Vacacións ou frustacións?

Veredes, onte estando na praia púxenme a escoitar a radio. Un programa calquera de información xeral... Nun dos apartados de novas curiosas, destacaron unha que me deixou abraiadiña. Trátase dunha innovadora maneira de disfrutar das vacacións para aqueles que queren outras experiencias ou están sumamente estresados... Eu diría toliños...
A cousa é que esta xente paga para ingresar nun cárcere, levando a vida dun preso. Exactamente igual. Parece ser que ingresas esposado, detéñente na mesma estación de tren de Reus. Unha vez chegas a túa prisión de vacacións, despóxante de todos os teus obxectos persoais. Cachéante, dánche roupa de preso, dormes nunha cela con reixas, comes o rancho dos presos, castígante se te excedes, os teus carceeiros son psicólogos vestidos de funcionarios de prisións, e segues o mesmo ritmo de vida dun preso calquera, ou sexa, pagas por perder a liberdade... Que paradoxa, no mundo cantidade de persoas pagarían por recuperala.
Isto demostra que estamos na fin dun ciclo calquera. Sexa o que sexa. A xente vive... Mellor dito, anda polo mundo en busca de cousas que se poidan tocar. O amor, falo do amor das parellas, ás veces está disfrazado de beleza, de cartos, de medos... a xente xa non se para a escoitar o corazón... Polo menos a maioría. Os fillos, en moitísimos casos, forman parte da galería da familia. Guapos, listos, ben vestidiños... os que todo o mundo quere... agora, iso sí, que non nos fagan perder moito tempo con eles. Os vellos, molestan. As estrelas, só escintilan para románticas coma min e algún máis. E, o de "romántica" ata cho poden dicir con sorna. Pois dame igual... E así, podería seguir e seguir, pero non me apetece.
Eu só sei que a felicidade é un traxecto, non un destino. Que eu vou tratar de recoller os froitos dos sentimentos, aproveitar as oportunidades de ser feliz, e, se atopo unha rosa que me guste, vouna coller, esperando que dure para sempre, polo menos, cuidándoa para que isto poida ser posible. Trátase de elixir... Porque tal vez mañá non che dean a ocasión de escoller o mesmo ca hoxe...
A cousa é que "se choras por non poder velo sol, as bágoas non te deixarán ver a estrelas"... E, escintilan...