Por fin... foise

Os exipcios houberon de esperar ata o día de hoxe, capicúa, por certo, para saborear o triunfo da liberdade sobre a tiranía. A praza de Tahrir xa é un símbolo para o pobo exipcio. O tirano, con case 30 anos o frente do goberno, resistiu ata o último momento para abandoar o "trono do faraón", coma xa o califican os cidadáns.
Agora toca agardar o desenvolvemento da transición. Porque o que aconteza en Exipto, non vai ser axeno o resto do mundo. Estamos a falar dun país que, pola súa posición estratéxica, ten moito que dicir respecto a estabilidade da zona. Fai un anaco, algunhas das persoas que abarrotan a praza, facían declaracións no telediario da primeira, e, todos coincidían en que non queren un goberno de Ayatolahs, senón unha república. Iso sería o desaxable e tamen o mellor. Gobernantes elixidos polo pobo.
Polo tanto, todos os que vivimos este feito histórico, nunca mellor dito, pois unha vez máis fomos testigos de que a unión da xente, que soportaron as incomodidades de permanecer 18 días a intemperie, sen condicións hixiénicas,e, sen distinción de relixións,conseguiu o cometido que os levou alí.
Hoxe, día 11-02-2011, data preciosa para min que adoro os capicúas ou as cifras que se repiten, Exipto camiña en dirección a liberdade. A ver se non erra o traxecto. Hoxe eu recibín un agasallo dun dos meus pequenos madrugadores, ideado por seus pais, por unha desas tantas cousas que fago tódolos días, e que a outros non lles parecen importantes. Hoxe fixen unha sesión contacontos que me deixou satisfeita. Hoxe recibín unha crítica moi positiva respecto o meu traballo no teatro. Hoxe tivemos o ensaio xeral da obra que estrearemos o luns. Hoxe tamén escoitei un par de halagos por parte de diferentes persoas. Así que hoxe, se non fose polo maldito catarro que non se me vai e a dor de gorxa que vive e viaxa conmigo continuamente, sería un día perfecto... Bueno, é un día perfecto porque mañá teño a cea do grupo de teatro e non creo que a este resfriado-farinxite lle apeteza acompañarme.