: "Amor é cando lle dis a un rapaz que a camisa que leva é bonita, e él comeza a poñela todos os días".
Pero, para profunda, a reflexión que fai Jessica, de 8 anos, que ten claro que a hipocresía e o amor, non casan en absoluto "Non deberíamos dicir "ámote" senón o sentimos. Pero, se o sentimos, debemos dicilo moitas veces. As persoas poden esquecerse".
Despois disto, non queda moito que engadir. Cada un que pense o que queira. Os que me queren, saben o que penso eu...
Mateus de 6 anos, dixo que "O amor é cando alguén te incomoda, pero ti, aínda que te fartes, non te enoxas, porque sabes que poderías ferir os seus sentimentos".
Agora, un gran pensador é Pedro de 4 anos, que reflexiona así: "Amor é o que te fai sorrir cando estás canso".
O punto de vista feminino, parte da mirada de Noelia, que con só 7 anos, pensa así: "Amor é cando lle dis a un rapaz que a camisa que leva é bonita, e él comeza a poñela todos os días".
Pero, para profunda, a reflexión que fai Jessica, de 8 anos, que ten claro que a hipocresía e o amor, non casan en absoluto "Non deberíamos dicir "ámote" senón o sentimos. Pero, se o sentimos, debemos dicilo moitas veces. As persoas poden esquecerse".
Despois disto, non queda moito que engadir. Cada un que pense o que queira. Os que me queren, saben o que penso eu...
sábado, 1 de octubre de 2011
Eu escintilo...
Eu escintilo... Cando remato o camiño que me levou a fin que perseguía.
Eu escintilo... Cando descubro que os meus amigos son amigos porque llo di o seu corazón.
Eu escintilo... Cando reflicte o sol na miña pel, e cando reflicte a lúa na miña alma.
Eu escintilo... Cando un poderoso ten actitudes xenerosas sen máis.
Eu escintilo... Cando un pobre sabe converterse en rico sen destragar o seu espírito.
Eu escintilo... Cando un meniño medra ben mantido de agarimo.
Eu escintilo... Cando a persoa que me acompaña desfruta da miña presenza.
Eu escintilo... Cando a música que escoito se transforma en enerxía positiva no meu interior.
Eu escintilo... Cando alguén entende que ser "ti" é complicado, pero ser "eu" é máis difícil aínda.
Todos podemos escintilar mentras o Ceo estea cheíño de estrelas, o mar rebose de auga, o mundo sexa variado e multicor, os corazóns bombeen máis depresa coa forza do amor, as bolboretas sexan de vida curta pero libre, os cabalos de paso firme pero sereno, os países negocien e non guerreen, a xente morra de vella e non de dor... E todos NOS observemos que o camiño da vida non está despexado de obstáculos, non é doado de seguir, non é sombreado, nin está iluminado dabondo en ocasións, tampouco demasiado recto para non perderse nin tan ancho coma para non saírse a cada pouco... Pero, cando chegas a donde sexa, disfrutarás do que queira que te agardaba na meta.
Eu escintilo... Cando descubro que os meus amigos son amigos porque llo di o seu corazón.
Eu escintilo... Cando reflicte o sol na miña pel, e cando reflicte a lúa na miña alma.
Eu escintilo... Cando un poderoso ten actitudes xenerosas sen máis.
Eu escintilo... Cando un pobre sabe converterse en rico sen destragar o seu espírito.
Eu escintilo... Cando un meniño medra ben mantido de agarimo.
Eu escintilo... Cando a persoa que me acompaña desfruta da miña presenza.
Eu escintilo... Cando a música que escoito se transforma en enerxía positiva no meu interior.
Eu escintilo... Cando alguén entende que ser "ti" é complicado, pero ser "eu" é máis difícil aínda.
Todos podemos escintilar mentras o Ceo estea cheíño de estrelas, o mar rebose de auga, o mundo sexa variado e multicor, os corazóns bombeen máis depresa coa forza do amor, as bolboretas sexan de vida curta pero libre, os cabalos de paso firme pero sereno, os países negocien e non guerreen, a xente morra de vella e non de dor... E todos NOS observemos que o camiño da vida non está despexado de obstáculos, non é doado de seguir, non é sombreado, nin está iluminado dabondo en ocasións, tampouco demasiado recto para non perderse nin tan ancho coma para non saírse a cada pouco... Pero, cando chegas a donde sexa, disfrutarás do que queira que te agardaba na meta.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
