Ti miras a tele... eu as estrelas.

Onte recibín un correo marabilloso. Gracias, Isabel. Trátase dunha entrevista que lle fan a un rapaz de orixe tuareg, que estuda na Francia. Coa súa mirada de fondo de pantalla, e a caricia da música de Lawrence de Arabia, recreeime no contido das palabras pronunciadas polo mozo, que non teñen desperdicio. A moitos de vos, xa vos enviei o correo, aos que non o fixen, é porque non teño as vosas direccións, pero se estades interesados, poñédevos en contacto que o farei.
O nome deste home, é o de Moussa Ag Assarid. Ós tuareg, chámaselles "homes azúis" porque se cubren cunha tea desa cor. Coa suor, as veces destingue, polo cal, a súa pel tamén adquire certa tonalidade azulosa. A palabra "tuareg", significa "abandonado". Actualmente, existen uns 3.000.000 e, aínda seguen sendo nómades. O rapaz menciona a un sabio que dixo nunha ocasión que "fai falla que un pobo desapareza para que saibamos que existe".
El di que no deserto todo é simple e profundo, e, cada cousa ten o seu valor. Fagamos unha lixeirísima comparanza... Tan só, mergullémonos no significado de "simple" e "profundo", a ver cantos de nós lle damos o mesmo valor que el a esas palabriñas.
Abraioume cando di que senten alegría por tocarse e estar xuntos, e, "ninguén soña con chegar a ser", porque, "cada un xa é".
Pode ser que isto que vou contar agora, sea froito da súa relixión, pero él non se considera radical. Destaca que no aeroporto chamou a súa atención as carreiras que botaba a xente. No deserto só se corre cando se aproxima unha treboada. Mais, hai outra cousa que lle pareceu unha falla de respeito cara a muller... Eran os carteis de mulleres núas que había por alí. Isto fíxome pensar... Outras formas de escravitude... Non... Utilización do sexo feminino... Estamos demasiado acostumados a ver isto...
O libro que incitou a Moussa a acudir a escola, foi o Principiño. Outra obra que tódolos adultos deberían de ler. Disque lle caiu a unha periodista durante o rallye París-Dakar. Cando llo ía devolver, a muller deullo como agasallo e faloulle do seu contido. A partires daí, decidiu que un día sería capaz de leelo. Comezou a facer 15Km. diarios para acudir a escola e, hoxe é un estudante de Xestión na Universidade de Montpellier.
A fin non ten desperdicio. Pero eu rescato unha frase:"Aquí tendes reloxo. Alí temos tempo"... Tamén se fala de non deixar para mañá o que se poida acadar hoxe. Pero eu coido que non como mesmo sentido que nos lle damos a esa frase. Non como obriga. Senón como disfrute... Porque o tempo non espera por ninguén.
Pola miña banda, eu que son escrava do reloxo, confeso públicamente, "escrava", decidín facer algo para cambiar hábitos. Moi pouquiño, iso si. Pero coloqueino na man dereita. Así, mentras miro á esquerda e non o atopo, xa pasaron uns segundiños antes de que olle de novo a súa esfera estrelada de números... Por algo se empeza, non?