23-F

Hoxe quérome engadir a todos e todas aquelas persoas que vivimos aquela tarde noite do 23 de Febreiro de fai 30 anos con anguria.
Eu vivía por aquela na pequena cidade onde se atopaba o instituto no que eu estudiaba, xa que a miña aldea quedaba a 15 Km. de distancia. Moitos Kilómetros para o estado das estradas de entón. Tiña un cuarto alugado con dereito a cociña na casa dun matrimonio, amigos da miña nai.
Lembro que naquela casa estabamos sentados no sofá diante da televisión. Recordo que nalgún momento da noite, proxectaban unha película de Danny Kaye. Máis nin sequera o humor deste home foi capaz de facer desaparecer a tensión que se palpaba no aire. Eu non deixaba de pensar na miña nai e na miña avoa, as cales eu supuña estarían mortas de medo, pois foron testigos dos espantos que provocou a guerra civil e vivían coa sombra de tales arrepíos.
Cando xa se puido escoitar o discurso do Rei, todos respiramos forte. Polo menos, aquel asalto fora gañado pola liberdade vestida de democracia.
Eu lembro sempre a aquel home, chamado Gutiérrez Mellado, que era ministro de defensa daquela. Fixo frente aos insumisos sen medo aparente. Agora, que se chegase a saber daquela que 30 anos despois ía ocupar o seu posto unha muller, non sei que lle parecería.
O día seguinte, había comentarios de todo tipo sobre os feitos. Pero, lembro un que aínda me arrepía hoxe. Alguén comentou no instituto que na súa casa o seu pai estaba preparando a súa marcha cara a Portugal, pois un veciño díxolle que se preparase pois él e os seus amigos do bando dereitón, estaban xuntando armas para arranxar contas...
Só quero berrar unha palabra. E quero facelo moi forte, tan forte que poida chegar o continente africano... a Libia, e a todos os recunchos do mundo onde aínda non se respire a pulmón aberto...LIBERDADE!