Un canto á vida.

Hoxe non podo deixar de facer unha alabanza á vida. Porque hai circunstancias que te obrigan a reflexionar sobre o feito de vivir. Sinxelamente, vivir. No día que está a punto de rematar, unha persoa muy achegada repousa nunha cama da U.C.I., pois estivo a punto de despedirse da súa existencia tras sufrir un infarto. Un asasino silencioso que te avisa cando xa o tes dentro.
Eu procuro ser consciente a diario do importante que é levantarte, ser dono da túa vida, e vivir con máis problemas unhas veces, ou con maior relax outras. Todo chega, pero mentras esperamos que nos sorprenda a mellora, non nos temos que esquecer de disfrutar dos momentos agradables, que sempre hai algún. Mirar os outros con mellor talante, aínda que as veces sexa complicado. Esta que escrebe ten un lema, trátase de non odiar as persoas que te fan sufrir, polo menos non pedir para elas grandes males, senón desexar que a vida lles dea o que necesitan. E a min tamén.
Así que fagamos o exercicio de vivir: ser xenerosos, solidarios, amar, querer, sorrir... Deixemos que a vida nos embargue.