Cousiñas de mulleres...

Onte, alguén me deu a coñecer unha frase pronunciada por Coco Chanel dunha maneira un tanto sutil. As palabras ás que me refiro son "As mulleres precisamos da beleza para que os homes nos amen e a estupidez para que nós podamos amalos a eles"... Eu digo que non me gusta a primeira parte, nadiña. A segunda... seguro que tampouco. Agora, que todas somos un pouquiño estúpidas en momentos da nosa vida é ben certo, case tanto coma os mozos... Que non se me ofenda ninguén!
Eu son grande defensora do noso sexo sen entrar en radicalismos. Penso que xa o manifestei outras veces. Coco Chanel, que foi unha grande muller, tamén foi un pouco extremista as veces. Mais, a frase en cuestión, nin sequera é propia dunha feminista.
Dicir que precisamos da beleza para que os homes nos queiran, é terrible. É xogar cos sentimentos e coa palabra "amor". É compararnos cunha obra de arte. Coa catedral de Santiago, coa Noite Estrelada de Van Gogh, coa Capela Sixtina... Que tremendo. Eu non quero ser comparada cun obxecto por moito que me guste... Pero, para iso haberá que ser fermosa. Nin sequera sei se o son... Bueno, un pouquiño... todas somos así.
Agora, dicir que temos que ser estúpidas para amar a un home... Si, claro, para amar a un home estúpido... Creo que non todos son estúpidos. Seguro que non... E, se unha se volve así para ser feliz amando a alguén... Que Deus a colla confesada!.. Digo por se un día se da conta de quen está namorada... Porque daquela a estupidez vaille durar un segundo.
Lembrade señoras e señores, que as mulleres debemos posuír tamén algún pequeno defecto, pois senón, a perfección sería tal que... Aburriría!... Creo que é broma... Ou non?

Os políticos!... Oxalá pintaran coma Van Gogh!

O de Van Gogh, ven a conto de que hoxe cúmprense 120 anos da súa morte, que tivo lugar aos 37 anos, dous días despois de que se disparase un tiro. Din que sempre tivo un carácter atolado e lunático... Eu penso que hai algo que non cadra... Paréceme que ninguén tratou de entender a este xenio, que espertou verdadeiro interés pola súa arte despois do seu pasamento. Este é o meu pintor favorito. E, supoño que ata alguén pode adiviñar o cadro que prefiro dos seus... Claro! "A noite estrelada"... Sen palabras. Eu tamén son lunática, pero no bo sentido da palabra.
Os que son lunáticos tolos, oportunistas, etc., son os nosos políticos. Primeiro, nomean con toda preéa un candidato, que ten que deixar o seu posto de ministro. Pero confirman que non hai adianto electoral. Hoxe xa nos aseguran que acudiremos ás furnas no outono. Concretamente en novembro. Eu xa o tiña seguro desde o nombramento de Rubalcaba. Ata adiviñei o mes. E tiña a miña filla de testemuña. Agora, o da data... Disque non ten nada que ver...
Claro que ten que ver. Para os novos, sobre todo aqueles que pensan que Francisco Franco é un vendedor de patacas(eu coñecía un que se chamaba así), non di moito. Pero, para a xente dunha certa idade, que vai ser a receptora da mensaxe que os partidos van lanzar aproveitando a tesitura, para moitos deses e esas, aínda lles vai facer un favor o da data. Polo menos, igual nos libra do camiño que está levando a maioría de países europeos cara a ultradereita. Eses pesimismos de semellar o "crack do 29" coa situación actual, cando a xente pensaba que unha segunda guerra sería imposible... e a situación económica era parecida, a min non me gustan moito, pero... entón tamén comezaron a crecer os gobernos de dereitas, e en EEUU, gobernada un demócrata innovador.
Sexa como sexa, o Sr. Rajoy, xa está falando coma se acabase de gañar. Pero nós aínda non votamos, ou sí?
Eu só quero que me gobernen uns políticos que non teñan pensado enriquecerse máis da conta. Que lles importe un pouco a xentiña na que mandan. Que lean poesía. Que escoiten música... Ai, ai, ai! que me estou lembrando que houbo un criminal que mandou nun país ao que lle gustaban moito esas cousas.

Vacacións ou frustacións?

Veredes, onte estando na praia púxenme a escoitar a radio. Un programa calquera de información xeral... Nun dos apartados de novas curiosas, destacaron unha que me deixou abraiadiña. Trátase dunha innovadora maneira de disfrutar das vacacións para aqueles que queren outras experiencias ou están sumamente estresados... Eu diría toliños...
A cousa é que esta xente paga para ingresar nun cárcere, levando a vida dun preso. Exactamente igual. Parece ser que ingresas esposado, detéñente na mesma estación de tren de Reus. Unha vez chegas a túa prisión de vacacións, despóxante de todos os teus obxectos persoais. Cachéante, dánche roupa de preso, dormes nunha cela con reixas, comes o rancho dos presos, castígante se te excedes, os teus carceeiros son psicólogos vestidos de funcionarios de prisións, e segues o mesmo ritmo de vida dun preso calquera, ou sexa, pagas por perder a liberdade... Que paradoxa, no mundo cantidade de persoas pagarían por recuperala.
Isto demostra que estamos na fin dun ciclo calquera. Sexa o que sexa. A xente vive... Mellor dito, anda polo mundo en busca de cousas que se poidan tocar. O amor, falo do amor das parellas, ás veces está disfrazado de beleza, de cartos, de medos... a xente xa non se para a escoitar o corazón... Polo menos a maioría. Os fillos, en moitísimos casos, forman parte da galería da familia. Guapos, listos, ben vestidiños... os que todo o mundo quere... agora, iso sí, que non nos fagan perder moito tempo con eles. Os vellos, molestan. As estrelas, só escintilan para románticas coma min e algún máis. E, o de "romántica" ata cho poden dicir con sorna. Pois dame igual... E así, podería seguir e seguir, pero non me apetece.
Eu só sei que a felicidade é un traxecto, non un destino. Que eu vou tratar de recoller os froitos dos sentimentos, aproveitar as oportunidades de ser feliz, e, se atopo unha rosa que me guste, vouna coller, esperando que dure para sempre, polo menos, cuidándoa para que isto poida ser posible. Trátase de elixir... Porque tal vez mañá non che dean a ocasión de escoller o mesmo ca hoxe...
A cousa é que "se choras por non poder velo sol, as bágoas non te deixarán ver a estrelas"... E, escintilan...

Abraiante!

Promete moito este título, non? Pois si. Porque se refire a un domingo e luns divertidísimos. Outra vez de volta con aquela xentiña do outro día ao meu pobo. Bueno, nesta ocasión aumentou a familia. Mellor.
Hei de recoñecer que cando comezou a aventura non estaba eu no meu mellor momento... Mais como a vida consiste en vivila como elixas, ou case... Todo saíu xenial, como predeciron as miñas fillas. Iso está moi ben.
O domingo tivo de todo: camiñata ata a présa, con subida e baixada. Cea baixo as estrelas feita polos homes do grupo(que bo estaba todo, señores!), outra camiñata nocturna... moi nocturna, polo monte, festa matinal con procesión, cura guai, encontros con antigas compañeiras de clase das que non sabía nada había moitos anos, comida baixo os toldos improvisados, nenas xogando a divertirse... Guerra de auga! Facía un ano que non disfrutaba dunha marabillosa batalla mollada. Pero esta vez foi mellor. Porque había sorpresas polas ventás, recunchos dos camiños, cubiteiras rotas, meniñas enchoupadas... maiores tamén. María, a mesma que escribe, remolladiña, pero claro, cando comezas un xoguiño así, xa sabes como vas rematar... De luxo.
Espero que toda a xente que participou nesta xuntanza o disfrutase tanto coma min. Tamén desexo que o importante disto acabase sendo o de dentro. A satisfacción de compartir, aínda que ás veces sexa máis doado facelo con uns ca con outros. Noraboa ás meniñas estupendas que impregnaron de xuventude e inxenuidade o espazo. Grazas ás escintilantes e numerosas estrelas que ata fixeron que Dani se tumbase no chan para aprecialas... Grazas a todos os que decidistes estar aí sen outra cousa que... Non, seguro que isto ía soar a cursilada... Cando repetimos?

Parabéns, Ana.

Ela é físicamente miudiña. Sempre co seu cabelo de cores especiais, inseparable das súas lentes e co seu estilo sport único e indiscutible. Esa é Ana.
Coñézoa desde fai moitos anos. Foi... mellor dito, creo que é o mellor apoio que eu tiven e teño alí, no colexio. Polo menos, é a conexión que manteño máis viva fóra daqueles muros. Infinidade de veces ofreceume a súa axuda cara ao meu traballo, outras moitas colaboramos para arranxar causas perdidas... Ela escoitoume a mín en cantidade de ocasións, e, creo que eu fixen o mesmo con ela. Sabe que se hai un segredo entre nós, pola miña banda, será un segredo sempre, e sei que pola dela, tamén.
Comezamos a ter unha relación máis intensa naquela A.N.P.A. que impulsamos dende abaixo. Alí tamén se forxou unha grande amizade co seu irmán, Carlos. De vez en cando, é a técnica de son das miñas obriñas de teatro. Sempre se ofrece para axudar. Penso que tento e espero estar a súa altura neste campo.
Sei que esta fin de curso foi un pouco movida para min. Tamén sei que ao mellor houbo intres nos que foi un pouco vítima da situación. Ela coñece ben o por que de todo isto. Sei que o entende.
Mais, do que non cabe dúbida, Ana, é que eu vou estar aí sempre para cando me precises. Ti, seguriño que tamén. Con este cumpre tan especial que marca un chisco máis da metade da vida... un momento!, creo que ben sendo a metade mesma, xa tes máis amor para dar, máis comprensión para axudar, máis ledicia para compartir, máis ceas que nos quedan pendentes, máis... Mira, Ana, menos minutos que che quedan para a grandísima celebración que te espera. Non podo estar alí, aínda que estaba convidada, pero o meu corazón anda polo medio da xente que te vai rodear. Hoxe saíu o sol... décheste conta que quenta máis ca calquera un destes días pasados?... Un biiiico moi forte.

Metáforas e hipérboles.

Eu son unha fanática das metáforas e das hipérboles. Continuamente emprego este tipo de comparacións ou esaxeracións para facer así máis intelixible o que pretendo explicar. O que pasa, é que ás veces a xente non comprende o alcance das mesmas.
Por exemplo, se eu digo que alá no meu pobo as noites despexadas teñen o encanto especial das estrelas, e que alí se observan todas as do mundo... Non é exactamente certo que sexa así. Xa sei que é imposible técnicamente observalas todas. Mais, cando eu era pequena e non existía o alumeado público, os ceos do verán e da primavera eran unha festa contínua... Esta é unha metáfora, a primeira unha hipérbole. Despois, cando era menos cativa e coas farolas alumeando as noites,elas seguían aí. Marabillosas.
Moitas veces digo que teño un corazón que non me cabe dentro. Que podo bailar ata a extenuación. Que teño moita paciencia, moita, pero que se ma esgotan podo desencadear a terceira guerra mundial. Que daría a vida por actuar nun grande teatro... Son simples hipérboles que os aficionados a escritura utilizamos comunmente, pero só iso. Ningunha desas cousas pasaría... Case seguro.
A miúdo tamén digo que son coma o cabalo de Atila dos sentimentos. Que mordo a lingua para non causar conflictos. Que cando miro a lúa chea síntome parte dela. Que ás veces síntome coma se fose unha bolboreta... Metáforas. Simples e chans... Sinxelamente: María.
Así que para aquelas persoas que se asombran coas miñas esaxeracións ou comparacións, sabede que non son máis ca meros recursos literarios... Pero... Imos ver. Xogamos. Cantas metáforas e hipérboles usades vos na vosa vida diaria? Empezade a pensar, e se queredes, un día... contádesmas!

Aprender... aprendín.

Onte fun xogar ao tenis. Era algo que tiña pendente, coma tantas cousas. Asuntos que vou tratando de resolver. Polo tanto, as 4H. da tarde, comecei un fabuloso partido, co meu mentor, Adolfo, que para min é un modelo. Xa viña o home, cos seus 66 anos as costas de xogar pola mañá cun colega, e non dubidou en convidarme a min para a tarde.
Destacar a gran paciencia que eu xa coñecía deste home, pero tamén debo suliñar que eu tratei de ser unha boa alumna. Non aventaxada, senón disciplinada que é máis importante.
É ben certo que mandei tres pelotas á pista do lado. Unha xente estupenda que ata me felicitaron polos meus "progresos", fixen uns saques tan altos que eran imposibles de coller... Pero, ao final, xa aprendín a mover a raqueta con máis estilo, deixei de lanzar pelotas fora, e comecei a acertar co obxectivo( de vez en cando).
Pero o mellor, o mellor de todo é que o pasei xenial. Cando rematei, os meus fieis seguidores felicitáronme, dicíndome que era unha peleona no campo. Debe ser que me coñecen e saben que é a miña actitude na vida. Ademais, non me doe nada. Nin o brazo, nin estou cansa. Teño moita resistencia, iso é verdade.
O importante de todo isto, é que aprendín que hai xente maravillosa coma Adolfo que non ten problema en axudar a alguén tan inquedo coma min a cumplir un... o que sexa. É máis, volveu a convidarme a xogar para a semana que ben. Aprendín que se tentas facer algo mínimamente ben, consegues que che saia mínimamente, moi mínimamente pasable, ou, polo menos, que che saia algo... Aínda que iso eu xa o sabía!
O caso é que non sentin en ningún intre que estaba sendo un incordio para outras persoas. E mira que podo chegar a selo cando pretendo saber moito en moi pouco tempo. Pero actuei con templanza e iso sempre da bos resultados.
Remato coas grazas para os meus "protectores" favoritos. Un bico, Oli e Adolfo.
Asegúrovos que os que tiñades pensado rirvos de min, non teríades moita sorte porque non fun excesivamente nefasta. Agora, a aqueles que lles apeteza rirse conmigo, haberá unha próxima chea de progresos e desfeitas...

A hospitalidade...

Se leo a definición que o diccionario lle concede a palabra "hospitalidade", non me quedo a gusto con ningunha das opcións posibles. Se acaso, a que máis satisfeita me deixa, é aquela que di: "Boa acollida e recibemento que se lles ofrece aos estranxeiros ou visitantes".
Paréceme que sempre relacionamos esta palabra co feito da recepción de outras persoas na túa casa. Iso tamén,claro. Pero, eu penso que hai unha definición acertada, que non ten que ver con nada material. Senón que consiste en abrir o teu corazón e a túa actitude cara a outras persoas. Aínda que as veces non todas sexan do teu agrado. Aínda que a diplomacia e a boa educación case se esgoten... Pero sempre hai reservas. Seguro.
Esa é a hospitalidade que a min me gusta. A segunda. Despois de todo, calquera pode recibir a outro na súa casa, interpretar unha grande farsa, ser un pouco rácano ou ser un pouco ostentoso, moi rácano ou moi ostentoso... Mais, o importante é que esa persoa che abra as portas da súa vida primeiro.
Isto ven a conto da reunión que tiven esta fin de semana co grupo de xente que frecuento na miña casa. De momento... Estupenda. Gracias a todos por estar aí. A maioría contades coa miña "hospitalidade". Refírome á de verdade. Se alguén queda descolgado da mesma, que non se preocupe, porque fago uso da definición didáctica e xa está. Eu aprendín na vida que o mellor é a boa sintonía. As risas. As palabras doces. As intervencións verbais con anestesia... ou, ás veces, sen ela...
Imos facer un xoguiño: Pensas que foches recibido ou recibida coa primeira actitude ou coa segunda?... Adiviña, adiviñanza... Quérovos!

Poderoso cabaleiro...

Vou transcribir un anaquiño do poema de Quevedo: "Madre, yo al oro me humillo/ Él es mi amante y mi amado/ pues de puro enamorado/ anda continuo amarillo./ Que pues doblón o sencillo/ hace todo cuanto quiero/ Poderoso caballero/ Es don dinero".
Isto sería perfectamente o retrato dunha desas persoas que forman parte do grupo dos adoradores do diñeiro. Sen ningún tipo de escrúpulo. Repetindo unha e outra vez aquel conto da cebola. Si, aquel que remata dicindo: "...E que de tanto chorar xa non te vexo". Os que son máis pobres ca ninguén. Aqueles ou aquelas que sempre poñen problemas a hora de pagar calquera cousa...
Non coñecen o amor porque teñen o corazón con pechadura por se chega o seu amante favorito vestido de diñeiro... Non medran por dentro, porque se adican a arrincar as ilusións doutros que só pretenden enriquecerse de sentimentos. Fan recontos contínuos, porque esa é a maneira de ir detrás dos cartos. Eu, ata coñezo algún home que nun momento determinado se despediu da parella, coa que compartiu moitos anos, dicíndolle que se el fose rico, ela non o abandonaría... Que mágoa ter esa valoración dun mesmo!, ou dunha parella que seguro nunca amosou esa faceta.
Pois eu decidín en favor de todos eses Tíos Gilitos dos que lamentablemente está cheo o mundo, non ser un Pato Donald, nin un Jorgito, nin un Jaimito, e non me lembro como se chamaba o outro sobriño pequeno. Retírome desa carreira estúpida... Aínda que, como me vou retirar dunha cousa na que nunca participei... E, non sería por falla de oportunidades... Serei unha ilusa? ... Eu só espero saír ilesa.

¡Indignaos!... Stéphane Hessel.

Hoxe esta entrada conterá un spoiler. Xa vos expliquei o que era isto. Pero, senón, Mr. Google resólvecho todo. A verdade, é que non creo que o contido deste libro sexa sorprendente para alguén, mais, a maneira de contalo, os 93 anos do escritor, e as vivencias contidas nunha vida chea de loita sen violencia en favor dos dereitos humanos, sen dúbida, impactan.
A mensaxe deste libro, a máis evidente ao meu entender, é que o mundo estáse movendo mal, pero, hai unha pequena parte del, ou tal vez non tan pequena, que comeza o movemento a inversa. Exactamente isto pódese traducir nunha revolución pacífica en prol dunha sociedade de benestar que non corre detrás do diñeiro, senón, que o fai detrás da liberdade, da tolerancia...Penso que todos podemos engadir moito máis. Ata penso que os que me coñecedes dabondo sabedes o que podería engadir eu.
Este home formou parte do Consello Nacional da Resistencia, basado nun programa que foi elaborado fai 66 anos para conseguir unha Francia libre do nazismo e sentada sobre un conxunto de principios e valores que conformarían a moderna democracia gala.
Entre estes acordos, figuraban unha Seguridade Social digna, unha xubilación que permitise rematar a vida nas mellores condicións posibles, a nacionalización dos grandes bancos, as fontes de enerxía, de gas e de electricidade. O resumo xeral era que o interés xeral, debía primar sobre o interés particular. Formaban parte indiscutible desta mellora a educación pública e gratuita, e, unha prensa libre, honrada e independente de calquera poder político ou económico... Observade ao voso arredor...
El di que nos están roubando parte destes dereitos amparándose en que o Estado xa non pode garantir a súa solidez. Mais, naqueles intres había moito menos diñeiro ca agora mesmo. Só que este diñeiro está en mans duns poucos. Uns banqueiros que posúen a faculdade de intervir nas casas e nos bolsos de case todos, sen que os demáis poidamos facer nada contra eles.
Pero se algo ten claro este home, e eu secundo este pensamento seu, é que a peor actitude ante esta situación, é a indiferencia. Diríxese aos xóvenes desta maneira: "Mirade ao voso arredor, atoparedes os feitos que xustifiquen a vosa indignación- o trato aos inmigrantes, aos sen papeis, aos xitanos...
Hessel é un gran defensor da causa palestina. Isto ten un grande valor, pois non hai que esquecer que a súa orixe é xudea, motivo polo cal foi apresado pola Xestapo e estivo cautivo nun campo de concentración, librándose dunha morte inminente gracias a unha suplantación de identidade. Se ben defende o camiño da "non violencia", recoñece que as veces a condición humana non atopa outra vía para manifestarse, aínda que non sexa a correcta. Compara a Gaza con unha cadea a ceo aberto para máis de un millón e medio de palestinos. Unha prisión, onde esta xente se organiza da mellor maneira para vivir. Sen descoidar nada, para que aos seus fillos non lles falte o sorriso.
Conta unha anécdota, referente ao pobo de Cisjordania, chamado Bil`in, onde cada venres os seus habitantes van ata o muro onde protestan sen nengún tipo de violencia, sen lanzar pedras, sen utilizar forza algunha, únicamente para facerse ver. Para os israelíes, isto é chamado "terrorismo non violento".
Remato coa mesma frase coa que el acaba:"CREAR É RESISTIR, RESISTIR É CREAR"... Eu sei en que banda estou... e, ti?

Ti miras a tele... eu as estrelas.

Onte recibín un correo marabilloso. Gracias, Isabel. Trátase dunha entrevista que lle fan a un rapaz de orixe tuareg, que estuda na Francia. Coa súa mirada de fondo de pantalla, e a caricia da música de Lawrence de Arabia, recreeime no contido das palabras pronunciadas polo mozo, que non teñen desperdicio. A moitos de vos, xa vos enviei o correo, aos que non o fixen, é porque non teño as vosas direccións, pero se estades interesados, poñédevos en contacto que o farei.
O nome deste home, é o de Moussa Ag Assarid. Ós tuareg, chámaselles "homes azúis" porque se cubren cunha tea desa cor. Coa suor, as veces destingue, polo cal, a súa pel tamén adquire certa tonalidade azulosa. A palabra "tuareg", significa "abandonado". Actualmente, existen uns 3.000.000 e, aínda seguen sendo nómades. O rapaz menciona a un sabio que dixo nunha ocasión que "fai falla que un pobo desapareza para que saibamos que existe".
El di que no deserto todo é simple e profundo, e, cada cousa ten o seu valor. Fagamos unha lixeirísima comparanza... Tan só, mergullémonos no significado de "simple" e "profundo", a ver cantos de nós lle damos o mesmo valor que el a esas palabriñas.
Abraioume cando di que senten alegría por tocarse e estar xuntos, e, "ninguén soña con chegar a ser", porque, "cada un xa é".
Pode ser que isto que vou contar agora, sea froito da súa relixión, pero él non se considera radical. Destaca que no aeroporto chamou a súa atención as carreiras que botaba a xente. No deserto só se corre cando se aproxima unha treboada. Mais, hai outra cousa que lle pareceu unha falla de respeito cara a muller... Eran os carteis de mulleres núas que había por alí. Isto fíxome pensar... Outras formas de escravitude... Non... Utilización do sexo feminino... Estamos demasiado acostumados a ver isto...
O libro que incitou a Moussa a acudir a escola, foi o Principiño. Outra obra que tódolos adultos deberían de ler. Disque lle caiu a unha periodista durante o rallye París-Dakar. Cando llo ía devolver, a muller deullo como agasallo e faloulle do seu contido. A partires daí, decidiu que un día sería capaz de leelo. Comezou a facer 15Km. diarios para acudir a escola e, hoxe é un estudante de Xestión na Universidade de Montpellier.
A fin non ten desperdicio. Pero eu rescato unha frase:"Aquí tendes reloxo. Alí temos tempo"... Tamén se fala de non deixar para mañá o que se poida acadar hoxe. Pero eu coido que non como mesmo sentido que nos lle damos a esa frase. Non como obriga. Senón como disfrute... Porque o tempo non espera por ninguén.
Pola miña banda, eu que son escrava do reloxo, confeso públicamente, "escrava", decidín facer algo para cambiar hábitos. Moi pouquiño, iso si. Pero coloqueino na man dereita. Así, mentras miro á esquerda e non o atopo, xa pasaron uns segundiños antes de que olle de novo a súa esfera estrelada de números... Por algo se empeza, non?

Festas ou aberracións?

Xa deixei boa constancia da miña disconformidade cara as corridas de touros e outras festas de carácter similar. Menos "artísticas" estas últimas,iso si, pero aberrantes igualmente.
Hoxe lein un titular que falaba dos Sanfermíns. Un parte diario do transcurso desta... como lle queira chamar cada un. Exactamente, dicía algo así coma "El día de las dagas voladoras". Comparan o quinto encerro cunha peli de chinos. Non mo podo crer! Despois explaianse dicindo que os pitóns traspasaban sudadeiras e xerseis...
Non entendo esta festa. Paréceme unha historia desas de Woody Allen. Surrealista. Agora, xa haberá quen che conteste dicindo que é un símbolo nacional. Que ata estivo Hemingway. Que os touros teñen a liberdade de medirse cos corredores. Por certo, case todos bébedos... Pero non se lembran que eses touros son despois aniquilados artísticamente. Na súa maioría están drogados. Que a eles o que lles gustaría sería correr polos campos, ao mellor detrás das vaquillas, ao mellor ao seu antollo.
Despois están os "valentes". Deses coñezo eu un cento. A valentía demóstrase facendo fronte a vida. Que valor exhibes se non es ti? Iso sempre teño a oportunidade de velo na discoteca. Alí a maioría da xente baila ou relaciónase cando bebe... Eu podo bailar ata a extenuación, e os graos de alcohol no meu corpo, asegúrovos que non me alteran en absoluto a personalidade.
Ademais, se a todo isto sumamos que esta festiña ten lugar nunha comunidade que destaca polo seu conservadurismo, xa é o colmo. Tantas manifestacións pola vida que parten de aí. Tanta relixiosidade. En definitiva, tanta pantalla, para acabar sendo parte, ou cando menos, apoiando un espectáculo sen senso... Agora, iso si, todo ven a dar o mesmo: pisoteo dos dereitos e das liberdades dos animais, das mulleres, e dalgúns, ou mellor, de moitos homes, que só desexan facer constar o seu amor pola vida, no mellor dos significados que se lle pode dar a frase en cuestión.
O arte está nas mans que pintan, nas que escriben, nas que moldean, nas pernas que bailan, nos corpos que expresan no teatro, no cine, nas miradas que falan, nas voces que transmiten sentimentos nas cancions ou na poesía... Matar un animal nunca vai ser un arte. Aínda que sexa con traxe de luces, con unha capa bordada na mán, con unha espada fabulosa... A que ven entón premiar estas accións a nivel nacional?, a que ven
transmitilas polas cadeas de televisión e ata ofrecer programas específicos no canle considerado máis cultural?, a que ven facer un seguimento exhaustivo dunha festa salvaxe?... Cando todos os días hai miles de actos que merecerían a pena ser portada, polo menos, dun pequeno recadro.
Un saúdo para a miña amiga Oli, que estando alí moi pertiño e con unha invitación en firme para participar no espectáculo en cuestión, decidiu non formar parte do asunto.
Esa é a xente que eu quero a miña beira.

A sabiduría dos selenitas...

Hoxe contarei un contiño. Na miña cabeza xurden moitas historias as cais, en ocasións transcribo para participar en algún concurso puntual, pero, as veces,só son contos para cubrir eses espazos de insonnio que me visita moi a miúdo. Este é un sistema que me permite ter o cerebro ocupado, mais non agobiado, que xa lle chegarán as horas do día para iso.
O conto de hoxe fala duns selenitas. Para aqueles que non saiban que orixe ten esta palabriña, direilles que procede do grego, e refírese aos posibles habitantes da Lúa.
Aqueles que len periódicamente este blog, xa saben da miña admiración polo satélite. Dubido da existencia dos selenitas, pero, nesta historia... son os protagonistas.
"En certa ocasión, un selenita pediulle aos seus pais que o deixasen percorrer o universo. Mellor dito, el quería chegar ata a Terra. Os selenitas, vivían recluídos no seu pequeno espazo redondo. Alí había luz, había escuridade, había silencio, había risas, falas, medos... Existía todo aquilo que os terrícolas pensamos que posuímos en exclusiva. Así que, tras facer un consello de familia, decidiron dar carta branca a partida do meniño. Porque, físicamente, as diferenzas co noso modelo humano, eran apenas imperceptibles. Había unha moi evidente, iso si, radicaba nos seus ollos. Todos tiñan os ollos de cores claras. E todos podían falar coa mirada. Parece que nós tamén. Pero estamos tan estresados, que poucas veces reparamos neses detalles.
A eles non lles fixo falla tanta infraestructura para planificar a viaxe de Luín, que así se chamaba o cativo. Argallaron os sabios un veículo que estaba dotado duns potentes imáns( xa é coñecida a atracción magnética entre planeta e satélite).
Aterrou un día calquera de choiva e vento. El non coñecía este último fenómeno meteorolóxico. No seu mundo non existía. Polo tanto, unha vez estivo fora do artiluxo que o trasladou, tivo que amarrarse forte a unha muller que pasaba, pois a piques estivo de voltar a Lúa voando. Luín case morre do susto. A muller comezou a berrar, e non pola presenza física do selenita, senón polo feito de que alguén lle puidese asir un brazo daquela maneira. El fixouse nos seus ollos. Non miraban... ollaban. Cando se viu libre daquela tremenda situación, observou que case toda a xente facía o mesmo. Os ollos, servían para andar e non tropezar nen caer, pero non miraban dentro das outras persoas. Por iso sempre se perdían cousas, sempre descoñecían a quen tiñan diante.
Por outra banda, apenas existía contacto físico. De feito, abraiouno atoparse con un home que repartía abrazos gratis. Os selenitas eran coñecedores da nosa lingua. Ía camiñando polo medio da xente, percibía mensaxes de carraxe, de amor, de simpatía nas miradas. Pero a xente continuaba co seu camiño coma se tal cousa. Non lle agradaba aquela sociedade, e aínda menos, cando se deu conta de que había algúns que mantiñan contacto a través das máquinas (que eles tamén utilizaban), mais, en moitos casos, nin se coñecían, nin sabían case nada uns dos outros. No seu mundo, estes aparellos servían para comunicarse, para aprender, para experimentar... pero nunca para sustituír ao corazón.
Quería voltar para a Lúa... mais, antes acordou que debía deixar pegadas do seu paso polo Planeta Nai. Eles posuían un don moi especial. Consistía nun poder hipnótico que lles permitía facer reflexionar aos individuos hipnotizados sobre o verdadeiro senso da súa existencia. Comezou a súa labor. Primeiro, un home de negocios, despois unha muller divina da morte, a continuación, un médico, unha conductora de autobús, un motorista... un adolescente... Inexplicablemente, xurdiu diálogo, sinxeleza, amabilidade, serenidade, historias de amor ocultas...
O aire comezou a ser menos denso, máis respirable, había menos ruídos e máis ritmos, menos berros e máis palabras agarimosas, menos coñecidos e máis amigos, menos formalismos e máis amor...
Rematada a súa labor, o selenita Luín, voltou a Lúa, lugar que decidiu non volver a abandonar, a non ser que... a súa presenza na Terra fose imprescindible.
¿Alguén avistou por aquí un cativo de mirada profunda?... Estou esperando a súa chegada.

"La vida es bella"... ou é unha paradoxa?

Acaba de finar o xudeo italiano que serveu de inspiración para Roberto Benigni na película "La vida es bella", ou "A vida é fermosa", que diríamos en galego.
Este home, que contaba con 91 anos de idade, chamado Rubino Romeo Salmone, era un dos últimos sobrevivintes do campo de concentración de Auschwitz. O número que o identificaba nese inferno era o A15810. Foi detido en Roma no ano 1944 pola policía fascista. Tras pasar polo campo de Fossoli, no norte de Italia, foi conducido ao temible destino, do que regresou un ano despois para atoparse en Roma cos seus pais. Non así cos seus irmáns, que faleceron a mans dos nazis.
Repetía continuamente, que cada mañá víanse moitas persoas pegadas nas redes daquel campo de concentración, mortas pola descarga dos cables eléctricos. Era a búsqueda desesperada dunha morte a través dunha vida infernal.
Supoño que todo o mundo saberá de que vai a peli do título. Senón, atención que vai haber un spoiler. Esta palabra serve para anunciarvos que vou contar cousiñas do film. Descoñecía isto, pero alguén me advertiu que cando fose falar dun libro, unha película, unha obra de teatro, etc., debería anuncialo con este termo...
Unha historia que te fai rir e chorar a un tempo. Así é "La vida es bella". Un home que nos ensina o poder do amor. Porque, grazas ao que el sinte polo seu fillo, é capaz de inventar a risa no recuncho máis ateigado de dor... Maxistral.
Se ollamos o noso arredor, atoparemos miles de casos semellantes. Pequenos campos de concentración nas casas, nas familias, nas cidades, nos países, na cabeciña de moitos e moitas... Mais, o que non se pode repetir é que os individuos vendamos o noso corazón a unha propaganda política ou a un líder suficientemente intelixente e sobradamente tolo para ser cómplices destas masacres... Hakuna Matata(Vive e deixa vivir).

Misóxenos e misandras.

Para os que teñan dúbidas: Misóxeno(do grego "miso": Odio, "gine": Muller) son aqueles seres masculinos que demostran unha terrible adversión polo noso sexo. Eu son muller.
As misandras("miso": Odio, "andria": Home), mulleres que teñen a mesma actitude cara aos homes. Por certo, a R.A.E., non recoñece este termo. Penso que é porque numerosos estudiosos do tema aseguran que esta patoloxía non existe, posto que as mulleres nunca chegan a desenrolar un profundo rechazo aos homes. Eu teño dúbidas. Cando unha muller adopta posturas radicais cara ao sexo oposto, pode ser misandra ao máximo. Todas coñecemos as típicas que esixen cousas que denostan a calquera xénero humano. Sexa do tipo que sexa.
Máis é verdade, que o que abonda, son os misóxenos. Eses están aí. Podémolos ver cada día. Penso que, a maioría das veces, esquecen que son fillos dunha muller, ou pais de outra ou outras. Disfrutan ríndose cos chistes machistas. Non aceptan que as mulleres os igualen ou superen intelectualmente. Considérannos mediocres. Para eles, se és guapa, es parva. Se és fea, podes ser un pouco intelixente. Agora, se és guapa e intelixente, seguro que és unha lixeiriña de cascos. Non aceptan que haxa mulleres que os rebasen físicamente. Están tan convencidos da súa superioridade, que se te arriscas a retalos nunha mera discusión temática, comezarán a vapulearte verbalmente con sentencias machistas radicais.
Dentro dos misóxenos están os de nacemento ou os resentidos, debido estes últimos a certas situacións que lles tocou vivir. Continuamente, estes atacarante con frases coma " Todas sodes iguais", ou "todas ides detrás da mesma cousa"... Moi a miúdo, estes suxeitos, citan a personaxes coma Oscar Wilde, Nietzsche, Camilo José Cela, ou un libro entretidísimo coma a Biblia.
Normalmente, co paso dos anos, esta xente esquécese de querer, porque non saben mirar o amor coa mirada limpa.
Creo que esta é unha enfermidade contaxiosa e de difícil curación se o suxeito se nega a participar no tratamento.
Eu fago un chamamento a todos os homes e mulleres do mundo: Non etiquetes. Non queiras controlar aos elementos da vida... DISFRÚTAOS!
Por certo, apetéceme rematar con outro tema. Que me dicides do roubo do Códice Calixtino? Inaudito... Esta obra do século XII, que se lle atribúe ao monxe cluniacense Aymerico Picaud está composta de cinco libros: O das Liturxias, O dos milagres, A Traslación de Santiago, As conquistas de Carlomagno e A guía do Peregrino. Trátase dunha xoia que nos permite coñecer a dificuldade das rutas, as diferentes culturas do Camiño e outros feitos históricos... En fin...
Por certo, un bico para todos os homes e mulleres do mundo.

Corenta anos...

Vaia, vaia! Hoxe teño unha amiga que cumple corenta anos. Desde aquí, parabéns, Mari!
Estamos na sociedade da tecnoloxía e o progreso. Polo tanto, corenta anos non son máis ca un pouco menos da metade da vida. Mari afronta esta idade coa sensación que a caracteriza de perenne satisfacción. Iso é moi bo. Non che vou dicir, moza, que hoxe entras nunha nova etapa nin rolos deses que non son máis ca meras parvadas. Hoxe a túa vida pode cambiar coma a de calquera, pero sin que o cumpreanos inflúa niso. Agora, aproveita o que che queda de celebración, que me da a min que é moita... dos agasallos, caricias estupendas para o espíritu e... do amor dos que te queren. Un biquiño.
Mais, non quero deixar escapar esta oportunidade que se me brinda para falar do corenta cumpreanos. Porque, ata hai quen di que existe un síndrome, que afecta principalmente aos homes... Non mo podo crer! Eu acabo de cumprir corenta e oito anos. Nin sequera me lembro de cando cumprín os corenta. Pola miña actitude na vida, fun cumprindo anos, que afectan, como non, a miña pel, ou o meu documento de identidade. Pero, non deixei que perturben o meu camiñar por esta senda vital.
Aprendín que a mellor maneira de celebralo, é ir sumando decisións tomadas. Quero dicir, hai aniversarios, nos que miras cara atrás e ves o ano medio valeiro. Outros, en cambio, observas que non esperaches para o seguinte nin para dentro de dous. Aceptaches retos. Diso consta a vida. De plantarlle cara ás probas que che prantexa. Nada sucede porque sí. Cos anos aprendes a decidirte antes. Moitas das veces debemos deixar que sexa o corazón o que decida. Outras, será a cabeza a que nos guíe. Non se poden aliar estes dous para certas cousas. Cando lle toca ao primeiro, hai que deixarse levar polo seu criterio, sempre que saibamos que o que posuímos é un corazón e non unha batata. Cando se trata de temas referentes ao cerebro, é interesante reflexionar ben, pero non demasiado. Corremos o risco de que se nos destrague a caixa de pensar de tanto forzala. Os anos apórtanche a tranquilidade de esperar a que suceda o intre exacto no que has de tomar a decisión. Non coñeces sobre que terás que escoller, pero sabes que estás preparado para disfrutar ou para lamentarte e volver a decidir. Non hai outra forma de vivir. Non se evitan riscos acobardándose ou escóndendose.
A diferenza está en converter cada nova etapa en un momento de posible esplendor ou nunha frustante crise da que non che vai ser doado saír, porque cada ano, repites.
Eu adoezo por enfrontar novos retos... E, ti?

Saúdos...

Non sei exactamente o que quero facer hoxe. Refírome ao caríz que pretendo darlle a esta entrada, pero sei que vai ser persoal e intransferible. É verdade que está escrita en carácter xeral, pero cada un de vós, ao ler estas palabras, ten que adiviñar o que realmente quero dicir segundo o retrato persoal que elaborastes de min.
Todo isto, ven dado polo comentario que me deixaches no facebook, Alberte. Xa fai tempo que non nos vemos, a ti menos que a María, aínda que a través dos correos e do facebook, teñamos continuamente contacto. Xa sabedes que vos quero moito. Penso que en xeral, a xente que se adique a ler este blog durante uns minutiños, non pode ser, polo menos, insensible.
Se che digo que o teu comentario fíxome chorar. Claro que, non é difícil, pero merece a pena, e a iso viña o estado do facebook, ter amigos así.
Por suposto que non fai falla que me penduredes comentarios contínuamente. Coñezo á maioría dos meus seguidores, porque non pretendo que me lea demasiada xente, ou, polo menos, persoas que non entenderían o que escribo.
Encántame que María me diga que se enterou polo blog que a Iria lle foi todo ben. Que Montse me conte o intrigada que estaba que non tiña tempo de ir a buscar o vaso de auga que lle apetecía beber, que algún amigo me felicitase pola entrada que falaba dos bebedores de celebracións ou os de necesidade, que alguén me comentase que aprendeu unha palabra preciosa, "escintilar", e non deixou de ler o blog desde aquela, que outros amigos máis recentes compartan tamén ideoloxías, aínda que sexa para rebatir, que isto enriquece, sempre que se faga con educación... Sabedes que vos quero a todos, aínda que aquí non mencione cada nome.
Somos unha familia virtual. Fíxate, eu que son unha romántica primitiva nisto da infórmatica, electrónica e esas cousas... Unha persoa a que se lle resiste un reloxo dixital... Pois, recoñezo que teño unha suficientemente grande familia virtual. Iso si, desas que nos vemos, nos falamos pola rúa, ou tomamos cafés, ou compartimos actividades... Non tería senso para min que fose doutro xeito.
Teño que dar as grazas a miña filla, que foi a impulsora de que estas cousas saísen a luz. Porque durante a miña vida, foron moitos escritos ao lixo. Deste xeito, véxome obrigada a pensar ben o que escribo, porque a nova tecnoloxía teramo en conta toda a vida.
Remato con un GRAZAS. Sobre todo a ti, Alberte. Porque sei que eres un bo colega e un magnífico seguidor, e espero que crítico tamén. Non vou engadir máis nomes, porque non é necesario. Só me vou remitir a Oliva, unha das últimas incorporacións a este mundo e a este blog. É o uso que eu quero facer da infórmatica. Compartir. Para que saibades un pouquiño máis de min, e, eu, que estades aí. Con iso abonda... E, dende logo, non esquezamos o grande servizo que nos fai Mr. Google cando temos que alimentar a ignorancia que todos posuímos en maior ou menor grao... A miña, tremenda... de grande, quero dicir.
Un bico para todos e todas. Se estades aí, é porque nos precisamos.

Só sei que non sei nada...

Remítome a esta frase de Sócrates para dar título ao meu comentario de hoxe porque onte houbo xente que pretendeu poñer en dúbida que fose este home o que pronunciou a célebre sentencia, que marcou unha diferenza cos seus coetáneos, xa que,deixaba claro que a primeira regla da sabiduría é facer da humildade un medio de vida. Eu estaba certa, pero busquei axuda para corroboralo.
Considero que esta frase encerra unha verdade case que absoluta, porque "nada" pode significar "moito" no mundo do descoñecemento. Por outra banda, debo recoñecer que non son unha grande lectora de clásicos gregos ou romanos. Mellor dito, atéñome na maioría das veces a sentencias puntuais, das cales, discrepo a miúdo.
A miña experiencia demóstrame, que a xente que se aferra a Platón, Aristóteles, Sócrates, etc., convertendo as súas obras en libros de cabeceira, a miúdo se transforman en fanáticos, víctimas dun pensamento que non sempre é apropiado para a vida que lles tocou vivir. En moitas das ocasións, camuflan a impotencia de poder solventar certos problemas amparándose únicamente nas palabras destes sabios, que, se ben é certo que contribuíron favorablemente en moitos campos, non esquezamos que sucumbiron a desprestixios humanos coma a de ser misóxenos, envexar os seus rivais...
Eu aprendín na vida que o mellor é ir aspirando pequenas doses de coñecemento no grande campo que se ofrece ante nós, pero non aferrarse a ningunha verdade absoluta. O coñecemento é etéreo, tan só unhas cantas das aprendizaxes van ser para nós válidas e aproveitables. O verdadeiramente imperecedeiro son os sentimentos, dos cales nacemos todos dotados e que, cada un pon en práctica según se nos presente a ocasión.
Eu, baixo a miña humilde percepción do entorno no que vivo, recoméndolle aos que non
se ven capaces de escapar do cárcere das vicisitudes que os acaparan, que traten de compartir con xente disposta a escoitalos. É o único que te libera un anaco. É o único que te fai amarrar á vida sen esconderte en subterfuxios que, en ocasións os disfrazan de seres inadaptados,"ineptos" a maioría, para seguir o curso da existencia o máis satisfactoriamente posible.
Eu non son unha sabia, nin unha clásica, pero, a vida xa me deu un pouquiño de todo. E, por ela, desfilaron persoas que se converteron en modelos de algo, e non sempre bo, das que asimilei o que "se debe facer" ante certas envestidas, mais, sobre todo, "O que non se debe facer". Un camiño errado preto da meta pódese arranxar collendo unha das primeiras saídas, pero un camiño equivocado que te engana tapándoche os respiradeiros, só te pode conducir a autodestrucción. Invítovos aos que transitedes polo segundo, que collades a ferramenta adecuada para despexar as saídas pertinentes. Eu tiven a sorte de atopar un par de amigas que me acompañaron na procura do material. Hai intres nos que aínda o perdo porque son unha eterna despistada. Pero sei que quero vivir o máis aceptablemente posible. Quero sufrir o menos que poida. Quero axudar aos outros o mesmo que outros me axudan a min... Tamén sei que non quero ser carne de canón da resignación, da frustación, do odio, do conformismo, do rancor... Non penso vestirme co traxe de soberbia, nin co do clasicismo, nin co do radicalismo, aínda que algúns que non me coñecen tenten catalogarme como tal... Que insensatez!
Remato con Aristóteles, que dicía: "Vivir, sufrir e morrer, son tres cousas que non se ensinan nas nosas Universidades e que, sen embargo, encarnan toda a sabiduría necesaria para o home..." xa vedes, discrepo con el en tantas cousas, e rescátoo para outras admirablemente razoables.

A hipocresía...

Xa estou fartiña da hipocresía da xente. Bueno, de algunhas persoas. Mellor... de moitas persoas. Penso que se confunde ser hipócrita con ser diplomático, que é cousa moi diferente.
Os hipócritas, e vou falar en terceira persoa, pois eu para nada considero adxectivada con esa palabriña, teñen sorriso postizo, mirada postiza, asinten cando queren dicir que non, falan suave cando a súa maneira de falar é a berros seguidos. Os hipócritas, non son un, son dous. Se lles caes ben, coñeceras o normal. Pero, como non lles gustes, vas coñecer o falso. O actor ou actriz, que, moitas das veces, é nefasto interpretando o seu papel.
Eu non consigo ser hipócrita. Por iso, aqueles que non me gustan, sábeno de contado. A non ser que sexan demasiado parvos e nin sequeran se decaten dunha cousa tan evidente. Agora, diplómatica, iso sí que hai que poñelo en práctica moi a miúdo. Porque é lóxico que te ves obligado a convivir con xentiña que non especialmente do teu agrado todos os días, como para non falarlles ou cousas así. A verdade é que eu ollo pouco a tele, pero se tivese que manifestarme cada vez que sae Belén Esteban, na miña casa non gañaríamos para aparellos destes, porque seguro que lle tiraría un zapato de moi boa gana... Como quedaría o zapato? Tamén destragaría moitos.
O caso é que, ser hipócrita é idéntico a ser falso. Hai que facer prevalecer a educación porriba de todo, pero a hipocresía, é precisamente o contrario desta actitude.
Vou adxuntar uns conselliños da miña colleita que penso que definen a un hipócrita:

-Acostuman a ser amargados/as, resentidos/as que detestan aos que loitamos por ser
felices.

-Nunca se aledan das cousas boas que lles acontecen aos outros.

-Un hipócrita é incapaz de amar.

-Un hipócrita, vive unha vida de mentira, porque lle da medo vivir a que lle tocou.

Un saúdo para todos os hipócritas... Perdón! Non creo que ningún destes lea este blog. Mais, se coñecedes algún, acompañádeo nos sentimentos da miña parte.