Mutismo imposto ... Reto.

Pasei unha boa fin de semana. Xente estupenda, praia, sol... Pero a cousa é que a miña lingua viaxa comigo a onde queira que eu vaia. Polo tanto, de vez en cando teño que escoitar aquilo de que "non te calas nin debaixo da auga".
Normalmente, acostuman a dicirmo máis os homes que as mulleres. E, seguramente será porque sempre manteño un xoguiño de palabras para contrarrestar o seu modo de "atacar"... Mellor non... dirixirse... as féminas.
A cousa é que animada pola idea de demostrarlles aos señores en cuestión que son perfectamente capaz de manterme coa boca pechada durante un bo pouco, propúxenme facer silencio durante 5 horas, nin máis nin menos.
Non é tan complicado, aínda que neste caso a proba viuse agravada polos señores que pasaron toda a cea provocándome amparados no feito de que eu non podía ou non quería romper o prometido.
Pois aguantei... Ata as doce menos cuarto, cando, inconscientemente, pronunciei unha palabra coma resposta a pregunta formulada por unha das mozas. O caso é que despois dese tempo, xa non sabía case falar e doíame a gorxa.
Mais, podía rir. E fixen iso como contestación as provocacións masculinas. E tamén podía usar a mirada... A mirada fala moito.
Remato cun anaco dun poema, vai de "miradas".
Hay miradas que van más allá
que los ojos con que miran
miradas que pueden penetrar
muy dentro de nuestras vidas.

Hay miradas que de verlas nos elevan
a un mundo más allá de la gloria
hay otras que sin decir palabras
son calladas declaraciones de amor.