A viaxe o país das augas perdidas

Un sábado calquera de finais de novembro, un grupiño de persoas, cuxo lazo de unión era un colexio, iniciaron unha trepidante aventura o "País das augas perdidas".
A verdade, é que comunmente, ese lugar é coñecido polo nome de "As Gándaras de Budiño".
O grupo estaba liderado por un experto biólogo especializado na arte de teatralizar as ensinanzas que impartía.
Amparado nunha boa cantidade de pegatinas, que representaban para os individuos de menor idade un tesouro a conseguir,cuxo prezo era a resposta máis extravagante ou máis certeira, Víctor, nome ao que respondía o capitán da expedición, conseguiu informar debidamente dos problemas daquel lugar encantado.
¿Como non ía estar encantado un territorio onde existían paraísos de montañas de area arcillosa que facían ás veces de un tobogán xigante, que á súa vez estaban sementadas de buratiños que non eran outra cosa que niños das anduriñas viaxeiras?, ¿quen se resistiría á presenza daquel bosque de ribeira frondoso e diverso?,¿como non imaxinar a presenza dos sapoconchos que nos adiviñabamos debaixo daquelas augas?, ¿e a comida observando aquela paisaxe, e rematada naquel bar de cumio, regada por un café acompañado de leite cortada?...
Todo este edén, foi descuberto, ou redescuberto por persoaxes de diversa índole: Un explorador en toda regla, un guía peculiar, unha teatreira un pouco tola, un pitagorín, unha nena aplicada, dous mestres privilexiados... ou un neno do máis ocurrente, sumamente ocurrente, o noso querido Iván.
Claro que, se algo botamos de menos, foi a auga que nun tempo invadía aqueles humedais e hoxe en día é tan só un espexismo...
Co regusto amargo de non atopar o xeito de inundar aquelas terras, ou de devolverlles a vida a aquelas cigoñas mortas por uns cazadores malévolos, voltamos á nosa cidade, onde aínda podemos observar algúns paxariños no noso maravilloso cole, ver estrelas cando aínda está escuro pola mañá, cheirar a herba mollada cando chove... e escoitar as risas dos nenos cando xogan.
Hai unha mostra da unidade que existiu nesa viaxe. Está encerrado nun libro que pertence a... adiviña, adiviñanza.

Seguro que escintila nun ceo cheo de...

Sen dúbida, a nova estrela que, por ser estrela antiga escintilará con máis fulgor, será D. Francisco Fernández del Riego. Porque o ceo brillante dos galegos ilustres, ten agora un novo membro. Con 97 anos, o home que impulsou a Editorial Galaxia, que foi presidente da Real Academia Galega, que investigou para enriquecer a nosa lingua, que viviu en galego e para o galego, decidiu embarcar cara a quén sabe onde. Mais o que si é seguro, é o idioma no que se desenvolverá a súa nova aventura. Porque se se fala, será en galego, se se escribe, será en galego, e se fai falla proporcionar o nome dun país, será Galicia.
As linguas son o berce dos que nacen ao seu carón. O alimento dos que aprenden a falar na súa ladeira, o agarimo dos que se mergullan nas súas augas, a ledicia dos que xogan as súas adiviñas... O leito dos que morren nas súas mans. Así transcurriu a vida de D. Paco respecto ao galego. Naceu nel e morreu con el.
Así que, para despedilo, nada mellor que utilizar as súas propias ferramentas: Adeus, investigador infatigable que ennobreceches a idiosincrasia do pobo galego.
Ata sempre príncipe das verbas azuis e brancas...

Odette, unha comedia sobre a felicidade

Se alguén tivo o pracer, porque é un pracer, de ollar esta película, seguro que non se esquece dela endexamáis. Porque este relato visual en formato de comedia, non é máis ca unha simboloxía da vida real.
Odette é unha muller madura, que traballa nuns grandes almacens. Caracterízana as súas contínuas torpezas, e a súa actitude ante a vida, sempre tratando de atopar a felicidade, ou polo menos de manterse nese estadio máis achegado a ela. Por outra banda, aparece o escritor, un persoaxe que podería ter moitas razóns para ser feliz, e mostra unha actitude totalmente oposta a este concepto.
Eu penso que, se ves este film, debes ter a actitude de Odette: bondade, optimismo, e ganas de vivir sen danar a ninguén. Porque se te mantés neste plano, conseguirás achegarte ao verdadeiro mensaxe da película, que eu descifrei deste modo: "valeira o mellor de ti mesmo sobre os demáis, e desfaite do que te atemoriza, te ameaza, ou te engaiola nun pozo escuro".
E, se a túa maneira de subsistir non é nada parecida a de Odette, seguro que, mentras vexas o filme, farás un viaxiño por un mundo diferente, que te deixará cargado de boas vibracións.

La fuerza de vivir

Hoy me hablaron de esta película. La persona que lo hizo, pienso que pretendía animar mi momento, mostrándome que, en la vida, lo importante es capear las situaciones desagradables de la mejor forma posible para uno mismo, y, de la mejor para los demás.
Por lo visto, este film, trata de un hombre recién divorciado que descubre que padece una enfermedad terminal. Decide irse a una universidad a estudiar un curso de psicología. Deja su trabajo, su casa, y comienza una nueva aventura. Allí conoce a una joven estudiante con la que surge una relación. Los dos deciden vivir su vida al máximo...
Pero, con la recomendación de la película venía otra... Y, era que yo no la viese, pues no estoy en el instante más apto para hacerlo. Y, casi nunca lo estoy para ver ese tipo de películas,pues ya he dejado claro otras veces que soy asquerosamente sensible.
No obstante, aunque se han negado a narrarme el final por si yo me atreviese a verla en alguna ocasión(dudo que mi vida esté tan bien coordinada para poder hacerlo en un futuro cercano), presiento que hay una muerte y un carpe diem anterior para que ese momento hasta parezca menos trágico.
Siento desanimar a alguien, pero no me tranquiliza este asunto. Porque para tener fuerza de vivir, hace falta la fuerza de uno. Yo lo intento, pero bien es cierto que la mía está bajo mínimos. Siempre he tenido dudas sobre la posibilidad de vivir un carpe diem contínuo, pero pienso que debo ampliar mis horizontes al respecto. Porque no sé dónde está la frontera de mi vida.
Martin Luther King, decía que: "Si supiera que el mundo se desintegra mañana, todavía plantaría mi manzano". Y, también:"Lo que cuenta no es la manera de vivir...Pero, ¿cómo vivir? Ahí surge la incógnita.

O destino

Eu son das que non quere crer no destino. A verdade é que penso que éste elaborámolo nós. Construímolo coas nosas accións de cada día, coas nosas actitudes, e outras cousas.
Joaquín Sabina, ten unha canción chamada:"Cuando me hablan del destino". Hay unha parte que dí: "Las coristas y las farras se esfumaron con la guita", ou "Ni el camión de la basura tuvo un jergón para mí". Neste caso, o protagonista da canción, foi vítima dunha vida absurda. Aínda así, coñecedor do seu destino gañado a pulso, remata dicindo: "bajo los puentes del Sena, de los que pierden el norte, se duerme sin pasaporte y está mal visto llorar".
Claro, que tal vez podamos equiparar o destino co futuro. No meu caso, creo que o fago. E o futuro máis próximo é mañán. Por iso, penso que debo vivir cara a ese día. Aínda que, tal vez, o fago como dí Juanes na súa canción "Destino": "Todo el mundo tiene una estrella que muestra el camino, pero no los peligros, todo el mundo va con ojos ciegos, dejando la vida pasar". Sexa como sexa, o destino é para os que non cremos nel, coma a caixiña de sorpresas que, un día atopas, abres, e... disfrutas ou non. Para os que viven pendentes do seu desenrolo, ás veces é unha utopía e outras...
o tempo que pasou sen máis.

Así soy

Este es el título de una canción de Ana Belén. Entre otras cosas dice:"A veces entrego todo y me sabe a poco, no quiero que el corazón se me quede corto. Ya sé que si lo pretendo no tengo aristas,pero si cambio no soy yo misma".
Viene a cuento porque hoy he tenido una conversación con una amiga, y, ambas nos dimos cuenta de que en la sociedad actual no puedes manifestarte como persona sensible porque parece que queda mal. No puedes exteriorizar tus sentimientos porque te pueden machacar. No puedes entristecerte porque te calificarán de ñoña.
Así que si naciste con esa estrella, prepárate para pasarte la vida continuamente estrellada.
Pero Ana Belén, muy pródiga ella en mensajes a través de sus canciones, dice en otra de ellas: "Sólo le pido a Dios, que el dolor no me sea indiferente, que la resaca muerte no me encuentre vacía y sola sin haber hecho lo suficiente".
Claro, que si nos pasamos la vida pretendiendo ser quién no somos, nos acontecerá que se nos pasará el momento y no se podrá recuperar la verdadera esencia de nuestro ser. Deberíamos seguir la letra de estra otra canción de la artista que se titula "caminando": "Ven, vamos ahora que no hay tiempo que perder.Si puedes hazlo ahora, ni mañana ni después"...

As segundas oportunidades.

Hoxe tiven constancia de como te sintes cando che negan unha segunda oportunidade na vida. A verdade, é que as segundas oportunidades so teñen senso cando son reais, cando se basan en proxectos concretos. E, neste caso existía base dabondo para poder facer a proba. Pero, han de ser dous ou máis os que o decidan, así que, a outra parte non quixo achegarse a acordo algún. Iso é o que me doe. Porque sei que habería as mesmas posibilidades de éxito que de fracaso.
Eu xa participei en moitas guerras, sempre ficticias, iso sí. E, sei que o que fai que as gañes non é outra cousa que pactar acordos.
Neste asunto, a outra parte negouse en redondo a aceptar trato algún. Así que, non segue a guerra, pero o tema polo cal comezou o conflicto quedou sen resolver. Iso é o que máis doe. Iso é o que non me permitirá vivir en paz.

O clube dos camiñantes

Onte fun unha máis dese clube. Tiven coñecemento del a través de Montse e Uxío. Unha parella encantadora.
Así que, o sábado 20, foi a miña estrea. E vaia iniciación, porque o percorrido foi fermoso, pero longo. Saímos de Salcido, fomos ata o Monte Tegra, e continuamos ata Baiona. Hei dicir, que a miña experiencia con esta xente, foi moi grata.
E, referíndome a min mesma, vou superando pequenos retos. Pois estiven dubidando de se ir ou non, xa que o día anterior tomei medicación para a gorxa. Aínda así, arrisqueime. Penso que superei o reto con unha nota máis ben alta.
Ademáis de medirme físicamente, en condicións climatolóxicas adversas e coa saúde un chisquiño mermada, tamén o fixen en canto a integración nun grupo xa formado de moito tempo. Pois era a única que se iniciaba onte. Penso que funcionou, ou polo menos, esa é a sensación que eu teño. Xa non é a primeira vez que fago iso. No obstante, ségueme impoñendo respeito, pois aínda que son moi extrovertida, tamén teño un elevado grao de timidez, que levo mantendo a raia moitos anos.
Non sei cando volverei a camiñar con eles. Pero cando volte, irei coa satisfacción de que a estrea foi moi agradable.

Similitudes

Uno de los titulares de prensa de estos días, es la epidemia de cólera que está viviendo Haití. Lo de que "está viviendo", es una utopía. En Haití, debe de ser casi imposible vivir desde aquel terrible suceso. El terremoto, sumió a un país pobre, en un índice más alto de pobreza. Le mostró la cara más amarga del azar. La naturaleza escoge una zona para desarrollar un tremendo desastre. Elige el más desfavorecido. Hasta ahí, la casualidad. Ser uno de los más paupérrimos, consecuencias de la humanidad, el progreso, la globalización o vaya uno a saber qué.
No obstante, hoy quiero hacer una similitud. Sobre la actualidad: el cólera. Situación de caos. Estado de sitio. La gente se encierra en sus casas por miedo al contagio. No puede llegar la ayuda necesaria. No hay suficiente higiene a causa de las secuelas del seísmo...
Y, de repente, he recordado un libro de Albert Camus. La Peste. Los hechos de esta historia, suceden en Orán(Argelia), invadida por esta epidemia. La novela, refleja la solidaridad humana. Narra la voluntad de un grupo de hombres por acabar con este mal que devasta la población, aún a costa de sus propias vidas. Destaca la figura del médico Rieux, y su compañero, cuyo nombre ahora no recuerdo.
Pero, también se ve claramente, cómo las autoridades ante un suceso de esta envergadura, comienzan a minimizar la libertad de los habitantes. Provocando así un conflicto añadido. Y una mayor difusión de la misma.
Camus ofrece con esta obra una moraleja: En el hombre hay más cosas dignas de admiración que de desprecio. Pero también trata de reflejar que en esta vida no tenemos control sobre nada.
Así pues, tratemos de sacar lo bueno. Todavía tenemos recursos para ayudar a subsanar esas miserias. Una epidemia no se puede esconder. Sólo se puede curar.Y, para ello ha de haber gente valiente que desafíe a la muerte, para conseguir vida. Es más, la hay.
Porque el único control que tenemos en esta vida, es la de nuestros sentimientos. Si son positivos y los dejamos fluír, el río será humanamente fructífero.

Un taxi que nunca está libre...

Hoxe tiven unha boa sesión de risioterapia coa miña filla pequena. A verdade, é que como facemos en tantas ocasións, comezamos a falar de cousas. E tocoulle aos meus amores mozos. Non é nada novo, pois facémolo a miúdo na nosa pequena comunidade familiar.
Cando me remontei a aqueles fabulosos 17 anos, ou ata menos, con un corpo tan severamente fraco, que parecía raiar a anorexia, sin ánimo algún de frivolizar, pois andáballe preto, fixen o comentario estrela. Ese que saíu da boca dunha amiga miña daquela, que, ademais de guapa e ben proporcionada, era esaxeradamente bruta. E, cansa ela, de que eu triunfase co xénero masculino, mentras ela ollaba aos mozos que lle gustaban pasar de longo, dixo: "Non sei cómo te arranxas, pero mesmo pareces un taxi que nunca está libre". Isto sempre no mellor sentido da frase.
Á miña filla, isto causoulle risas. Coma case sempre que falamos do mesmo, pero, eu de parte da miña amiga Ana, que marchou cara o Brasil un día e non a voltei a ver, pido perdón pola expresión a aquela xente que se sinta ofendida. Pois é unha frase absolutamente machista. Un momento, o mellor non. Porque se eu era o taxi, era a que tiña o dominio da situación... Pois xa me gusta. ¿Seguirei sendo un taxi?

A vida é unha sucesión de curiosidades.

Polo menos iso é o que penso cando me poño a repasar titulares. Non hai nada máis impactante que a propia realidade.
Por exemplo, en Hungría veñen de celebrar un concurso de beleza denominado "Miss Mafia". Para participar, as candidatas debían acreditar a través da policía que tiñan cometido delitos. Participan estafadoras, ladronas, etc. A gañadora recibirá de premio un coche e un apartamento.
Pero se non fose porque sucedeu en Chicago, podería ser calquera unha desas mulleres a protagonista deste outro titular:fala dunha muller de 56 anos que agrediu a un axente de policía cun consolador, despois de que a víctima lle reclamase o importe impagado por esta nun local.
E, que dicir daquel neno de Polonia, que con 12 anos atopou unha bomba da 2ª Guerra Mundial de camiño a escola, e decidiu transportala ata o colexo para mostrarlla os seus compañeiros.
Agora, falando de escolas, a nova de hoxe acontecida en Donosti non lle queda atrás. Fala dun avó que se trabucou de escola cando ía recoller o seu neto de ano e medio de idade. Mais, o mellor é que tamén levou un suposto meniño do outro colexo.Despois de dúas horas, a policía vasca resolveu o asunto cando lles deron notificación do verdadeiro neto, que permanecía no establecemento sen ser reclamado polos familiares.
En fin, tolerías, curiosidades, erros... A vida é o filme que contén maior número de escenas incribles.

A nai mundial.

Esta composición de palabras foi utilizada por unha persoa para calificarme. Debo dicir o respecto que, non me considero en ningún momento semellante persoa. Para iso xa estaba a Sra. Tareixa de Calcuta, que ata gañou o Nobel da Paz por este motivo.
Pero eu, eu só son María. Non me paso o día facendo de mamá. A miúdo acóllome a ese neno que todos levamos dentro. Iso permíteme quitar ferro a certas cousas e vivir...mellor.
Outras veces, moitas veces, actúo como un adulto. O adulto que forma parte da personalidade dun ser humano medianamente normal. O que razoa, o que se responsabiliza, a que chora, a que disfruta, a que axuda, a que escoita, a que quere, a que odia(só un pouquiño) ... a que cociña, pero tamén goza cando lle cociñan, etc.
E, por suposto, tamén son nai. Moi orgullosa. A de verdade. A que ten dúas fillas. A que pretende estar ahí.
Outra cousa diferente, é cando son muller. Coas características que me definen. Sensibilidade( a que me fai chorar, rir, cantar, bailar, ou angustiarme as veces), protección( coido, protexo, axudo), solidariedade( acóllome as campañas en prol dos dereitos humanos, colaboro con O.N.G., etc.), irritabilidade( cando me provocan), tozudez( se penso que levo razón), e outras cousiñas máis.
O caso é que son unha persoa. Sinxela. Que só pretende ter unha vida paralela os demáis ou non, según se tercie. E para iso é necesario estar ahí. Unha persoa que ten moitas capacidades. Non me xulgues a lixeira... Analiza o por qué dos meus feitos.

Comienza la andadura divina de Berlanga.

Se despidió dignamente. Sin película, sin poder casi hablar, pero rodeado de su familia en un reportaje de un magazine que verá la luz mañana. Sólo se puede acabar con dignidad, cuando se ha vivido con ella. Y, a pesar de obedecer a la utopía del anarquismo(es una apreciación personal, porque yo creo que esa teoría no es más que dejar un vacío legal para ocuparlo con líderes de fuerte carácter que imponen su voluntad igualmente)era un ser involucrado en la consecución de las libertades, de los derechos humanos, de la paz mundial.
Fue el primer cineasta en dejar un legado secreto depositado en un banco, que será abierto cuando se cumpla el centenario de su nacimiento.
Sus películas "La escopeta nacional" o "Bienvenido Mr. Marshall" han sido iconos de una época. Pero también referencia obligada en cualquier acto que tenga que ver con este arte. En el caso de la segunda, rodada en el año 1953, su director nos muestra la situación de precariedad que se vivía en España ante la llegada de los americanos a un pueblo de nuestra geografía. Dicen que la censura se la autorizó por los retazos de xenofobia que contenía. No es muy sorpredente. Los censores españoles de la época carecían de conocimientos, cultura o... llámesele como quiera, para no ser engañados, sobre todo, cuando hablamos de un genio como el Sr. Berlanga.
Ahora ha iniciado la etapa divina. Esa que puede ser calificada así, bien porque ya esta vida es demasiado humana y apetece al cambio, o, porque lo mejor está por llegar. Sea como fuere, se va la cabeza pensante, pero se queda su arte, su persona, su legado... y, su última campaña en favor de Médicos sin Fronteras.
El titular de su última entrevista es "el dolor me jode, pero morirme me jode más"...
Pues a estas alturas, ya está bien jodido, pero seguro que... satisfecho.

O arco da vella

Lembro que, de pequena, alá naquel pobo onde nacín, era habitual observar o arco da vella cando chovía e saía o sol a un tempo. Precisamente, prodúcese por iso, porque as gotas da auga contidas na atmosfera, son atravesadas polos raios do sol.
O caso é que o arco da vella segue saíndo, segue amosando esas cores tan fermosas que comezan co vermello e rematan no violeta. Pero eu xa non o contemplo desde aquela fiestra, ollando alá cara o río, no cal a miña avoa dicia que bebía para amosarse tan fermoso os nosos ollos.
Isaac Newton, foi o que fixo un tratado sobre o arco da vella e a descomposición da luz branca nas súas cores. Pero non foi o primeiro, porque este fenómeno da natureza, sempre chamou a atención daqueles que o apreciaban. Descartes elaborara no seu momento un estudio o respecto, onde deixaba entrever que cada un de nós, ve o seu propio arco da vella, sempre distinto en cada caso.
Para algunhas civilizacións como a inca, este fenómeno representaba a sociedade. Así, cada unha das cores simbolizaba un factor de influenza directa nos humanos.
No Antigo Testamento, relátase que o arco da vella foi creado por Dios despois do diluvio universal, para prometerlle a humanidade que non habería outro acontecemento semellante.
Pero tamén é usado como símbolo pacifista. Pois en Milán, promovida por unha asociación destas características, colgarónse máis de un millón de bandeiras con este detalle, para protestar contra a guerra do Irak.
Está claro que, o arco da vella, ademáis dun símbolo divino para algunhas relixións, unha mostra do futuro para outras culturas, unha bandeira de paz ou liberdade para os acollidos a determinados movementos, unha sorpresa para os meniños, ou un recordo de nenez aloxado en cerebros coma o meu, é ... a máis fermosa obra de arte que ningún pintor, nin escultor, nin arquitecto... poderá nen sequera semellar. Porque o arco da vella é cor, auga, sol, luz... Maxia.

Apelativos

Os apelativos úsanse para calificar algo dunha maneira peculiar. Eu fago uso deles de vez en cando. A verdade, é que agora non lembro moitos, pero sí que quero falar de un en concreto. Máis ben,trátase dunha frase apelativa:"O que vivía na miña casa".
Decidín que hoxe ía adicar o blog a este asunto, porque cada vez que menciono esta construcción linguística(e sempre no núcleo máis íntimo), á xente dalle a risa.
Esta mesma mañá, mentras tomaba o café dos mércores, as persoas que me acompañaban, seguían co mesmo de sempre. Dín que é unha maneira canto menos curiosa de definir a unha antiga parella. É, un dos meus amigos, asegurou que él usarío tamén se se dese o caso. Eu espero que non teña que utilizalo nunca.
A verdade, é, que o motivo de calificar con esta frase, débese a miña negativa en usar o prefixo "ex". Porque, eu cerrei unha páxina na miña vida. E ben pechadiña que a deixei. Polo tanto, iso é pasado. Entón, non me refiro o meu pasado coa partícula "ex" todo o día. Por exemplo: Ex- traballo, ex-casa, ex-amiga...
Así que, como lle vas chamar a unha persoa que viviu na túa casa e xa non o fai. Pois iso, "O que vivía na miña casa". Entre os máis cercanos, claro. Para os demáis, é o pai das miñas fillas. Poucas veces, porque non é cousa de estar a facer referencia a elas todo o día neses temas.
Outra opción, sería chamarlle polo nome, pero iso só sería posible se a relación fose máis fluída. E agora non é factible. Non sei se poderá ser algún día.
Ou sexa que, ante iso, e o odioso "ex", que, aínda porriba, se te confundes sáeche "es", e xa te pos a dicir outra cousa diferente, prefiro a construcción linguística, "o que vivía na miña casa". Porque é respetuosa, é verdadeira, e... encántame repetila.

Oprimidos por naturaleza.

Así están los habitantes del Sahara Occidental. Oprimidos. Por las condiciones de su situación física. Ubicados entre el mar y los países dominadores: Marruecos y Mauritania. Por ser víctimas de tiranos que pretenden cambiar su cultura para incluírlos en el censo de sus otros sometidos. Porque sólo pretenden vivir en consonancia con su arena, sus estrellas, su frío o su calor, su viento... o sus oasis.
Por querer y no poder. Por pedir y no recibir. Por estar ahí y desear permanecer...
¡Apoyemos un Sahara Libre!

Miguel Hernández

En 1910,nace Miguel Hernández, el poeta del pueblo, de la naturaleza, de la vida... Vida que le fue arrebatada cuando sólo contaba 31 años. Víctima de las penosas condiciones que sufrió en la cárcel, a la cual hubo de agradecerle no haber sido fusilado, porque se le conmutó la pena de muerte por la estancia entre rejas.
Cuando empezó a escribir sus versos en 1925, ya eran versos de libertad, pues se inspiraba en su entorno de naturaleza y de gente de pueblo.
Una sencilla y triste nana, dedicada a su hijo, cuando su mujer le comunicó que no comía más que pan y cebolla,dice de él que la inspiración no tiene límites cuando la sensibilidad está a flor de piel. Una nana que comienza así: "La cebolla es escarcha, cerrada y pobre. Escarcha de tus días y de mis noches. Hambre y cebolla".
No obstante, hay un poema que a mí me parece realmente interesante. Tal vez, cause algún tipo de distensión por la descripción que hace de las distintas culturas españolas. Pero el concepto de gritar la libertad para los pueblos y la denuncia contra el sometimiento a la uniformidad de un yugo, simbolizan su lucha contra la opresión.

Asturianos de braveza,
vascos de piedra blindada,
valencianos de alegría
y castellanos de alma,
labrados como la tierra
y airosos como las alas;
andaluces de relámpagos,
nacidos entre guitarras
y forjados en los yunques
torrenciales de las lágrimas;
extremeños de centeno,
gallegos de lluvia y calma,
catalanes de firmeza,
aragoneses de casta,
murcianos de dinamita
frutalmente propagada,
leoneses, navarros, dueños
del hambre, el sudor y el hacha,
reyes de la minería,
señores de la labranza,
hombres que entre las raíces,
como raíces gallardas,
vais de la vida a la muerte,
vais de la nada a la nada:
yugos os quieren poner
gentes de la hierba mala,
yugos que habéis de dejar
rotos sobre sus espaldas.
Crepúsculo de los bueyes
está despuntando el alba.

Así nos definía un hombre que sabía mucho de personas y muy poco de comulgar con una tiranía que no aceptaba.
Yo me siento una gallega de lluvia, que no sé si de calma. Pero una gallega que adora al Miguel Hernández que habita en sus versos.

Chegou o aniversario.

A verdade é que estou tan atarefada nas miñas cavilacions, que non me dera conta que xa chegou o aniversario do meu blog. Lembroumo a miña filla, que, tivo a ben recopilar unhas cantas entradas, as que a ela lle pareceron representativas desta andaina, é mandoumas o correo acompañadas dunha felicitación.
Non puden evitar chorar léndoas. Porque, ahí están concentradas vivencias, retos, esperanzas, agradecementos...
Este blog comezou sin que eu o decidise. Foi por iniciativa dunha das miñas fillas. Insistiu tanto, que conseguiu que cedese as súas pretensións. Poucos días despois, fun o cine a ver unha película que ía sobre a creación dun blog e o que iso desenrolou. Nun principio, negueime absolutamente a darlle publicidade entre os coñecidos. Só estaba o alcance de catro persoas. Posteriormente, e xa pasados uns meses, tamén sucumbín as presións para dalo a coñecer entre algunha xente. Só algunha.
Recoñezo que unhas entradas son menos amables ca outras. Pero é o meu blog, e acontécelle o mesmo ca min. As veces é máis agarimoso, e outras máis guerreiro. Se neste tempo alguén se sentiu ofendido, sinto. Non era a miña intención. Pero non vou escribir o que queiran os demáis. Vou reflexar o que sinto eu.
Aquí hai sitio para a ledicia, a reflexión, o coñecemento, e, as veces, a tristura.
No obstante, o carácter é absolutamente lúdico. A mensaxe vai dirixida a tí, ou a ti, para que te sintas máis perto de mín. Para que me coñezas mellor. Para que me leas e te preguntes....¿qué deberías preguntarte?

Nuevos retos.

Un día cualquiera del pasado reciente, titulé este blog con la palabra "retos". Ya ni me acuerdo de lo que escribí entonces, pero sé lo que quiero decir hoy.
No existe vida sin objetivos. Unos los tenemos más simples, otros más complicados. Para algunos de nosotros, saltar el pequeño charco sin mojarnos, es una gran hazaña, otros pretenden cruzar el océano y salir secos. Nunca lo consiguen, y viven una existencia llena de frustaciones.
En mi vida, es fundamental alcanzar metas que me hagan sentir bien. No para halardear, ni para exhibirme. Sólo pequeñas cosas que me satisfagan a mí, y ayuden a los demás.
No obstante, existen esos retos que, de tanto intentar conseguirlos y no poder, se convierten en tus rivales, más que en un objetivo a batir. Por ejemplo, no he podido llegar a nadar. Me bloqueo y es más fuerte que yo. Pero estoy ahí. La próxima vez que visite una piscina, será para llevarlo a cabo.
De todas formas, lo de nadar no me ha impedido llevar una existencia absolutamente normal. Otras cosas, sí que han influído en el transcurrir de mi tiempo. Hay algo contra lo que lucho continuamente, y no puedo ni acercarme a su consecución. Y es bajar el nivel de mi sensibilidad. Endurecerme un poquito para que las actitudes de las personas que, o bien son ásperas y controvertidas. O son ignorantes y desconocen el daño que pueden llegar a realizar, o, sencillamente son egoístas y no pueden contemplar el mundo más que desde el "yo", no me perjudiquen. Claro, que, por otro lado, no creo que pudiese vivir esas vidas. Porque dejaría de ser quien soy.
Por lo tanto, me he propuesto otro objetivo. Y éste lo voy a llevar a cabo. No voy a cambiar un ápice de mi forma de ser. Estoy encantada de ser como soy. Llorona, romántica, hipersensible, tímida encubierta. Extrovertida, optimista, observadora, luchadora, charlatana, defensora de las causas perdidas. Preocupada, protectora, amable, generosa. Pero también, odiosa cuando me hacen daño, callada cuando no sé que decir, prudente si desconozco la situación... Alguién me ha tildado de "dulce" también. No sé... A mí me cuesta ser desagradable, y al que no le guste... que se divierta comtemplando como trato de colocar mis sentimientos y pensamientos en su sitio, pero no los voy a omitir. ¿Eres una de esas personas?... Lo siento por ti.

Filias

Onte tocoulle ás fobias, así que hoxe imos coas filias. Para os que descoñezan o significado da palabriña, unha filia é un amor ou simpatía desmesurada por algo.
Por exemplo, estou segura que un individuo que padeza "pirofilia", que non é outra cousa que un amor especial polo lume, non entablará unha gran amizade con outro que sexa víctima da "hidrofilia"(atracción pola auga). A que escribe, non podería manter unha relación do tipo que fose con unha persoa afectada pola "Belonefilia"(amor polas agullas), ou pola "ofidiofilia"( polas serpes). Xa é sabido que eu son víctima das fobias relacionadas.
Tamén coñezo dúas rapazas que nunca meterían na súa vida a alguén que sufra "ornitofilia"(atracción polo paxaros). E, por suposto, debe ser tremendo compartir anacos do teu tempo con un ser víctima da "hematofilia"(amor polo sangue), ou acabarás vendo todo de cor vermella.
Pero, seguriño que máis de un, padece un mal denominado "logizomecanofilia"(atracción intensa polos ordenadores). Esta mesma persoa podería estar baixo o influxo da "robofilia"(simpatía polos robots). Outra cousa sería que estivese afectada pola "agorafilia"(espacios abertos), porque a miúdo, as persoas amantes do ordenador, detestan saír.
Pero o que está claro, é que aínda que é estupendo caer nas redes da "neofilia"(atracción polo novo), será mellor non pasarse de rosca co tema.
Eu, do que estou segura, é de que non padezo "ripofilia"(amor a suciedade), e non me vai nada o da "cleptofilia"(atracción por roubar).
Se es víctima de calquera destas filias, mellor que sexa no grao de simpatía, porque se chegas a sentirte atraído con desmesura, non é un bo síntoma.
O ideal é manter as filias e as fobias no lugar correspondente. O mellor, librarse delas. Eu non o consigo coas miñas fobias. ¿E ti?.

hexakosioihexekontahexafobia

Unha palabriña certamente rara, sí. Pois é que hoxe vai de fobias. E esa tan longa e estraña do título, non simboliza máis ca fobia o número 666.
Pero, a sociedade, padece grandes problemas coas fobias. Todas teñen nome, e todas poden chegar a paralizar a vida de unha persoa, se se levan o seu límite.
Por exemplo: se un día vas polo bosque, vai ser moi complicado que te atopes con alguén que padeza fobia as árbores(dendrofobia). Pero se tí tes fobia as abellas e te atopas con unha ou dúas, valo pasar moi mal, e isto chámase "apifobia".As abellas acostuman a estar perto de onde hai flores, e a algúns, non lles gustan nada, porque padecen "antofobia".
O máis difícil de soportar para un suxeito que padeza "nosocomefobia" será ingresar nun hospital. Eu mesma ei de dicir que debo padecer esta fobia aínda que nun índice baixiño. ¿Quen non? Pero se ademáis ten que estar sentado o personaxe anterior, pasarao moi mal, e é que estando afectado pola "catisofobia", faise moi complicado realizar esta acción.
Hai moita xente que o feito de achegarse a un can, suponlle un problema. Pois que saiban que o seu mal é coñecido como "cinofobia". E xa non digamos se o can en cuestión lle morde a outro, porque con ver o sangue, alguén que padeza "hematofobia", pode pasar un moi mal momento.
Pero se o que queres é ir o circo, asegúrate de que non te acompañe a persoa que teña a seguinte fobia: "coulrofobia", ou sexa, ós pallasos. E tampouco leves a pasear unha tarde de chuvia a un amigo que teña aversión a chuvia, ou sexa, "ombrofobia".
Pois xa chegou a hora de confesar as miñas fobias paralizantes. Se me queres ben, asegúrate de que non teña que ver unha serpe, porque padezo "ofidiofobia", e, mellor non me sometas a ningún tratamento con agullas, porque a "belonefobia" faimo pasar fatal.
Seguro que coma calquera humano que se precie, padeces unha fobia. Terás que soportala con ánimo e valentía. E, senón, pasalo fatal cando che toque. ¿Non terás medo do número 666?...

El dolor

Tengo miedo al dolor. Al dolor físico, pero más al espiritual. A ese que se te mete dentro y no puedes parar. Muchas veces he pensado que si tuviese un poder, desearía erradicarlo del mundo. Pero no tengo poderes y no es posible que eso suceda nunca. Porque si erradicas el dolor, ya no habrá situaciones que hagan sufrir a la gente. No habrá atracos, ni amenazas, ni castigos, ni asuntos de desamor...
Y, los humanos, somos demasiado complicados para vivir sin todo eso. Así, que habrá que seguir soportando el dolor en cualquiera de sus variedades.
Hoy es un buen día para hablar de este tema, porque es el día de los muertos. A mí, también se me ha muerto algo...