Para todas elas...

Xa fai tempo que desexaba adicar unha entrada deste blog a unhas mulleres muy especiais. A esas mulleres afectadas por enfermidades graves, que superan gracias a súa loita diaria. Eu coñezo algunhas. Unhas poucas xa superaron o proceso. Outras aínda se ven inmersas na loita, pero máis preto do remate do tratamento.
Lembro a Ana, si Ana, falo de ti. Esa muller é realmente forte. Creo que era das que animaba os que tiña o seu arredor. Ela demostrou que non te podes amedrentar, e se o teu enimigo se chama cancro, ti chámaste Ana ou... Desde aquí, aproveito para agradecerche todos os detalles que tiveches conmigo. Desde aquí, dígoche que eres unha campeona do deporte da vida.
E María. Tan doce e tan valente a un tempo. Tal vez a súa andaina foi diferente, pero conseguiu chegar a meta da saúde. Iso era o importante. E ese foi o camiño que ela percorreu sorteando as pedras, e saltando os charcos. As veces con máis dificultade, as veces con menos problemas.
Hai outra muller que se atopa agora en plena contenda. Eva está ahí. Coa súa meniña recén nacida. Co seu neno de 9 anos. Ela ten tanto carácter que non xoga as escondidiñas con ninguén, e menos con esa enfermidade que ten nome de signo do horóscopo. Aínda está co tratamento as voltas, pero sabe que cando volta a súa casa, espérana eses dous pequechos para facerlle esquecer o momento menos agradable do día.
Porque vivir é un reto contínuo. Un reto que as veces ven disfrazado de economía precaria, de desamor, de melancolía, de soidade... de saúde resentida. Pero outras preséntase agarimoso e cheo de saúde, de amor, de estabilidade personal e económica... Sorprendente.
Así que, vivir é coma xogar a Oca. Paso esta proba e tiro porque me toca. E vos, miñas amigas, sodes unhas grandes xogadoras. Xa estades na fase de que vos toque a casiña "de oca a oca e..." Sodes as raíñas do taboleiro. Xa é a hora de
que disfrutedes do premio.