O filósofo da vida que...

Hoxe contarei unha historia. Nunha desas viaxes que realizo todos os días pola vida que me tocou disfrutar, que non padecer, atopei uns persoaxes verdadeiramente curiosos.
Un deles, era filósofo. Él mesmo se definía coma o "filósofo da vida que maquilla a morte". Non sei que quere dicir iso. Bueno, si que o sei, pero non o penso expoñer aquí. Guillermo, que así se chamaba o tal persoeiro, era un membro importante naquela tribu que se reunía cada día nun lugar determinado. Os outros, homes e mulleres coas súas peculiaridades, respeitábano. Un día calquera, un dos compoñentes, de xénero masculino, decidiu retar a unha das mulleres para xogar unha partida de bolos. Estas cousiñas que teñen os homes, que pensan que as mulleres han de morrer de medo ante a súa altura, o seu pasado deportivo, ou a súa categoría de homes. Ela, aceptou o reto, e as outras mulleres acordaron formar un equipo cuxa capitana sería a señorita D., a muller retada nun principio. A verdade, é que non me lembro se a elixiron capitana ou se erixiu ela soíña no cargo... Da igual!
O xefe do equipo dos homes, tampouco foi escollido de maneira moi democrática, pois quen decidiu que lle tocase a Guillermo foi o retador. Ese que parecía un anxiño, pero tamén tiña unha parte de demiño dentro.
O caso, é que acordaron verse as caras nunha partida de bolos que non tería precedentes no século XXI. Eles trataron de amedrentar ás súas opoñentes mencionando que no seu equipo había dous zurdos, que eran os mellores neste deporte. Ou que o seu estilo era moi superior os das súas compañeiras. Ou outras parvadiñas desas que os homes saben dicir mellor ca ningún dos outros seres humanos... Pero, elas non se achantaron, non se atemorizaron, non recuaron un só paso... E, decidiron que a próxima semá, sería o DERBI.
Elas non posuían tanto glamour no xogo en cuestión, non terían zurdas no seu equipo, non estarían dotadas daquela forza física dos chicarróns do norte... Pero... tiñan armas de muller. Ou o que ben sendo o mesmo, "maña vale máis ca forza". E, quen ía dar conta do mellor estilismo?, que tamén importa, senón elas. Seguro que o seu encanto tirando as bolas non tería parangón, e, xa sabemos que iso distrae moito.
Pois, non hai desenlace. Porque aínda non tivo lugar o encontronazo. Iso vai ser algo nunca visto. As mozas contan no seu clube con unha voluntaria para rezar o rosario na súa honra. E, ata teñen algún mociño desexoso de formar parte do seu equipo... Pero iso, serán anécdotas puntuais comparadas coa valentía destas sufridoras as que nada se lles interpón no seu camiño.
Os sendos capitáns do enfrontamento, sellaron o seu compromiso dun xogo limpo... Eu creo na palabra de Guillermo, supoño. A señorita D., si que me inspira confianza...
A segunda parte, en breve. Ata logo!