Corenta anos...

Vaia, vaia! Hoxe teño unha amiga que cumple corenta anos. Desde aquí, parabéns, Mari!
Estamos na sociedade da tecnoloxía e o progreso. Polo tanto, corenta anos non son máis ca un pouco menos da metade da vida. Mari afronta esta idade coa sensación que a caracteriza de perenne satisfacción. Iso é moi bo. Non che vou dicir, moza, que hoxe entras nunha nova etapa nin rolos deses que non son máis ca meras parvadas. Hoxe a túa vida pode cambiar coma a de calquera, pero sin que o cumpreanos inflúa niso. Agora, aproveita o que che queda de celebración, que me da a min que é moita... dos agasallos, caricias estupendas para o espíritu e... do amor dos que te queren. Un biquiño.
Mais, non quero deixar escapar esta oportunidade que se me brinda para falar do corenta cumpreanos. Porque, ata hai quen di que existe un síndrome, que afecta principalmente aos homes... Non mo podo crer! Eu acabo de cumprir corenta e oito anos. Nin sequera me lembro de cando cumprín os corenta. Pola miña actitude na vida, fun cumprindo anos, que afectan, como non, a miña pel, ou o meu documento de identidade. Pero, non deixei que perturben o meu camiñar por esta senda vital.
Aprendín que a mellor maneira de celebralo, é ir sumando decisións tomadas. Quero dicir, hai aniversarios, nos que miras cara atrás e ves o ano medio valeiro. Outros, en cambio, observas que non esperaches para o seguinte nin para dentro de dous. Aceptaches retos. Diso consta a vida. De plantarlle cara ás probas que che prantexa. Nada sucede porque sí. Cos anos aprendes a decidirte antes. Moitas das veces debemos deixar que sexa o corazón o que decida. Outras, será a cabeza a que nos guíe. Non se poden aliar estes dous para certas cousas. Cando lle toca ao primeiro, hai que deixarse levar polo seu criterio, sempre que saibamos que o que posuímos é un corazón e non unha batata. Cando se trata de temas referentes ao cerebro, é interesante reflexionar ben, pero non demasiado. Corremos o risco de que se nos destrague a caixa de pensar de tanto forzala. Os anos apórtanche a tranquilidade de esperar a que suceda o intre exacto no que has de tomar a decisión. Non coñeces sobre que terás que escoller, pero sabes que estás preparado para disfrutar ou para lamentarte e volver a decidir. Non hai outra forma de vivir. Non se evitan riscos acobardándose ou escóndendose.
A diferenza está en converter cada nova etapa en un momento de posible esplendor ou nunha frustante crise da que non che vai ser doado saír, porque cada ano, repites.
Eu adoezo por enfrontar novos retos... E, ti?