Navegando nun mar de indignación.

Na rúa do Príncipe conviven dous fabulosos acontecementos. Eu participei en ambos.
Por un lado, pálpase a "indignación". Por outro, podes atopar un mar de "aire". un aire enlatado nuns globos azuis. Ë perfecto encadear unha cousa coa outra.
A xente que se atopa na rúa, debidamente organizada, absolutamente concienciada con
aquilo que os mantén alí, acolleume sen preguntas nin atrancos. Eu decidín probar o que se vive no lugar. Máis que falar, observei. Firmei. Deixei constancia por escrito do que me tiña naquel espazo. Pero, tamén escoitei. Quería comprobar se os oportunistas, que estou segura de que os hai, eran superiores aos outros. E esa foi a miña conclusión:
Alí, convive a indignación coa ilusión, a liberdade co respeto, a desesperación coa esperanza... E, tamén, como non?, anda por alí xente sen escrúpulos, cidadáns que o que desexan é actuar en contra de determinadas ideoloxías... Pero son os menos.
Estou segura de que ninguén desexa ser vítima do servilismo ao que nos están somentendo. Moi poucos pretendemos emular ao Pato Donald, e subsistir baixo o influxo dun tío egoísta, materialista, e... iso si, súmamente rico coma o Tío Gilito. Un persoaxe que se está facendo cada vez máis grande, máis xigante debido ao sometemento do resto do mundo.
Pero, a vida componse doutras cousas. Coma visitar exposicións. Sobre todo, cando tés unha amiga esperando coa súa filla para facelo, e, sabes que as sensacións que vivas alí van ser moi gratificantes. Por tanto, unha vez traspasamos aquela porta que nos introduciu nun mundo voluble, etéreo... onde o noso corpo semellaba ser de
plumas , que non plúmbeo, desconxestionamos o espírito por fin. Despois, podes escoitar unha canción do mesmo autor, curiosa canción composta por él mesmo, por Martin Creed. Unha melodía que fala de pensar. Ou, mellor dito, invita a pensar e a parar de facelo progresivamente.
Para rematar, concerto musical de instrumentos e voces. Perfecto... E, a cea posterior, e a andaina, e, o derradeiro café da noite... Un bo preludio do 22-M, ou un bo remate da xornada de reflexión... Cada un saberá.