Parabéns, Ana.

Ela é físicamente miudiña. Sempre co seu cabelo de cores especiais, inseparable das súas lentes e co seu estilo sport único e indiscutible. Esa é Ana.
Coñézoa desde fai moitos anos. Foi... mellor dito, creo que é o mellor apoio que eu tiven e teño alí, no colexio. Polo menos, é a conexión que manteño máis viva fóra daqueles muros. Infinidade de veces ofreceume a súa axuda cara ao meu traballo, outras moitas colaboramos para arranxar causas perdidas... Ela escoitoume a mín en cantidade de ocasións, e, creo que eu fixen o mesmo con ela. Sabe que se hai un segredo entre nós, pola miña banda, será un segredo sempre, e sei que pola dela, tamén.
Comezamos a ter unha relación máis intensa naquela A.N.P.A. que impulsamos dende abaixo. Alí tamén se forxou unha grande amizade co seu irmán, Carlos. De vez en cando, é a técnica de son das miñas obriñas de teatro. Sempre se ofrece para axudar. Penso que tento e espero estar a súa altura neste campo.
Sei que esta fin de curso foi un pouco movida para min. Tamén sei que ao mellor houbo intres nos que foi un pouco vítima da situación. Ela coñece ben o por que de todo isto. Sei que o entende.
Mais, do que non cabe dúbida, Ana, é que eu vou estar aí sempre para cando me precises. Ti, seguriño que tamén. Con este cumpre tan especial que marca un chisco máis da metade da vida... un momento!, creo que ben sendo a metade mesma, xa tes máis amor para dar, máis comprensión para axudar, máis ledicia para compartir, máis ceas que nos quedan pendentes, máis... Mira, Ana, menos minutos que che quedan para a grandísima celebración que te espera. Non podo estar alí, aínda que estaba convidada, pero o meu corazón anda polo medio da xente que te vai rodear. Hoxe saíu o sol... décheste conta que quenta máis ca calquera un destes días pasados?... Un biiiico moi forte.