O Destino...

Viaxa a través do Universo cara ao teu destino. Porque o destino non é fráxil. A fraxilidade está no pensamento dos que non cren nel.
Eu tamén deixei nun intre da miña vida de recoñecer a súa importancia. Pensei que era libre e consecuente para trazar o meu propio camiño. Sen meta. Sen destino. Pero por moi libre que sexas, nunca coñeces o tamaño da túa xaula. A propia vida é unha xaula, máis grande ou máis pequena según o teu discurrir por ela...
Polo tanto, un día observei que vivir é elexir cada día. Un cento de eleccións. Dalgunhas delas somos conscientes, e doutras non. Delas depende que a chegada ao noso destino sexa máis ou menos dolorosa. Máis ou menos feliz.
Ata se o sendeiro che parece gris, non te esquezas de que o gris tamén é unha cor. E, lembra que, as veces, é preciso limpar os ollos coas bágoas para ver mellor. Fala e garda silencio cando debas facelo, porque o silencio é o barullo máis forte, para ben ou para mal.
Eu desexo para mín e para ti que... a nosa realidade sexa mellor ca os nosos soños... Que vos agarde un marabilloso destino!

Configurando o tempo...

Afortunadamente xa comezou a xornada normal de traballo. Tres días de actividades para os nenos e nenas, clases de ioga para min, guións, maquetas de manualidades...
Gústame traballar pensando nos meus destinatarios. Porque eles aínda que se enrabechen ás veces, que o fan, aínda que pretendan desobedecer as normas, que o fan, ou entonen unha canción protesta porque "queremos que nos paguen por venir al cole" (e isto é verídico), son persoas con problemas que reciben da circunstancia na que viven, con máis amor ou menos según o entorno que os rodea, cunha liberdade medida, case sempre, pero aproveitada, tamén case sempre. Mais, sobre todo, coa verdade nos seus ollos. Que funciona de maneira transparente. Ou me gustas ou non... O que un gaña cando a resposta é positiva, é moi valioso. O que se perde cando non hai atracción, é moi penoso.
A algarabía que te fai adoecer cando non te atopas ben físicamente, a merma da voz porque a gorxa di "basta", ou a tolería derivada do exceso de responsabilidade... non son motivo para non disfrutar con un traballo, que, ademáis de proporcionarme a maneira de gañarme a vida, proporcioname a satisfacción de agrandar o meu corazón...
Gracias para Anahí, Aaron, Sheila, Andrea, Helena M., Helena S., Xabi, David, Adrián, Brais,
Noa, Diego, Yerai, Nico, David, Sandra, Antón, Paula, Claudia L., Claudia, Fabiola, Marco, Aine, Lorena, Ángela, Laura, Silvia, Sabela, Aroa, Álvaro, Alexandra, Lucas, Noa, Pablo, Sergio, Rosa Mª, Gabriela, Mario, Xiana, Xorxe, Iván... ¡Quérovos!... Pero no meu universo tamén escintilan outros meniños e meniñas cos que neste momento non traballo, pero xa traballei, ou que non estiveron nunca baixo os meus coidados... porque aportan sorrisos ou ledicia á miña vida.
Aprenderemos os maiores a non deixar de ser nenos tan de golpe para mergullarnos na hostiliade dos sentimentos máis despreciables?... Tentémolo!... Hakuna Matata! ou "Vive e deixa vivir!" ou "vive e tenta ser feliz!

Cousas de meniños... que son auténticas verdades.

Uns meniños foron preguntados sobre que significaba para eles a palabra "amor". Eles contestarón como o fan os nenos, coa mente despexada de calquera prexuicio. Porque o amor non entende de medos, de rancores, nin nada semellante. O amor é un sentimento que sempre está aí.

Mateus de 6 anos, dixo que "O amor é cando alguén te incomoda, pero ti, aínda que te fartes, non te enoxas, porque sabes que poderías ferir os seus sentimentos".

Agora, un gran pensador é Pedro de 4 anos, que reflexiona así: "Amor é o que te fai sorrir cando estás canso".

O punto de vista feminino, parte da mirada de Noelia, que con só 7 anos, pensa así: "Amor é cando lle dis a un rapaz que a camisa que leva é bonita, e él comeza a poñela todos os días".

Pero, para profunda, a reflexión que fai Jessica, de 8 anos, que ten claro que a hipocresía e o amor, non casan en absoluto "Non deberíamos dicir "ámote" senón o sentimos. Pero, se o sentimos, debemos dicilo moitas veces. As persoas poden esquecerse".

Despois disto, non queda moito que engadir. Cada un que pense o que queira. Os que me queren, saben o que penso eu...

Eu escintilo...

Eu escintilo... Cando remato o camiño que me levou a fin que perseguía.
Eu escintilo... Cando descubro que os meus amigos son amigos porque llo di o seu corazón.
Eu escintilo... Cando reflicte o sol na miña pel, e cando reflicte a lúa na miña alma.
Eu escintilo... Cando un poderoso ten actitudes xenerosas sen máis.
Eu escintilo... Cando un pobre sabe converterse en rico sen destragar o seu espírito.
Eu escintilo... Cando un meniño medra ben mantido de agarimo.
Eu escintilo... Cando a persoa que me acompaña desfruta da miña presenza.
Eu escintilo... Cando a música que escoito se transforma en enerxía positiva no meu interior.
Eu escintilo... Cando alguén entende que ser "ti" é complicado, pero ser "eu" é máis difícil aínda.

Todos podemos escintilar mentras o Ceo estea cheíño de estrelas, o mar rebose de auga, o mundo sexa variado e multicor, os corazóns bombeen máis depresa coa forza do amor, as bolboretas sexan de vida curta pero libre, os cabalos de paso firme pero sereno, os países negocien e non guerreen, a xente morra de vella e non de dor... E todos NOS observemos que o camiño da vida non está despexado de obstáculos, non é doado de seguir, non é sombreado, nin está iluminado dabondo en ocasións, tampouco demasiado recto para non perderse nin tan ancho coma para non saírse a cada pouco... Pero, cando chegas a donde sexa, disfrutarás do que queira que te agardaba na meta.

A ópera dos tres reás...

Onte estiven... estivemos alí. Apoiando a aqueles actores e actrices que facían piña con Tosar para crear un espectáculo musical moi bo. A obra satisfixo ao público presente. O artista principal, Luís Tosar, estivo aí, dandoo todo. Demostrou unha vez máis a súa valía como actor, aínda que queda bastante claro que non é cantante de musicais. Non importa, porque esa carencia queda suplida polos outros membros do equipo, que fixeron gala de posuir grandes voces, sobre todo, as féminas.
Non sei se o carácter desta obra era adecuado para arrepiarse. Esta é unha palabra que a min me gusta moito. Pero non co uso que lle concede o diccionario galego, que se refire a sensación de que os pelos se che poñan de punta por sensacións de medo ou terror. No galego do meu pobo, usábana para definir o reflectir das emocións(boas ou malas) nos poros da pel, que fai que se che ericen os pelos. Ou sexa, que vale tanto para un roce agarimoso, un disfrute visual ou auditivo, un susto... O caso é que a ópera vale máis de tres reás. Tosar tivo o seu momento de lucimento expreso cando pudo reivindicar o poder do diñeiro sobre as persoas e os seus conflictos propios.
Sentadas ao noso lado, as enchidas de emoción nai e avoa dun dos músicos, noivo a súa vez dunha das actrices e estupenda cantante... Que riquiñas!
Valeron a pena as case tres horas de espectáculo. Isto é o bo facer dos galegos. O mérito tamén para Quico Cadabal. A vida mesma contada en galego e cantada tamén en galego.
A continuación deixovos unha estrofa dun dos temas titulado "A Balada da boa vida":

Hai xente espiritual que escolle antes
mercar un libro que comer as papas.
vivir nunha choupana chea de ratas.
A min todo iso quítamo de diante!
A vida simple para quen a quixer
Porque(aquí entre nós) para min non é.
E podo asegurarlles que ninguén
Por moi santo que sexa a vai querer
A LIBERDADE? QUE IMPORTANCIA TEN?
SE TES FARTURA, SI QUE VIVES BEN.

En fin, os que me coñecen saben o que penso, os que me critican que se divirtan, os que me queren respeitan o meu corazón, e os que estén de acordo... Serei estúpida?

Identidades.

Estamos acudindo ás despedidas das súas señorías no Senado e no Congreso pola proximidade das Eleccións Xerais. Encontro de sentimentos, de hipocresías, de farsas, de dedicación, de menos dedicación... De Identidades.
Eses lugares deben de ser iso, xuntanza de patrimonios humanos diversos que se toleran, se respetan, pero non se mesturan. Para así conservar cada un a súa propia esencia.
Lémbrome dun poema de Federico García Lorca, precioso, onde define a cada un dos cidadáns que compoñen o puzzle de España, considerando a súa orixe. Non sei se estou totalmente de acordo coa descripción que corresponde aos galegos... pero non vai desencamiñado, aínda que eu sinto que faltan un par de versos para completar a nosa identidade de pobo... poderíase engadir algo así coma "que observan calladitos, hasta que les lastiman el alma"... Un dicir.

Asturianos de braveza,
vascos de piedra blindada,
valencianos de alegría y
castellanos de alma
labrados como la tierra
y airosos como las alas.
Andaluces de relámpagos
nacidos entre guitarras,
y forjados en los yunques
torrenciales de las lágrimas;
extremeños de centeno,
gallegos de lluvia y calma;
catalanes de firmeza,
aragoneses de casta.
Murcianos de dinamita,
frutalmente propagada;
leoneses, navarros, dueños
del hambre, el sudor y el hacha,
reyes de la minería,
señores de la labranza,
hombres que entre raíces,
como raíces gallardas
vais de la vida a la muerte,
vais de la nada a la nada.
Yugos os quieren poner
gente de la hierba mala,
yugos que habéis de dejar
rotos sobre sus espaldas.

Reflexionemos sobre o que nos pareza a cada un de nós...

O que busca...

O que busca a verdade corre o risco de atopala. E, as veces, non é amable. Mais, eu penso que nada está perdido se un ten a coraxe de proclamar que todo está perdido e faise preciso comezar de novo. A cousa consiste en que se a vida é inxusta contigo, ti non sexas inxusto con ela. O lema, que non loites para vivir, vive para disfrutar da túa circunstancia. Calquera que che tocase en sorte. Mira cara atrás, sempre haberá outras peores.
Cando tés a sensación de estar derrotado, observa que a derrota ten unha dignidade que a victoria non coñece.
Agora, se non posúes ningún pensamento interesante que transmitirme, non fales. Faino só se podes mellorar o silencio... Seguro que na maioría dos casos pódese mellorar.
E, na fin do camiño... agárdanos a morte. A morte non é máis ca unha vida vivida. En troques, a vida é unha morte que ven...
Agardo que entendas o que escribo... Se non podes facelo... usa o teu silencio...