sábado, 29 de mayo de 2010

Retos

La vida es una sucesión de retos. Unos más fáciles de alcanzar, otros casi imposibles de conseguir. En este momento de mi existencia, estoy al borde de lograr cerrar el primer tomo de mis historias propias, las que se vienen sucediendo desde aquel mes de mayo en que nací, hace menos de medio siglo. Entre estos objetivos, está desprenderme de personas que durante muchos de los últimos años, no me han enriquecido espiritualmente, sino que me han empobrecido personalmente. Para escribir la segunda parte de mi tiempo vivido, he de renovar la tinta, la actitud pasiva ante algunos de los acontecimientos acontecidos. Recuperar mi papel activo en todos los campos, escribir cada página como si se tratase de la última, y sobre todo, mantener el ánimo que hasta ahora me ha ayudado a salir del pozo,cuando el agua casi rozaba mis pies. Hay muchas segundas partes por redactar, solo hay que sentirse un escritor o escritora renovado.

jueves, 27 de mayo de 2010

Os desexos

Cumplir un desexo, é acadar aquilo que parecía lonxe pero no fondo estaba pretiño. É como espertar, e facer realidade o soño pracenteiro que nos concedeu unha fermosa noite. Aprender a letra da nosa canción favorita sen darnos conta. Falar unha lingua da que nunca tivemos aprendizaxe previo. Facer un colar coas estrelas máis escintilantes e amplas do ceo. Mecerse na Lúa cando está decrecendo. Facer un zume doce co limón máis agre. Apagar o sol un intre cando vai moita calor, e darlle máis forza á luz da Lúa nunha noite nixérrima.
Cumplir un desexo é coma se un baixase da Terra, mentras outros arranxan as cousas que nos fan tremer... de frío, de medo, de fame, de dor... Cando voltamos subir, seguimos sendo nós, pero xa non trememos.

miércoles, 26 de mayo de 2010

Mis jóvenes mañaneros

Son muy pequeños, algo más grandes, o un poco mayorcitos. Pero todos y cada uno de ellos son maravillosos. Me refiero a mis jóvenes mañaneros. A partir de las siete y media de la mañana, van llegando progresivamente. Unos madrugan más y otros llegan un poquito más tarde. Alguna trae su desayuno. Todos ellos son experimentados cantantes, buenísimos cocineros, estupendos pintores, maravillos escultores de plastilina, buenísimos jugadores virtuales que derrotan al Mario sin grandes problemas... Seres inocentes y, a veces, encantadores diablillos.
Hoy elaboro mis palabras para ellos, y, con estas letras con las que muchas veces realizamos juegos, les agradezco que transformen algunas mañanas, que no prometen demasiado, en minutos y horas de acción y sorpresas. Van creciendo y se van transformando, pero su esencia sigue ahí, su saber infantil nos demuestra que su lógica, en innumerables ocasiones, supera con creces el producto de nuestro irreverente cerebro.
Hasta mañana mis geniales habitantes de Marilandia.

domingo, 23 de mayo de 2010

Obviedades

Situada en mitad del túnel, me aíslo del tráfico, del ruido, del mundo en general. Observo entonces actitudes, propias y ajenas. Analizo acontecimientos pasados y presentes y determino cuáles van a seguir formando parte de mi equipaje hacia la salida y cuáles no. Así pues :

Desecho:


- A la gente que se aferra al pasado, rechazando cualquier cambio de actitud, aun sabiéndose en la necesidad de efectuar alguno.

_ A los seres que se mueven por avaricia, ambición desmesurada, egoísmo...

_ A todos aquellos que, en vez de labrarse su propia vida, prefieren derribar los pequeños o grandes logros de otros haciendo uso de la “deportiva facultad” de la envidia.

_ A los que carecen de amabilidad, y se erigen en los reyes de los problemas, desechando la sonrisa de sus vidas.

_ A los que critican a otros sin saber el “por qué” y el “cómo”, y aun descubriéndolo, prefieren mantenerse en esa insana postura.

_Por alguna de esas actitudes, desecho una pequeña parte de mi equipaje.



Recupero:

_ La risa, la actitud positiva.

_ El poder de superación.

_ Las ganas de ilusionarse, perseguir sueños y encontrar realidades.

_ La seguridad en uno mismo.

_ Elegir el camino, sabiendo que los pasos que damos, van dirigidos a nuestro bienestar, y por ende, al de los demás.

_ Hacer un himno de la frase “querer es poder”. Convencernos del valor de nuestro “yo”, para erigirnos en los mejores políticos, los mejores líderes religiosos, en los mejores doctores , en las mejores personas para reparar los abismos de nuestra sociedad.

_ Ponerse en el lugar del otro, sentir su problema nuestro, y colaborar en su solución.

En definitiva, ya he arrancado otra vez. Soy la dueña de mi espíritu, la jefa de mi vida, la que escribe mi destino. Y ya veo la salida.... Hay luz.

lunes, 17 de mayo de 2010

O tesouro de Galicia

Hoxe é o día das nosas "Letras". Fóra de calquera vinculación ou manipulación política, lonxe de sentimentos de inferioridade, e seguros da riqueza que supón albergar este tesouro composto de colares, pulseiras, pendentes e aneis de verbas confeccionadas con pequenas e grandes perlas que semellan letras.Xoias tales coma: Bolboreta, andaina, fiestra, trasno, escintilar, corredeira, bico, agarimo, ledicia, vagalume ou lucecú, cóxega, asemellar, lóstrego, lúa, arco da vella, fada...
Hai outras pezas valiosas que se atopan fóra do cofre. Estaban no poder dos vellos, e, ás veces, foron retocadas. Adaptadas as condicions do lugar onde permaneceron ancladas. Tales coma: troujallo(mal axeitado), tarabela(persoa que fala demais), fadexo(pantasma), finiquita(demasiado fina e delicada), toutizo(pouco disposta e axeitada), xota(persoa moi parada), mondonga(persoa forte, descoidada e pouco traballadora), escomongada(persoa moi malvada), pandorca(muller folgazana e obesa)... Todas elas pertencen ao vocabulario daquel pobo perdido entre montañas onde eu aterrei neste mundo. Non podo deixar de nomear outra coa que fun definida en innumerables ocasións sendo cativa. Esta é: serodia(rapaza fraca que vén ao mundo dunha nai xa madura).
Daquel lugar, rescatei frases coma esta: "Rubias ao mar, vellas ao solar". Con estas palabras, a miña avoa prometía a chegada dun bo día de sol mentras albiscaba ao anoitecer un reflexo vermello cara ao mar.
Ogallá mañá todas as vellas e habitantes do mundo poidan saír ao solar.

jueves, 13 de mayo de 2010

Economía

É común ouvir aquela frase de: "A mín a política non me interesa nada". Ou esta outra: "Os políticos son todos iguais".
De calquera xeito, é imposible moverse nun territorio sen ser "vítima" da organización política. Nacemos con ela, pois a sanidade que cobre un parto está dirixida aténdose as normas do partido de turno. Edúcannos cos preceptos marcados polo plan de estudos diseñado polo grupo que dirixe o país nese intre. Traballamos(ou non) nas condicións pactadas entre os políticos e os empresarios do momento. Envellecemos cobrando pensións, esperando que os gobernantes eleven un pouquiño esas cantidades, irrisorias, nalgúns casos. E morremos sen saber cara a onde nos diriximos, tal e como vivimos...¡ Para que non nos importe a política!
Hai días que nos lembramos máis dos que mandan ca outros. E, ultimamente, témolos presentes cada segundo das nosas vidas. Todo pola "economía". A palabriña que move tertulias, clases de instituto, conversacións a pé de rúa, etc. Xa non digamos se lle engadimos o termo "recortes"... A polémica está servida.
A ninguén lle gusta oír falar de rebaixa cando o tema son os seus cartos. O seu soldo. Pero, seguro que lembramos algunha persoa en concreto que traballa no sector privado, á que lle foi comunicada a rebaixa do soldo a cambio de seguir mantendo o posto de traballo, polo menos seis meses máis.
Os políticos ás veces, prodíganse dando "axudas" sen pór teito. Para algúns cidadáns convertéronse en regalos puntuais. Está claro que os programas de apoio social teñen que existir, hai que ter ben identificado o receptor, para que non se convirtan en "obsequios".
Os outros políticos que acusaban de derrochadores aos seus contrarios, agora tampouco aceptan a nova proposta.
Así que, os cidadáns debemos aplicar o senso para arranxar os bretes daqueles que temos preto ou os propios. Unha boa maneira é comprar solidaridade, descargar un pouco o saco da ambición e utilizalos con sentido común.

domingo, 9 de mayo de 2010

O mundo o revés

Neste mundo ao revés, ás veces xiramos coa cabeza e outras cos pés.
Comezamos a contar por dez, e, se non chegamos, dez outra vez.
Sorrimos para non chorar, e choramos para celebrar.
Apoiamos aos que non toleramos, e despreciamos aos que amamos.
Enchémonos coa propia grandeza, e baleiramos as vítimas da pobreza.
Afirmamos cando deberíamos negar, e decimos "non" para confirmar.
Amolamos cando deberíamos escoitar, pero escoitamos cando xa non hai que falar.
Pedimos moito aos que teñen pouco, e damos pouco aos que non teñen nada.
Sempre estamos prestos a rirnos doutro, mais poucas veces ofrecemos un sorriso de ouro.
Deses que esmorecen o pensamento máis miserable, deses que enaltecen o sentimento máis amable.

jueves, 6 de mayo de 2010

Incoherencias

Nos ha tocado vivir en el tiempo y en el espacio asignado. O tal vez no. Me refiero a que si no crees en el destino, tampoco debes aceptar el hecho de que portemos en la maleta de llegada, esa que va alojada en nuestra mente, un lugar o lugares por donde discurrirá nuestra existencia. Por mi parte, en ocasiones caigo presa de su embrujo, y otras lo aborrezco.
Cientos de instantes vividos, me han demostrado que yo he llegado para hacer labores de psicólogo, pero sin serlo. He actuado tanto con el oído como con la palabra, siempre enfocada a escuchar problemas o a recetar consejos. Muchos otros momentos he pensado que la actitud de los que no escuchan, no hablan, no ven, potencia la tranquilidad. En mi caso, me deja medio hueca por dentro y no lo practico. Aunque bien es verdad que cuando el problema en cuestión ha de ser transmitido desde dentro hacia afuera, me privo en demasía de dejarlo fluír. Tal vez porque pienso que a los demás les aborrezca mi pequeña miseria o les empachen mis inusitados y nimios triunfos.
El caso, es que realizar la actividad de mediadora, ocasiona debates internos en multitud de minutos u horas. Provoca delirios de sentimientos. Porque otros seres como yo, que yerran, que aciertan, que sufren o que disfrutan con su actitud, me sorprenden con sus incoherencias, y, lo peor, hacen que yo observe con más nitidez las mías.