El libro de la felicidad

Tiven unha fin de semana ben interesante. Unha compra perfecta a un prezo perfecto, visita a unha exposición, obra de teatro, e... entrada nunha librería desas de segunda man, as que de verdade manteñen a esencia da lectura, as que cheiran a libro sobado, adulto, descatalogado... das que por decoración teñen estantes vellos,tintados con letras escritas en calquera lingua do mundo. Lectura para todos, para calquera sexa quen sexa o potencial lector.
Revisando na zona de lectura infantil, atopei unha preciosidade pequeniña. Un libriño cuxo título é "El libro de la Felicidad". Parece unha parvada, pero sentín que aquel contiño que só costaba un euro, estaba alí, pousado de maneira pouco formal sobre os outros, para que eu dese con el e o transportase cara a un novo destino que tiña a meta na miña casa.
Tal vez porque estou na aventura de atopar, non a fecilidade total, senón a escada inferior, coa que xa me conformo apreteino entre as mans e decidín pedir o desexo como alí ben indica. Non pasa nada se non se cumple, pero se algo cambiase, eu tería atopado o meu talismán.
Aínda que o verdadeiro amuleto, estea dentro de mín, e aínda non chegase a ese estante onde está pousado.
Como dí o poema de Invictus: "Soy el capitán de mi alma, el dueño de mi destino"

Xogando coa educación

Cando trocamos a existencia no seo materno, protector e acolledor, pola supervivencia no anaco de terra na que nos tocou vivir, comeza un camiño de sorpresas, ledicias, penas... todo isto cosido co fío da aprendizaxe. Porque cada vez que unha desas e outras emocións recala nas nosas vidas, temos ocasión para aprender. Estes ensinos, sempre son compartidos, pois tanto aprende o que sofre a experiencia, como o que a administra. Entón se pola nosa natureza humana ou de seres vivos, estamos destinados a relacionarnos, deberíamos practicar o proceso da boa educación. Non se trata de ser excesivamente "cursi", aínda que ás veces segundo o momento social, pode ser necesario. Mais se o que está interaccionando con nós, nos adica un sorriso, un por favor, un gracias... calquera momento difícil se tornaría máis sinxelo. Hai moitos críticos coa mocidade á que acusan de non facer uso dos bos modais, e non van de todo desencamiñados. Non obstante, eu mesma tiven ocasión de comprobar como aqueles que esgrimen esa crítica perpetuamente, fan as persoas que tanto denostan uns anxiños mimosos.
Nunha das moitas ocasións que entrei na oficina bancaria coa que traballo, observei que unha das persoas que estaba formando fieira para ser atendida e non contestou o meu saúdo (como sucede case sempre)era unha muller que non ve ningún adxectivo mellor para denominar os mozos e mozas que "maleducados". Así constantemente. Por tanto, cheguei á conclusión de que se ben é certo que unha boa parte da xuventude padece deste mal, non o é menos que tendo eses exemplos, que seguro abundarán en moitas familias e entornos veciñais, hai que chegar ao fondo da cuestión. Cando facemos pé no planeta, comezamos a ser alimentados físicamente, pero tamen precisamos certa variedade intelectual que forma parte do ensino. E esta substancia, precisa para facernos a vida máis levadeira, debe ser proporcionada polos nosos pais, ou no seu defecto por aqueles que se ocupen de manternos nutridos de forma adecuada. Non podemos deixar na man da escola o groso da nosa labor. Porque cando tes un fillo, eres o responsable directo do proxecto ata que este xa pode desenvolverse por sí mesmo. Tentemos pór en práctica unha actitude de estar abertos a aprender e conseguiremos estar preparados para ensinar.

Y hoy, ¿qué?

Los telediarios, las tertulias radiofónicas, los informativos en general...Las conversaciones. Todas y todos sembramos dudas. Que si la corrupción, el aprovechamiento del empresario sobre el trabajador, la violencia machista, la escolar... Entonces observas a tu alrededor y ves a fulanito que conocías de simple trabajador y en la actualidad se da la gran vida. Dice que a costa de su trabajo, pero tú sabes que el esforzarse mucho siempre le ha causado síntomas de alergia. Sigues con detalle el comportamiento de esa adolescente que conociste en el seno de su familia con aparencia de princesa primorosa, y ahora tienes ocasión de comprobar su actitud cuando te has cruzado en su camino y desbordaba ira con otros y otras de su edad. La tendera que humilla a su empleada sin pudor alguno delante de los clientes como tú y te arruína un momento de compra...
La verdad, no es que vayamos lanzando dudas sin ton ni son. Es que la sociedad en general es dudosa. Así que, Carpe Diem, y... ¡Que la duda nos pille confesados.!

O tempo

O capitán imperturbable que dirixe a tropa do tempo, ten decisións pouco afortunadas as máis das veces. É inxusto cando o seu exército de minutos, horas, ou días agariman a persoa que disfruta deses momentos, e el acorda rematar a misión sen máis, para que outros dos seus soldados traïan instantes de dor, soidade ou angustia á mesma xente que ata entón vivía felíz. Iso non é o peor, o máis malo de todo, é que o segundo reemplazo, vai máis debagar e a situación tórnase eterna.
Todos nós tivemos que ser vítimas ou premiados por este ou aquel, pero, tamén somos verdugos. Só un destes, inventaría unha máquina para medir o paso do tempo. E, o tal aparato parece non medir a realidade dos acontecementos de maneira algunha. Se nos atopamos a gusto, parece que o seu ritmo voase, pero se pasamos malas tempadas, fíxanos cada minuto coma se se tratase dun ferro candente. Cousas que tan só os humanos podemos facer e que atentan contra nós mesmos.
A conclusión ven sendo que se atopas un atallo cara a liberdade, a ledicia, a... felicidade, tómao correndo. Pero se te perdeches e che tocou transitar polo camiño máis longo... non mires o reloxo!