Máis e máis...

Outro acto de solidariedade. Levos a cabo porque sí. Porque eu son así. E penso que cando de verdade desexas facer algo, debes ir a por todas. Por tanto, eu era un deses anaquiños da serpe multicor que invadiron o Monte Galiñeiro para deixar constancia da disconformidade co proxecto do Parque Eólico.
Lembro que cando subín a ese monte por vez primeira, alguén me comentou que estaba ese plan en marcha. Entón prometínme a min mesma que se había algún tipo de movilización, eu procuraría estar alí. Aínda que non fose o mellor día. Aínda que non me apetecese nese momento. Pero na miña vida son importantes os meus propósitos, e, cando teñen unha boa finalidade, sempre pretendo dar cabo deles. O mesmo ca cando estiven noutras movilizacións por causas xustas.
Pois si, alí estaba moita xente que eu coñecía. Os meus madrugadores Antón e Paula, que con tan só 3 e 6 anos, deron cabo da aventura. Bueno, a Pauliña fixo un pouquiño de trampa, igual ca Sabeliña, a miña alumna de teatro, que tamén estaba alí. Pero Silvia e Aldara subiron coma xabatas.
Atopei xente do clube de camiñantes. Algún papá e mamá do cole...
Xa sei que na outra entrada de blog comentei o que penso destas cousas. As veces os máis solidarios nestes temas, son nefastos na súa vida cotidiana. Pero, hoxe só quero pensar que algunha xente mellorará e isto axudarálles. Outros faránse peores persoas cada día por moitas manifestacións as que acudan. E os que de verdade só pretendemos ser nós, cos nosos erros, cos nosos defectos, coa nosa vontade, coa nosa personalidade, e co noso amor polas persoas e polas cousas, seguimos o noso sendeiro de vida.
Porque hoxe o Galiñeiro sentiuse ledo de acoller tantas e tantas almas, que acariciaron a súa herba, selaron o barro dos seus camiños coas súas pegadas, botáronlle un pulso as súas rochas e, coa melodía dos seus berros en prol da súa estética, fixeron que o vento, bailase unha danza agarimosa, queixosa, expresando así a súa negativa a formar parte do clube dos muíños.