Unha patoloxía... unha película.

Case dúas horas de película. Un tempo que transcorre na marabunta das palabras. Unhas palabras que non queren saír, ou que fluen cunha virulencia extrema.
O film serve para adentrarse nun mundo que,non descoñecemos por proximidade, senón pola actitude que deberíamos manter ante as persoas que padecen un tatexo constante. Un problema que se agranda cando o suxeito comeza a diminuír a súa autoestima pola imposibilidade de comunicarse. Ou polo menos, de facerse entender sen situar o seu opoñente nunha circunstancia dificultosa.
Ese era o problema do rei Xurxo VI. O pai da actual raíña do Reino Unido. Un home víctima da educación fría e conservadora da monarquía daquel país. Sucesos desagradables que se manifestaron en forma de palabras atrancadas constantemente na gorxa. A obriga de levar plantillas para endereitar as pernas noite e día. A modificación traumática do uso da diestra pola siniestra. E o maltrato físico e psicolóxico fixeron del un rapaz inseguro. Un home incapaz de enfrontarse a tradución oral dos seus sentimentos. Un rei atemorizado por ser lembrado polo pobo coma o "Monarca tatexo".
A aparición na súa vida dun actor fracasado, experto en dicción,moi manido na arte de axudar as persoas a liberarse do caos mental que supón a incapacidade de dar saída as ideas xurdidas no circuíto cerebral, representa un cambio de actitude. Significa a xenreira duns que non agardaban que poidese gañar a carreira de obstaculos de palabras que supuxo a súa estrea como orador radiofónico. E, representou a ledicia dos que estiveron o seu carón constantemente. Mirándolle aos ollos, sen negar o problema, pero axudándolle a superalo.
O actor que encarna ó mestre, impecable. Os dous protagonistas remontan o tempo sen que o espectador perciba a duración. Os xestos, as miradas... os silencios... Que tremendos os silencios impostos!