Despois dun 2010...Por un 2011...

Ahí estamos. No límite que marca o calendario para comunicarnos que pasa o tempo na nosa idade, que volverán os Reis Magos, que haberá un novo entroido, que disfrutaremos unha semana santa, que reaparecerán outra primavera e, despois outro verán...
Pero cada ano non é máis ca un anaco da nosa vida enlatado nunha cifra.
Eu despido este 2010 despois de:

· Abrir unha fiestra na miña vida e pechar outra.
· Que a crise empeorase a vida de moita xente e mellorase a fortuna doutros poucos.
· A perda de moitas vidas por desastres naturais, provocados as veces polo cambio climático.
· O caos provocado en Haití tras sufrir unha cadea de fatalidades.
· A perda de persoeiros que deixaron pegada na vida de case todos.
· Un Ano Santo... cheíño de peregrinos.
· Que en África a xente continúe morrendo de fame ou enfermidades erradicadas no noso avanzado mundo.
· Que continúen morrendo moitas mulleres nas mans de terroristas do partido machista.
· Que as relixións limiten as liberdades do ser humano. Por ser muller, por ser gay, por ser neno...
· Vivir nunha sociedade que ás veces non sei cara a onde vai. E noutras ocasións sorpréndeme gratamente.


Por un 2011:

· No que floreza a humanidade e se murche a crueldade.
· Onde acochemos a nosa Terra dos perigos dun Universo hostil.
· No que os homes e as mulleres non se maten. Pero se respeiten e se amen.
· Para a mellora do continente Africano e outros países acuciados pola pobreza.
· Cheo de traballo para os parados. E de solucións para afogar a crise.
· Que borre enfermidades que agochan a vida sen precipitar a morte, que fan esquecer, que paralizan, que causan dor, moita dor.
· Cuxa música de fondo sexa Paz, paz, paz...
· Onde eu poida alcanzar as miñas pequenas metas. Onde non nos abandoe a saúde. No que eu comece O Camiño de Santiago, e remate o Camiño en Santiago.
· Que todos comecemos como poidamos e acabemos como de verdade desexamos.