Feliz cumple, María.

Si. Hoxe non che toca escribir a ti, María. Hoxe son eu, o teu alter ego, ou sexa, o outro "Eu", quen o fai por ti.
Quero que ti tamén teñas unha entrada de blog, porque son quen mellor te coñezo. Eu obsérvote desde o exterior. Libre dos impulsos do corazón e dos quebradeiros e as responsabilidades que impón a cabeza. Sei que hoxe foi un día moi especial para ti. Aínda que digas que os cumpreanos son un día calquera, e que as cousas ou as persoas non se transforman dun día para outro.
Choraches moito, pero de emoción positiva. Esa que che da cando a xente che demostra que te quere. Tamén sabes que uns te queren máis e outros non chegan a tanto, pero o fundamental do amor, é que estea aí.
Derramaches bágoas cando os nenos e nenas de 4º de primaria se abrazaron a ti e déron che as grazas. Non tiñan por que, mais fixérono de maneira desinteresada, como só o saben facer os meniños. Igual ca os da gardería. A túa amiguiña Helena, a que comparte día de aniversario contigo, esforzouse tanto en agasallarte con cousiñas... Unhas feitas por ela, que son as mellores, outras mercadas, que están moi ben. As mamás do ANPA que che cantaron o "Feliz Cumpreanos", as túas amigas do café, Gracia, Oliva, Mónica que pensou nas túas costas e regalouche ese maletín con carro que te fará chegar o cole menos esgotada. Sabela e Isabel, coas que compartiches cea. A gran cantidade de persoas que deixaron a súa felicitación no facebook... Ata eu, que non son dada as emocións, teño acenos de chorar.
Ti si que es un feixe de sensibilidade. Lémbrote toda a vida dicindo: "Non vou chorar, non vou chorar...", e xa non rematas de pronunciar a última mentras sae a primeira bágoa. Malia que es moi esixente contigo mesma, ás veces non pos en práctica esa actitude cos demáis. Baixas a garda e fanche dano. E, volta a chorar e a sufrir. Pero a túa cabeciña, pensa, pensa e pensa tanto, que o teu exceso de responsabilidade faite vulnerable constantemente ante aqueles que non exercen esa mesma actitude e parasitan a túa conta. Non sei se existe o termo, pero se non é así, gústame e vouno poñer en práctica máis a miúdo.
Se María quere, quere de verdade. Agora, como non queira... será simplemente educada.
Iso falo porque non sabes ser hipócrita. Os que te coñecen sábeno ben.
Xa che tardaba este cumpreanos. Comezando a ser ti mesma. Rodeada da xente que debe estar. Sempre lle dis as túas fillas que comezas a saír da túa etapa de obstracismo. Debes ir de vagar. Aínda queda algunha neblina que non deixa ver de todo o sol.
Es moi positiva. Iso é o que fai que loites polas cousas nas que cres. Que non te deixen vencer facilmente. E, que nos peores intres da túa vida, non te agarrases a ningún producto químico recomendado polo doutor para saír adiante por ti mesma.
Tampouco es tan divina nin tan maravillosa. Tes moitos momentos de cabezonería. En ocasións, sinto que vou quedar muda para sempre, porque ti non fas nada por escoitarme. Porque falas moito, pero tamén sabes gardar silencios... Menos mal!
Sei que ás dúas rosas que tes no floreiro, e que encargaron as túas fillas para ti, van ir parar o medio dun ou dous libros cando estean murchas. Esa é a maneira de recordar os momentos. E a túa caixiña das cousas, vai rebousar con todos os anaquiños de papel de regalo, tarxetas, lazos, etc. que chegaron ás túas mans.
Estás agardando ter tempo para comezar a ler os libros cos que te obsequiaron María, ou Carmen. E, a ver cando te decides a atopar alguén que che axude a beber a crema de oruxo que che regalou Julia. As cancións do teu MP3, soarán mellor no novo MP3 co que te agasallaron as túas fillas. Como ti o querías. Pequeniño e sinxeliño de usar.
Agora vou coas recomendacións: Non sexas tan pasional. Non deixes que o teu corazón desobedeza a túa cabeza en vez de actuar o par dela. Nin deixes que a túa cabeza impida que o teu corazón obre como deba. Segue practicando para decir "non", mais non esquezas que moitos "non" seguidos convertiránte nunha tipa pesimista... Mellor non o digas a miúdo. Loita polo que queres para que ninguén te faga escrava do que quere ese outro para si. Segue facendo do sorriso un medio, da gratitude un don, da vida un paseo agradable que queres compartir...