Unha actitude moi nobre...

Hoxe fun moi afortunada, pois presenciei en vivo e directo un acto de gran catadura moral.
O feito tivo lugar na xestoría onde eu acostumo a arranxar os asuntos burocráticos. Dirixímme ali para solucionar un papeleo. A xestora, ROSA, estaba ocupada cuns clientes. Tal vez vos chame a atención que destaque o nome da muller en maiúscula, pero xa veredes por que.
Na oficiña atopábanse tres homes negros. Según puiden saber despois, do Senegal. Rosa estaba cubrindo a declaración da renda dun deles. Enseguida entablamos conversa. Iso despois de que os homes me ofrecesen os asentos que ocupaban e me axudasen a descargar o maletín e algunha outra cousa que eu levaba. Coñezo perfectamente a esta muller e sei bastante da súa xenerosidade. Así que, non me estranou demasiado que se implicase moitísimo aconsellando a aquel home a mellor solución para pagar o importe que lle esixía o ente gubernamental. Pero, o que me deixou asombrada, foi cando lle dixo que o traballo que acababa de levar, e non foi pouco, era de balde. Ou sexa, que lle saía a xestión gratuita. O home deulle as grazas e díxolle que en canto poidese pagaríallo...
Polo tanto, eu que estou acostumada a que a xente me vexa de modo raro porque teño unha actitude xenerosa, ou porque dou as grazas, ou porque saúdo cando entro nun lugar... tiven o impulso de felicitar a Rosa pola súa acción. Porque penso que hai que utilizar as palabras para alabar as persoas cando o merecen. Iso non nos fai máis vulnerables como pensan algúns. Nin nos empobrece. Nin nos debilita. Todo o contrario, engrandécenos como persoas. Seguro que deberiamos practicar máis a miúdo o deporte dar, para obter como resulta o disfrute de recibir.
Es xenial, Rosa. E, aínda máis despois de que me contestases que adoptaches esa actitude despois de ver moitas inxustizas no teu traballo.
Mañá, Antía e máis eu, mercaremos "pastillas para el dolor ajeno" na botica. Pero, mañá, agradeceremos á xente coma Rosa que traballe en prol dos outros desinteresadamente. Mañá haberá un sorriso, un bico, e, tal vez un euro para a señora que pide na rúa. Mañá sentarei no colo a un neno ou nena que se sinta soíño. Mañá voltarei a dicir bos días cando entre nalgún establecemento público para que moitos se volvan con cara de... De que?