Karaokeando

Seguriño que non son, nin por asomo, a mellor cantante do mundo. Por non ser, non son nin afeccionada. Aínda que, estando no colexio, pertencía a coral, e, ata facía de voz solista.
¿Onde ficou aquela voz de anxiño? Porque o que sei é que agora a miña gorxa quéixase a esgalla cando me paso facendo gorgoritos. Sobre todo, a partir do mércores, debido o volume da miña voz para ser oída entre tanto infante desaforado.
Pero, sexa como sexa, últimamente, comezo a ter adicción polo karaoke. Ben, unha adicción que non vai máis alá de visitalo tres ou catro veces. Pero, ante a próxima aparición por alí, que está prevista para o sábado 11 de decembro, atópome encantada.
E, se o señor Ignacio lé isto, non opinará o mesmo, pois a miña amiga Ana, sabe ben a qué me refiro. Creo que conseguimos incomodar o home, cando destrozamos, e nunca mellor dito, a canción Y.M.C.A. dos Village People. A cousa, é que bailar e cantar a vez é moi complicado. E,se sumamos a dificultade de cantar en inglés, ata penso que saímos un pouco victoriosas.
Claro que, Ignacio canta a Frank Sinatra con moito estilo, máis, todas a veces que tivemos o pracer de velo, repitiu tema. Polo tanto, nós actuamos de mulleres innovadoras, cambiando de estilo, bailando, facendo duetos ou tríos... e dando un espectáculo canto menos, gracioso. Seguro que cómico dabondo para que a xente enrolada se rise con nós, que non de nós.
Esta vez, a miña volta o lugar en cuestión, vai ser con outra compañía. Pero coas mesmas ganas de pasar un momento marabilloso. Nenas... a por todas.