Setembro outra vez...

Mañá comeza un novo setembro. Porta do outono. Un outono que traerá consigo o esgotamento do ano 2011. Mañá tamén se abren novas circunstancias. Uns voltarán o traballo, outros estarán máis preto de facelo, tal é o meu caso(afortunadamente), haberá quen teña que enfrontarse por vez primeira a unha escola, unha gardería, unha universidade...
Haberá xente que se alonxe da súa parella, outros que casen, outros que se namoren nos últimos suspiros do verán...
A vida daralle o finiquito a algúns para firmar contrato de nacemento con outros.
Mais, tamén as anduriñas comezan os preparativos para a súa viaxe cara aos países que lles ofrezan mellor tempo... Eu coñezo unha anduriña que viaxará en busca de novas experiencias na súa vida. Non percura a calor, nin a praia, nin o sol... Só pensa atopar feitos que lle axuden a enfiar a súa vida. De seguro que conseguirá o que debe acadar. Non o dubido. Non lle falta responsabilidade, nin arrestos para encarar ese futuro. E... sempre, sempre estará aquí o seu niño cheo de amor. Ese lazo non se rompe nin con kilómetros de terra, nin co mar, nin con outra língua, nin co frío ou a calor.
Teño de fondo aos Beatles. Curiosamente cantan "Let it be"...

Hoxe vai de cancións...

Pois si. E vou comezar con unha de Alaska, da miña adorada Alaska. Trátase daquela que se chama "A quien le importa". Eu penso exactamente igual, aínda que ás veces é complicado desfacerse dos perxuicios. Xa dicían os Jarabe de Palo que "según como se mire todo depende". Se miras o asunto con bos ollos é máis doado. Cando crees na xente, podes atopar "ríos onde só hai asfalto", como din a parella que forma o dúo Cómplices.
Os Homes G, berraban que "Marta tiña un marcapasos". Xa cho creo ben, porque despois de que Alejandro Sanz dixese que non tiña quen lle curase o seu "corazón partío", seguriño que Marta decidiu protexer o seu coa maquiniña en cuestión.
O lugar onde vives tamén ten que ver co teu estado de ánimo. Mira senón para o señor Sabina, que "vive no número sete da rúa Melancolía", e por máis que desexa mudarse para a rúa da Ledicia, non da pillado o tranvía. Menos mal que o leva bastante ben e ponse a asubiar a melodía na escaleira. Por exemplo, John Lennon pasaba moito do seu tempo imaxinando un mundo sen países nin relixións, nin guerras... Ou sexa: en PAZ. E morreu na labor, porque aínda non fomos quenes de conseguilo. Polo menos, fagamos o amor e non a guerra entre nós, para axudar. Aínda que o teñamos que facer nun Simca 1000, que mira que é difícil. Xa o dicían os Inhumanos. Mais, se non tes un coche deses, podes quedar "baixo a luz da lúa", por recomendación dos Rebeldes. Estes eran tan rebeldes, que cando escoitaban aos Secretos dicirlles "Déjame", elles contestábanlle "No me importa nada", como lembraba Luz Casal. Quen polo visto pasa de todo e despois quere que penses nela todo o tempo co seu "Piensa en mi".
Eu quero agradecer porriba de todo a Vida, e, por iso collo prestada unha canción de Violeta Parra que se chama así, e reflicto uns cantos párrafos aquí.

"Gracias a la vida, que me ha dado tanto,
me ha dado la risa y me ha dado el llanto,
así yo distingo dichas de quebrantos,
los dos materiales que forman mi canto..."

O dito, se che peta, vive a "vida loca", porque ela é a túa fin... Iso si, sen facer dano aos outros...

Corazón de princesa...

Hoxe adico este blog a todas aquelas mulleres que teñen corazón de princesa...

La princesa está triste
¿Qué tendrá la princesa?
Un suspiro se escapa
de su boca de fresa.
¡Qué ha perdido la risa!
¡Que ha perdido el color!
La princesa está pálida
en su silla de oro,
está mudo el teclado
de su clave sonoro.
Y, en un vaso olvidada,
se desmaya una flor.

La princesa no ríe
la princesa no siente.
La princesa persigue
por el cielo de Oriente
la libélula vaga de una ilusión.

¡Ay! la pobre princesa
de la boca de rosa,
quiere ser golondrina
quiere ser mariposa
tener alas ligeras,
bajo el cielo volar,
ir al sol
por la escala luminosa de un rayo,
saludar a los lirios
con los versos de mayo,
o perderse en el viento
sobre el trueno del mar.

Nunca deixedes fuxir a sensibilidade que levades dentro. É mellor ter corazón de princesa que gardar na alma unha besta... Xa non importa de onde vides, pero é fundamental coñecer o lugar cara a onde ides...

O comezo da transformación social?

Estou encantada. Puxen a tele ao mediodía. Antes do comezo do telexornal, anuncian a voda da Duquesa de Alba... Esta nova, pódese interpretar como se queira. Eu penso que tratándose dunha muller nos derradeiros anos da súa vida, que posúe o maior rango aristocrático de España, co maior capital inmobiliario deste país, e, con liberdade para facer o que lle pete... Ai!, é o triunfo do amor sobre todas as cousas. Agora os que me tildades de romántica podedes facelo con máis razón, pero penso que non vou moi enganada... Ou si? Pois gústame esta nova.
Mais, a que me parece interesante é a dos millonarios franceses. Si, eses que piden pagar unha maior cantidade de impostos para axudar á economía do seu país. Proposta que, por certo, non deixa de ser unha réplica da que lle fixeron no ano pasado outros cidadáns adiñeirados a Obama. Sexa como sexa, independentemente dos intereses que movan a iniciativa, é fabuloso que isto aconteza... Quero millonarios españois que se sumen cos seus cartiños a esta actitude. Ou galegos... Non como iogures da marca Danone, poucas veces gasto produtos de Lóreal, e non teño tratos coa Société Genéralé... Pero si que visto roupa de Inditex, entrei no Corte Inglés máis dunha vez, e encántame ver como triunfa o amor na vida da Duquesa... A que esperan?

Mutismo imposto ... Reto.

Pasei unha boa fin de semana. Xente estupenda, praia, sol... Pero a cousa é que a miña lingua viaxa comigo a onde queira que eu vaia. Polo tanto, de vez en cando teño que escoitar aquilo de que "non te calas nin debaixo da auga".
Normalmente, acostuman a dicirmo máis os homes que as mulleres. E, seguramente será porque sempre manteño un xoguiño de palabras para contrarrestar o seu modo de "atacar"... Mellor non... dirixirse... as féminas.
A cousa é que animada pola idea de demostrarlles aos señores en cuestión que son perfectamente capaz de manterme coa boca pechada durante un bo pouco, propúxenme facer silencio durante 5 horas, nin máis nin menos.
Non é tan complicado, aínda que neste caso a proba viuse agravada polos señores que pasaron toda a cea provocándome amparados no feito de que eu non podía ou non quería romper o prometido.
Pois aguantei... Ata as doce menos cuarto, cando, inconscientemente, pronunciei unha palabra coma resposta a pregunta formulada por unha das mozas. O caso é que despois dese tempo, xa non sabía case falar e doíame a gorxa.
Mais, podía rir. E fixen iso como contestación as provocacións masculinas. E tamén podía usar a mirada... A mirada fala moito.
Remato cun anaco dun poema, vai de "miradas".
Hay miradas que van más allá
que los ojos con que miran
miradas que pueden penetrar
muy dentro de nuestras vidas.

Hay miradas que de verlas nos elevan
a un mundo más allá de la gloria
hay otras que sin decir palabras
son calladas declaraciones de amor.

O premio é o tempo...

Hoxe recibín un correo que facía unha semellanza entre os cartos dun premio que un banco depositaba cada día na túa conta e os segundos dos que dispoñemos cada día para vivir ata que remate o préstamo. Porque, vivir é ser posuidores dun préstamo ou beneficiarios dun premio.
Se nos ofrecesen un premio diario en euros fraccionado na mesma cantidade ca os segundos dos que dispón o día, e nos puxesen a condición de gastalos todos cada 24 horas ou perder o resto, de seguro que poucos de nós perderíamos unha pequena cantidade de euros diarios. Compraríamos para nós, os familiares, os amigos, e para calquera que nos parecese adecuado... Pola contra, non facemos o mesmo co tempo. Ás veces, deixámolo correr mentras somos meros espectadores. Non o disfrutamos polos medos, pola comodidade, pola ignorancia... ata polo egoísmo.
Non é malo de vez en cando observar. Tan só ollar como roda o reloxo nun sopor de silencio e tranquilidade. Iso non é perder tempo. Pero, cando nos plantamos agardando o paso das agullas, o cambio de folla no almanaque, o troco de calendario... Non somos merecedores da vida que nos tocou vivir.
Hai un poema de Mario Benedetti que fala do tempo da maneira máis fermosa. O seu título é "Tiempo sen tiempo".

Preciso tiempo, necesito ese tiempo
tiempo que otros dejan abandonado
porque les sobra o ya non saben
que hacer con él.
Tiempo en blanco
en rojo
en verde
hasta en castaño oscuro
no me importa el color.
cándido tiempo
que yo puedo abrir
y cerrar como una puerta.
Tiempo para mirar un árbol, un farol,
para andar por el filo del descanso,
para pensar qué bien, hoy es invierno,
para morir un poco
y nacer enseguida
y para darme cuenta
y para darme cuerda.
...

E, fóronse co vento...

Pois si. Debeu de ser o vento do Norte que azouta tan a miúdo Galicia, ou calquera dos outros o que fixo que o único expoñente vivo da información diaria en Galego,o Xornal, se fose a pique. Claro que sobrevivirá en internet, pero... xa non poderemos tocar as páxinas para repousar os ollos e os dedos sobre as súas letras deseñadas para formar fermosas palabras que conten cousiñas nunha das línguas máis agarimosas.
É ben certo que nalgún momento eu mesma critiquei a actitude da dirección deste Xornal por certas maniobras pouco éticas. Mais, pechar un medio de comunicación é sempre unha acción deplorable, aínda que ese medio sexa algún que eu me sei. O caso tamén ten que ver con que ademais da falla de subvencións, que o Goberno lle concede a outros periódicos máis poderosos, os cidadáns de a pé, non axudamos con noso euro ou euro e pico a encher a balda que lle debería corresponder a prensa narrada só en galego. Tampouco mercamos libros galegos dabondo, nin temos máis ala dun ou dous deputados no grupo mixto no Parlamento Español. Carecemos de identidade como pobo. E, iso non nolo vai dar ninguén. Iso só o imos conseguir nós... Eu observo todos os días o asombro que causas nalgunhas persoas cando te escoitan falar en galego. De feito, tiven que escoitar de xente que despois de estar falando conmigo un día, preguntou por min a outros referíndose a língua que utilizaba... e a outras cousas, creo.
Vou aportar un poema que atopei nunha páxina de autores galegos. Titúlase "Sem"

Livro sem leitor
Cançao sem ouvinte
Filme sem espectador
Sinfonía sem compositor.

Busca o teu leitor
E toparás o senso da túa novela
O compás da túa cançao
A lei do teu teorema.

Lo prohibido... Pablo Neruda.

Aquí van uns cantos párrafos soltos do poema de Neruda:

- Queda prohibido chorar sen aprender.
- Levantarte un día sen saber que facer.
- Ter medo das túas lembranzas.
- Non loitar polo que queres.
- Queda prohibido non sorrír aos problemas.
- Deixalo todo por medo.
- Non converter en realidade os teus soños.
- Queda prohibido non demostrar o teu amor.
- Facer que alguen pague as túas débedas e o mal humor.
- Queda prohibido non ser TI diante da xente.
- Finxir ante as persoas, que non che importan.
- Non vivir cada día coma se fose un último sospiro.
- Queda prohibido non crear a túa historia.
- Non comprender que o que a vida che da, tamén cho quita.
- Queda prohibido non buscar a túa felicidade.
- Non vivir a túa vida con actitude positiva.
- Non pensar que podemos ser mellores.
- NON SENTIR QUE SEN TI, O MUNDO NON SERÍA IGUAL.

Intransixencia, incongruencia, in...

Antes de nada, quero falar dun proxecto que comeza hoxe e, non ten nada que ver co título. A cousa é que fai tempo que me engaiolaba a idea de materializar un "soño". Aínda que non sei se chamalo asi... Mandar polo mundo un libro, ou chámese albúm ou como se queira, era apaixoante. Pois hoxe por fin está listo para saír a navegar. Nun principio terá uns destinos fixados. Serán aqueles onde vivan persoas que coñezo, ou onde vaian persoas que quero. Por exemplo, paseará por Reino Unido, porque alí vai a miña filla, por Turquía, onde habita unha amiga súa e miña tamén. Espero que tamén por Portugal, que recale en Barcelona, en Madrid, traspase os Pirineos e chegue a Francia, ata pode que viaxe a Brasil, etc. Claro que, primeiro quero que leve emocións galegas fora do noso pequeno país. Así que, se queres participar e non me lembro de dicircho, ponte en contacto conmigo.
Pois xa pasamos de súpeto o tema do día. Non sei se tivestes ocasión de ollar o novo anuncio da canle Intereconomía. Se non o fixéstedes, xa volo adianto eu. Di algo así coma "creo en asesinar a los niños antes de que nazcan", "creo en matar a los abuelos para ahorrar pasta en sanidad", "quiero un país de funcionarios corruptos", "media España debe liquidar a la otra media"(isto baixo a foto de Dolores Ibárruri)... Finaliza cunha lenda que di: "Lo importante no es lo que votan, es lo que piensan"...
As outras frases, levan imaxes de mozos ou mozas vestidos de maneira pouco clásica. En fin, que se vai esperar dunha cadea que leva o touro coma simboliño. Por certo, o touro que eles veneran pero matan. Sembran a violencia sen ningún tipo de escrúpulo. Porque xa non hai dúas Españas enfrontadas. Non se pode asesinar ao que non ten máis vida ca unha leituga. Porque entón, eu tamén sería unha asasina. Todos queremos ser algún día avós, polo cal, non penso que sexa un bo sistema matalos, ou pola contra, outros estarán afiando os coitelos para nós... Os que somos de esquerdas non somos criminales. Porque os que nos xulgan así son os promotores de enfrontamentos estúpidos que non enriquecen, non arranxan... desestabilizan. Por todo iso, debemos dicir "non" a intransixencia, a intolerancia, a insidia... de Intereconomía.
Finou Amy Winehouse. Naquela canción que a elevou a fama xa dicía: " Eles dimme que vaia a rehabilitación, pero eu digo Non, Non,Non". O caso, é que agora seus pais, que nun momento determinado da súa vida confirmaron que non tiñan ningún tipo de autoridade para atemperar o seu carácter endemoniado, función que recaiu sobre a súa avoa, a única persoa a que ela respeitaba verdadeiramente, van inaugurar unha clínica de desintoxicación para xóvenes con problemas similares aos da súa filla... Benvido sexa o proxecto, pero a min sóame a oportunismo. Non sei se é unha incongruencia que uns pais que se apartaron do camiño da súa filla alegando impotencia pensen agora nos fillos doutros... Pero, sempre se está a tempo de reinventar actitudes. Deámoslles un voto de confianza.
Será tan difícil ser congruente, transixente, tolerante... que sempre levamos un "In" no bolso para colocarlle a estas palabriñas de cando en vez?... Seguriño que eu tamén lle engadín a partícula nalgún intre... E ti, e ti... Tentemos non facelo máis, vale?