Pois si, a min dame igual. Refírome a nova estrela esa que descubriron, que parece ser máis grande ca o sol e que, para fastidio de moitos, ameaza con modificarnos todo o zodíaco.
O conto é que este descubrimento, según algúns, introduciría un novo signo no horóscopo, o que movería as datas de moitos dos outros. Por exemplo, eu sería unha gran afectada. E digo "gran", porque aínda que a predicción astral me da o mesmo, pois non me paro con esas cousas, automaticamente pasaría a engrosar as listas dos Aries. A quen se lle ocorre! Era o que me faltaba! Despois de levar toda a miña vida identificándome coas cualidades que se lle atribuen os Tauro, agora, e por arte de descubrimento, tería que trocar o touro polo carneiro.
As características que nos identifican os Tauro, e insisto en que no meu caso e noutros varios que coñezo funciona bastante ben, indican que somos traballadores metódicos, e responsables. Parece ser que tamén posuímos unha gran fortaleza física e psíquica(ou tentamos que así sexa), e somos prudentes e prácticos. Amamos o cine e o teatro. O noso sentido pacifista non deixa lugar a dúbidas. E somos bastante sensatos nas nosas accións. Isto é que tentamos pensar antes de actuar, aínda que eu recoñezo que as veces esquézome de ser Tauro neste punto. Pero moi poucas. Case nunca.
Disque temos bo corazón e somos agarimosos. Mais tamén é verdade que as veces perdénos a tozudez e pasámonos argumentando cousas. Destaca a nosa fidelidade os amigos e tendemos a compartir o que temos, ou sexa, que somos moi xenerosos. Acostumamos a estar de bo humor, pero se nos enfadan, sorprendemos a aqueles que nos rodean co noso xenio hiperfurioso.
Parece ser que como parella sentimental somos fieis e procuramos que o compañeiro ou compañeira atope a felicidade o noso carón. Algunhas veces non será posible conseguir isto, pero tentar, seguriño que o tentamos.
Ou sexa, que eu quero seguir sendo Tauro. Mellor dito, vou seguir sendo Tauro así cambien o zodíaco completo. Coma se unha estreliña puidera acabar con tantos anos de identidade astral...!
lunes, 31 de enero de 2011
domingo, 30 de enero de 2011
O momento
Está claro que o momento que atravesamos, xa sexa a nivel político ou social, non é nada, pero que nada tranquilizador. A crise segue provocando paro, inxustizas, reformas laborais que, coma sempre van en perxuicio dos máis desfavorecidos. No campo da sanidade, outro tanto do mesmo. Os novos hospitais xa nacen con parte do seu capital privado. Os xa existentes, sofren falla de médicos e persoal, o que incrementa as listas de espera. Todo isto para que nos vaiamos concienciando que, en pouco tempo, teremos que pagar por preservar a saúde, ou senón...
Na educación, ninguén se atreveu xamáis a retirar as subvencións a educación privada, que eu penso debe existir, pero a costa dos que poidan sostela, nunca dos presupostos públicos para que despois eles seleccionen que tipo de alumnado debe engrosar as súas listas.
As Caixas de Aforro de toda a vida, están a punto de agonizar. No caso dos cataláns, cuxa caixa principal xa anunciou a súa fusión para converterse en banco, non hai maior problema. Pois eles xa se aseguraron ben de que o capital comprometido para obra social no seu territorio se siga mantendo. Pero nós, os galeguiños, que non conseguimos sequera que o noso partido máis representativo teña máis de 1 ou dous representantes no Parlamento Español, padeceremos consecuencias máis dolorosas. Levaránnos o noso capital, investiránno noutros lugares, e, aínda porriba, comezarán a pechar institucións sociais mantidas por estas entidades que, xa non terán importancia para os novos banqueiros. Os que queiran ver teatro, acudir a unha biblioteca, ver unha exposición pagando moi pouco, ou de forma gratuita, que se apañen como poidan, que ese non é o problema dos ricos.
Tamén é verdade que se iso acontece co partido socialista, non quero pensar o que nos queda por ver ou sufrir.
Por outra banda, os países musulmáns, comezan a marcar o seu propio camiño, pretendendo liberarse dos dictadores que andan por alí. Mais, eu penso, se se radicalizan estes gobernos, ¿en que nos atoparemos metidos o resto do mundo? En fin, esperemos que esta xente procure que, en países coma Exipto, que están a punto de derrocar o mandamáis, sen ter ningún sustituto claro, obre a serenidade para a nova andaina.
Entretanto, os chinos seguen ahí, esperando un pouquiño só para facerse coa variña máxica que lles permita mandar máis. O outro día, sorprendeume no telediario a imaxe da inauguración do primeiro banco chino en España coa presenza do ministro Sebastián coma convidado de luxo. E estábache ben contentiño. Aposto que non queda moito para ver a Caballero na inauguración dunha oficiña destas en Vigo. Aínda que, ¿falta pouco para as eleccións municipais, non?
Así que, visto o visto, e eu coa miña casiña sen vender, decido que quero darlle importancia a outras cousas. Quero disfrutar do cine sóa ou en compañía, ou mellor alternando as dúas opcións; quero seguir bailando; quero continuar inmersa no mundo do teatro, porque a vida non é máis ca puro teatro; quero rir coas miñas fillas, coas miñas amigas ou con outra xente; quero poder desempeñar o meu traballo, o cal significará que o manteño, pois boa falta me fai; quero seguir chorando de emoción coas cousas fermosas da vida; quero deixar de chorar por culpa do sufrimento; quero manter a mínima saúde esixible para levar unha vida digna, para min e para todos; pero o que máis quero, en definitiva, é posuír a capacidade de amar. Porque con máis amor e menos contas, o mundo será un lugar máis amable e menos caótico.
Vou ver se me funciona a telepatía coa N.A.S. A. para que lancen o Universo uns cantos cohetiños de AMOR....
Na educación, ninguén se atreveu xamáis a retirar as subvencións a educación privada, que eu penso debe existir, pero a costa dos que poidan sostela, nunca dos presupostos públicos para que despois eles seleccionen que tipo de alumnado debe engrosar as súas listas.
As Caixas de Aforro de toda a vida, están a punto de agonizar. No caso dos cataláns, cuxa caixa principal xa anunciou a súa fusión para converterse en banco, non hai maior problema. Pois eles xa se aseguraron ben de que o capital comprometido para obra social no seu territorio se siga mantendo. Pero nós, os galeguiños, que non conseguimos sequera que o noso partido máis representativo teña máis de 1 ou dous representantes no Parlamento Español, padeceremos consecuencias máis dolorosas. Levaránnos o noso capital, investiránno noutros lugares, e, aínda porriba, comezarán a pechar institucións sociais mantidas por estas entidades que, xa non terán importancia para os novos banqueiros. Os que queiran ver teatro, acudir a unha biblioteca, ver unha exposición pagando moi pouco, ou de forma gratuita, que se apañen como poidan, que ese non é o problema dos ricos.
Tamén é verdade que se iso acontece co partido socialista, non quero pensar o que nos queda por ver ou sufrir.
Por outra banda, os países musulmáns, comezan a marcar o seu propio camiño, pretendendo liberarse dos dictadores que andan por alí. Mais, eu penso, se se radicalizan estes gobernos, ¿en que nos atoparemos metidos o resto do mundo? En fin, esperemos que esta xente procure que, en países coma Exipto, que están a punto de derrocar o mandamáis, sen ter ningún sustituto claro, obre a serenidade para a nova andaina.
Entretanto, os chinos seguen ahí, esperando un pouquiño só para facerse coa variña máxica que lles permita mandar máis. O outro día, sorprendeume no telediario a imaxe da inauguración do primeiro banco chino en España coa presenza do ministro Sebastián coma convidado de luxo. E estábache ben contentiño. Aposto que non queda moito para ver a Caballero na inauguración dunha oficiña destas en Vigo. Aínda que, ¿falta pouco para as eleccións municipais, non?
Así que, visto o visto, e eu coa miña casiña sen vender, decido que quero darlle importancia a outras cousas. Quero disfrutar do cine sóa ou en compañía, ou mellor alternando as dúas opcións; quero seguir bailando; quero continuar inmersa no mundo do teatro, porque a vida non é máis ca puro teatro; quero rir coas miñas fillas, coas miñas amigas ou con outra xente; quero poder desempeñar o meu traballo, o cal significará que o manteño, pois boa falta me fai; quero seguir chorando de emoción coas cousas fermosas da vida; quero deixar de chorar por culpa do sufrimento; quero manter a mínima saúde esixible para levar unha vida digna, para min e para todos; pero o que máis quero, en definitiva, é posuír a capacidade de amar. Porque con máis amor e menos contas, o mundo será un lugar máis amable e menos caótico.
Vou ver se me funciona a telepatía coa N.A.S. A. para que lancen o Universo uns cantos cohetiños de AMOR....
lunes, 24 de enero de 2011
24 de xaneiro, o peor día do ano.
Resulta que agora os matemáticos tamén xogan a ser adiviños. Isto ven a conto do pronóstico que fixo un matemático británico, que, utilizando unha fórmula desas que poucos entenden agás os da súa especialidade, chegou a conclusión de que o día de hoxe será o máis negativo no transcurso do 2011.
Polo que a min respecta, hei de dicir que non foi o peor dos que levan transcurrido desde o 1 de xaneiro. Penso que tiven outros máis malos. O home remítese a que a estas alturas do mes xa non temos cartos debido os gastos do Nadal. Pois eu veño pasando unha situación de crise económica desde antes de que comezara a que nos acosa a nivel mundial. Tamén conta que comezan a chegar os adeudos da tarxeta de crédito. Pois eu tiven bo cuidado de non utilizala para non sufrir sorpresas desagradables. Polo demáis, saín da casa coma todas as mañás con 6 grados de frío que notei menos ca outros días. Descubrín un calenturón no beizo, froito da baixa temperatura que reinaba onte durante a camiñata que fixen, pero asumino con resignación e busquei rápidamente solución o problema. Soportei estoicamente o ton revolucionado de voz que mantiñan os rapaces, etc. Iso si, era luns e costou un pouco máis levantarse, comprei un tapón para o fregadeiro que non me serviu e xa non sei como conseguir outro igual, pero manteño o meu traballo, asísteme a saúde regularmente, e outras cousas van funcionando mentras outras se manteñen na parte escura.
En canto as miñas propias averiguacións no meu entorno, os que se queixan seguían protestando coma sempre. Os que se conforman, estaban calados coma sempre. Os que sofren, continuaban sufrindo. Os que practicamos o optimismo, seguíamos facendo o propio.
Eu só espero que este non sexa o mellor día da miña vida, pois teño moitas cousas que resolver para estar un pouco ben, pero seguro que non foi para nada o peor. Se para ti foi aciago, será que che tocou ou que xa traías o saco moi cheo cando aterrizaches nel. Se non foi así, dille o matemático ese que a vida non se mide con números, aínda que moitos lle poñan cantidade o sufrimento ou o benestar. A vida exprésase en sentimentos.
Polo que a min respecta, hei de dicir que non foi o peor dos que levan transcurrido desde o 1 de xaneiro. Penso que tiven outros máis malos. O home remítese a que a estas alturas do mes xa non temos cartos debido os gastos do Nadal. Pois eu veño pasando unha situación de crise económica desde antes de que comezara a que nos acosa a nivel mundial. Tamén conta que comezan a chegar os adeudos da tarxeta de crédito. Pois eu tiven bo cuidado de non utilizala para non sufrir sorpresas desagradables. Polo demáis, saín da casa coma todas as mañás con 6 grados de frío que notei menos ca outros días. Descubrín un calenturón no beizo, froito da baixa temperatura que reinaba onte durante a camiñata que fixen, pero asumino con resignación e busquei rápidamente solución o problema. Soportei estoicamente o ton revolucionado de voz que mantiñan os rapaces, etc. Iso si, era luns e costou un pouco máis levantarse, comprei un tapón para o fregadeiro que non me serviu e xa non sei como conseguir outro igual, pero manteño o meu traballo, asísteme a saúde regularmente, e outras cousas van funcionando mentras outras se manteñen na parte escura.
En canto as miñas propias averiguacións no meu entorno, os que se queixan seguían protestando coma sempre. Os que se conforman, estaban calados coma sempre. Os que sofren, continuaban sufrindo. Os que practicamos o optimismo, seguíamos facendo o propio.
Eu só espero que este non sexa o mellor día da miña vida, pois teño moitas cousas que resolver para estar un pouco ben, pero seguro que non foi para nada o peor. Se para ti foi aciago, será que che tocou ou que xa traías o saco moi cheo cando aterrizaches nel. Se non foi así, dille o matemático ese que a vida non se mide con números, aínda que moitos lle poñan cantidade o sufrimento ou o benestar. A vida exprésase en sentimentos.
domingo, 23 de enero de 2011
Bailar... unha boa terapia.
Non lembro o momento no que fun consciente do meu amor polo baile. Fun unha nena bailona, unha adolescente raíña da discoteca, unha adulta amante do baile en xeral. Tan namorada del, que ata o practico na casa cando fago calquera cousa, ou na rúa incoscentemente, ou nas tendas cando soa a música apropiada.
Facía tempo que non bailaba nos lugares axeitados coa periodicidade da fin de semana. Si que ía esporádicamente, cando saía con xente, e algunhas das veces, optábamos por pasar as horas de cafetería en cafetería sin máis. Agora voltei a practicar "dancing". Liberas un montón de adrenalina, esqueceste dos problemas, exercitas os músculos... e sintes que te expresas de outra maneira, que fas algo positivo e que non eres un obxecto de escaparate.
Hei de recoñecer que a miña maneira de bailar non ten cancelas, quero dicir que podo pasar dun movemento das cadeiras provocado polo son da música latina ata a axitación corporal, incluída a caluga que che proporciona calquera estilo de rock. Recordo que a miña nai tiña unha grande preocupación porque alguén lle comentara alá polos meus 15 anos que, cando bailaba, mesmo parecía que estaba posuída, borracha ou drogada. Ai, aquela xentiña!
Ben é certo que non todo o mundo ten a mesma actitude innata para a danza, pero calquera pode mover o seu corpo aqo ritmo da música. Só hai que tentalo e, sobre todo, non ter vergoña. Non pensedes nos que vos miran. Centrarse nun mesmo é fundamental. Deixarse arrastar polo son é moi sinxelo. Outra cousa é que non che guste mover o corpiño, que iso acontecelle a moita xente. Por iso non practican ningún deporte, non camiñan ou non bailan. E moitos destes, aburridos por non ter azos para soltar ataduras, poñense a criticar oas outros. Os que aproveitamos o tempo facendo o que nos gusta... Eu nunca xulguei os/as que non se movían na discoteca ou nos pubs, pero vou ter que facelo, porque cada vez son máis os/as que non bailan. Así que ... preparádevos, que o próximo día... dame igual o que fagades co voso corpiño... A min non me importa. Só sei que comecei unha nova andadura, e o que conta é atopar a luz no túnel. Aínda non atopei a saída, pero cada fin de semana, encendo un interruptor para dar uns pasiños extra.
Facía tempo que non bailaba nos lugares axeitados coa periodicidade da fin de semana. Si que ía esporádicamente, cando saía con xente, e algunhas das veces, optábamos por pasar as horas de cafetería en cafetería sin máis. Agora voltei a practicar "dancing". Liberas un montón de adrenalina, esqueceste dos problemas, exercitas os músculos... e sintes que te expresas de outra maneira, que fas algo positivo e que non eres un obxecto de escaparate.
Hei de recoñecer que a miña maneira de bailar non ten cancelas, quero dicir que podo pasar dun movemento das cadeiras provocado polo son da música latina ata a axitación corporal, incluída a caluga que che proporciona calquera estilo de rock. Recordo que a miña nai tiña unha grande preocupación porque alguén lle comentara alá polos meus 15 anos que, cando bailaba, mesmo parecía que estaba posuída, borracha ou drogada. Ai, aquela xentiña!
Ben é certo que non todo o mundo ten a mesma actitude innata para a danza, pero calquera pode mover o seu corpo aqo ritmo da música. Só hai que tentalo e, sobre todo, non ter vergoña. Non pensedes nos que vos miran. Centrarse nun mesmo é fundamental. Deixarse arrastar polo son é moi sinxelo. Outra cousa é que non che guste mover o corpiño, que iso acontecelle a moita xente. Por iso non practican ningún deporte, non camiñan ou non bailan. E moitos destes, aburridos por non ter azos para soltar ataduras, poñense a criticar oas outros. Os que aproveitamos o tempo facendo o que nos gusta... Eu nunca xulguei os/as que non se movían na discoteca ou nos pubs, pero vou ter que facelo, porque cada vez son máis os/as que non bailan. Así que ... preparádevos, que o próximo día... dame igual o que fagades co voso corpiño... A min non me importa. Só sei que comecei unha nova andadura, e o que conta é atopar a luz no túnel. Aínda non atopei a saída, pero cada fin de semana, encendo un interruptor para dar uns pasiños extra.
jueves, 20 de enero de 2011
Angel Martín
Despediuse hoxe Angel Martín do seu público. Un adeus que a bo seguro non será moi longo, pois é normal que nos tempos que corren teña algunha oferta para estudiar, aínda que él sosteña que se vai adicar a súa horta. Cousa que non lle virá mal, temporalmente, pois todos precisamos desconectar de vez en cando. Sobre todo, considerando que o programa no que traballaba era un formato diario e con un ritmo bastante acelerado.
Este cómico, guionista, actor e presentador, foi un dos culpables do éxito de "Sé lo que hicisteis...", un formato innovador cuxa principal función era evidenciar erros doutros programas, incongruencias, ou meteduras de pata.
Hei de recoñecer que eu fun unha das súas seguidoras. E digo fun, porque últimamente non vexo apenas a tele máis aló dos informativos e algunha outra cousiña. Tamén creo que Angel estivo moi acertado deixando a tele neste momento, cando o programa comeza a sufrir desgaste e vese moi limitado nos seus contidos porque varias cadeas impedíronlle ofrecer imaxes da súa programación. As veces, o éxito radica en saber retirarse a tempo. Pero, sobre todo na televisión a renovación é importantísima. E, seguro que, aínda que Patricia Conde continúe realizando unha labor fantástica, dubido que, de non sufrir unha innovación inminente, o formato teña moita vida.
No obstante, espero que este home, que demostrou ser sobradamente intelixente, teña a sabiduría de saber elexir o seu próximo reto. Deberá ser algo que enganche a un público cansado de tanta televisión bananera, hortera, chabacana, ruidosa... a aqueles que cando prendan o seu televisor, desexen atopar a frescura da información ben feita, a ledicia do sorriso conseguido sin recurrir á falta de respeto cara os outros, quenqueira que sexan os outros.
Este cómico, guionista, actor e presentador, foi un dos culpables do éxito de "Sé lo que hicisteis...", un formato innovador cuxa principal función era evidenciar erros doutros programas, incongruencias, ou meteduras de pata.
Hei de recoñecer que eu fun unha das súas seguidoras. E digo fun, porque últimamente non vexo apenas a tele máis aló dos informativos e algunha outra cousiña. Tamén creo que Angel estivo moi acertado deixando a tele neste momento, cando o programa comeza a sufrir desgaste e vese moi limitado nos seus contidos porque varias cadeas impedíronlle ofrecer imaxes da súa programación. As veces, o éxito radica en saber retirarse a tempo. Pero, sobre todo na televisión a renovación é importantísima. E, seguro que, aínda que Patricia Conde continúe realizando unha labor fantástica, dubido que, de non sufrir unha innovación inminente, o formato teña moita vida.
No obstante, espero que este home, que demostrou ser sobradamente intelixente, teña a sabiduría de saber elexir o seu próximo reto. Deberá ser algo que enganche a un público cansado de tanta televisión bananera, hortera, chabacana, ruidosa... a aqueles que cando prendan o seu televisor, desexen atopar a frescura da información ben feita, a ledicia do sorriso conseguido sin recurrir á falta de respeto cara os outros, quenqueira que sexan os outros.
miércoles, 19 de enero de 2011
A mirada
Hoxe tiven unha conversa con unha persoa que decidiu o título da entrada actual. Comezamos facendo unha broma, pola que eu manifestei que a partir de agora viaxaría polo mundo coa cara cuberta, a excepción dos ollos que os precisaría para moverme. A persoa interlocutora, expresou o respecto que non ía ter éxito, pois os meus ollos delataríanme.
Así que pensei que sería bo facer unha reflexión sobre a mirada. Paulo Coelho, dixo un día: "Podemos tener todos los medios de comunicación del mundo, pero nada, absolutamente nada, sustituye la mirada del ser humano". Unha gran verdade. Coa mirada, matas,morres, sufres, demostras medo, enoxaste... choras.
Según un proverbio árabe, "o que non comprende unha mirada, tampouco comprenderá unha longa explicación". Por esa razón é tan importante mirar as persoas cando falas con elas. Porque aquilo que non poidas deducir das palabras, poderalo descubrir nos ollos.
Alguén sentenciou un día que "o amor comeza con unha mirada, continúa con un beso e remata cunha bágoa". Mais non é menos certo que coa mirada podes alonxar a alguén do teu carón. Xa creo que sí.
Pero se acompañas un sorriso cunha mirada apropiada, aforrarás infinidade de palabras.
Todos sufrimos algunha vez unha mirada irónica que nos descolocou, unha mirada fría que nos conxelou a alma, unha mirada triste, que nos sumiu nun desconcerto, unha mirada amable, que nos deu azos para continuar o camiño, unha mirada severa, que nos fixo replantexar a acción que nos mantiña ocupados, unha mirada namorada... que nos fixo tremer de emoción. Porque, como dixo Bécquer,"el alma que hablar puede con los ojos, también puede besar con la mirada".
Así que pensei que sería bo facer unha reflexión sobre a mirada. Paulo Coelho, dixo un día: "Podemos tener todos los medios de comunicación del mundo, pero nada, absolutamente nada, sustituye la mirada del ser humano". Unha gran verdade. Coa mirada, matas,morres, sufres, demostras medo, enoxaste... choras.
Según un proverbio árabe, "o que non comprende unha mirada, tampouco comprenderá unha longa explicación". Por esa razón é tan importante mirar as persoas cando falas con elas. Porque aquilo que non poidas deducir das palabras, poderalo descubrir nos ollos.
Alguén sentenciou un día que "o amor comeza con unha mirada, continúa con un beso e remata cunha bágoa". Mais non é menos certo que coa mirada podes alonxar a alguén do teu carón. Xa creo que sí.
Pero se acompañas un sorriso cunha mirada apropiada, aforrarás infinidade de palabras.
Todos sufrimos algunha vez unha mirada irónica que nos descolocou, unha mirada fría que nos conxelou a alma, unha mirada triste, que nos sumiu nun desconcerto, unha mirada amable, que nos deu azos para continuar o camiño, unha mirada severa, que nos fixo replantexar a acción que nos mantiña ocupados, unha mirada namorada... que nos fixo tremer de emoción. Porque, como dixo Bécquer,"el alma que hablar puede con los ojos, también puede besar con la mirada".
martes, 18 de enero de 2011
Its a kind of magic o es una clase de magia
Como dice Queen a través de la voz de Mercury en su canción "Its a kind of magic": "Un sueño, un alma, un premio, un gol, podría ser una mirada dorada, es un tipo de magia...". Igual que la magia de la imaginación, a la que nos trasladó John Lennon con su canción "Imagine": "Imagina que no hay posesiones, me pregunto si puedes. Ninguna necesidad de codicia o hambre. Una hermandad del hombre. Imagina a toda la gente, compartiendo todo el mundo. Tú puedes decir que soy un soñador, pero no soy el único." Claro que los Rolling en su maravillosa composición "100 years ago", nos remitieron a ese paraíso de la eterna infancia: "María y yo nos sentaríamos allá, viendo en el cielo dragones volar. No había que ocultar los maravillosos días, aunque pareciesen 100 años atrás. ¿No crees que es inteligente no crecer?" Otros autores tienen pensamientos más firmes, aunque en ocasiones puedan parecer una utopía. Roberto Carlos, en su canción "Un millón de amigos", dice que: "Yo quiero amor siempre en esta vida, sentir calor de una mano amiga, quiero tener un hogar sin muro. Yo quiero tener un millón de amigos y así más fuerte poder cantar". Porque no cabe duda de que lo mejor es vivir a la manera de cada cual. Y, claro, Frank Sinatra lo tradujo así en su canción:"Tal vez lloré, tal vez reí, tal vez gané, tal vez perdí. Ahora sé, que fui feliz, que si lloré, también amé. Y todo fue, puedo decir, a mi manera". No obstante, se trata de sobrevivir, y eso lo dejó bien claro Gloria Gaynor en su "I will survive": "Mientras sepa como amar, sé que estaré vivo. Tengo toda mi vida para vivir. Tengo todo mi amor para dar. Sobreviviré."
Sobrevivir no es fácil en ocasiones, pero si te falla el ánimo, no dudes en conectar cualquier aparato que te remita a la banda sonora de "La vida de Brian" de Monty Pyton: "Mira siempre el lado bueno de la vida. Si la vida parece de verdad podrida, hay algo que has olvidado. Y es la risa, sonreír, bailar, cantar. Porque la vida es bastante absurda. Y la muerte la última palabra. Siempre debes mirar el telón con una reverencia. Olvida tu pecado y ofrece una sonrisa al público ¡Disfruta! De todas formas es la última oportunidad. Así que mira siempre el lado bueno de la muerte... Recuerda que la última risa es tuya..."
Sobrevivir no es fácil en ocasiones, pero si te falla el ánimo, no dudes en conectar cualquier aparato que te remita a la banda sonora de "La vida de Brian" de Monty Pyton: "Mira siempre el lado bueno de la vida. Si la vida parece de verdad podrida, hay algo que has olvidado. Y es la risa, sonreír, bailar, cantar. Porque la vida es bastante absurda. Y la muerte la última palabra. Siempre debes mirar el telón con una reverencia. Olvida tu pecado y ofrece una sonrisa al público ¡Disfruta! De todas formas es la última oportunidad. Así que mira siempre el lado bueno de la muerte... Recuerda que la última risa es tuya..."
lunes, 17 de enero de 2011
Eu que sei...
Iso é o que pasa. Que hoxe non sei que contar neste blog. Ou sí, pero iso non quero escribilo. Así que contarei calquera cousa. Moitas calquera cousas.
Por exemplo, lembreime dese libro que lin fai tempo, e que creo que todo o mundo debería ler:"O Principiño". Un libro que semella estar feito para nenos. Pero que realmente é imprescindible para calquera adulto. Para que sexamos mellores persoas. Para que recuperemos esa dose de imaxinación da que acostumamos carecer en infinidade de ocasións... Ben, eu aínda non son das peores... Ou sí.
Tamén quería destacar o mal que o paso cada vez que me atopo con persoas pedindo. Iso debe de ser bo. Quere dicir que o meu corazón aínda está vivo. O caso é que a miña economía non me permite axudar a todos. Así que fago o que podo. Pero... para aqueles que me consideran demasiado boba por ter esta actitude, recordarei unha cousiña que me contou a miña filla. Trátase do seu profesor de filosofía. É un home cunha grande capacidade intelectual. Ten dúas ou tres carreiras. E sabe analizar a vida por onde queira que a collas. Pois ben... a él acontécelle o mesmo ca min. ¿Por qué tendes que ser mellores os que pensades outra cousa?
Hoxe recibín un correo de imaxes cheas de beleza. A persoa que mo enviou tamén é un fermoso ser.
Hoxe foi un día máis. Hoxe tiven ocasión de rir a conta de situacións que vivín o sábado. Hoxe fixen felices a algunhas persoas. Hoxe seguro que fixen un cento de cousas mal. Hoxe enfadeime con alguén... Só un pouquiño. Hoxe practiquei ioga. Hoxe os nenos e nenas de tres anos do cole chamáronme guapa espontáneamente porque lles pedín eu que o fixesen. Hoxe tiven un día moi ocupado... hoxe... ¿E ti?
Por exemplo, lembreime dese libro que lin fai tempo, e que creo que todo o mundo debería ler:"O Principiño". Un libro que semella estar feito para nenos. Pero que realmente é imprescindible para calquera adulto. Para que sexamos mellores persoas. Para que recuperemos esa dose de imaxinación da que acostumamos carecer en infinidade de ocasións... Ben, eu aínda non son das peores... Ou sí.
Tamén quería destacar o mal que o paso cada vez que me atopo con persoas pedindo. Iso debe de ser bo. Quere dicir que o meu corazón aínda está vivo. O caso é que a miña economía non me permite axudar a todos. Así que fago o que podo. Pero... para aqueles que me consideran demasiado boba por ter esta actitude, recordarei unha cousiña que me contou a miña filla. Trátase do seu profesor de filosofía. É un home cunha grande capacidade intelectual. Ten dúas ou tres carreiras. E sabe analizar a vida por onde queira que a collas. Pois ben... a él acontécelle o mesmo ca min. ¿Por qué tendes que ser mellores os que pensades outra cousa?
Hoxe recibín un correo de imaxes cheas de beleza. A persoa que mo enviou tamén é un fermoso ser.
Hoxe foi un día máis. Hoxe tiven ocasión de rir a conta de situacións que vivín o sábado. Hoxe fixen felices a algunhas persoas. Hoxe seguro que fixen un cento de cousas mal. Hoxe enfadeime con alguén... Só un pouquiño. Hoxe practiquei ioga. Hoxe os nenos e nenas de tres anos do cole chamáronme guapa espontáneamente porque lles pedín eu que o fixesen. Hoxe tiven un día moi ocupado... hoxe... ¿E ti?
domingo, 16 de enero de 2011
Cinco horas con Mario
Hoxe lembreime desta obra de Delibes que eu lin fai aproximadamente uns vinte anos. Posteriormente, puden disfrutar da versión teatral interpretada por Lola Herrera. Moitas persoas dicíanme que se esa lectura non se fai un pouco empalagosa, porque no fondo, non é máis ca unha monólogo dunha muller resentida cos homes, con un en particular, que permanece de convidado de pedra, pois está morto, dentro dun cadaleito, compartindo escenario coa protagonista.
Ela comeza cos seus reproches sobre infidelidade, comportamentos incorrectos do home que fixeron sentir mal a súa muller, agasallos que ela desexou toda a vida e que él non chegou a facer... Tamén é verdade, que cando les o libro, recoñeces que esas actitudes son propias dos homes, e podes identificar a xenreira da vítima que aproveita a última noite de corpo presente do seu esposo, para vaciar o seu saco de carraxe. Pero, as veces, non podes deixar de comprender certas accións de Mario, pois a muller é un persoaxe sumamente particular.
En fin, que se non lestes o libro, recoméndovolo. Ás mulleres, porque vos ides identificar con Carmen en moitísimas cousas. Ós homes porque vos van pasar as ganas de que vos vele a parenta no tanatorio por se é verdade iso de que ouído é o último sentido que se perde e vos toca soportar cinco horas de verdades ou case verdades en algúns casos, sen poder dar un portazo, ou defenderse verbalmente.
No teatro, xa deixou de ser representada por Lola Herrera, unha mestra da escena, para ser substituída por Natalia Millán, que seguro manterá o listón ben alto.
Ela comeza cos seus reproches sobre infidelidade, comportamentos incorrectos do home que fixeron sentir mal a súa muller, agasallos que ela desexou toda a vida e que él non chegou a facer... Tamén é verdade, que cando les o libro, recoñeces que esas actitudes son propias dos homes, e podes identificar a xenreira da vítima que aproveita a última noite de corpo presente do seu esposo, para vaciar o seu saco de carraxe. Pero, as veces, non podes deixar de comprender certas accións de Mario, pois a muller é un persoaxe sumamente particular.
En fin, que se non lestes o libro, recoméndovolo. Ás mulleres, porque vos ides identificar con Carmen en moitísimas cousas. Ós homes porque vos van pasar as ganas de que vos vele a parenta no tanatorio por se é verdade iso de que ouído é o último sentido que se perde e vos toca soportar cinco horas de verdades ou case verdades en algúns casos, sen poder dar un portazo, ou defenderse verbalmente.
No teatro, xa deixou de ser representada por Lola Herrera, unha mestra da escena, para ser substituída por Natalia Millán, que seguro manterá o listón ben alto.
viernes, 14 de enero de 2011
Xa estou cansa...
Xa estou cansa de que un día sí e outro tamén, teñamos que soportar nos telexornais ou na prensa escrita o mesmo conto en distintas versións a propósito da lei do tabaco.
Os políticos están ahí para crear e aprobar leis. Os xuíces para facelas cumplir. Os cidadáns de a pé, para cumprilas , ou para reclamar cando non estamos de acordo. Neste caso, penso que esta lei, coma todas, ten lagoas. Eu non son fumadora e recoñezo que marcar esas distancias estúpidas cos parques infantís, ou cos colexios, cando nos campos de fútbol, se o neno ou nena acompañan os seus proxenitores, poden ser vítimas directas do fume de quen se sente ao seu carón, ou enriba, ou debaixo...
Mais o que tampouco ten senso é que os fumadores se enrabichen todo o día, que parece que o que fan é un ben a humanidade e que os están privando de exercelo. O único que acontece, é que se puxo en funcionamento unha lei que prohibe fumar en lugares públicos. Xa está. Eu estou rodeada de fumadores. Seguimos saíndo os mesmos sitios. Se estamos varios, túrnanse para saír a fumar. Se somos dous e a mín me apetece, acompaño a persoa a fumar o cigarro. Se non teño ganas, espero dentro. Un fuma menos, e todos somos máis solidarios.
Ademáis, se queren usar o dereito da pataleta, poden esixir que o tabaco sexa menos manipulado. E dicir, que se fume máis tabaco e menos aditivos químicos. Que llo cobren máis caro se é preciso. Porque se queres comer caviar, págalo. Pero podes vivir sen él.
Por outro lado, hai innumerables actitudes políticas polas que lanzarse a rúa. Normas que teñen que ver coa educación ou coa sanidade. Todos os días en España hai decisións xudiciais que perxudican a persoas anónimas. Tódolos días hai inxustizas a nivel social. Prohibir o tabaco en lugares públicos é algo que tiña que pasar. Os hosteleiros deberán adaptarse a situación. Os fumadores tamén.
Porque cando se fai a lei, faise a... solución para remendar algúns dos seus puntos.
Os políticos están ahí para crear e aprobar leis. Os xuíces para facelas cumplir. Os cidadáns de a pé, para cumprilas , ou para reclamar cando non estamos de acordo. Neste caso, penso que esta lei, coma todas, ten lagoas. Eu non son fumadora e recoñezo que marcar esas distancias estúpidas cos parques infantís, ou cos colexios, cando nos campos de fútbol, se o neno ou nena acompañan os seus proxenitores, poden ser vítimas directas do fume de quen se sente ao seu carón, ou enriba, ou debaixo...
Mais o que tampouco ten senso é que os fumadores se enrabichen todo o día, que parece que o que fan é un ben a humanidade e que os están privando de exercelo. O único que acontece, é que se puxo en funcionamento unha lei que prohibe fumar en lugares públicos. Xa está. Eu estou rodeada de fumadores. Seguimos saíndo os mesmos sitios. Se estamos varios, túrnanse para saír a fumar. Se somos dous e a mín me apetece, acompaño a persoa a fumar o cigarro. Se non teño ganas, espero dentro. Un fuma menos, e todos somos máis solidarios.
Ademáis, se queren usar o dereito da pataleta, poden esixir que o tabaco sexa menos manipulado. E dicir, que se fume máis tabaco e menos aditivos químicos. Que llo cobren máis caro se é preciso. Porque se queres comer caviar, págalo. Pero podes vivir sen él.
Por outro lado, hai innumerables actitudes políticas polas que lanzarse a rúa. Normas que teñen que ver coa educación ou coa sanidade. Todos os días en España hai decisións xudiciais que perxudican a persoas anónimas. Tódolos días hai inxustizas a nivel social. Prohibir o tabaco en lugares públicos é algo que tiña que pasar. Os hosteleiros deberán adaptarse a situación. Os fumadores tamén.
Porque cando se fai a lei, faise a... solución para remendar algúns dos seus puntos.
jueves, 13 de enero de 2011
Aquel tempo... aquelas cousas.
Érase unha vez unha meniña que merendaba bocadillos de Nocilla "que merendilla", disfrutaba dos programas infantís de María Luísa Seco, ríase con Locomotoro, ou, soñaba con ter un día un cabalo coma aquel da serie "Furia". Tamén esperaba o momento no que o Superaxente 86, despois de atravesar varias portas automáticas, chegaba a unha cabina telefónica.
A nena respirou o aire puro da pradeira dos Ingalls, e, deslizouse por ela ata que coñeceu a unha rapaza peculiar que vivía soíña co seu cabalo, o seu mono, e lucía unhas trenzas tan tesas que nin a laca das 100 ptas.
Aquela cativa pensou que tomar coñac Veterano era cousa de homes, que para iso nacían así. Claro que todas as mulleres lles daban aos seus fillos o alimento que recomendaba aquel "negrito del África Tropical", e untábanlle as torradas coa margarina Natacha, que era "sabrosa coma un beso".
A meniña gustábanlle as obras teatrais de Estudio 1 con José Bódalo, Pedro Osinaga, Pastor Serrador, Luísa Sala, Inma de Santis, Mercedes Prendes...
Cando quería probar a súa velocidade mental retábase cos concursantes de "Cesta y puntos", "1, 2, 3... responda otra vez", etc. Tamén descubriu que España contaba con 35.000.000 de españoles co programa de José Antonio Plaza e Alfredo Amestoy.
As risas e as cancións estaban aseguradas no circo da tele cos paiasos Gabi, Fofó e Miliki.
Para informarse das novas do día, estaba o telexornal de Pedro Macías. E ata chegou a pensar que falar por teléfono era seriamente perigoso cando na televisión emitiron "A Cabina".
O que non perdoaba eran aqueles Cropáns que degustaba nos recreos da escola. En canto chegaba a casa, sempre había tempo para tomar un pouco de chourizo "Revilla, un sabor que maravilla".
Iso sí, xa podía estar caladiña mentras a súa irmá maior lavaba a louza con lavavaixelas Coral e escoitaba ao mesmo tempo a novela radiofónica Lucecita. As ocasións para que os nenos se enganchasen a estas series radiofónicas non faltaban, pois os sábados de mañá podíase escoitar, recomendada para os nenos, "Patty Corazón", que ía dunha nena que perdera a súa nai e se comunicaba co seu espíritu. Para chorar a moco tendido.
A rapaza decidiu que nunca fumaría tabaco "Celtas", e fartouse de escoitar a Raphael, que era o cantante favorito da súa irmá. Pero tamén cantaba cos Beatles, Roberto Carlos, Fórmula V, Os Diablos ou Miguel Ríos. Bailaba coa serie Fama e vibraba cos "Homes de Harrelson".
A pequena foise facendo maior. Comezou a probar a Tónica Schweepps invitada polo home do anuncio; pensou que se un día compraba unha máquina de coser que non fose Refrey, chamaríase Alfa, coma a de Pepe. Tería coidado cando comprase o cupón da Once, non fose a converterse en vítima do efecto mariposa da ringleira; deuse conta de que nunca tivera unha boneca de Famosa. Parecía fácil viaxar con Halcón, coma facía Curro; pintar o mundo de verde con Amena ou tomar un Martini imaxinando ter ao lado o elegante home dos óculos de sol.
Mais o que nunca, nunca, nunca faría sería perder a ilusión gracias ao... Calvo da Lotería.
A nena respirou o aire puro da pradeira dos Ingalls, e, deslizouse por ela ata que coñeceu a unha rapaza peculiar que vivía soíña co seu cabalo, o seu mono, e lucía unhas trenzas tan tesas que nin a laca das 100 ptas.
Aquela cativa pensou que tomar coñac Veterano era cousa de homes, que para iso nacían así. Claro que todas as mulleres lles daban aos seus fillos o alimento que recomendaba aquel "negrito del África Tropical", e untábanlle as torradas coa margarina Natacha, que era "sabrosa coma un beso".
A meniña gustábanlle as obras teatrais de Estudio 1 con José Bódalo, Pedro Osinaga, Pastor Serrador, Luísa Sala, Inma de Santis, Mercedes Prendes...
Cando quería probar a súa velocidade mental retábase cos concursantes de "Cesta y puntos", "1, 2, 3... responda otra vez", etc. Tamén descubriu que España contaba con 35.000.000 de españoles co programa de José Antonio Plaza e Alfredo Amestoy.
As risas e as cancións estaban aseguradas no circo da tele cos paiasos Gabi, Fofó e Miliki.
Para informarse das novas do día, estaba o telexornal de Pedro Macías. E ata chegou a pensar que falar por teléfono era seriamente perigoso cando na televisión emitiron "A Cabina".
O que non perdoaba eran aqueles Cropáns que degustaba nos recreos da escola. En canto chegaba a casa, sempre había tempo para tomar un pouco de chourizo "Revilla, un sabor que maravilla".
Iso sí, xa podía estar caladiña mentras a súa irmá maior lavaba a louza con lavavaixelas Coral e escoitaba ao mesmo tempo a novela radiofónica Lucecita. As ocasións para que os nenos se enganchasen a estas series radiofónicas non faltaban, pois os sábados de mañá podíase escoitar, recomendada para os nenos, "Patty Corazón", que ía dunha nena que perdera a súa nai e se comunicaba co seu espíritu. Para chorar a moco tendido.
A rapaza decidiu que nunca fumaría tabaco "Celtas", e fartouse de escoitar a Raphael, que era o cantante favorito da súa irmá. Pero tamén cantaba cos Beatles, Roberto Carlos, Fórmula V, Os Diablos ou Miguel Ríos. Bailaba coa serie Fama e vibraba cos "Homes de Harrelson".
A pequena foise facendo maior. Comezou a probar a Tónica Schweepps invitada polo home do anuncio; pensou que se un día compraba unha máquina de coser que non fose Refrey, chamaríase Alfa, coma a de Pepe. Tería coidado cando comprase o cupón da Once, non fose a converterse en vítima do efecto mariposa da ringleira; deuse conta de que nunca tivera unha boneca de Famosa. Parecía fácil viaxar con Halcón, coma facía Curro; pintar o mundo de verde con Amena ou tomar un Martini imaxinando ter ao lado o elegante home dos óculos de sol.
Mais o que nunca, nunca, nunca faría sería perder a ilusión gracias ao... Calvo da Lotería.
miércoles, 12 de enero de 2011
As ovellas
Hoxe lembreime deses animaliños. Tan branquiñas elas, ou non, tan tapadiñas, ou case espidas, tan inocentes, ou ata parviñas. Esa é a imaxe que eu teño destes cuadrúpedos.
Na casa onde eu nacín, sita nun pobo calquera, había ovellas, e vacas, e porcos, e galiñas, e cans, e ata houbo coellos nunha tempada. Mais, sen dúbida, as que me inspiraban máis confianza, ou menos medo, eran as ovelliñas.
Non me estraña que algunhas relixións falen continuamente do rebaño. Porque andar dentro del, se eres unha ovella, e se és metaforicamente, tamén, implica facer exactamente todo o que faga a xefa. O que nunca souben é cómo se elixe a mesma. Pero, hai unha seguro. Así que se a ovella mandona, observa algo que a inquieta, e seguriño que o que sexa non mete medo ningún, porque as veces atemorizábase o verme a mín, e iso que eu era unha rapaciña do máis anxelical, comeza a fuxir, e alá van todas detrás dela sen saber nin por qué nin por qué non.
Eu disfrutaba moitísimo ollando esta actitude, que na maioría dos casos non obedecía a ningún estímulo presencial, polo menos que eu me decatase.
Claro que molaban porque te podías achegar a elas no caso de que non fuxisen, coa seguridade de non sufrir ningún dano. Outra cousa eran as vacas con esa mirada tan falsa e furiosa. E os porcos, que te atropelaban sen máis. Ou as galiñas que parecen tan inofensivas e a mínima recordánche de que van...
Eu non quixera ser ovella. Pero recoñezo que é o animal que me produce menos inquietude. Que monas co seu abriguiño de lá! E que fracas parecen cando van espidas no verán!... As veces a roupa aumenta descaradamente o volumen corporal...
Na casa onde eu nacín, sita nun pobo calquera, había ovellas, e vacas, e porcos, e galiñas, e cans, e ata houbo coellos nunha tempada. Mais, sen dúbida, as que me inspiraban máis confianza, ou menos medo, eran as ovelliñas.
Non me estraña que algunhas relixións falen continuamente do rebaño. Porque andar dentro del, se eres unha ovella, e se és metaforicamente, tamén, implica facer exactamente todo o que faga a xefa. O que nunca souben é cómo se elixe a mesma. Pero, hai unha seguro. Así que se a ovella mandona, observa algo que a inquieta, e seguriño que o que sexa non mete medo ningún, porque as veces atemorizábase o verme a mín, e iso que eu era unha rapaciña do máis anxelical, comeza a fuxir, e alá van todas detrás dela sen saber nin por qué nin por qué non.
Eu disfrutaba moitísimo ollando esta actitude, que na maioría dos casos non obedecía a ningún estímulo presencial, polo menos que eu me decatase.
Claro que molaban porque te podías achegar a elas no caso de que non fuxisen, coa seguridade de non sufrir ningún dano. Outra cousa eran as vacas con esa mirada tan falsa e furiosa. E os porcos, que te atropelaban sen máis. Ou as galiñas que parecen tan inofensivas e a mínima recordánche de que van...
Eu non quixera ser ovella. Pero recoñezo que é o animal que me produce menos inquietude. Que monas co seu abriguiño de lá! E que fracas parecen cando van espidas no verán!... As veces a roupa aumenta descaradamente o volumen corporal...
martes, 11 de enero de 2011
Hipocresía
Desde logo que eu non pertenzo ao grupo de persoas que practican habitualmente a hipocresía. O meu pai, que entendía que iso de querer só é poñerse e xa está, sempre me dicía que "con vinagre non se collen moscas". A el parecíalle que unha meniña que coñeceu ao seu proxenitor cando contaba oito anos, tiña a facultade de querelo sin máis. Aínda que o home non fose a amabilidade personificada. Nin soubese dialogar, senón máis ben impoñer.
Considérome unha persoa aberta. Bastante agarimosa. Suficientemente amable. Pero, se non me gusta o individuo que teño en fronte, serei educada, medianamente amable, mais non será agasallado o suxeito en cuestión coa miña mellor actitude.
As veces a hipocresía, vai ligada a cobardía. A mesma persoa, pode desenvolver as dúas facetas coa mesma facilidade. Isto ven porque hoxe fun víctima dunha personalidade semellante.
Amparándose tras un correo electrónico, alguén que me fala todos os días, que me fai comentarios do seu ou a súa filla, que me sorrí, que me da un presente, que tamén me pide favores... adicouse a verter falsedades sobre a miña persoa, máis ben, sobre a miña maneira de exercer o meu traballo. Non cabe ningunha dúbida de que son humana, e iso conleva cometer máis dun erro. A experiencia no traballo non quere dicir que o fagas todo ben. Pero, penso que é xusto ter o dereito de defenderte. Os cobardes, sempre che negan esa posibilidade. Porque atacan agochándose. Así fan dano, e, non quero crer que mentras os demáis sufrimos coa súa actitude, eles disfruten con iso. Hoxe estou enrabechada. Hoxe pensei mil maneiras de dicir as mesmas cousas. Hoxe decidín que eu non me escondo tras un papel. Nin tras unha pantalla. Cando quero dicir algunha cousa, dígoa. Se penso que é mellor calala, cáloa. A cobardía causa dor no outro. Pero se ven da man da hipocresía, é moito peor.
Así que hoxe acordei que mañá vou ter unha longa conversa sobre o asunto. O único obstáculo para levala a cabo, sería que esa persoa non aceptase enfrontarse as súas palabras. Xa me pasou algunha outra vez...
De calquera maneira, eu seguirei sendo amable e solidaria con quen eu decida. E por moito que me recomende certa xente que iso só me causa dor, eu sigo apostando pola boa sintonía. Seguro que compensa.
Considérome unha persoa aberta. Bastante agarimosa. Suficientemente amable. Pero, se non me gusta o individuo que teño en fronte, serei educada, medianamente amable, mais non será agasallado o suxeito en cuestión coa miña mellor actitude.
As veces a hipocresía, vai ligada a cobardía. A mesma persoa, pode desenvolver as dúas facetas coa mesma facilidade. Isto ven porque hoxe fun víctima dunha personalidade semellante.
Amparándose tras un correo electrónico, alguén que me fala todos os días, que me fai comentarios do seu ou a súa filla, que me sorrí, que me da un presente, que tamén me pide favores... adicouse a verter falsedades sobre a miña persoa, máis ben, sobre a miña maneira de exercer o meu traballo. Non cabe ningunha dúbida de que son humana, e iso conleva cometer máis dun erro. A experiencia no traballo non quere dicir que o fagas todo ben. Pero, penso que é xusto ter o dereito de defenderte. Os cobardes, sempre che negan esa posibilidade. Porque atacan agochándose. Así fan dano, e, non quero crer que mentras os demáis sufrimos coa súa actitude, eles disfruten con iso. Hoxe estou enrabechada. Hoxe pensei mil maneiras de dicir as mesmas cousas. Hoxe decidín que eu non me escondo tras un papel. Nin tras unha pantalla. Cando quero dicir algunha cousa, dígoa. Se penso que é mellor calala, cáloa. A cobardía causa dor no outro. Pero se ven da man da hipocresía, é moito peor.
Así que hoxe acordei que mañá vou ter unha longa conversa sobre o asunto. O único obstáculo para levala a cabo, sería que esa persoa non aceptase enfrontarse as súas palabras. Xa me pasou algunha outra vez...
De calquera maneira, eu seguirei sendo amable e solidaria con quen eu decida. E por moito que me recomende certa xente que iso só me causa dor, eu sigo apostando pola boa sintonía. Seguro que compensa.
lunes, 10 de enero de 2011
Outra vez...
Hoxe foi o primeiro día de cole do 2011. Hoxe moitas cousas voltaron o seu lugar. O despertador volveu soar as seis e cuarto da mañá. Os madrugadores volveron a levantarse máis cedo cós seus compañeiros. Os que almorzan alí, chegaron de novo cargados cos seus termos e galletas ou cereais. Falamos dos Reis, do Papá Noel. Pintamos, xogamos coas peonzas, co ordenador, volvín a recibir debuxos dedicados...
Pero se houbo algo que me alegrou en parte, foi o reencontro con Adrián. Incorporouse de novo as aulas despois da traxedia da súa mamá. Os dous fundímonos nunha aperta, e, sorprendeume atopalo nun estado anímico bastante alto. Non así o seu pai. No abrazo que nos demos, sentín como o seu corpo tremía, e eu non era quen de poder acougalo. Pero é bo que todo comeze a resituarse. Porque a circunstancia é nova para eles. Creo que o están facendo moi ben. Todos estaremos ahí.
Así que despois de desfacer toda a ornamentación do Nadal que as miñas fillas argallaron, xa emprendemos a recta final do curso. O principio dun novo fin.
Pero se houbo algo que me alegrou en parte, foi o reencontro con Adrián. Incorporouse de novo as aulas despois da traxedia da súa mamá. Os dous fundímonos nunha aperta, e, sorprendeume atopalo nun estado anímico bastante alto. Non así o seu pai. No abrazo que nos demos, sentín como o seu corpo tremía, e eu non era quen de poder acougalo. Pero é bo que todo comeze a resituarse. Porque a circunstancia é nova para eles. Creo que o están facendo moi ben. Todos estaremos ahí.
Así que despois de desfacer toda a ornamentación do Nadal que as miñas fillas argallaron, xa emprendemos a recta final do curso. O principio dun novo fin.
domingo, 9 de enero de 2011
El show de Truman
Érase una vez una película que bien podría ser el preludio de una próxima realidad. Este rodaje de 1998, protagonizado por Jim Carrey, nos cuenta la historia de un hombre cuya vida es pura ficción. Todo a su alrededor es ficticio, excepto sus sentimientos. Su mundo es un gran plató de televisión desde el que se transmite cada instante vivido por el protagonista a todos los espectadores seguidores del show.
Cuando acabas de ver el film, te sientes observada. Pero si tú no has visto esta película y la vas a ver ahora, te sentirás más Truman que nunca. Porque los que la visionamos hace unos años, todavía no éramos conscientes de que desde una oficina de un centro comercial, desde cualquier ordenador, o, por el simple hecho de retirar dinero de un cajero estamos siendo observados. Y, no digamos si viajamos en avión...
En ciertos casos es absolutamente razonable que sea así para evitar males mayores. Pero varias veces he leído noticias de comerciantes avispados que colocaban cámaras en los probadores femeninos; hosteleros que lo hacían en los baños, también de las féminas, claro, etc.
No obstante, la revolución llegó con el gran Google y sus aplicaciones de Google Earth o Street View. Una mujer japonesa denunció a esta compañía por sacar imágenes de sus braguitas rojas en una de sus panorámicas. Aunque pienso que esto no es un mal mayor, puesto que si tú cuelgas tu ropa interior en el balcón estará a la vista de los vecinos más próximos o algunos viandantes, a la susodicha mujer le asiste el derecho de que no se invada su intimidad en cuestión de lencería. O de lo que sea.
Y no es la primera vez que alguien saca un móvil y enfoca a un o una desconocida para hacer fotos. Nos puede tocar a cualquiera. O que salgas en un vídeo de cualquier acto o celebración o en un reportaje fotográfico y luego te cuelguen en el facebook o similares, con el agravante de no pedirte permiso. Puedes denunciar la foto, o el vídeo, pero para entonces, ya una buena porción del mundo virtual habrá observado tu imagen más o menos favorecida. En mi caso sería lo segundo. No sé posar.
Además, igual que Truman, que fue seleccionado antes de nacer, cada vez está más cercana la posibilidad de llegar a este mundo respondiendo a un catálogo previo. Algo que yo sólo puedo entender en circunstancias relacionadas con la salud.
A lo mejor, este blog también es un poco el Show de María. Pero con la facultad que dicha mujer tiene para guardar lo que no quiere mostrar, y mostrar lo que no tiene sentido guardar.
Cuando camines por tu ciudad, sonríe. En tu trabajo, sonríe. En el centro comercial, posa y sonríe. En el ayuntamiento de tu ciudad o pueblo, en el colegio de tus hijos, en el mercado, sonríe, dí pa-ta-ta, cuida tu imagen, visita a menudo la peluquería, no te metas el dedo en la naríz, disimula los granitos, depílate... porque a lo mejor no estás solo.
Cuando acabas de ver el film, te sientes observada. Pero si tú no has visto esta película y la vas a ver ahora, te sentirás más Truman que nunca. Porque los que la visionamos hace unos años, todavía no éramos conscientes de que desde una oficina de un centro comercial, desde cualquier ordenador, o, por el simple hecho de retirar dinero de un cajero estamos siendo observados. Y, no digamos si viajamos en avión...
En ciertos casos es absolutamente razonable que sea así para evitar males mayores. Pero varias veces he leído noticias de comerciantes avispados que colocaban cámaras en los probadores femeninos; hosteleros que lo hacían en los baños, también de las féminas, claro, etc.
No obstante, la revolución llegó con el gran Google y sus aplicaciones de Google Earth o Street View. Una mujer japonesa denunció a esta compañía por sacar imágenes de sus braguitas rojas en una de sus panorámicas. Aunque pienso que esto no es un mal mayor, puesto que si tú cuelgas tu ropa interior en el balcón estará a la vista de los vecinos más próximos o algunos viandantes, a la susodicha mujer le asiste el derecho de que no se invada su intimidad en cuestión de lencería. O de lo que sea.
Y no es la primera vez que alguien saca un móvil y enfoca a un o una desconocida para hacer fotos. Nos puede tocar a cualquiera. O que salgas en un vídeo de cualquier acto o celebración o en un reportaje fotográfico y luego te cuelguen en el facebook o similares, con el agravante de no pedirte permiso. Puedes denunciar la foto, o el vídeo, pero para entonces, ya una buena porción del mundo virtual habrá observado tu imagen más o menos favorecida. En mi caso sería lo segundo. No sé posar.
Además, igual que Truman, que fue seleccionado antes de nacer, cada vez está más cercana la posibilidad de llegar a este mundo respondiendo a un catálogo previo. Algo que yo sólo puedo entender en circunstancias relacionadas con la salud.
A lo mejor, este blog también es un poco el Show de María. Pero con la facultad que dicha mujer tiene para guardar lo que no quiere mostrar, y mostrar lo que no tiene sentido guardar.
Cuando camines por tu ciudad, sonríe. En tu trabajo, sonríe. En el centro comercial, posa y sonríe. En el ayuntamiento de tu ciudad o pueblo, en el colegio de tus hijos, en el mercado, sonríe, dí pa-ta-ta, cuida tu imagen, visita a menudo la peluquería, no te metas el dedo en la naríz, disimula los granitos, depílate... porque a lo mejor no estás solo.
sábado, 8 de enero de 2011
A miña caixa das cousas
Penso que é algo que moita xente compartirá conmigo. Seguro que ir gardando nalgún lugar(que non sempre ten que ser unha caixa) pequenas cousas, ás veces insignificantes para outros, é unha acción que se repite no mundo no que vivimos todos os días.
Eu decidino un día. Sen máis. A verdade é que desde pequena fun gardando obxectos que para min eran especiais por distintos motivos. Un día calquera, acordei metelos nunha caixa. E seguir introducindo cousas nese receptáculo vello, de madeira, co berniz desgastado polo paso do tempo.
Na miña primeira caixa, porque xa está tan repletiña que tiven que facerme cunha segunda para continuar o meu proxecto, pódense atopar anacos da miña vida, tales coma o meu primeiro reloxo. Un modelo de corda, dourado, cuxa correa xa non é orixinal, pois aquela xa estaba destragada. No mesmo lugar tamén se atopa a grampadora que viña nun lote de artigos de estudiante. Foi o primeiro premio que gañei cando contaba uns dez ou once anos aproximadamente nun concurso de redacción que convocou Caixavigo nas súas instalacións centrais. Da mesma maneira, conservo o compás e o tiraliñas que estreei cando comecei co debuxo lineal. Outros obxectos incluídos nesta caixa son: un silbato que pertencía a miña avoa; unha chave desas antigas, moi antiga, toda enferruxada; un bolígrafo de madeira con forma de figa que trouxo meu pai do Brasil; un xemelgo deses de poñer no puño da camisa que tamén lle pertencía;unha axenda que eu lle regalei a el cando contaba cuns vinte anos, e que voltou ás miñas mans cando el faleceu; entradas de teatro, de cine, de espectáculos; un naipe que alguén me obsequiou un día; un candado; un bonequiño de goma que me regalou unha das miñas pequenas madrugadoras; unha folla dun libro; facturas de hoteis e restaurantes de varios lugares de España e Galicia; envoltorios de regalos que foron especiais para min; unha tarxeta de crédito das primeiras que se sacaron o mercado; unha campaíña que comprei cando contaba trece anos e visitei por primeira vez S. Andrés de Teixido; moedas de Inglaterra; e varias cousas máis...
Pero tamén contén algo moi especial para min, sobre todo porque é unha carta que eu escribín o 30 de Maio do ano pasado. Esta carta está introducida nun sobre, perfectamente cerrado e por fóra reza a recomendación de que debe ser aberto o vindeiro 30 de Maio, e, no caso de que me acontecese algo, deben abrila as miñas fillas. Non é que conteña ningún documento que faga peligrar a seguridade nacional, non, senón que é o relato de como me sentía eu aquel día do ano pasado. Quero saber se o ano que separa a escritura do documento coa lectura do mesmo, mellorou suficientemente a miña vida. Desde logo, feitos impactantes houbo de abondo.
A miña segunda caixa, que tamén é fermosa, de metal, seguirá recibindo pequenas partes da miña vida, da miña alma...
Eu decidino un día. Sen máis. A verdade é que desde pequena fun gardando obxectos que para min eran especiais por distintos motivos. Un día calquera, acordei metelos nunha caixa. E seguir introducindo cousas nese receptáculo vello, de madeira, co berniz desgastado polo paso do tempo.
Na miña primeira caixa, porque xa está tan repletiña que tiven que facerme cunha segunda para continuar o meu proxecto, pódense atopar anacos da miña vida, tales coma o meu primeiro reloxo. Un modelo de corda, dourado, cuxa correa xa non é orixinal, pois aquela xa estaba destragada. No mesmo lugar tamén se atopa a grampadora que viña nun lote de artigos de estudiante. Foi o primeiro premio que gañei cando contaba uns dez ou once anos aproximadamente nun concurso de redacción que convocou Caixavigo nas súas instalacións centrais. Da mesma maneira, conservo o compás e o tiraliñas que estreei cando comecei co debuxo lineal. Outros obxectos incluídos nesta caixa son: un silbato que pertencía a miña avoa; unha chave desas antigas, moi antiga, toda enferruxada; un bolígrafo de madeira con forma de figa que trouxo meu pai do Brasil; un xemelgo deses de poñer no puño da camisa que tamén lle pertencía;unha axenda que eu lle regalei a el cando contaba cuns vinte anos, e que voltou ás miñas mans cando el faleceu; entradas de teatro, de cine, de espectáculos; un naipe que alguén me obsequiou un día; un candado; un bonequiño de goma que me regalou unha das miñas pequenas madrugadoras; unha folla dun libro; facturas de hoteis e restaurantes de varios lugares de España e Galicia; envoltorios de regalos que foron especiais para min; unha tarxeta de crédito das primeiras que se sacaron o mercado; unha campaíña que comprei cando contaba trece anos e visitei por primeira vez S. Andrés de Teixido; moedas de Inglaterra; e varias cousas máis...
Pero tamén contén algo moi especial para min, sobre todo porque é unha carta que eu escribín o 30 de Maio do ano pasado. Esta carta está introducida nun sobre, perfectamente cerrado e por fóra reza a recomendación de que debe ser aberto o vindeiro 30 de Maio, e, no caso de que me acontecese algo, deben abrila as miñas fillas. Non é que conteña ningún documento que faga peligrar a seguridade nacional, non, senón que é o relato de como me sentía eu aquel día do ano pasado. Quero saber se o ano que separa a escritura do documento coa lectura do mesmo, mellorou suficientemente a miña vida. Desde logo, feitos impactantes houbo de abondo.
A miña segunda caixa, que tamén é fermosa, de metal, seguirá recibindo pequenas partes da miña vida, da miña alma...
jueves, 6 de enero de 2011
18 comidas
Fai un mes que non voltaba o Cine Norte. Exactamente un mes. Curiosamente, ese día fun a ver unha película marabillosa da que xa falei aquí. Ese día decidín a miña visita as salas tras unha comida especial. Hoxe, o mesmo día do mes, fun ver un film de comidas. Coincidencias da vida. Porque iso percibino durante o transcurso da cinta. E, entón pensei que a vida é así. Un cúmulo de encontros e desencontros.
Esta película, tamén mantén en común coa daquel día que a súa acción transcurre en Santiago, se ben a anterior, só se refería a cidade como a meta. No comezo, unha voz en off cóntanos como durante unha comida se xestan acontecementos agradables... ou desagradables. Pódese rematar cheo de ledicia, ou con moita tristura. Estou segura.
Comeza cos almorzos de varias persoas. Nuns hai risas, noutros silencios. Noutros decepcións. Así pasa co resto das comidas do día. Maravilloso Tosar, e o resto do elenco de actores e actrices galegos. Hai unha escea que me sorprende. É a da parella que remata a súa relación durante a cea polo medo do home. Négase a vivir coa súa noiva porque dí que él atópase moi ben. Que ten a mellor muller na súa vida, pero non quere compartir máis tempo con ela, porque pensa que, tal vez, nun período de 10 anos pódese acabar sentindo moi mal se esta o deixa. E ten medo a ficar soíño. Paradoxas da vida, a muller vaise e o home queda chorando. Acababa de romper coa muller que quería, ocasionándolle a mesma dor a ela, para previr un futuro sufrimento que, se cadra non ía ter lugar nunca...
Cada persoaxe esconde unha historia e moitos sentimentos enfrontados. Cada persoaxe pode ser substituído por ti, por min...
Esta película, tamén mantén en común coa daquel día que a súa acción transcurre en Santiago, se ben a anterior, só se refería a cidade como a meta. No comezo, unha voz en off cóntanos como durante unha comida se xestan acontecementos agradables... ou desagradables. Pódese rematar cheo de ledicia, ou con moita tristura. Estou segura.
Comeza cos almorzos de varias persoas. Nuns hai risas, noutros silencios. Noutros decepcións. Así pasa co resto das comidas do día. Maravilloso Tosar, e o resto do elenco de actores e actrices galegos. Hai unha escea que me sorprende. É a da parella que remata a súa relación durante a cea polo medo do home. Négase a vivir coa súa noiva porque dí que él atópase moi ben. Que ten a mellor muller na súa vida, pero non quere compartir máis tempo con ela, porque pensa que, tal vez, nun período de 10 anos pódese acabar sentindo moi mal se esta o deixa. E ten medo a ficar soíño. Paradoxas da vida, a muller vaise e o home queda chorando. Acababa de romper coa muller que quería, ocasionándolle a mesma dor a ela, para previr un futuro sufrimento que, se cadra non ía ter lugar nunca...
Cada persoaxe esconde unha historia e moitos sentimentos enfrontados. Cada persoaxe pode ser substituído por ti, por min...
miércoles, 5 de enero de 2011
Carta aos Reis Magos
Estimados Reis Magos:
Vai moito tempo que non teño correspondencia con Vos. Pero entendo que xa está sendo hora de que o faga. Unha, porque penso que non me funciona a telepatía coas vosas reais mentes, e, outra, porque, como dicía miña avoa, onde hai papeis calan barbas. Neste caso non hai papeis, pero é que xa estamos na era dixital.
A primeira petición que desexo facer constar, é a que ten que ver coa saúde. A ver se nos traedes saudíña para todos. Sobre todo, para algunha xente que está vivindo baixo o xugo de certas enfermidades...
Facendo mención a parte económica, voume reiterar na venda da miña propiedade. Xa sabedes, esa casiña que me supón un gasto extra que non me convén en absoluto na miña circunstacia. Para min supón unha obriga mantela, e para outros significaría un luxo posuíla. Claro, que o importante é que non me falte o traballiño. Que os meus pequenos madrugadores sigan tendo que espertar un pouco cediño(síntoo), e os meus nenos de teatro continúen namorados desta arte. Tal vez se trouxerades unha boa solución para rematar coa crise que nos embarga... Aínda que teña cara de chino ou de calquera outra raza. Dame o mesmo. Tódolos rasgos son maravillosos.
E xa cheguei o punto que a min me parece importantísimo, a pesar de que haxa xente desencantada que pense que se pode prescindir del. O amor. Xa deixei claro varias veces que eu son unha romántica empedernida. Mais estou segura de que se hai algo quee realmente pode mover o mundo na boa dirección, é o amor. Con amor pódese soportar case todo. Ata este novo problema que xurdiu na sociedade española respecto o consumo do tabaco, será máis levadeiro se a xente se respeta, pero, sobre todo, se se quere. Porque entón haberá boa consonancia entre fumadores e non fumadores. A min desde logo, funcióname coas miñas amizades. É imprescindible amar para manter unha actitude positiva. En tódolos campos. Eu teño gran capacidade de amar. Coma ti Baltasar, ou ti Gaspar, e Melchor, e calquera que teña acceso a esta carta. Pola miña banda, teño moi boas expectativas. Só hai que tentalo moi forte.
Agora vou facer peticións a nivel xeral. Todos añoramos unha tele máis educativa e digna. Uns políticos máis humanos e menos burócratas. Unha Terra máis limpa, máis verde, máis pura... con uns habitantes menos materialistas, máis humanos, menos violentos, máis nobres, menos tristes e preocupados e máis alegres e desinhibidos.
Penso que pido moi pouco, porque deixar unha mensaxe na cacholiña de cada un dos agasallados cheo de boas vibracións, non vos costará demasiado.
E, pola miña banda, xa sei que non fun todo o boa que debería ser no ano pasado. Pero tenteino moito. A verdade é que está moi complicado, e, se aínda por riba, atopas especies humanas sen evolucionar no teu camiño... Bueno, é que non se pode ser perfecta. Iso sí, non me traiades carbón. O de verdade ensuxa un montón, e o de azucre non me gusta nadiña.
Sempre a espera de ver cumpridos algúns dos meus pedidos... Un biquiño para os tres.
¡Ah!, se me poiderades pasar a receita para estar en mellores condicions co paso do tempo...
Vai moito tempo que non teño correspondencia con Vos. Pero entendo que xa está sendo hora de que o faga. Unha, porque penso que non me funciona a telepatía coas vosas reais mentes, e, outra, porque, como dicía miña avoa, onde hai papeis calan barbas. Neste caso non hai papeis, pero é que xa estamos na era dixital.
A primeira petición que desexo facer constar, é a que ten que ver coa saúde. A ver se nos traedes saudíña para todos. Sobre todo, para algunha xente que está vivindo baixo o xugo de certas enfermidades...
Facendo mención a parte económica, voume reiterar na venda da miña propiedade. Xa sabedes, esa casiña que me supón un gasto extra que non me convén en absoluto na miña circunstacia. Para min supón unha obriga mantela, e para outros significaría un luxo posuíla. Claro, que o importante é que non me falte o traballiño. Que os meus pequenos madrugadores sigan tendo que espertar un pouco cediño(síntoo), e os meus nenos de teatro continúen namorados desta arte. Tal vez se trouxerades unha boa solución para rematar coa crise que nos embarga... Aínda que teña cara de chino ou de calquera outra raza. Dame o mesmo. Tódolos rasgos son maravillosos.
E xa cheguei o punto que a min me parece importantísimo, a pesar de que haxa xente desencantada que pense que se pode prescindir del. O amor. Xa deixei claro varias veces que eu son unha romántica empedernida. Mais estou segura de que se hai algo quee realmente pode mover o mundo na boa dirección, é o amor. Con amor pódese soportar case todo. Ata este novo problema que xurdiu na sociedade española respecto o consumo do tabaco, será máis levadeiro se a xente se respeta, pero, sobre todo, se se quere. Porque entón haberá boa consonancia entre fumadores e non fumadores. A min desde logo, funcióname coas miñas amizades. É imprescindible amar para manter unha actitude positiva. En tódolos campos. Eu teño gran capacidade de amar. Coma ti Baltasar, ou ti Gaspar, e Melchor, e calquera que teña acceso a esta carta. Pola miña banda, teño moi boas expectativas. Só hai que tentalo moi forte.
Agora vou facer peticións a nivel xeral. Todos añoramos unha tele máis educativa e digna. Uns políticos máis humanos e menos burócratas. Unha Terra máis limpa, máis verde, máis pura... con uns habitantes menos materialistas, máis humanos, menos violentos, máis nobres, menos tristes e preocupados e máis alegres e desinhibidos.
Penso que pido moi pouco, porque deixar unha mensaxe na cacholiña de cada un dos agasallados cheo de boas vibracións, non vos costará demasiado.
E, pola miña banda, xa sei que non fun todo o boa que debería ser no ano pasado. Pero tenteino moito. A verdade é que está moi complicado, e, se aínda por riba, atopas especies humanas sen evolucionar no teu camiño... Bueno, é que non se pode ser perfecta. Iso sí, non me traiades carbón. O de verdade ensuxa un montón, e o de azucre non me gusta nadiña.
Sempre a espera de ver cumpridos algúns dos meus pedidos... Un biquiño para os tres.
¡Ah!, se me poiderades pasar a receita para estar en mellores condicions co paso do tempo...
martes, 4 de enero de 2011
Mis admirados...mis admiradas
Hoy me apetece escribir en castellano. Hoy me apetece contaros los personajes,o más bien, las personas que han llamado mi atención, que han influído o que han sido importantes en mi vida. A algunas, hasta las quiero. Y digo querer en el sentido de sentir el amor que corresponda en cada caso. Pero, amor, que no aprecio. Porque cuando alguien te dice que te aprecia, desconfía. No me gusta esa palabra. Viene de precio. Y, casi siempre tiene connotaciones materiales. O eso me dice la experiencia.
Desde pequeña, uno de mis actores admiradísimos era Paul Newman. Con esa mirada y esa forma de actuar tan particular... Pero no me marcó menos Gregory Peck, o Audry Hepburn. La dulzura de esta mujer era especial, aunque también me fascinaba el carácter indómito de Katherin Hepburn. Eso sí, hablando de cine antiguo, no me puedo olvidar de Fred Astaire, que me dejaba intentando bailar claqué cada vez que veía una de sus películas.
Cuando fui creciendo, comencé a tener admiración por personas absolutamente dispares. Por ejemplo, Alaska fue una de mis cantantes preferidas. Pero también canté, lloré y bailé con Mecano, con Hombres G, con Antonio Flores, con Serrat, con Aute, con Sabina...
Para la música internacional, acudía a Los Beatles, Los Rolling, Queen, Madonna, Tina Turner, Gloria Gaynor...
Hay un compositor español, Juan Carlos Calderón. Hizo música para algunos de los que mencioné anteriormente. Pero la faceta que a mí me encandilaba, era cuando dirigía la orquesta. Cosas.
He llorado con la sensibilidad de Iñaki Gabilondo, y me he solidarizado con sus críticas casi siempre. Y me agrada ver a David Cantero contar las noticias, o escuchar la voz de Toni Garrido en la radio.
No obstante, han marcado mi vida muy de cerca, mi profesor de lengua, D. Francisco. A él le debo mi gusto por la escritura y la lectura. Él me presento a los primeros concursos literarios en los que participé. También ha sido importante un muchacho que cuando yo contaba 15 años, él tenía 18. Se llamaba Carlos Jaime, era lisboeta, y fue mi primer amor, el de los 15. Por supuesto que la amiga de mi infancia por excelencia, fue Ana. Ya no tenemos relación, pero el grato recuerdo está ahí. Y no he de olvidarme de su padre, que era lo más parecido al modelo paterno que yo deseaba tener, pues al mío lo tenía que imaginar. No lo conocí hasta que cumplí 8 años.
En el instituto, tuve una amiga y una profesora especiales. La primera se llamaba Manoli. La segunda, Loli.
Me dejo mucha gente por el camino, pero saben que están ahí.
A día de hoy quiero demostrar la importancia que tienen en mi vida mi prima Tina, mi sobrina Mónica, mi amiga Oliva, o Fabi, o Ana, o Mari, o Sonia... o Carlos, o Jose, o cualquiera que esté ahí y no pueda nombrar por falta de espacio o tiempo.
A mis hijas que son las personas más admiradas y a las que más quiero. Bueno, y las que más me marcaron. Con unos cuantos kilos, y puntos, y risas, y dolores, y preocupaciones...
Pero estoy segura que tú, y tú, y tú, quienesquiera que seais, vais a ser importantes en mi vida. O sea que, ya sabéis. En la próxima entrada dedicada, igual estáis presentes.
Desde pequeña, uno de mis actores admiradísimos era Paul Newman. Con esa mirada y esa forma de actuar tan particular... Pero no me marcó menos Gregory Peck, o Audry Hepburn. La dulzura de esta mujer era especial, aunque también me fascinaba el carácter indómito de Katherin Hepburn. Eso sí, hablando de cine antiguo, no me puedo olvidar de Fred Astaire, que me dejaba intentando bailar claqué cada vez que veía una de sus películas.
Cuando fui creciendo, comencé a tener admiración por personas absolutamente dispares. Por ejemplo, Alaska fue una de mis cantantes preferidas. Pero también canté, lloré y bailé con Mecano, con Hombres G, con Antonio Flores, con Serrat, con Aute, con Sabina...
Para la música internacional, acudía a Los Beatles, Los Rolling, Queen, Madonna, Tina Turner, Gloria Gaynor...
Hay un compositor español, Juan Carlos Calderón. Hizo música para algunos de los que mencioné anteriormente. Pero la faceta que a mí me encandilaba, era cuando dirigía la orquesta. Cosas.
He llorado con la sensibilidad de Iñaki Gabilondo, y me he solidarizado con sus críticas casi siempre. Y me agrada ver a David Cantero contar las noticias, o escuchar la voz de Toni Garrido en la radio.
No obstante, han marcado mi vida muy de cerca, mi profesor de lengua, D. Francisco. A él le debo mi gusto por la escritura y la lectura. Él me presento a los primeros concursos literarios en los que participé. También ha sido importante un muchacho que cuando yo contaba 15 años, él tenía 18. Se llamaba Carlos Jaime, era lisboeta, y fue mi primer amor, el de los 15. Por supuesto que la amiga de mi infancia por excelencia, fue Ana. Ya no tenemos relación, pero el grato recuerdo está ahí. Y no he de olvidarme de su padre, que era lo más parecido al modelo paterno que yo deseaba tener, pues al mío lo tenía que imaginar. No lo conocí hasta que cumplí 8 años.
En el instituto, tuve una amiga y una profesora especiales. La primera se llamaba Manoli. La segunda, Loli.
Me dejo mucha gente por el camino, pero saben que están ahí.
A día de hoy quiero demostrar la importancia que tienen en mi vida mi prima Tina, mi sobrina Mónica, mi amiga Oliva, o Fabi, o Ana, o Mari, o Sonia... o Carlos, o Jose, o cualquiera que esté ahí y no pueda nombrar por falta de espacio o tiempo.
A mis hijas que son las personas más admiradas y a las que más quiero. Bueno, y las que más me marcaron. Con unos cuantos kilos, y puntos, y risas, y dolores, y preocupaciones...
Pero estoy segura que tú, y tú, y tú, quienesquiera que seais, vais a ser importantes en mi vida. O sea que, ya sabéis. En la próxima entrada dedicada, igual estáis presentes.
lunes, 3 de enero de 2011
Os Reis... ¡Que majos!
Xa non falta nadiña para a noite máis máxica dos nenos e nenas de España. A cousa é que no resto do mundo non teñen o pracer de ter que deixar os zapatiños colocados estratéxicamente para esperar os premios gañados por bo comportamento, que, case sempre teñen forma de xoguete, ou libro, ou bici, ou consola...
Cando eu era cativa, e mira que era unha meniña boísima, farteime de pedirlles que me trouxeran un bicicleta, pero o meu pai, residente no Brasil, abortou o plan. Aínda que pareza mentira, él tiña grandes influencias coas súas Maxestades Magos ou Majos, según o nivel de simpatía que se lles teña, e decidiu que ese vehículo era sumamente perigoso. Así que, en troques, ese ano recibín unha pulseira de ouro de semellante tamaño, que máis ben parecía para a muller dun dos Reis e non para unha nena fraquiña e un pouco escuchimizada. Claro que as súas Altezas reais, xa coñecían a miña futura dependencia do café, pois durante dous anos consecutivos, deixáromme un xogo de café exáctamente igual en ambos casos. Nun deses anos nos que eu seguía coa petición ciclista, deixáronme uns patíns. Para partir a cabeza non había mellor cousa, pois eu era un pouco temeraria no seu uso, e os aparellos en cuestión non reunían moitas medidas de seguridade. Agora, o ano que me fixo sentir importantísima, porque o regalo en cuestión era visto nos anuncios da tele e iso molaba mogollón, foi cando me deixaron naqueles zapatiños de goma con cordóns... ¡Un Exín Castillos!. A verdade é que nunca armei o castelo completo. O tamaño era o máis grande de todos, e pola miña banda, non había moita vocación de arquitecta.
¡Ai, aqueles tempos! A verdade, e que co segundo xogo de café, cando eu debía contar uns sete anos aproximadamente, descubrín... que Os Reis eran maxíximos. Eran coma se vivisen conmigo todos os días. As veces, querendo sorprender tanto, ata parecían un pouco toliños.
Agora, iso sí, o tempiño non pasa por eles. O meu ídolo, que sempre foi o negro Baltasar, mesmo segue igualiño. Non che hai coma ser Mago. Eu este ano vou tentar que me deixen o seu truco para conseguir a eterna... Bueno, para parecer que sempre estás embalsamado.
Cando eu era cativa, e mira que era unha meniña boísima, farteime de pedirlles que me trouxeran un bicicleta, pero o meu pai, residente no Brasil, abortou o plan. Aínda que pareza mentira, él tiña grandes influencias coas súas Maxestades Magos ou Majos, según o nivel de simpatía que se lles teña, e decidiu que ese vehículo era sumamente perigoso. Así que, en troques, ese ano recibín unha pulseira de ouro de semellante tamaño, que máis ben parecía para a muller dun dos Reis e non para unha nena fraquiña e un pouco escuchimizada. Claro que as súas Altezas reais, xa coñecían a miña futura dependencia do café, pois durante dous anos consecutivos, deixáromme un xogo de café exáctamente igual en ambos casos. Nun deses anos nos que eu seguía coa petición ciclista, deixáronme uns patíns. Para partir a cabeza non había mellor cousa, pois eu era un pouco temeraria no seu uso, e os aparellos en cuestión non reunían moitas medidas de seguridade. Agora, o ano que me fixo sentir importantísima, porque o regalo en cuestión era visto nos anuncios da tele e iso molaba mogollón, foi cando me deixaron naqueles zapatiños de goma con cordóns... ¡Un Exín Castillos!. A verdade é que nunca armei o castelo completo. O tamaño era o máis grande de todos, e pola miña banda, non había moita vocación de arquitecta.
¡Ai, aqueles tempos! A verdade, e que co segundo xogo de café, cando eu debía contar uns sete anos aproximadamente, descubrín... que Os Reis eran maxíximos. Eran coma se vivisen conmigo todos os días. As veces, querendo sorprender tanto, ata parecían un pouco toliños.
Agora, iso sí, o tempiño non pasa por eles. O meu ídolo, que sempre foi o negro Baltasar, mesmo segue igualiño. Non che hai coma ser Mago. Eu este ano vou tentar que me deixen o seu truco para conseguir a eterna... Bueno, para parecer que sempre estás embalsamado.
domingo, 2 de enero de 2011
Se fumas... mira onde o fas
Se eres fumador ou fumadora(coñezo xente dabondo con esa peculiaridade)terás que reinventarte. Seguramente, o óptimo sería deixar de facelo. Menos gasto, máis saúde, e menos problemas a hora de ubicarte. Agora, se ti decides que non queres prescindir de ese "pracer" que che provoca: tos, un recendo particular según ti, un cheiro particular para outros, un buraco na economía, mal carácter se te quedas sen tabaco, peor humor se decides probar a deixalo... e nestes intres ata perda de amizades se a xente coa que te atopas nunha cafetería, por exemplo, non está disposta a cambiar de lugar para verte, vas ter varios asuntos que resolver.
O importante é que teñas prioridades, e que estean ben clariñas. Eu non son fumadora. Pero son tolerante. De todos os xeitos, haberá negociacions. Así é como se fan as cousas.
O importante é que isto non estrague relacións persoais. Para min son fundamentais. E espero que para a xente coa que teño o gusto de xuntarme, tamén. Por tanto, o idóneo será atoparse un pouco máis en espazos abertos cando sexa posible, outro pouquiño nalgunha casa, e seguir véndonos na cafetería de turno. Esas que descubres un día e volves a miúdo...
Como fumadora pasiva, só esixo iso. Hai xente na miña vida que me quere moito, pero fuman onde queira que estemos sen preocuparlles os meus pulmons. Hai algunhas desas persoas que se turnan para non facerme vítima do fume de seis ou sete a vez. Teño incluso algún amigo que se nega a fumar se estamos nun recinto pechado para non molestarme, aínda que eu lle suxira facelo. Eu só sei que se certas persoas non están na miña vida, non será por motivos tabaqueiros. Será porque se aburrían conmigo, porque lles resultei pesada, porque non me entendían... ou porque decidiron que ter unha María na súa vida era un problema. Mais, seguro que encender un cigarro non foi motivo, a pesar de ennegrecer un pouquiño os meus pulmons.
O importante é que teñas prioridades, e que estean ben clariñas. Eu non son fumadora. Pero son tolerante. De todos os xeitos, haberá negociacions. Así é como se fan as cousas.
O importante é que isto non estrague relacións persoais. Para min son fundamentais. E espero que para a xente coa que teño o gusto de xuntarme, tamén. Por tanto, o idóneo será atoparse un pouco máis en espazos abertos cando sexa posible, outro pouquiño nalgunha casa, e seguir véndonos na cafetería de turno. Esas que descubres un día e volves a miúdo...
Como fumadora pasiva, só esixo iso. Hai xente na miña vida que me quere moito, pero fuman onde queira que estemos sen preocuparlles os meus pulmons. Hai algunhas desas persoas que se turnan para non facerme vítima do fume de seis ou sete a vez. Teño incluso algún amigo que se nega a fumar se estamos nun recinto pechado para non molestarme, aínda que eu lle suxira facelo. Eu só sei que se certas persoas non están na miña vida, non será por motivos tabaqueiros. Será porque se aburrían conmigo, porque lles resultei pesada, porque non me entendían... ou porque decidiron que ter unha María na súa vida era un problema. Mais, seguro que encender un cigarro non foi motivo, a pesar de ennegrecer un pouquiño os meus pulmons.
sábado, 1 de enero de 2011
Ano novo...Almanaque novo
Xa está aquí. Un cambio que queda reflectido nun simple número. O cero polo un. Pero tamén queda constancia del no troco de almanaque.
Na miña cociña, sempre temos un calendario de cine. Literalmente. Quero dicir que as páxinas superiores van adicadas a películas de cine antigo.Consta dunha grande fotografía do filme que representa cada mes. Este de inicio, está representado por "Espartaco", e o fotograma é de tres dos actores desa película: Kirk Douglas, Tony Curtis e Jean Simmons. Unha boa obra, por certo, de Stanley Kubrick, rodada no 1960.
Cando troquei os dous almanaques, voltei a ollar a foto de Xaneiro do ano 2010. Estaba caracterizado polo filme "La tentación vive arriba", de Billy Wilder, estreada no 1955, e protagoniza a foto unha suxerente Marilyn Monroe sumerxida nunha bañeira cheíña de espuma
Despois, tiven tempo para darme conta das grandes diferenzas entre a representación gráfica que fai este calendario do mesmo mes de cada ano. O pasado, comezaba cun producto máis ben frívolo, cinguíndose o tipo de traballos que fixo Marilyn. O presente, está simbolizado por unha obra con garra. Con forza. Con contido histórico.
Así que, eu ,facendo uso da miña mente voadora, comecei a elaborar similitudes respecto a maneira de inicio de cada un deses anos na miña vida. Non é que o pasado comezase de maneira frívola, pero sí que viña cheo de resignación, medos, expectativas, moitas cousas por facer e algunha moi importante por levar a cabo. O que acabo de empezar, ven cargado tamén de expectativas, moitos retos que concretar, pero sin tanto medo, nin tanta resignación e con aquela cousa tan importante resolta.
Por tanto, facendo honra ao calendario, dou a benvida o 2011, despois de ter unha noite de festa rachada. Aquí estou, tal como fixo Espartaco, disposta a liberarme da escravitude das insatisfaccions, e preparada para enfrontarme a todo aquilo e aqueles que me traian a tranquilidade espiritual e o positivismo. Aínda que só sexa un anaco de vida enlatado nunha cifra, esperemos que cando chegue o momento de abrir a lata o producto estea nas mellores condicións.
Na miña cociña, sempre temos un calendario de cine. Literalmente. Quero dicir que as páxinas superiores van adicadas a películas de cine antigo.Consta dunha grande fotografía do filme que representa cada mes. Este de inicio, está representado por "Espartaco", e o fotograma é de tres dos actores desa película: Kirk Douglas, Tony Curtis e Jean Simmons. Unha boa obra, por certo, de Stanley Kubrick, rodada no 1960.
Cando troquei os dous almanaques, voltei a ollar a foto de Xaneiro do ano 2010. Estaba caracterizado polo filme "La tentación vive arriba", de Billy Wilder, estreada no 1955, e protagoniza a foto unha suxerente Marilyn Monroe sumerxida nunha bañeira cheíña de espuma
Despois, tiven tempo para darme conta das grandes diferenzas entre a representación gráfica que fai este calendario do mesmo mes de cada ano. O pasado, comezaba cun producto máis ben frívolo, cinguíndose o tipo de traballos que fixo Marilyn. O presente, está simbolizado por unha obra con garra. Con forza. Con contido histórico.
Así que, eu ,facendo uso da miña mente voadora, comecei a elaborar similitudes respecto a maneira de inicio de cada un deses anos na miña vida. Non é que o pasado comezase de maneira frívola, pero sí que viña cheo de resignación, medos, expectativas, moitas cousas por facer e algunha moi importante por levar a cabo. O que acabo de empezar, ven cargado tamén de expectativas, moitos retos que concretar, pero sin tanto medo, nin tanta resignación e con aquela cousa tan importante resolta.
Por tanto, facendo honra ao calendario, dou a benvida o 2011, despois de ter unha noite de festa rachada. Aquí estou, tal como fixo Espartaco, disposta a liberarme da escravitude das insatisfaccions, e preparada para enfrontarme a todo aquilo e aqueles que me traian a tranquilidade espiritual e o positivismo. Aínda que só sexa un anaco de vida enlatado nunha cifra, esperemos que cando chegue o momento de abrir a lata o producto estea nas mellores condicións.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
