Aquela música de meniños

Gustábame cantar. Aquelas cancións que encheron a vida de moitos e moitas de nós. Aquela música que, ás veces nin sequera che gusta, pero que xa é historia. A miña historia, a túa historia...
Por exemplo, quen non afirmou algunha vez cantando que o patio da súa casa é moi particular e que cando chove móllase coma os demáis. Porque xa que nos pasabamos moito tempo pedindo "que llueva, que llueva la Virgen de la Cueva", claro, despois mollábase o patio.
Agora, disque Mambrú foise a guerra, que me da moita dor e moita mágoa e non sei cando virá. Pero mentras tanto, eu son a raíña dos mares e ustedes vamme ver, tiro o meu pano o chan e vólvoo ecoller. Nin que fose parva, sendo a raíña e con ese traballiño!
Mais o peor foi cando o pasar na barca, díxome o barqueiro que as meniñas bonitas non pagan diñeiro. Menudo barqueiro! Ese seguro que debería levar un adxectivo que eu sei.
Porque unha cativa, que xogaba cunha boneca vestida de azul, coa súa camisiña e o seu canesú, non entendía certas cousas. E, ademáis unha das súas maiores ilusións era ser tan alta coma a Lúa. Iso sí, a inocencia da nena era moita que o que quería era viaxar sen moverse do sitio, pois quería ver as estrelas de Cataluña.
Pero mira que contar aquelas trolas aproveitando que iamos devagar, tal coma "Por el mar corren las liebres y por el monte las sardinas". Era tan tremendo coma dicirlle ao conductor que acelerase. Mira ti, para matarse...
Eu, que me chamo María, cantaba con gran orgullo aquilo de "soy María la Mexicana"...unha pobriña á que lle acontecían un montón de desgracias. E eu toda contentiña berreando aquelas miserias. Mais, cando chegaba a Tarara, que tiña un vestido branco que só o puña no Xoves Santo. Pois que parvada! O Xoves Santo non ía lucir moito,porque daquela non había festas eses días.
Non sei se a rapaza aquela que perdeu as chaves as atopou xa ou non. Pero mira que lista era que mandaba sempre a outros para que llas percurasen. Non creo que llas axudase a atopar aquela outra nena que tiña unha teima, e era que non quería que lle descubrisen que era coxa. Pobre rapaciña! Todo o día disimula que te disimula.
Cando tiñas tres ovellas que che arranxaban a vida, xa tiñas un futuro prometedor. Así que se a rá se puña a cantar cu, cu... todo o día era o seu problema.
E que me dicides do mal concepto que tiñamos dos chinos e aínda non tiñamos ningún bazar por este país.? Fíxate cando cantabamos aquilo de "Los chinitos en la China cuando no tienen que hacer, tiran piedras a lo alto y dicen que va a llover". Mira que pensar que os chinos tiñan tempo libre...
Penso que xa chegou o momento da despedida. Para iso, voume no meu barquiño pequeniño que non sabía navegar. Pois xa veremos como dou chegado a Sevilla. Aínda que non sei se quero ir alí. Porque disque o que foi a Sevilla perdeu a súa silla. E a min encántame a miña.