domingo, 31 de octubre de 2010

María y temas virtuales

Hoy hemos tenido un tenso encuentro el facebook y yo. La verdad es que nos encontramos tan poco, que nuestra relación no es fructuosa, positiva, romántica o qué sé yo.
Es bien cierto, que el facebook llegó a mí por pura casualidad. Cosas de una de mis hijas y una de sus amigas, que se empeñaron mucho un día y consiguieron que cediera a sus deseos informáticos. Pero está ahí. Sin más.
Aunque muy de vez en cuando, me paso por allí y cambio la frase de mi estado, me he sumado a dos grupos, he puesto una foto de perfil, y otras cosas...
Pues hoy, me he decidido a crear mi propio grupo. Así, que me he puesto a barajar posibilidades, y... me han salido cosas como: Yo también escribo frases en mi nevera;, yo también coloco cartelitos debajo del reloj de la cocina para recordar que he de tomar mis pastillas; yo sigo y seguiré siendo una romántica empedernida; yo también hago música con cualquier artilugio que tenga a mi alrededor mientras la escucho... Yo también me llamo María y algo más... O, yo soy de las que hablo hasta debajo del agua.
En fin, que mi gozo en un pozo, porque hoy que tenía yo pensado pasármelo bien a cuenta de ese facebook que tengo yo ahí, más muerto que vivo, pues no hay tu tía y no me lo deja hacer. O yo no tengo ni idea de por qué la maldita pizarrita virtual no me permite elaborar esa tarea.
De todas formas, no importa, porque ya tengo yo bastante facilidad de palabra para formar grupos de opinión, sin tanto rollo.
Además, me faltaba crear un grupito. Y es que yo no soy de las que va poniendo en el facebook como intereses: Hombres o Mujeres. Porque yo no estoy de exposición en la tómbola de internet.
Si me lees, gracias. Si perteneces a uno de estos grupos, estupendo o lo siento.

sábado, 30 de octubre de 2010

Marcelino Camacho... sencillamente especial.

Para definir a Marcelino Camacho, nada mejor que remitirse a su última frase, "si te caes, te levantas inmediatamente, y sigues caminando". Eso demuestra el espíritu luchador de este hombre. Sindicalista de pro. Izquierdista de nombre y apellido. Revolucionario de la solidaridad hacia los trabajadores.
Ha sido el mejor líder, porque ha conseguido anteponer los derechos de los que defendía sobre los suyos. El mejor negociador, pues intentaba que los resultados beneficiasen a los demás antes que a él. La mejor persona, que, habiendo alcanzado notoriedad, continuó viviendo con la sencillez de un trabajador.
Para despedirle, mencionar otra frase que él pronunció al final de una acto: "Ni nos domaron, ni nos doblaron, ni nos van a domesticar".
Tú lo has conseguido, Marcelino. Has nacido solidario, y te has ido con el respaldo de la gran masa que fue víctima de tu solidaridad.

jueves, 28 de octubre de 2010

A morte é un bo negocio.

Xa o temos aquí. Coma todos os anos, novembro comeza precedido polo odiado(para algúns) cambio de hora, e co cheiro dos milleiros de flores que adornan os cemiterios de toda Galicia e do resto de España.
Respecto o primeiro, teño as miñas dúbidas sobre as ventaxas tan manidas polos políticos. A que me parece máis lóxica, é a postura daqueles que defenden a alineación do noso horario co portugués.
Pero o asunto que pretendo tratar hoxe, é o dos mortos. Porque aínda que eu respeto totalmente a postura daqueles que fan acto de presencia nun cemiterio cada primeiro de novembro para depositar, case sempre, uns ramos preciosos, tamén é verdade que me parece a demostración da hipocresía humana elevada o seu máximo grao na maioría dos casos.
Eu teño mortos no cemiterio. Mais, é verdade que non os visito. Non fago acto de presencia alí, pero sí que me lembro deles moi a miúdo, e procuro que sexa sempre para ben.
Non estou de acordo coas ostentacións. Aínda que sexan en forma de marabillosos ramos, que non deixan de supoñer diñeiro que se pudre sobre cemento ou pedra.
As veces esas flores proceden de familiares que, en vida, non mantiñan boa relación cos finados. Outras veces de xente que ten problemas económicos. Outras, de familiares que nin coñecían o desaparecido. E, case sempre, é unha maneira de facer relacións sociais con outros suxeitos cos que fai tempo non tiñan contacto.
Cabe destacar tamén os que fan rutas por varios camposantos. Os que se pasan unha tarde enteira ou mañá para observar e comparar a calidade de cada ramo. E, como non, os que miran e escudriñan cada foto inserta nas lápidas para comprobar os parecidos con outros familiares vivos da víctima.
Respecto, mais non o comparto. Non sei cal será o futuro do meu corpo cando o meu espíritu o abandoe. Pero, seguro que se acadan os meus consellos, queimarán os restos tras asegurarse de que estou ben morta. E, despois, ese pó, volverá a natureza. O contacto coa terra. Sen luxos, sen ataúdes, sen flores,excepto as que crezan polo lugar. Só espero que a estela do recordo non sexa de odio, nin de hipocresía. Senón de amor.

lunes, 25 de octubre de 2010

Terrorismo

La Real Academia Española, define "terrorismo" como "dominación por el terror"; o, "medio de lucha violenta practicada por una organización o grupo político frente al poder del estado y para la consecución de sus fines".
Tal vez, en breve, deban añadir otro concepto, similar al segundo, pero con matices. Algo así como "medio de lucha violenta practicada por determinadas personas(especialmente hombres) para aniquilar a aquellos seres(normalmente mujeres) que se resisten a la consecución de sus fines".
En lo que llevamos de año, van 58 víctimas. Todas mujeres. Todas pretendían acabar con una relación que no les proporcionaba amor, sino odio. Que no les daba protección, sino inseguridad. Que no las hacía crecer, sino que las minimizaba.
La estadística nos proporciona un porcentaje próximo a 5 muertas por mes.
Está claro que en España existe un terrorismo encubierto por la palabra "machismo". Un terrorismo cuya víctima es una mujer que ha dejado de ser sumisa para ser mujer.

viernes, 22 de octubre de 2010

Hoy va de cuentos.

Érase una vez un sentimiento que salió de un cerebro...o, no, de un corazón. Vagó y vagó por el mundo, pero no encontró refugio en lugar alguno. Otros de su especie con nombre propio, como el odio, el egoísmo, el orgullo, el desprecio, etc., lo atosigaban y lo maltrataban. Hasta que un día halló un lugar donde cobijarse. El continente no era lujoso, ni extremadamente bello, ni siquiera rebosaba simpatía. Pero allí estaba su estación.
El cerebro encargado de dirigir aquel cuerpo, no estaba dispuesto a admitir aquella intromisión en su espacio privado. Pero, el corazón se negó a expulsarlo. Y, allí permaneció, con el interior del cráneo siempre vigilante. Con el miedo de que ese no constituyese su destino final. No obstante, el tiempo se alió con el AMOR, y aquel ser apático y abatido por anteriores desencuentros, desarrolló alas de gigante. Alas que le dieron paz, sosiego, tranquilidad... Y el placer de vivir en libertad. La libertad que trajo consigo el AMOR.

lunes, 18 de octubre de 2010

Religiones

Hay un proverbio chino que dice: "Cada cual interpreta a su manera la música de los cielos".
Esa es la realidad de las religiones. Todas. Cada una de las muchísimas que existen en el mundo, no son, sino, fruto de las deliberaciones de unos pocos para arrastrar, a cuantos más, mejor.
Por las religiones se mata, y, por las religiones se muere. Los que matan, lo hacen orgullosos de su misión, los que mueren satisfechos de su victimismo.
También las religiones aumentan la distancia entre clases sociales. Remitámonos a las bulas famosas, por la que los pudientes se permitían comer carne, mientras los pobres ayunaban. La paradoja que permitía seguir comiendo a cuerpo de rey al que ya lo hacía a diario, y, pasar un poco más de hambre al que le faltaba alimento cada día.
Van Gogh, decía que "cuando sentía una terrible necesidad de religión, salía de noche para pintar las estrellas". Observando su maravilloso cuadro "La noche estrellada", él sí que sabía dónde se esconde el verdadero sentido religioso de la vida.
Seguro que la mejor religión es la más tolerante. Así que, yo he decidido que no existe ninguna con ese adjetivo. Porque todas excluyen personas por sus ideas, por sus vestidos, por sus banderas...
Sería mejor que se dedicasen a dar ańimos a los buenos y no a aterrorizar a los "malos". A buscar alimento físico para todos y no a mantener entre paredes de oro a unos pocos. A unir, en vez de desunir. A crear, en vez de destruír..
Sigo pensando que yo soy Deísta.

sábado, 16 de octubre de 2010

Casting

Onte estiven no teatro. Para algúns será un entremento, pero para mín, como di a canción, é a vida mesma.
O espectáculo que tiven o pracer de disfrutar, trataba sobre as probas que temos que pasar os humanos. E, aínda que o reflexaba en dous actores de segunda que se partían o lombo acudindo a castings, o trasfondo mostrábanos a metáfora da vida.
O feito de existir, é pasar probas e máis probas. Para a nosa concepción, ten que haber unha persoa que decida escoller a outra. Para querer ou amar, debes buscar a persoa na que volcar ese sentimento. Para cuidar a saúde, eliximos os profesionais máis oportunos. Neses casos escollemos nós.
Pero, as veces, na maioría, a vida elíxete. Só por estar neste mundo, por existir, vas ter que pasar un e outro casting. Se consigues superalas, vaste sentir na plenitude extrema. No caso de non conseguilo, podemos caer no máis fondo dos buratos negros.
Prepararnos cara os castings que nos acomete a vida, conleva fortalecer o noso espíritu. As tres partes que compoñen un ser que son: o neno, o pai/nai, e o adulto,deben estar perfectamente coexionados para que consigamos salvar obstáculos. Non se pode actuar coma un neno de seguido, pero hai que conservar esas ilusións e xogar coa vida. Tampouco podemos pasar a vida protexendo os que queremos e esquecernos así de nós mesmos, mais, querer implica dar, compartir e, tamén, recibir. O adulto, é o que ten que ubicar a situación no punto correcto. Actuar cos outros dous e decidir. Despois, esperar o resultado. Seguro que con actitude perseverante, esperanzada, solidaria, e loitadora... Consíguese todo. Bueno, todo, todo.... Case todo.

jueves, 14 de octubre de 2010

Oportunismos

Afortunadamente os mineiros chilenos xa están na superficie. Quizais as secuelas do seu encerro involuntario, se fagan notar durante moito tempo nalgún dos casos. Outros levarano mellor, pero ninguén pode permanecer indiferente a esta vivencia.
Tal vez, o feito de que este rescate fose seguido minuciosamente pola prensa mundial, poida ocasionar confusión. Non esquezamos que sempre hai xente ávida de protagonismo, ainda que sexa basándose en circunstancias tráxicas.
A rumoroloxía xa estendeu comentarios de amantes que permanecían a espera o mesmo tempo ca súa familia; pais e nais que descoñecían o traballo do seu fillo na mina...
O verdadeiramente importante de todo isto, é que a técnica foi empleada neste caso da mellor maneira para salvar vidas. Que os rescatadores seguen sendo xente arriscada e valente, pero tamén, sobradamente solidaria. Independentemente que os políticos, coma sempre, aproveitasen a tesitura para gañar popularidade.
Mais non esquezamos que se eses homes quedaron pechados baixo terra, foi porque a organización da sociedade, que lles corresponde en maior medida os gobernantes, non soubo antepor a seguridade das persoas sobre outras cousas. ¿Cantos traballadores seguirán correndo perigo nos seus traballos?, ¿cantos seres humanos morrerán sen mediciñas ou de fame? Todo iso, mentras outras persoas poñen boa cara ante unha cámara.

martes, 12 de octubre de 2010

Adiós, Manuel

Se ha ido, casi tan silencioso como ha vivido. Tan tímido, porque seguro que lo era, tan elegante, como siempre demostró, tan sencillo, como era evidente. Hombre fiel a sus tradiciones. Una de ellas, la de la tertulia del Café Gijón de Madrid, que se va quedando huérfana de tertulianos, como Fernando Fernán Gómez o Paco Rabal.
Su sensibilidad desbordaba. En una de sus últimas entrevistas recuerdo verlo llorar. LLoraba porque presentía la muerte cerca. LLoraba porque sabía que su vejez le impedía emprender aventuras lejanas en el tiempo. Porque sus amigos más íntimos también se iban.
Fue considerado el secundario de oro, pero yo creo que un actor de esa categoría ya no es secundario. Lo secundario es lo que apenas se percibe. O se percibe menos. Manuel Alexandre, ocultó con su estela a otros actores mejor pagados, más fotografiados en las revistas, con una vida privada azarosa o popular.
Él hizo su camino despacito, silencioso, con su sonrisa peculiar, con su voz inconfundible. En una obra teatral, o en una película no hay actores protagonistas desde el principio. Hay actores que se ganan el protagonismo. En cada papel que interpretó, Don Manuel se lo ganó.
Como rezan los versos de Antonio Machado: "Caminante son tus huellas el camino y nada más, caminante no hay camino se hace camino al andar".
Has dejado un fructuoso camino en lo profesional y en lo personal Sr. Alexandre. Aguardemos que otros actores más jóvenes lo observen y aprendan de él.
Hasta siempre, D. Manuel.

lunes, 11 de octubre de 2010

A estrela fugaz

Hoxe é un día especial para min. Porque cando cheguei a un colexio calquera onde desenrolo o meu traballo, tiven o pracer de observar as estrelas. Isto non é máis ca un feito común nas mañáns despexadas. O mellor, foi o espectáculo visual que ofreceu ós meus ollos unha delas. Esa, a estrela fugaz.
Facía moitos anos que non contemplaba esa fuxida a ningún lugar dun deses astros. Remonteime os meus anos infantís, cando polas noites xogaba as adiviñas, tratando de atopar a Osa Maior, A Osa Menor, A Estrela Polar... E, de vez en cando, máis a miúdo ca menos, algunhas delas movíanse polo Universo. Coma se pretendesen xogar as agochadas ou tivesen que emprender unha viaxe urxente polo ceo.
Miña irmá ensinoume que, cando vias unha delas, debías ser áxil e pedir un desexo. Pero o feito de hoxe aconteceu tan de súpeto, que o meu cerebro paralizouse, e o meu espíritu retornou ata aquela aldea de algún lugar. Non fun quen de construír unha petición. De xeito que, se aínda se me permite, fareina agora... ¡Desexo atopar esa estrela que fuxiu esta mañá, observar a súa guarida e recrearme no seu escintilar!

domingo, 10 de octubre de 2010

A paz engaiolada

O recen nomeado Nobel da Paz, Liu Xiaobo, segue na gaiola. Mais, non así a súa estela de loita pola liberdade. Os humanos, podemos dominar os corpos, as cidades, ata podemos decidir cando outros deben calar ou falar, pero non conseguimos apoderarnos dos sentimentos, nin dos pensamentos, nin das consecuencias que van deixando no espíritu dos que os recollen.
E, a causa que emprendeu este home para establecer unha verdadeira democracia no imperio chino, tivo colleita. Unha colleita inmensa. A nivel mundial. O Nobel da Paz.
Din que a súa muller pudo falar con él na cadea e informalo do galardón. Outros afirman que non se sabe do seu paradeiro e que non chegou a comunicarse con él.
De calquera maneira, o xigante chino, recibiu unha mensaxe. Poden estar presentes nas tendas, poden, según din algúns, dispoñer dunha gran cantidade de dólares debido a súa expansión comercial, poden posuir a lingua máis falada no mundo, e ter o encoro máis extenso. Poden aleccionar os meniños para que sigan a férrea disciplina imposta, poden presumir de ter o Libro Vermello máis famoso no mundo e practicar o maior número de condenas a morte. O que nunca poderán acadar será a máquina que uniforme os sentimentos dos seus, nin a que troque a liberdade en sumisión. Noraboa Liu Xiaobo.

sábado, 9 de octubre de 2010

Antagonismo de palabras

Hoxe vou dar conta nesta entrada dos dous grupos de palabras que forman parte da miña personalidade ou da miña vida. Non están todas, pero si todas as que lembro agora mesmo:
Gústame:
Rir, ler, mirar, observar, amar, querer, axudar, aloumiñar, camiñar, actuar, a humildade, a sinxeleza, a sinceiridade, a solidariedade, viaxar, cociñar, chorar(cando merece a pena), bailar, cantar, escoitar, mimetizarme, falar,comprender, subir, baixar, pensar e decidir. Gústasme ti,lector ou lectora... As veces non me gusto eu...

Non me gusta:
Chorar(de dor), tremer, encollerme, odiar, ser hipócrita, estancarme, o luxo(sen medida), parar, parar e parar, subir e baixar, subir e baixar, enxordecer, descoñecer, ignorar, ocultar, preguntar e preguntar, respostar e respostar, dubidar,criticar, que me critiquen,perderme, pasarme, anoxarme, berrar, berrar máis, calar moito, calar máis, que me obriguen , obrigar, aburrirme, esperar, facer esperar, caer e non saber levantarme. Non me gusta non gustarme... non me gusta que non che guste... quen queira que sexas.

jueves, 7 de octubre de 2010

El arte de escribir

En primer lugar, felicito desde aquí a Vargas LLosa. Independientemente de sus ideas políticas, de sus posturas ante diferentes asuntos, se lo merece. Porque cada vez que un escritor recibe un nobel, ha de loársele. Sobre todo, cuando su vehículo para publicar es la lengua española.
Escribir es un arte. Es verdad que, en ocasiones, los empujones de la sociedad, de una profesión pública, o una vida un tanto azarosa consienten que cualquiera escriba(o pague para que se lo hagan), y saque al mercado una obra. Seguramente, el escritor que se deja la imaginación, la vista, las cervicales, el cerebro y el sueño convirtiendo imágenes en palabras, encajando hechos históricos en narraciones de ficción o hilando hechos reales para después novelarlos, no verá con buenos ojos esta competencia. Pero tampoco los libreros de toda la vida, los que conocen cada obra que venden, los que se deleitan con el roce de las hojas, estarán satisfechos cuando ven que en los hipermercados los libros se ponen de oferta o se venden por kilos.
En definitiva, yo me alegro cuando los premios son concedidos a personas trabajadoras, que hacen de su trabajo un placer. Que ponen al lector como meta de su esfuerzo, y que lloran o ríen con sus propias historias transmitiéndonos así su sensibilidad.
Felicidades a Vargas LLosa porque va a llegar a rincones donde todavía no había llegado. Felicidades por usar las letras para construír palabras que levantan obras de ingeniería intelectual.

martes, 5 de octubre de 2010

Despois da pausa...

Xa chegou o momento de retomar as clases de teatro. Despois dunha longa pausa, volvo a atoparme con un grupo de nenos e nenas ilusionados por subir a un escenario e facernos disfrutar a todos(eu incluída) coas súas modificacións dunha personaxe determinada, cos seus lapsus e as súas interpretacións marabillosas.
A verdade, é que o grupo que teño nas mans este curso parece que vai dar moito de sí. Teñen ganas e dotes para este arte. O demais xa o faremos a monitora, e os papás e mamás que, seguro se prestarán a colaborar gustosamente.
Preparar unha obra para o Nadal é o noso reto. Labor complicada, pero gratificante. Non sei o que acontecerá na imaxinación de quen escrebe, non sei se imos conseguir convencer ó noso público, pero... estou segura de que non vai ser unha posta en escena calquera.
O tempo tampouco foi suave no seu paso desde que abandoei a práctica do ioga como disciplina. Xa pasaron polo menos tres anos. Durante este lapsus ocorreron moitas cousas na miña vida, pero entre elas non estaba o ioga.
Así que, tentando volver ós meus orixes,retomei esta actividade. De novo ser consciente de que respiro e como o fago. De novo tratar de manter a miña mente calada un pouquiño. Outra vez relaxar o corpo de verdade.
Son pequenas pinceladas que poñen cor a un outono, máis cor ó inverno que o siga. E, quen sabe...

domingo, 3 de octubre de 2010

As paranoias

Vou comezar a entrada de hoxe pedindo perdón a todas aquelas persoas que sufran enfermidades paranoides. E isto, digo, porque como acontece tantas veces, facemos uso dos termos do diccionario como nos peta. Collemos unha palabriña, e usámola o noso antollo. A maioría das veces, frívolamente, sen ter en conta que, hai outras persoas que son víctimas do que representan esas palabras no seu significado máis auténtico.
Iso fago eu co termo "paranoia". Prentendo representar con ela certas manías que teño, pero que en ningún momento poñen en risco vidas ou modifican circunstancias normais. Por exemplo, aprópiome dela para representar o feito de facer debuxiños cando estou sentada nun sofá; de pasar a maior parte do día remangada; de ter que entender cada cousa que pasa o meu arredor; de levar un bolso cheo de cousas por se acaso...
de sentarme sempre na esquina da mesa ou pegada o corredor no caso do cine ou o outros espectáculos; de escribir na man os recados que me encomendan, de mirar o reloxo constantemente, de non tiralo da boneca cando estou na praia...
Esas e outras cousas, son características singulares da miña persoa, pero non teñen nada que ver con ningunha enfermidade. Por iso, a partir de agora, xa non teño paranoias, senón manías. Pero tamén lle pido a xente que utiliza o termo subnormal para describir actitudes pouco éticas, ou que califican de alzheimer un esquecemento puntual, etc. que o teñan en conta. Porque podemos ferir sensibilidades. Seguro que facemos dano a sabendas de que non queremos facelo.