martes, 19 de julio de 2011

Aprender... aprendín.

Onte fun xogar ao tenis. Era algo que tiña pendente, coma tantas cousas. Asuntos que vou tratando de resolver. Polo tanto, as 4H. da tarde, comecei un fabuloso partido, co meu mentor, Adolfo, que para min é un modelo. Xa viña o home, cos seus 66 anos as costas de xogar pola mañá cun colega, e non dubidou en convidarme a min para a tarde.
Destacar a gran paciencia que eu xa coñecía deste home, pero tamén debo suliñar que eu tratei de ser unha boa alumna. Non aventaxada, senón disciplinada que é máis importante.
É ben certo que mandei tres pelotas á pista do lado. Unha xente estupenda que ata me felicitaron polos meus "progresos", fixen uns saques tan altos que eran imposibles de coller... Pero, ao final, xa aprendín a mover a raqueta con máis estilo, deixei de lanzar pelotas fora, e comecei a acertar co obxectivo( de vez en cando).
Pero o mellor, o mellor de todo é que o pasei xenial. Cando rematei, os meus fieis seguidores felicitáronme, dicíndome que era unha peleona no campo. Debe ser que me coñecen e saben que é a miña actitude na vida. Ademais, non me doe nada. Nin o brazo, nin estou cansa. Teño moita resistencia, iso é verdade.
O importante de todo isto, é que aprendín que hai xente maravillosa coma Adolfo que non ten problema en axudar a alguén tan inquedo coma min a cumplir un... o que sexa. É máis, volveu a convidarme a xogar para a semana que ben. Aprendín que se tentas facer algo mínimamente ben, consegues que che saia mínimamente, moi mínimamente pasable, ou, polo menos, que che saia algo... Aínda que iso eu xa o sabía!
O caso é que non sentin en ningún intre que estaba sendo un incordio para outras persoas. E mira que podo chegar a selo cando pretendo saber moito en moi pouco tempo. Pero actuei con templanza e iso sempre da bos resultados.
Remato coas grazas para os meus "protectores" favoritos. Un bico, Oli e Adolfo.
Asegúrovos que os que tiñades pensado rirvos de min, non teríades moita sorte porque non fun excesivamente nefasta. Agora, a aqueles que lles apeteza rirse conmigo, haberá unha próxima chea de progresos e desfeitas...

No hay comentarios:

Publicar un comentario