San Valentín... tin...tin.

Como reza a canción do Consorcio: "Hoy es el día de los enamorados, juntemos tu sonrisa y mi canción..." hoxe hai moito amor por aí, o de verdade e o comercial. E digo isto, porque coma cada día, o amor nace, morre, ou disfrázase. E falo de calquera tipo, aínda que por ser a data que é, a referencia está máis achegada o amor de parella.
Non dubido da existencia do verdadeiro amor. Ese que disfrutan cantidade de seres que tiveron a sorte de atopar a persoa que os complementa, e souberon mantela ao seu carón.Pero, tamén é certo que hai innumerables casos nos que sinxelamente o amor non existe, ou sexa, que está máis morto que Tutankamón. O que pasa, é que por comodidade, por manter as aparencias cara a galería, por falta de ánimo para reestruturar a vida dun, ou polo que sexa, disfrázase de "eu quérote" pero... Iso si, por San Valentín terás o teu presente. A formalidade ante todo. E polo teu aniversario, e polo noso aniversario, en fin, cando toque.
Mais, por outra banda, están os románticos. Os que cremos que onde hai amor, o agasallo é diario. Os sorrisos, os bicos, as miradas, as palabras, ou os xestos. Tamén os pensamentos. Ata as discusións.
Un home que eu admiro moitísimo, Eduardo Punset, dixo que non hai felicidade sen amor. Eu penso o mesmo. Tamén asegurou que para os homes é moi benefecioso, pois eles poden vivir seis anos máis se a súa existencia se desenvolve nunha parella con amor. Mentras que ás mulleres tan só se lles alonga dous anos a vida na mesma circunstancia. E, digo eu, será que as mulleres desgastámonos máis querendo?
Sexa como sexa, que viva o amor! E para aqueles que non cren nel, síntoo! Que vida máis dura! En canto aos que compran regaliños para quedar ben, sabedes canta miseria hai no mundo e canta xente precisa uns euriños para poder comer? Invertide ben os cartiños, sede valentes, desfacédevos da hipocresía e dádelle saída o amor de verdade que seguro que vos está esperando. Eu sei que será así. Eu non teño medo.