Amor de... prima.

Eu teño unha soa prima. Refírome as de verdade. Esas persoas que chaman primos porque son fillos dun irmán de calquera un dos teus pais.
Tina, que así se chama, vive en Barcelona hai moitos anos. A verdade, é que votou case toda a súa vida alá. E, aínda que eu xa estiven duas veces nesa cidade, non me deu tempo a coñecer máis ca uns poucos recunchos. Por iso... por iso e porque coñece as miñas circunstancias dabondo, ela decidiu que na vindeira Semana Santa eu volte alí. Decisión persoal, sí señor. Desas que non te deixan dicir que non.
Por este motivo, e por outras cousas, hoxe voulle adicar o meu blog. Porque Tina é unha muller loitadora. Chegou a unha gran cidade, procedente dunha recóndita aldea, con tan só 16 anos. Posteriormente casou cun home negro de relixión musulmana. Tocoulle probar o machismo imperante no lugar de África onde lle tocou vivir. Pasou moitas vicisitudes para poder traer a súa filla para Barcelona. E, unha vez alí... fíxose adepta os Testigos de Jehová.
Casou de novo, esta vez cun home de orixe andaluz, co cal tivo dous fillos. Máis problemas, separación, abandono da secta, loita para criar os vástagos... Por último, depresión. Unha enfermidade que a sumiu nun negro silencio. Mais, ela pode con iso e con máis. Por tanto, acompañada do seu tratamento e do seu último, e parece ser que por fin, último marido, Manuel, ela está ahí. Aínda con folgos para lembrarse da súa prima pequena. Gracias, Tina.
Comezou a conta atrás. Xa estou agardando o momento de poder abrazalos, pois non nos vemos desde o verán. Ela terá moitas cousas que preguntarme, porque sabe que eu teño moitas que contarlle. Espero que revoloteen por alí esas pombiñas que sempre xurden nesas poesías que ela escribe. Seguro que nos volvemos a rir con aquelas ganas que o fixemos a última vez que estiveron aquí. Teño pendente ver a iluminación nocturna da Fonte da Praza de España. E comer a paella na casa do seu amigo Felip, prometida desde que estivera na miña de visita cos seus fillos. É bo ter unha ilusión. Pera se ben fabricada desde o amor, é moito máis especial.

Un apagón sen estrelas

Onte tivo lugar o apagón mundial. Con unha hora de duración, comezaba as 20.30 horas e remataba 60 minutos despois. En Vigo, cidade que onte era un fervedeiro de actos,tamén se oscureceron anaquiños da cidade, aínda que tiñamos a inaguración do Auditorio, tan esperado, o partido do Celta, a Festa da Reconquista... ou a Camiñata nocturna, impulsada polo Concello de Vigo, e cuxo percorrido ía desde o aeroporto ata a Madroa. A fin deste traxecto, era o de poder observar as estrelas, acompañados da explicación duns profesionais na materia. Pero, o tempo, non nos acompañou, e tivémonos que conformar con ver a proxección do firmamento na pantalla do auditorio da Madroa, iso sí, coas debidas explicacións. De todas maneiras, aínda que a climatoloxía non nos permitise observar as estrelas, que tamén se apagaron naquel ceo mollado, a andaina foi moi interesante. E, non vos digo nada do chocolatiño ben quente que nos esperaba a nosa chegada o Zoo.
Cando camiñas, despréndeste do saco de problemas que nos acompaña cada día, para trocalo por unha mochila con unhas cantas cousas( no meu caso, algunhas máis). Compartes, axudas e axúdante, supéraste, ríste, pensas... e volves a pensar noutras cousiñas. A organización do Concello de Vigo neste programa, paréceme impecable, e, a presencia da concelleira, Chus Lago, en cada unha delas, a demostración de que a mellor propaganda dunha política é a súa implicación en todo aquilo que se propoña desde a súa área. Este programa do concello, permitiume coñecer a xente. Espero seguir disfrutando del. Aínda que espero que as estrelas estexan de festa na próxima ocasión na que a camiñata se desenvolva de noite.

Xogando coas cámaras

Nunca me gustaron as cámaras. Nin de vídeo nin de fotos. Quero dicir que o que odio é poñerme diante de ditos aparellos para verme posteriormente reflectida no resultado da súa acción sobre a miña persoa. Pero onte, salvei todas esas barreiras para... bueno, para botarlle unha man a unha persoa que eu penso que o merece.
Polo tanto, armada de valor e paciencia, que é moi necesaria nestes casos, dirixínme a Rúa do Príncipe para coñecer o cámara e a súa asistente, traballadores da axencia de publicidade que levaría a cabo a grabación do vídeo que se insertará na promo da concellería de igualdade. Decidiron enmarcalo na Plaza da Constitución. Iso respecto a grabación da frase que tiña que dicir. Posteriormente, fixéronse recursos en plena Porta do Sol. Paseíño vai, paseíño vén. Terrazas, visitantes, viandantes, camareiros... ata policías. Unha cámara sobre un trípode sempre chama a atención.
Sinceramente, hei de dicir que a cousa non foi tan tremenda como pintaba. Paseino ben. A compañía era agradable. Tivemos bo feeling. E, aínda que non son máis ca unha actriz amateur, penso que iso foime moi útil para o traballiño. Sobre todo, para aminorar tempo e repeticións. E para non agobiarme co público presente. Tamén co tráfico, pois na Porta do Sol, tamén pasan vehículos, autobuses e demáis, que se vén obrigados a parar no semáforo de turno. Ou sexa, a beiriña do lugar onde se facía o "traballiño".
Hei de recoñecer que estivo ben. Pero eu sigo defendendo a cercanía co público. Quero dicir que se tivese que escoller entre a frescura do directo e da improvisación frente ao producto de laboratorio, eu quédome co primeiro, sen dúbida. Pero... de vez en cando, hai que darlle unha oportunidade a aquilo que nos axude a derribar as barreiras mentais. Serán barreiras mentais ou será certo que as cámaras non me queren? Os que me ledes, xa opinaredes o repecto cando teñades a oportunidade de ollar o vídeo nas teles locais. Eu non sei se terei valor para verme.

Aprobados ou suspensos.

Todos mostramos a nosa aprobación ou desaprobación en varios aspectos da vida cada día. Ás veces, só o facemos de maneira interior, con algún pensamento que non ve a luz. En cambio, outras, manifestámolo abertamente. Eu vou tratar de extraer aquí os aprobados ou suspensos que a miña mente ou o meu corazón estiman oportunos.

Aprobo:

- A xente que expresa os seus sentimentos sen medo.
- Os mestres e mestras que aman a súa profesión.
- As persoas que saben rir, que rin, que fan da risa un hábito.
- Aos funcionarios que te tratan coma unha persoa e non coma un número
- Aos cantantes que me fan chorar coas súas cancións, os que me fan
bailar con elas, os que cantan... porque aman a música.
- Aos homes que non son egoístas e respeitan ás mulleres.
- Ás mulleres que non pretenden igualarse os homes nas actitudes
deleznables.
- Aos políticos que só queren adicarse a unha labor social e humana.
- Aos pais e nais que son conscientes de que ter un fillo é adquirir
unha dificilísima tarefa que te ocupará de por vida.
- Aos que aprenden dos seus erros, aos que fan da vida un fermoso
reto.
- A mín, por chamarme María a pesar de estar previsto que me chamase
José María. Por rir moitas veces sen desexalo, por querer vivir
vivindo...

Suspendo:

- Aos homes egoístas, machistas e ...
- Aos pais e nais que esquecen a súa labor coma tales.
- Aos cantantes que berran calquera cousa aínda que sexa insoportable.
- Aos veciños que non queren os outros veciños.
- Aos mestres funcionarios corporativistas.
- Aos presumidos, avariciosos, ambiciosos...
- Ás mulleres de cabeza oca.
- Ás persoas que che quitan intimidade continuamente.
- Ás persoas que só se lembran de tí cando lles convén.
- Aos homes e mulleres do tempo que ignoran Galicia.
- A Belén Esteban.
- Aos políticos corruptos, maleducados, prepotentes...
- A mín, por tropezar máis dunha vez na mesma pedra, por prexuzgar
algunhas veces, por non frear a tempo outras...

En definitiva, quen son eu para aprobar ou suspender? Xa bastante teño con tentar comprender.

Francisco de Quevedo.

Unha persoa amiga preguntoume se coñecía un poema de Quevedo, da cal só lembraba unha frase do fin. As palabras ás que se refería eran: "Este es el niño Amor, éste es su abismo". A verdade é que eu non tiña referencia algunha de dito poema. Pero... San Google, arranxoume o asuntiño. E, atopei o ben buscado. Cando lin o seu contido, fiquei abraiada. Así que hoxe vouno transcribir en honra de Francisco de Quevedo. E, como non, en honra do Amor.
"Es hielo abrasador, es fuego helado
es herida que duele y no se siente,
es un soñado bien, un mal presente,
es un breve descanso muy cansado.
Es un descuido que nos da cuidado,
un cobarde con nombre de valiente,
un andar solitario entre la gente,
un amar solamente ser amado.
Es una libertad encarcelada,
que dura hasta el postrero parosismo;
enfermedad que crece si es curada.
Éste es el niño Amor, éste es su abismo.
¡Mirad cuál amistad tendrá con nada
el que en todo es contrario de sí mismo!"

A poesía é coma un doce. O seu abuso produce empacho. Pero unha pequena dose de vez en cando... acouga o espírito estresado.

A primavera...

Mañá chega a estación que eu considero a máis fermosa do ano. Porque a primavera trae consigo espectáculo visual, cheiros inesquecibles, sons de música natural, praceres para o gusto a través das froitas e vexetais do momento... a delicadeza de tomar unha fror que naceu no teu xardín, de sementar un froito que recollerás máis tarde.
Eu estou especialmente sensibilizada con esta estación, porque nacín nun mes de maio. Porque as miñas fillas naceron no seu seo tamén. Porque cheguei a vida nun pobo, onde tiñan lugar aquelas primaveras de antaño. Aquelas nas que xa non levabas abrigo a escola, asomaban as serpes nos camiños(para a miña desgraza), o arco da vella estaba presente no ceo a miúdo debido a aquelas tronadas que tiñan lugar habitualmente e levaban consigo cortes da luz. Porque lembro que na primeira escola que estiven, e, debido a relixiosidade da mestra, púñanselle frores a Virxe María, que pintaba moi bonitiña, iso sí... para que me vise hoxe en día aquela muller... a punto de apostatar.
Este ano, ademáis, a lúa está leda coa súa chegada. Onte puidemos observar que grande estaba. Un espectáculo seguido en todo o mundo. A perliña redondiña, brilante, que nos atrae tanto a algúns, que ás veces parece capaz de posuír os nosos sentidos. A verdade, é que o feito de que se achegase tanto a Terra, acción que non ocorría desde fai 18 anos, provocou mareas vivas en algúns lugares de praias, coma a de Cádiz, que causaron algunha que outra desfeita.
Houbo un escritor que dixo que a primavera era o despertar dos sentidos. Eu penso que é o baile dos mesmos, pois se se nos quedaron durmidos en algún momento, mala cousa. A primavera ven acompañada do día mundial da poesía... Entón eu vou rematar esta entrada cun anaquiño dunha. Porque estou segura de que esta primavera vai traer consigo moita poesía, moita música, moito amor, moita paz, moito ánimo para a sociedade mundial, moito mimo para o noso planeta... "La primavera ha venido y nadie sabe cómo ha sido... pensar, pensaba, y sus pensamientos deshilaba, y con agradecimiento concluía: menos es nada".

A linguaxe dos correos electrónicos

Atrás quedou aquel tempo no que abrías o buzón e esperabas atopar algo máis ca un recibo bancario da luz, a auga ou o teléfono. Extraer un sobre coa dirección escrita, case sempre a man, ou coma moito mecanografada, era un placer. Independentemente do seu contido. Xa habería despois tempo para as sorpresas, agradables ou desagradables.
Mais, hoxe en día, non é preciso tomarse esa molestia. Basta con facer o que estou facendo eu agora mesmo. Bueno, agora non, fai un anaco. Ou sexa, abrir o correo electrónico. A través del, pódenche chegar mensaxes cos que ti podes agasallar a outras persoas para que sintan o mesmo ca ti cando o leeches. Cando abrín o meu fai un pouquiño, recibín o agradecemento dunha amiga. Eu tamén reenviei esa misiva electrónica para que outras amigas miñas que estiveron aí cando as precisei, se mergullasen nese mar de sentimentos tenros que tanta falla nos fai moi a miúdo.
Un ordenador, e teño que confesar que non é un instrumento que a mín me apaixoe, pode causar dor, coas manipulacións, as imaxes prohibidas, as noticias falsas que conseguen traspasar fronteiras máis veloces ca calquera vehículo a motor. Transmitir e convocar eventos que aglutinan un montón de xente. No caso de non ser por este medio, moitas delas pasarían desapercibidas. Pero, que unha máquina máis grande, máis pequena, portátil, máis portátil, de estética fermosa, ou máis fermosa, poida expresar amor ou odio dunha maneira tan directa, poida facer vibrar o teu corazón mentras lees as palabras, disfrutas das imaxes ou escoitas a música que acompaña... A verdade é que non ten prezo. Porque se recibes correos que te fan sorrir, chorar, pensar, ou modificar algún aspecto da túa vida que non estaba ben, descubrir que hai xente que te quere, adiviñar que hai outra que te ten en conta... chegaremos o pensamento aquel que a min me apaixoa tanto: "A Humanidade avanza, pero o home permanece".

Iria

Hoxe cumple anos unha das persoas que ocupa un posto especial na miña vida. Iria ten, a partir de hoxe un número máis no seu expedente vital.
Mentras, foi desenvolvendo a súa vida estudiantil axeitadamente. Xa está a piques de rematar a súa carreira. Leva un tempiño traballando de becaria para unha empresa. E, tal vez acabe pasando o vindeiro ano noutro país se lle conceden a beca que tanto desexa.
O seu cabelo sufriu transformacións varias neste período, pero segue conservando esa cor trigueña. E, as súas pestanas, continúan tan longas e ondeadas. A fotoxenia é un don perenne para ela, pois aparte da materia prima, que axuda moito, ten o sorriso apropiado para iluminar calquera fotografia.
A pesar das súas inseguridades, dos momentos de enoxo polo exceso de traballo, das discusións polo vestuario, ou dos comentarios que realiza sen anestesia previa de vez en cando... É unha boa rapaza. Desborda sensibilidade, posúe unha grande intelixencia, a responsabilidade representa para ela un estilo de vida, e penso que... Sinte por todos nós o que nós sentimos por ela... AMOR.

Retorno ás orixes.

Incrible pero certo! Onte participei nunha camiñata organizada polo Concello de Vigo, cidade onde habito desde máis da metade da miña vida. Agora, cal era a meta desa andaina? Tachán, tachán... Pois era Fornelos de Montes! Exactamente San Adrián de Calvos. O pobo onde eu nacín. E resulta que volvo alí despois de bastante tempo sen facelo, por causas alleas, ou non, a miña persoa.
A verdade, é que foi unha experiencia xenial. E non o digo só pola ruta, senón tamén pola compañía. Independentamente da masiva asistencia, pois debía pasar das dúas centenas, eu céntrome no noso pequeno núcleo. Refírome a Lourdes e Ana, coas que inicie a viaxe a pé desde a Travesía ata o Concello, pero tamén a Juan e a amiga de Lourdes, os que nos unimos alí, e sinto non lembrarme do nome desa muller que me caeu xenial, mais o meu problema para recordar esas cousas, sempre me xoga malas pasadas. De calquera xeito, no noso grupiño reinou o bo humor desde o primeiro momento. É verdade que unha boa parte, debémoslla a un monitor cuxo nome tampouco lembro moi ben, aínda que creo que se chamaba Gerardo. Síntoo se me engano.
O caso é que eu comecei facendo risas sobre a estética do mozo en cuestión, que era impecable, sigoo mantendo, apoiada en todo momento por Ana, que mantiña a mesma opinión. Por tanto, o noso novo compañeiro, Juan, ofendeuse graciosamente comparándose co centro dos nosos piropos. Aí comezou unha gran complicidade entre todos nós que nos mantivo áxiles, ledos e, como é de esperar, sobre todo no meu caso,
co motor lingual funcionando a todo trapo.
Ademáis da compaña, sentínme máis preto daquela natureza na que eu me mergullei de pequena. Aínda que esa zona pola que transitamos, non me resultaba coñecida. Así que, descubrín unha espectacular fervenza, e ata coñecín o porqué de algo que me preguntei en moitas ocasións e cuxa resposta obtiven onte. Refírome a un líquen de cor branca que recobre o tronco e as ramas das árbores da zona. Pois, o porqué da súa aparición débese a calidade do aire. Isto é que nos lugares onde se respira un ambiente puro, este líquen estará presente en maior cantidade. Non cabe dúbida de que a miña terriña é un agasallo para os pulmóns de calquera. Seguro que debería usar este reclamo no anuncio da casa que teño en venda, como se fartou de recomendarme Juan, co seu humor tan peculiar.
Mereceu a pena o madrugón despois dunha noite curta de sono, pois tivemos marcha de mozas. Gracias a todos os meus acompañantes. E... un tironciño de orellas. Vai dirixido o conductor do autobús que nos devolveu a cidade. Pola conducción do cal rematei a viaxe un pouquiño prexudicada. En fin, nada que non se puidese resolver no paseo ata a casa.

Respecto a Terra, non hai nada escrito...

Acostumados como estamos a ver os xaponeses suxeitando as cousas que repousan sobre as súas mesas mentras un temblor sacude o país, ou seguir narrando as noticias o tempo que se axitan nas cadeiras, parécenos que non hai nada que poida perturbar a frialdade propia desta xente. Pois hoxe, cairon todas esas expectativas. Un terremoto de 8.9 na escala de Ritcher, parece ser que é o cuarto máis grande na historia desde que se mide a súa intensidade, causou pánico, masacre e desolación en Xapón e en todos aqueles países bañados polo Océano Pacífico.
Este país conta coas construccións máis sofisticadas, destinadas a resistir as embestidas da natureza, pero todo isto está feito por seres humanos. O noso planeta é moi caprichoso, é moi traste, é moi forte. Deixanos crer que imos gañando o asalto, e, cando menos o esperamos, danos o golpe fatal. Así que é mellor non confiarse. É mellor utilizar a modestia cada vez que estreamos a última obra mestra...

José Luís Sampedro

Hoxe recibiu A "Orden das artes e das Letras de España" José Luís Sampedro. Este home de 94 anos, dixo que despois de tantos anos de camiño, por fin conseguiu converterse no aprendíz de sí mesmo. Paréceme canto menos sorprendente, que unha persoa con semellante traxectoria, economista, escritor, membro da RAE desde 1990, exsenador, catredático de Estructura Económica, conserve a súa humildade intacta. Hoxe que nadamos no mundo da abundancia profesional, académica, material... non é doado atopar alguén que se califique a śi mesmo como un home que apostou polo ser humano e o seu pensamento.
No seu discurso, censurou o sistema económico mundial. Para el, estamos nun desenvolvemento sostible, absolutamente insostible. Laméntase de que a Humanidade aínda non aprendera a vivir en paz, e que, palabras coma "Competitividade", manden fronte a outras coma "Convivencia".
Ás veces paréceme que se lle dás demasiada importancia ao ser humano e aos seus sentimentos, se tentas obrar con humildade, se non actúas coa suficiente ambición, ou coa que os demáis consideran apropiada, eres unha peza fóra de lugar no rompecabezas da sociedade. Tíldante de romántica, de ilusa ou de sentimentalista. Mais, cando homes coma Sampedro, que conseguiron chegar ben arriba, se expresan así, é coma se un sopro de aire fresco invadira o lugar onde me atopo.

Mulleres... Mulleres

Hoxe o mundo enteiro, incluído Google, honra ás mulleres. O caso é que esta data está marcada polo luctuoso suceso que tivo lugar na cidade de Nova Iorque, onde morreron no ano 1911 máis de 140 mulleres(na súa maioría inmigrantes) a causa dun lume, na fábrica onde traballaban.
Sexa como sexa, non é boa cousa ter que celebrar un día en favor das mulleres cando non hai ningún en prol dos homes. Claro, eles non o precisan, ata o de agora foron os amos do mundo. Non obstante, penso que aínda quedan moitos 8 de marzo por celebrar.
De calquera xeito, eu non me considero para nada misandra(que é así como se denominan ás mulleres que odian ós homes) pero é que levamos moitos siglos de vapuleo e desprezo. As que máis tempo pasamos na cociña, e resulta que os cociñeiros máis famosos son homes; as máis mediadoras, e a maioría de xuíces, homes; máis pintores, máis escritores... Os maiores causantes desta desfeita: as relixións. Todas. Machistas por onde queira que se collan.
Pero non pasa nada. Homes e mulleres imos camiño de equipararnos coma persoas. Con iso abonda.
Por certo, quero lembrar desde aquí a aquelas mulleres mortas polas súas parellas no que vai de ano. A ver se paramos isto xa.
E, por último, hei de referirme a unha homenaxe que facían na tele ás mulleres hoxe. Resulta que, ían destacar mulleres importantes no panorama español. Ollo ao dato! As que, segundo eles, conseguiran estar arriba con grandes esforzos, eran: Elsa Pataky, Penélope Cruz, Vicky Martín Berrocal... e algunha máis que xa non lembro.
O caso é que aínda hai mulleres que odian ás súas conxéneres, e homes que non nos queren, só pretenden utilizarnos... Estou segura que isto vai ser cada vez menos probable. Estou segura que o amor poderá aupar á muller no sitio que ten gardado o lado dos homes.

Debuxar con palabras...

Xa é sabido que eu son case nula facendo calquera tipo de debuxo. É unha espiña cravada, porque penso que debe ser moi interesante poder reflexar con uns cantos trazos aquilo que ves. Falar a través das curvas,das raias,das cores...
Pois como non podo expresarme así, fago coas palabras. Non se me da mal, aínda que todo se pode mellorar. E tanto que se pode!
Vou describir a paisaxe tan fermosa que tiven ocasión de disfrutar hoxe no meu paseíño pola praia da Guía: Situémonos alí, coa Península do Morrazo diante dos nosos ollos. Entón, comeza a chover. Ese marabilloso cheiro a terra fresca invade os meus sentidos, e supoño que os da xente que andaba por alí. Fruto desa choiva inesperada, emerxe o arco da vella desde San Adrián de Cobres. Tan espectacular, tan pulcramente coloreado sobre aquel ceo anubrado. Pero, o mesmo tempo, decateime da aparición dun segundo arco, que pretendía facerlle unha innobre competencia o primeiro. Tarea inútil, pois non se podía comparar o seu semicírculo inacabado coa perfección do outro.
Xirando a miña vista cara a dereita, erguíase sobre o mar a Ponte de Rande, sempre tan altiva, sempre tan animada co contínuo trasego de coches sobre a súa abada. O mar, non estaba alí de convidado de pedra. O mar axitábase paseniño, coma querendo acariciar a choiva que se unía a él. Unha choiva suave pero segura de que era a causante do espectáculo. As barquiñas que repousaban sobre a auga, mecíanse coma se se tratase de cativiños adormecendo nos brazos da súa nai. Entón, penetrou no cadro un pequeno iate, que coa forza do seu motor, enoxou o mar, que se ondeou máis forte, espertando o sono case conseguido das chalanas.
Sen apartar os ollos do que se me ofrecía, fun camiñando pola beira da praia. De súpeto, o sol espertou da súa sesta do domingo e mandou un dos seus potentes raios sobre o pobo de Moaña. O tono gris do momento, animouse con aquela intensidade que enfocaba as casiñas, e os edificios da vila. Todo comezaba a estar mollado, ata o meu anorak deixaba escorregar as gotas que se fixeran bastante intensas. Pero a paisaxe non sei se era bucólica ou exhuberante. Exhuberante de cheiros, de cores, de brilos, de formas, de nubes escuras... Eu sentín que este cadro debe levar o nome de "Paisaxe escintilante" como a min tanto me agrada dicir.

O entroido

Aquí estamos outra vez. No mundo ao revés, que o ves e non o ves. O entroido xa chegou e con el o momento de moitos para dar renda solta aos seus secretos ocultos. E non falo de ningunha cousa estrana. Só me refiro a esas ansias que traduce a certos homes que responden ao prototipo de "macho ibérico" en señoritas extremadamente sexis. Ou a señoras de certa idade moi avanzada en cabareteiras. Doces meniños que se transforman en feros animaliños ou nenas repelentes que toman o papel da princesiña da boquiña de fresa.
Eu mesma serei un produto do carnaval. Mañá formarei parte desa comparsa escolar que desfilará polas rúas do noso barrio durante as últimas horas da mañá, dentro dun traxe de primavera. Unha primavera adiantada pero artesá, porque foi elaborado na miña casiña e con unhas mans nada aptas para a costura. Agora, iso si, dispostas a coser todo tipo de flores e follas para semellar a estación mencionada.
O que pasa é que no meu caso non é nada especial. Unha que está acostumada a meterse na pel dunha nena mulata, dun demo ou dun albanel en tan só uns meses, non dubida en adoptar calquera imaxe para parecer outra cousa... Bueno, calquera... tampouco.
Nun curto espazo de tempo fartarémonos, mellor fartaranse(pois na miña casa non ten moito éxito a cacheira), endozarémonos coas orellas, escoitaremos charangas a tuti plan, sufriremos atentados practicados con sprais de espumas de cores, seremos saudados por xente que non se atreve a facelo a cara descuberta, e, no meu caso, disfrutaremos de tres diíñas extras de vacacións.
Non sei se estou desexando impregnarme das críticas encubertas das distintas comparsas que invaden as rúas. Mais, a verdade é que os meus alumnos de teatro na festa especial que lles celebrei hoxe con ese motivo, disfrutaron un montón. E esas son as pequenas cousas que fan de calquera época do ano un momento especial.

Felicidades, Moni!

Mónica está hoxe de aniversario. Cumpre os que sexan, porque chegado un punto, non importan tanto os anos que se cumpran, senón as experiencias que se almacenan. Aínda que no seu caso ben poderían facerse públicos sen rubor para ela.
Aproveito o espazo en blanco que se abre diante de min neste blog, para verter as felicitacións pertinentes, pero tamén as grazas debidas. Porque Mónica foi, mellor dito, é, unha desas persoas que estivo e está aí, na miña vida. Sabe ben de que lle falo.
Mais, independentemente doutras cousas, están os momentos de lecer. É unha excelente imitadora das actrices de telenovelas. Non ten desperdicio coma deseñadora de interiores. Os gatos forman parte do desenvolvemento da súa vida e adornan o seu espazo. É unha enfermeira de vocación, non só de profesión. Na cociña vai prosperando adecuadamente, cada día máis preto do sobresaínte...
O feito de que esteas aí, implica que eu tamén estarei aquí...Aproveita o que che queda ata a medianoite. Mañá xa será outro día calquera.