A sabiduría dos selenitas...

Hoxe contarei un contiño. Na miña cabeza xurden moitas historias as cais, en ocasións transcribo para participar en algún concurso puntual, pero, as veces,só son contos para cubrir eses espazos de insonnio que me visita moi a miúdo. Este é un sistema que me permite ter o cerebro ocupado, mais non agobiado, que xa lle chegarán as horas do día para iso.
O conto de hoxe fala duns selenitas. Para aqueles que non saiban que orixe ten esta palabriña, direilles que procede do grego, e refírese aos posibles habitantes da Lúa.
Aqueles que len periódicamente este blog, xa saben da miña admiración polo satélite. Dubido da existencia dos selenitas, pero, nesta historia... son os protagonistas.
"En certa ocasión, un selenita pediulle aos seus pais que o deixasen percorrer o universo. Mellor dito, el quería chegar ata a Terra. Os selenitas, vivían recluídos no seu pequeno espazo redondo. Alí había luz, había escuridade, había silencio, había risas, falas, medos... Existía todo aquilo que os terrícolas pensamos que posuímos en exclusiva. Así que, tras facer un consello de familia, decidiron dar carta branca a partida do meniño. Porque, físicamente, as diferenzas co noso modelo humano, eran apenas imperceptibles. Había unha moi evidente, iso si, radicaba nos seus ollos. Todos tiñan os ollos de cores claras. E todos podían falar coa mirada. Parece que nós tamén. Pero estamos tan estresados, que poucas veces reparamos neses detalles.
A eles non lles fixo falla tanta infraestructura para planificar a viaxe de Luín, que así se chamaba o cativo. Argallaron os sabios un veículo que estaba dotado duns potentes imáns( xa é coñecida a atracción magnética entre planeta e satélite).
Aterrou un día calquera de choiva e vento. El non coñecía este último fenómeno meteorolóxico. No seu mundo non existía. Polo tanto, unha vez estivo fora do artiluxo que o trasladou, tivo que amarrarse forte a unha muller que pasaba, pois a piques estivo de voltar a Lúa voando. Luín case morre do susto. A muller comezou a berrar, e non pola presenza física do selenita, senón polo feito de que alguén lle puidese asir un brazo daquela maneira. El fixouse nos seus ollos. Non miraban... ollaban. Cando se viu libre daquela tremenda situación, observou que case toda a xente facía o mesmo. Os ollos, servían para andar e non tropezar nen caer, pero non miraban dentro das outras persoas. Por iso sempre se perdían cousas, sempre descoñecían a quen tiñan diante.
Por outra banda, apenas existía contacto físico. De feito, abraiouno atoparse con un home que repartía abrazos gratis. Os selenitas eran coñecedores da nosa lingua. Ía camiñando polo medio da xente, percibía mensaxes de carraxe, de amor, de simpatía nas miradas. Pero a xente continuaba co seu camiño coma se tal cousa. Non lle agradaba aquela sociedade, e aínda menos, cando se deu conta de que había algúns que mantiñan contacto a través das máquinas (que eles tamén utilizaban), mais, en moitos casos, nin se coñecían, nin sabían case nada uns dos outros. No seu mundo, estes aparellos servían para comunicarse, para aprender, para experimentar... pero nunca para sustituír ao corazón.
Quería voltar para a Lúa... mais, antes acordou que debía deixar pegadas do seu paso polo Planeta Nai. Eles posuían un don moi especial. Consistía nun poder hipnótico que lles permitía facer reflexionar aos individuos hipnotizados sobre o verdadeiro senso da súa existencia. Comezou a súa labor. Primeiro, un home de negocios, despois unha muller divina da morte, a continuación, un médico, unha conductora de autobús, un motorista... un adolescente... Inexplicablemente, xurdiu diálogo, sinxeleza, amabilidade, serenidade, historias de amor ocultas...
O aire comezou a ser menos denso, máis respirable, había menos ruídos e máis ritmos, menos berros e máis palabras agarimosas, menos coñecidos e máis amigos, menos formalismos e máis amor...
Rematada a súa labor, o selenita Luín, voltou a Lúa, lugar que decidiu non volver a abandonar, a non ser que... a súa presenza na Terra fose imprescindible.
¿Alguén avistou por aquí un cativo de mirada profunda?... Estou esperando a súa chegada.