Poderoso cabaleiro...

Vou transcribir un anaquiño do poema de Quevedo: "Madre, yo al oro me humillo/ Él es mi amante y mi amado/ pues de puro enamorado/ anda continuo amarillo./ Que pues doblón o sencillo/ hace todo cuanto quiero/ Poderoso caballero/ Es don dinero".
Isto sería perfectamente o retrato dunha desas persoas que forman parte do grupo dos adoradores do diñeiro. Sen ningún tipo de escrúpulo. Repetindo unha e outra vez aquel conto da cebola. Si, aquel que remata dicindo: "...E que de tanto chorar xa non te vexo". Os que son máis pobres ca ninguén. Aqueles ou aquelas que sempre poñen problemas a hora de pagar calquera cousa...
Non coñecen o amor porque teñen o corazón con pechadura por se chega o seu amante favorito vestido de diñeiro... Non medran por dentro, porque se adican a arrincar as ilusións doutros que só pretenden enriquecerse de sentimentos. Fan recontos contínuos, porque esa é a maneira de ir detrás dos cartos. Eu, ata coñezo algún home que nun momento determinado se despediu da parella, coa que compartiu moitos anos, dicíndolle que se el fose rico, ela non o abandonaría... Que mágoa ter esa valoración dun mesmo!, ou dunha parella que seguro nunca amosou esa faceta.
Pois eu decidín en favor de todos eses Tíos Gilitos dos que lamentablemente está cheo o mundo, non ser un Pato Donald, nin un Jorgito, nin un Jaimito, e non me lembro como se chamaba o outro sobriño pequeno. Retírome desa carreira estúpida... Aínda que, como me vou retirar dunha cousa na que nunca participei... E, non sería por falla de oportunidades... Serei unha ilusa? ... Eu só espero saír ilesa.