Pois xa tivo lugar...

En primeiro lugar, quero felicitar a todos os meus contrincantes no reto dos bolos. Enhoraboa ao capintán do equipo dos mozos. Parabéns tamén ao impulsor do "man a man", Jose. Eles demostraron que neste caso os homes foron moi superiores. Mais, non vou menospreciar ás miñas compañeiras, que derrocharon poderío polos catro costados.
Eu, ou sexa, a señorita D. do conto anterior, estiven enteiramente desatinada. E, unha, que é ante todo honesta, recoñeceo así, en público sen ningún tipo de recelo. É verdade que non son a campeona nacional dos bolos, mais, penso que nunca na miña vida tiven ese descoloque... Cousiñas.... Iso si, paguei relixiosamene o precio convido por perder o derbi... Pero... Non todo. Aínda me falta arranxar contas cun dos rivais que onte non se mostraba disposto a celebrar o triunfo. Se me les, ponte en contacto comigo. Porque o prezo da túa consumición corre absolutamente da miña conta. Para iso aceptei ser retada como muller. E, apúntome ao próximo. Pero, esta vez, vou correr o risco soíña e non arriscar ao resto das compoñentes do equipo se teño unha mala noite, tarde, ou o que se tercie.
De todos os xeitos, paseino xenial. Aprendín un montón de cousas. Porque toda a parafernalia coa que adornei o conto, non era máis ca iso. Aínda que debo confesar que cando fun o venres a entrenar volvín a lembrar tempos moi bos. Que me pasaria?
Os señores foron uns cabaleiros. Non pararon de animarme en todo momento en de tratar de axudarme. O mesmo cás miñas colegas. Quérovos!
Claro que, eu no me rindo, e vou voltar alí. Calquera día fareino para demostrarme a min mesma que podo facer un pouquechiño máis. Eu son así.
Agora, aínda que non sexa boa xogando ao billar, ao basket, aos dardos, ao futbolín, etc., xa estou disposta a tomar a revancha en calquera cousiña desas ou o que sexa.Porque o caso é desfrutar.
Non pensedes que as mozas somos mellores nin peores... Xa o sabedes, eh? Só somos diferentes.