Festas ou aberracións?

Xa deixei boa constancia da miña disconformidade cara as corridas de touros e outras festas de carácter similar. Menos "artísticas" estas últimas,iso si, pero aberrantes igualmente.
Hoxe lein un titular que falaba dos Sanfermíns. Un parte diario do transcurso desta... como lle queira chamar cada un. Exactamente, dicía algo así coma "El día de las dagas voladoras". Comparan o quinto encerro cunha peli de chinos. Non mo podo crer! Despois explaianse dicindo que os pitóns traspasaban sudadeiras e xerseis...
Non entendo esta festa. Paréceme unha historia desas de Woody Allen. Surrealista. Agora, xa haberá quen che conteste dicindo que é un símbolo nacional. Que ata estivo Hemingway. Que os touros teñen a liberdade de medirse cos corredores. Por certo, case todos bébedos... Pero non se lembran que eses touros son despois aniquilados artísticamente. Na súa maioría están drogados. Que a eles o que lles gustaría sería correr polos campos, ao mellor detrás das vaquillas, ao mellor ao seu antollo.
Despois están os "valentes". Deses coñezo eu un cento. A valentía demóstrase facendo fronte a vida. Que valor exhibes se non es ti? Iso sempre teño a oportunidade de velo na discoteca. Alí a maioría da xente baila ou relaciónase cando bebe... Eu podo bailar ata a extenuación, e os graos de alcohol no meu corpo, asegúrovos que non me alteran en absoluto a personalidade.
Ademais, se a todo isto sumamos que esta festiña ten lugar nunha comunidade que destaca polo seu conservadurismo, xa é o colmo. Tantas manifestacións pola vida que parten de aí. Tanta relixiosidade. En definitiva, tanta pantalla, para acabar sendo parte, ou cando menos, apoiando un espectáculo sen senso... Agora, iso si, todo ven a dar o mesmo: pisoteo dos dereitos e das liberdades dos animais, das mulleres, e dalgúns, ou mellor, de moitos homes, que só desexan facer constar o seu amor pola vida, no mellor dos significados que se lle pode dar a frase en cuestión.
O arte está nas mans que pintan, nas que escriben, nas que moldean, nas pernas que bailan, nos corpos que expresan no teatro, no cine, nas miradas que falan, nas voces que transmiten sentimentos nas cancions ou na poesía... Matar un animal nunca vai ser un arte. Aínda que sexa con traxe de luces, con unha capa bordada na mán, con unha espada fabulosa... A que ven entón premiar estas accións a nivel nacional?, a que ven
transmitilas polas cadeas de televisión e ata ofrecer programas específicos no canle considerado máis cultural?, a que ven facer un seguimento exhaustivo dunha festa salvaxe?... Cando todos os días hai miles de actos que merecerían a pena ser portada, polo menos, dun pequeno recadro.
Un saúdo para a miña amiga Oli, que estando alí moi pertiño e con unha invitación en firme para participar no espectáculo en cuestión, decidiu non formar parte do asunto.
Esa é a xente que eu quero a miña beira.