Risas virtuais

Eu son unha aboada o sorriso. Gústame rir, aínda que non son quen de facelo perennemente. Pero iso debe ser algo que lle acontece ao máis pintado. Agora, se hai algo que de verdade se me resiste, é a risa virtual. Quero dicir que, son incapaz de usar esa onomatopeia. Para aqueles que descoñezan este termo, explicar que a onomatopeia, é a transcripción de certos sons con letras ou palabras. Ou sexa, que me nego a escribir "ja,ja,ja" para demostrar que o que digo é para rirse. Porque supoño eu que polo ton que utilice, xa se sabe se estou de broma ou non.
Vamos que, nin ja, nin je, nin ji... nin sequera estou certa de que sexan eses os sons exactos que transcriben ese estado tan delicioso.
Porque cada risa é un mundo. E un mundo non se pode encerrar nunha sílaba, nin en dúas.
A risa é etérea, confúndese co vento e recréase no berce da lúa minguante ou refléxase na lúa chea. Non pode estar presa nas redes de ningunha máquina.