Abraiante!

Promete moito este título, non? Pois si. Porque se refire a un domingo e luns divertidísimos. Outra vez de volta con aquela xentiña do outro día ao meu pobo. Bueno, nesta ocasión aumentou a familia. Mellor.
Hei de recoñecer que cando comezou a aventura non estaba eu no meu mellor momento... Mais como a vida consiste en vivila como elixas, ou case... Todo saíu xenial, como predeciron as miñas fillas. Iso está moi ben.
O domingo tivo de todo: camiñata ata a présa, con subida e baixada. Cea baixo as estrelas feita polos homes do grupo(que bo estaba todo, señores!), outra camiñata nocturna... moi nocturna, polo monte, festa matinal con procesión, cura guai, encontros con antigas compañeiras de clase das que non sabía nada había moitos anos, comida baixo os toldos improvisados, nenas xogando a divertirse... Guerra de auga! Facía un ano que non disfrutaba dunha marabillosa batalla mollada. Pero esta vez foi mellor. Porque había sorpresas polas ventás, recunchos dos camiños, cubiteiras rotas, meniñas enchoupadas... maiores tamén. María, a mesma que escribe, remolladiña, pero claro, cando comezas un xoguiño así, xa sabes como vas rematar... De luxo.
Espero que toda a xente que participou nesta xuntanza o disfrutase tanto coma min. Tamén desexo que o importante disto acabase sendo o de dentro. A satisfacción de compartir, aínda que ás veces sexa máis doado facelo con uns ca con outros. Noraboa ás meniñas estupendas que impregnaron de xuventude e inxenuidade o espazo. Grazas ás escintilantes e numerosas estrelas que ata fixeron que Dani se tumbase no chan para aprecialas... Grazas a todos os que decidistes estar aí sen outra cousa que... Non, seguro que isto ía soar a cursilada... Cando repetimos?