Ruídos, ruidiños, ruidosos...

Vivimos no mundo da algarabía. Non é verdade o que nos contan aqueles que viven illados, na súa propia soidade, sobre o silencio. Eles din que o poden palpar. Pois non choverá no lugar onde habitan. Porque, o feito de que chova de cando en vez, xa é dabondo para romper a monotonía inexistente do mutismo absoluto. O vento, o canto dun paxaro... Porque os sons están aí. Os sons somos nós mesmos. A nosa respiración, agora máis axitada, agora máis pausada. As nosas pisadas, o noso mastigar... Alí onde te dirixes, alí te acompañan...
Ben é certo que non podemos confundir ruído con son. Eu vivo na algarabía da rúa, e descanso na paz dos sons da miña casa. Cando escoito de noite o último click do interruptor que apaga a luz do meu cuarto, e paso a dilatar o son dos meus pulmóns, suave e relaxado. Acompasado polo ritmo do tic-tac do reloxo da miña mesiña de noite, que a súa vez mantén unha rivalidade auténtica co outro despertador que se nega a soar o seu mesmo tictaqueo. É unha noite de choiva e as gotas suaves acarician os cristais da miña fiestra. O vento tímido axita as persianas levemente. E o ascensor proporciona sacudidas e arranques que mesmo se poderían traducir nun código morse.
Mais, de repente, chega o ruído de verdade. Os sons estrepitosos dos tacóns da miña veciña de enriba que volve dalgunha das súas saídas. As portas que se abren e se cerran con forza. A auga que enche a bañeira con entusiasmo. Algún moble que molesta no lugar que ocupa. A persiana que insistía en non recoñecer a madrugada e negábase a permanecer pechada ata o novo día...
Nunca houbo silencio dabondo alí. O silencio non sei onde vive, pero eu nunca cheguei a súa morada. Nin sequera estaba nas noites daquela aldea onde eu nacín. No inverno non podía instalarse polo vento, a choiva, o moucho... No verán polos grilos, os cans...
Xa son as seis e cuarto. O primeiro reloxo enóxase e ponse a berrar. O segundo quere facer o mesmo en cinco minutos, pero eu consigo parar o acto. Subo a persiana, vou o baño e tiro da cisterna, abro a villa da auga, poño o informativo da primeira hora da mañá, a pota do leite, a culler na taza, a miña gorxa tragando leite, as chaves... Os 25 rapaces ou máis falando e berrando a un tempo... O son acompasado das tegras do ordenador... Ata mañá...