Un reto: O cumio do Galiñeiro

Hoxe síntome chea de ledicia. A verdade é que estou cansa dabondo e por este motivo ía deixar para mañá esta entrada. Mais, non é lícito que o faga, porque penso que a persoa que me axudou a levar a cabo este reto, que non é outra que o mesmo que o fixo co Pianista, non se merece que se dilate. Porque vai adicada a Carlos. Él, que é moi modesto, sempre dí que non é para tanto, nin é tan experto. Pero, asegúrovos que se non fose pola súa boa actitude, non tería chegado nin a saia do monte en cuestión. Ben é certo, que o ascenso o cumio, realiceino co meu propio esforzo, pero... ¿E os consellos de onde é mellor pisar para correr menos perigo?, ¿e as continuas palabras de ánimo?, ¿e esa man que tivo que prestarme un par de veces para salvar unha subida ou baixada comprometida?... Tampouco vou esquecer que se eu quedase soíña nese monte, estou segura que nesta hora aínda estaría tratando de atopar o camiño a seguir, por moi ben marcadiño que o teñan. Cousas do meu despiste permanente...
Non podo pintar con palabras a emoción que sentín cando comprobei que me atopaba na pedra máis alta. Ata asomaron bágoas os meus ollos. E, para rematar o espectáculo, dúas bolboretas pasearónse polo aire que nos rodeaba dando voltas arredor. O animal que máis me agrada. Éstas eran das máis grandes e coloreadas.
Houbo foto, mais non sei se me decidirei a colgar a miña imaxe na rede. Xa verei.
A comida, no merendeiro do monte, a sombra das árbores e amenizada polo canto dos paxariños, foi sensacional. Pensas que o mellor restaurante non che proporcionaria esa paz, nin ese espectáculo natural.
Se a paisaxe desde o Pianista semellaba estar aberta a calquera cambio que os que estabamos alí enriba acordásemos facer cun só dedo, imaxinádevos desde os setecentos e pico m. de altura que ten este outro. Máis arroupados polas nubes, máis libres, máis poderosos , máis cerquiña dos anxiños aínda que penso que ningún dos dous ten demasiada fe católica. Nin de ningunha outra pola miña parte, máis ca do meu propio Deus, que ten a cara de Morgan Freeman, e sempre está a botarme a man non acontecer da miña vida.
Aínda me agardaba unha sorpresa despois da baixada absoluta. E foi a visita inesperada, a lo menos pola miña parte, que fixemos o Muíño de Maquías. Nunca vira un muíno con esas características. Pois ten un piso enriba, patas como as dos canastros, e unha banquetiña de pedra nos soportais que quedan entre as patas e a parede da construcción. Fabuloso.
E, mentres bebía un auga fresquiña naquela terraza de herba con vistas o río, decidín que os praceres da vida en moi poucas ocasións pasan por ter diñeiro dabondo, nin ostentar cargos ou relacions das chamadas guays... Senón que chega con atoparse coas persoas adecuadas nos momentos precisos. Gracias, Carlos.