"Fala para que eu te coñeza..."

A frase de enriba pertence a Sócrates. Acordei titular a entrada desta maneira, porque, as veces, lembro que falo un montón. Pero, hoxe mesmo, unha amiga, unha boa amiga, díxome que era un pracer que tivese tanta locuacidade disparando palabras, porque cando lle chegaban sempre lle dicían algo... Aínda asi... tamén sei facer silencios. De verdade... Incrible!, pero non deixo de ser unha grande tímida.
Mais, agora voume remitir a unha peli fenomenal: "O clube dos poetas mortos". Lembreime dela, sen máis, e penso que hai frases deste film que merecen a pena. Por exemplo, hai unha que di:"Non esquezan que a pesar do que lles digan, as palabras e as ideas poden cambiar o mundo". Indiscutiblemente, si. É máis, non existe outra maneira de facelo. As modificación progresivas que se desencadenan nesta "Boliña" nosa, veñen sempre impulsadas por unha idea puntual respaldada por unha palabra acertada. Aínda que en ocasións non sexa nin unha cousa nin a outra. Porque para o mestre da peli, a felicidade consiste en ter soños limpos, por iso dicía: "Móstrame un corazón que estexa libre de soños necios, e eu mostrareiche a un home felíz".
A cousa é saber disfrutar do que te rodea. A iso se refire con " Collede as rosas mentras podades. Velóz o tempo voa. A mesma flor que hoxe admirades, mañá estará morta". Según o protagonista, o lema a seguir é: " O día de hoxe non se voltará a repetir. Vive intensamente cada intre. O que non significa alocadamente, senón mimando a situación, escoitando ao outro, tentando acadar cada soño positivo, buscando o éxito do outro, examinándose da asignatura fundamental:O Amor. Para que un día non lamentes ter malgastado egoístamente a túa capacidade de amar".
Claro que, sempre están aqueles que se pasan o día criticando a forma de pensar dos que tendemos o romanticismo en certos campos. Eses para os que as ciencias explícano todo. A ver se lendo a seguinte frase, entendedes o que pretendo dicir: "Non lemos e escribimos poesía porque sexa bonita. Lemos e escribimos poesía porque pertencemos a raza humana, e a raza humana está chea de paixón. A mediciña, o dereito, o comercio, a inxeniería... son carreiras nobres e necesarias para dignificar a vida humana. Pero, a poesía, a beleza, o romanticismo ou o amor, son cousas que nos manteñen vivos".
Neste momento no que milleiros de estudantes modifican ilusión por práctica. Inducidos a maioría das veces por pais e mestres que pretenden inculcarlles a "Virtude" de forxar un bo futuro, eu fago apoloxía das humanidades. Hai un mundo máis alá das ciencias... As letras construen palabras que enlazan frases que transmiten pensamentos que naceron dun sentimento... Esta é miña.
Para rematar, voume remitir a Paulo Coelho, que di: Loita polos teus soños ou os outros farante escravo dos seus".