miércoles, 30 de junio de 2010

E debuxarei o meu destino

Hai unha soa razón pola que demorei tanto en escribir... o zafarrancho que estiven facendo na miña vida. Mais agora, todo está diáfano. Ainda non albisco o destino porque nunca tiven a ocasión de observalo, pero sei que podo comezar a debuxalo. Xa conseguín enfrontarme a ese lenzo branco que me aterraba.
Desde aquí, quero agradecer a todas aquelas persoas que me axudaron a enfundarme no mandil, coller o pincel e... deseñar o esbozo. Gracias polos vosos ánimos e agarimos. Xa sabedes quen sodes cada un e cada unha. Mais, non quero deixar de nomear as miñas fillas. Elas acompañáronme durante o tortuoso traxecto coa forza do amor. Gracias de novo a todos os que estivestes e estades ahí. Para cada un e cada unha, o bico máis fermoso que debuxa un sorriso perpétuo.
Xa non vou chorar porque as rosas teñan espiñas, senón que estarei leda porque as espiñas teñan rosas.

domingo, 13 de junio de 2010

Ya no soy mi propia seguidora

Errores de navegación. Por un mal golpe de timón, un día observé que me había convertido en la seguidora de mi propio blog. ¡Qué espanto! Cada vez que me visitaba para observar las nuevas entradas, me encontraba a mí misma de convidada de piedra. Y, lo peor era que no sabía cómo deshacer el entuerto. Porque, yo, con esto de la informática, lo justo y, poco más.
Pero, afortunadamente, he decidido pedir socorro a mi hija, que, presta a acudir en mi ayuda, me solucionó el entuerto. Ahora me siento más libre, porque ya he conseguido deshacerme de mi propia vigilancia... A veces, tenemos que ser conscientes de hasta dónde debemos llegar con la intromisión en nuestra propia vida.

martes, 8 de junio de 2010

Apolinar

Un curioso apelativo para un autobús especial. Sí, era un autobús,dedicado al transporte escolar. O, por lo menos esa era su función cuando yo lo conocí. En otros tiempos debió ser un grande entre los de su especie. Con su nombre colocado en un lugar bien visible, arremetía contra los kilómetros de carretera que se brindaban ante él para pasear su orgullo de señorío perdido. No importaba que sus asientos estuviesen deteriorados, que la palanca de cambio emergiese de un montículo de metal, o que su volante fuese tan grande como sus propias ruedas. El Apolinar rugía por las curvas sin piedad, mientras sus frenos ya cansados, de vez en cuando, producían pequeños o grandes sustos.
Un día, después de muchos años de la idílica relación que nos unia a los niños con él, me encontré con un terrible espectáculo. El Apolinar, o, mejor dicho, sus restos, se confundían con la naturaleza en una carretera entre pueblos. Aquellos pueblos que un día él unió con su elegancia casi perdida. Eso sí, su nombre todavía era bien visible a los ojos de aquellos que lo añorábamos.

miércoles, 2 de junio de 2010

O misterioso caso das cruces brancas

Aquela aldea onde eu me criei, estaba case sempre envolta nun misterio de meigallos contínuos, deses que axudaban a que alguén pasase un bo pouco de tempo da mellor maneira posible. Lembro aquel día de verán de fai bastantes anos, no que conseguín na escola do pobo, un anaco de xiz que me fixo sentir a raíña dos graffitis. Daquela contaba con seis anos, mais ou menos,e aínda que vivía inmersa naquel mundo rodeado de maxia e fantasía, non sabía o impacto que ía ter a acción que eu estaba disposta a realizar.

Para chegar ata a miña casa, tiña que transitar por un camiño cheo de grandes lousas. Entón, decidín, coa miña arma pintora, marcar algunhas daquelas grandes con cruces. Xa de noite, e na sobremesa da cea, cando se achegaba a veciña á nosa casa para ver a televisión, saiu o tema que me ía manter en tensión toda a noite. Aquela muller, a cal lle gustaba máis mirar pantasmas na escuridade, ver unha bruxa nun gato negro ou percibir o paso da Santa Compaña tan só co cheiro que según ela deixaba ao seu paso, dixo a frase fatal. Contou que ao volver da tenda, observou unhas cruces debidamente marcadas a xeito, que indicaban ter sido feitas por unha experta meiga. Miña avoa horrorizouse co feito, e, de seguido, comezaron as dúas a barallar nomes de posibles enfeitizadoras, capaces de realizar aquel malvado acto. Posteriormente, chegaron os avisos para min, indicándome que nunca debía pisar ningunha daquelas marcas, pois se o facía, o mal fario apoderaríase da miña xente. Miña nai, miñas irmás, e o resto da xente da casa, non fixeron comentarios ao respecto, aínda que tamén crían que se trataba dun caso ben raro.

Eu estaba morta de medo, pensando na posibilidade de que algunha das contertulias descubrise o verdadeiro asunto, ou que algún veciño que tivese visto o meu divertimento, llo contase ao día seguinte. Máis nunca se soubo a verdade ata pasados moitos anos cando eu decidín contalo.

De todos os xeitos, a lección que aprendín ese día foi excelente. Sempre hai que poñer en dúbida calquera cousa que pareza máxica... Ou non.