O premio é o tempo...

Hoxe recibín un correo que facía unha semellanza entre os cartos dun premio que un banco depositaba cada día na túa conta e os segundos dos que dispoñemos cada día para vivir ata que remate o préstamo. Porque, vivir é ser posuidores dun préstamo ou beneficiarios dun premio.
Se nos ofrecesen un premio diario en euros fraccionado na mesma cantidade ca os segundos dos que dispón o día, e nos puxesen a condición de gastalos todos cada 24 horas ou perder o resto, de seguro que poucos de nós perderíamos unha pequena cantidade de euros diarios. Compraríamos para nós, os familiares, os amigos, e para calquera que nos parecese adecuado... Pola contra, non facemos o mesmo co tempo. Ás veces, deixámolo correr mentras somos meros espectadores. Non o disfrutamos polos medos, pola comodidade, pola ignorancia... ata polo egoísmo.
Non é malo de vez en cando observar. Tan só ollar como roda o reloxo nun sopor de silencio e tranquilidade. Iso non é perder tempo. Pero, cando nos plantamos agardando o paso das agullas, o cambio de folla no almanaque, o troco de calendario... Non somos merecedores da vida que nos tocou vivir.
Hai un poema de Mario Benedetti que fala do tempo da maneira máis fermosa. O seu título é "Tiempo sen tiempo".

Preciso tiempo, necesito ese tiempo
tiempo que otros dejan abandonado
porque les sobra o ya non saben
que hacer con él.
Tiempo en blanco
en rojo
en verde
hasta en castaño oscuro
no me importa el color.
cándido tiempo
que yo puedo abrir
y cerrar como una puerta.
Tiempo para mirar un árbol, un farol,
para andar por el filo del descanso,
para pensar qué bien, hoy es invierno,
para morir un poco
y nacer enseguida
y para darme cuenta
y para darme cuerda.
...