A máquina de escribir... unha máquina de escribir.

No telexornal de hoxe fixeron mención a unha nova sobre as máquinas de escribir. Dicían que máis que nunca, agora comezan a ser historia, pois a última fábrica india que aínda comercializaba estes artiluxios, pechou.
Eu sigo sendo unha incondicional destes aparellos. Non é que continúe escribindo con elas, cousa que fixen moitos anos, senón que me sigue engaiolando ese son rutinario das súas teclas. Ese tac, tac, tac, que non é o mesmo para cada letra. Polo menos, iso é o que observas cando a usas diariamente.
De feito, na miña casa conviven tres modelos distintos de máquinas de escribir. Unha Olivetti portátil, unha Olivetti eléctrica e unha Olivetti antiga, das negras do ano 1939. Esta última, repousa sobre unha mesa na entrada do meu salón. E, para min é considerado un dos obxectos con máis valor sentimental da miña vida.
Na tenda de segunda man onde foi mercada, aconsellaban restaurala e pintala de novo. Mais, eu decidín que non fose así. Malia que os seus anos están dabondo reflectidos no seu exterior,isto non fai senón confirmar a historia da que foi testigo, coma a experiencia que expresan as enrugas na faciana dunha muller. Cando reparo nela con detemento, sempre recreo algún anaquiño de vida ficticio, ou non tanto. Por exemplo, canto amor transcurriría polos dedos dalgunhas das persoas que materializaron este sentimento nun papel gracias a este aparello?, cantas novas da guerra civil ou da II Mundial se transmitirían a través dos seus contundentes toques?...
Eu só sei que cando esta Máquina chegou o meu fogar, trouxo con ela un anaco de pasado. De seguro que contén bágoas, risas, dor, medo... amor.
Agora atópome batendo nas teclas dun ordenador, mais nos meus oídos retumba o son dos pálpitos de reliquia que preside un lugar de honra na miña casa.