A hipocresía...

Xa estou fartiña da hipocresía da xente. Bueno, de algunhas persoas. Mellor... de moitas persoas. Penso que se confunde ser hipócrita con ser diplomático, que é cousa moi diferente.
Os hipócritas, e vou falar en terceira persoa, pois eu para nada considero adxectivada con esa palabriña, teñen sorriso postizo, mirada postiza, asinten cando queren dicir que non, falan suave cando a súa maneira de falar é a berros seguidos. Os hipócritas, non son un, son dous. Se lles caes ben, coñeceras o normal. Pero, como non lles gustes, vas coñecer o falso. O actor ou actriz, que, moitas das veces, é nefasto interpretando o seu papel.
Eu non consigo ser hipócrita. Por iso, aqueles que non me gustan, sábeno de contado. A non ser que sexan demasiado parvos e nin sequeran se decaten dunha cousa tan evidente. Agora, diplómatica, iso sí que hai que poñelo en práctica moi a miúdo. Porque é lóxico que te ves obligado a convivir con xentiña que non especialmente do teu agrado todos os días, como para non falarlles ou cousas así. A verdade é que eu ollo pouco a tele, pero se tivese que manifestarme cada vez que sae Belén Esteban, na miña casa non gañaríamos para aparellos destes, porque seguro que lle tiraría un zapato de moi boa gana... Como quedaría o zapato? Tamén destragaría moitos.
O caso é que, ser hipócrita é idéntico a ser falso. Hai que facer prevalecer a educación porriba de todo, pero a hipocresía, é precisamente o contrario desta actitude.
Vou adxuntar uns conselliños da miña colleita que penso que definen a un hipócrita:

-Acostuman a ser amargados/as, resentidos/as que detestan aos que loitamos por ser
felices.

-Nunca se aledan das cousas boas que lles acontecen aos outros.

-Un hipócrita é incapaz de amar.

-Un hipócrita, vive unha vida de mentira, porque lle da medo vivir a que lle tocou.

Un saúdo para todos os hipócritas... Perdón! Non creo que ningún destes lea este blog. Mais, se coñecedes algún, acompañádeo nos sentimentos da miña parte.