No día de hoxe, eu non estiven presente en ningún dos actos que se celebraron no noso Pais. Tampouco comprei ningún libro en galego, nin comecei a ler ningún este día. Pero, síntome tan galega coma sempre.
Porque hoxe celebreino nun pobo de Galiza. Eses onde aínda se respira aire puro. Onde a Santa Compaña sae de paseo cada noite. Onde as pedra contan historias de vellas, de meniños que xogaban mentras coidaban o gando, e, ata de homes e mulleres celtas absolutos que andiveron por alí. Un lugar onde os barrios levan nomes tales coma: "Cimadevila; "Coruxeira"; "Alén de Enriba" ou "Alén de Abaixo". Un lugar que leva por nome Calvos, e, cando se asoma a fiestra non é para outra cousa que para atopar as grandes melenas dos seus veciños de enfronte, cuxo pobo leva o nome de "Barbudo".
Estiven con amigos que falan en galego, que disfrutan cos praceres que só a Nosa Terra sabe ofrecer, que saben cheirar o aire verde, que poden distinguir o son das augas dos nosos ríos de calquera outras.
Escoitamos o cuco, algúns de nós, preocupados porque según a miña avoa, se cando o
escoitabas por primeira vez no ano, non levabas cartos no bolso, a túa economía ía andar froxiña. Case ninguén os tiña... A crise!
Eu hoxe vivín Galicia en galego... e, TÍ?
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario