"La vida es bella"... ou é unha paradoxa?

Acaba de finar o xudeo italiano que serveu de inspiración para Roberto Benigni na película "La vida es bella", ou "A vida é fermosa", que diríamos en galego.
Este home, que contaba con 91 anos de idade, chamado Rubino Romeo Salmone, era un dos últimos sobrevivintes do campo de concentración de Auschwitz. O número que o identificaba nese inferno era o A15810. Foi detido en Roma no ano 1944 pola policía fascista. Tras pasar polo campo de Fossoli, no norte de Italia, foi conducido ao temible destino, do que regresou un ano despois para atoparse en Roma cos seus pais. Non así cos seus irmáns, que faleceron a mans dos nazis.
Repetía continuamente, que cada mañá víanse moitas persoas pegadas nas redes daquel campo de concentración, mortas pola descarga dos cables eléctricos. Era a búsqueda desesperada dunha morte a través dunha vida infernal.
Supoño que todo o mundo saberá de que vai a peli do título. Senón, atención que vai haber un spoiler. Esta palabra serve para anunciarvos que vou contar cousiñas do film. Descoñecía isto, pero alguén me advertiu que cando fose falar dun libro, unha película, unha obra de teatro, etc., debería anuncialo con este termo...
Unha historia que te fai rir e chorar a un tempo. Así é "La vida es bella". Un home que nos ensina o poder do amor. Porque, grazas ao que el sinte polo seu fillo, é capaz de inventar a risa no recuncho máis ateigado de dor... Maxistral.
Se ollamos o noso arredor, atoparemos miles de casos semellantes. Pequenos campos de concentración nas casas, nas familias, nas cidades, nos países, na cabeciña de moitos e moitas... Mais, o que non se pode repetir é que os individuos vendamos o noso corazón a unha propaganda política ou a un líder suficientemente intelixente e sobradamente tolo para ser cómplices destas masacres... Hakuna Matata(Vive e deixa vivir).