martes, 22 de marzo de 2011

Francisco de Quevedo.

Unha persoa amiga preguntoume se coñecía un poema de Quevedo, da cal só lembraba unha frase do fin. As palabras ás que se refería eran: "Este es el niño Amor, éste es su abismo". A verdade é que eu non tiña referencia algunha de dito poema. Pero... San Google, arranxoume o asuntiño. E, atopei o ben buscado. Cando lin o seu contido, fiquei abraiada. Así que hoxe vouno transcribir en honra de Francisco de Quevedo. E, como non, en honra do Amor.
"Es hielo abrasador, es fuego helado
es herida que duele y no se siente,
es un soñado bien, un mal presente,
es un breve descanso muy cansado.
Es un descuido que nos da cuidado,
un cobarde con nombre de valiente,
un andar solitario entre la gente,
un amar solamente ser amado.
Es una libertad encarcelada,
que dura hasta el postrero parosismo;
enfermedad que crece si es curada.
Éste es el niño Amor, éste es su abismo.
¡Mirad cuál amistad tendrá con nada
el que en todo es contrario de sí mismo!"

A poesía é coma un doce. O seu abuso produce empacho. Pero unha pequena dose de vez en cando... acouga o espírito estresado.

No hay comentarios:

Publicar un comentario