A ópera dos tres reás...

Onte estiven... estivemos alí. Apoiando a aqueles actores e actrices que facían piña con Tosar para crear un espectáculo musical moi bo. A obra satisfixo ao público presente. O artista principal, Luís Tosar, estivo aí, dandoo todo. Demostrou unha vez máis a súa valía como actor, aínda que queda bastante claro que non é cantante de musicais. Non importa, porque esa carencia queda suplida polos outros membros do equipo, que fixeron gala de posuir grandes voces, sobre todo, as féminas.
Non sei se o carácter desta obra era adecuado para arrepiarse. Esta é unha palabra que a min me gusta moito. Pero non co uso que lle concede o diccionario galego, que se refire a sensación de que os pelos se che poñan de punta por sensacións de medo ou terror. No galego do meu pobo, usábana para definir o reflectir das emocións(boas ou malas) nos poros da pel, que fai que se che ericen os pelos. Ou sexa, que vale tanto para un roce agarimoso, un disfrute visual ou auditivo, un susto... O caso é que a ópera vale máis de tres reás. Tosar tivo o seu momento de lucimento expreso cando pudo reivindicar o poder do diñeiro sobre as persoas e os seus conflictos propios.
Sentadas ao noso lado, as enchidas de emoción nai e avoa dun dos músicos, noivo a súa vez dunha das actrices e estupenda cantante... Que riquiñas!
Valeron a pena as case tres horas de espectáculo. Isto é o bo facer dos galegos. O mérito tamén para Quico Cadabal. A vida mesma contada en galego e cantada tamén en galego.
A continuación deixovos unha estrofa dun dos temas titulado "A Balada da boa vida":

Hai xente espiritual que escolle antes
mercar un libro que comer as papas.
vivir nunha choupana chea de ratas.
A min todo iso quítamo de diante!
A vida simple para quen a quixer
Porque(aquí entre nós) para min non é.
E podo asegurarlles que ninguén
Por moi santo que sexa a vai querer
A LIBERDADE? QUE IMPORTANCIA TEN?
SE TES FARTURA, SI QUE VIVES BEN.

En fin, os que me coñecen saben o que penso, os que me critican que se divirtan, os que me queren respeitan o meu corazón, e os que estén de acordo... Serei estúpida?

Identidades.

Estamos acudindo ás despedidas das súas señorías no Senado e no Congreso pola proximidade das Eleccións Xerais. Encontro de sentimentos, de hipocresías, de farsas, de dedicación, de menos dedicación... De Identidades.
Eses lugares deben de ser iso, xuntanza de patrimonios humanos diversos que se toleran, se respetan, pero non se mesturan. Para así conservar cada un a súa propia esencia.
Lémbrome dun poema de Federico García Lorca, precioso, onde define a cada un dos cidadáns que compoñen o puzzle de España, considerando a súa orixe. Non sei se estou totalmente de acordo coa descripción que corresponde aos galegos... pero non vai desencamiñado, aínda que eu sinto que faltan un par de versos para completar a nosa identidade de pobo... poderíase engadir algo así coma "que observan calladitos, hasta que les lastiman el alma"... Un dicir.

Asturianos de braveza,
vascos de piedra blindada,
valencianos de alegría y
castellanos de alma
labrados como la tierra
y airosos como las alas.
Andaluces de relámpagos
nacidos entre guitarras,
y forjados en los yunques
torrenciales de las lágrimas;
extremeños de centeno,
gallegos de lluvia y calma;
catalanes de firmeza,
aragoneses de casta.
Murcianos de dinamita,
frutalmente propagada;
leoneses, navarros, dueños
del hambre, el sudor y el hacha,
reyes de la minería,
señores de la labranza,
hombres que entre raíces,
como raíces gallardas
vais de la vida a la muerte,
vais de la nada a la nada.
Yugos os quieren poner
gente de la hierba mala,
yugos que habéis de dejar
rotos sobre sus espaldas.

Reflexionemos sobre o que nos pareza a cada un de nós...

O que busca...

O que busca a verdade corre o risco de atopala. E, as veces, non é amable. Mais, eu penso que nada está perdido se un ten a coraxe de proclamar que todo está perdido e faise preciso comezar de novo. A cousa consiste en que se a vida é inxusta contigo, ti non sexas inxusto con ela. O lema, que non loites para vivir, vive para disfrutar da túa circunstancia. Calquera que che tocase en sorte. Mira cara atrás, sempre haberá outras peores.
Cando tés a sensación de estar derrotado, observa que a derrota ten unha dignidade que a victoria non coñece.
Agora, se non posúes ningún pensamento interesante que transmitirme, non fales. Faino só se podes mellorar o silencio... Seguro que na maioría dos casos pódese mellorar.
E, na fin do camiño... agárdanos a morte. A morte non é máis ca unha vida vivida. En troques, a vida é unha morte que ven...
Agardo que entendas o que escribo... Se non podes facelo... usa o teu silencio...

DESIDERATA

Escucha entonces la sabiduría del sabio:

“Camina plácidamente entre el ruido y las prisas,

y recuerda que la paz puede encontrarse en el silencio.

Mantén buenas relaciones con todos en tanto te sea posible, pero sin transigir.

Di tu verdad tranquila y claramente;

Y escucha a los demás,

incluso al torpe y al ignorante.

Ellos también tienen su historia.

Evita las personas ruidosas y agresivas,

pues son vejaciones para el espíritu.

Si te comparas con los demás,

puedes volverte vanidoso y amargado

porque siempre habrá personas más grandes o más pequeñas que tú.

Disfruta de tus logros, así como de tus planes.

Interésate en tu propia carrera,

por muy humilde que sea;

es un verdadero tesoro en las cambiantes visicitudes del tiempo.

Sé cauto en tus negocios,

porque el mundo está lleno de engaños.

Pero no por esto te ciegues a la virtud que puedas encontrar;

mucha gente lucha por altos ideales

y en todas partes la vida está llena de heroísmo.

Sé tu mismo.

Especialmente no finjas afectos.

Tampoco seas cínico respecto al amor,

porque frente a toda aridez y desencanto,

el amor es tan perenne como la hierba.

Acepta con cariño el consejo de los años,

renunciando con elegancia a las cosas de juventud.

Nutre la fuerza de tu espíritu para que te proteja en la inesperada desgracia,

pero no te angusties con fantasías.

Muchos temores nacen de la fatiga y la soledad.

Más allá de una sana disciplina,

sé amable contigo mismo.

Eres una criatura del universo,

al igual que los árboles y las estrellas;

tienes derecho a estar aquí.

Y, te resulte o no evidente,

sin duda el universo se desenvuelve como debe.

Por lo tanto, mantente en paz con Dios,

de cualquier modo que Le concibas,

y cualesquiera sean tus trabajos y aspiraciones,

mantente en paz con tu alma

en la ruidosa confusión de la vida.

Aún con todas sus farsas, cargas y sueños rotos,

éste sigue siendo un hermoso mundo.

Ten cuidado y esfuérzate en ser feliz”.


Esta composición descubrina un día pendurada na parede dun fogar calquera. A palabra DESIDERATA procede do latín e significa: "un conxunto de cousas que se botan de menos e se desexan"... En cada un de nós hai unha desiderata, aínda que non estexa pendurada da parede...

Freddy... inesquecible.

De seguir con vida, esta lenda do Rock cumpliría 65 anos. Este home que naceu en Tanzania no ano 1946, un 5 de setembro baixo o nome de Farrokh Bulsara, deixou unha pegada imborrable no mundo da música, da estética e marcou unha época coa súa peculiar forma de vivir.
Seguro que a mestura de culturas que compuxo a súa existencia, tivo que ver no desenvolvemento dun persoaxe nada común. Excelente profesional, excelente enfiador de sentimentos con notas musicais. Valente na maneira de participar do momento que lle tocou disfrutar, e, tamén sufrir.
O seu pasamento, tivo lugar no ano 1991, vítima dunha neumonía que se lle complicou coa sida que contraera. Un día antes fixera público que padecía a maldita enfermidade.
Xerou controversia pola súa orientación sexual,por ocultar que padecía sida, mal que viña sufrindo facía sete anos antes do seu falecemento... Mais, ás veces, cando os espíritos libres se mesturan coa arte a nivel comercial, xorden estes conflictos.
O seu grupo tamén foi moi criticado cando actuaron en Sudáfrica, cuxo goberno mantiña o apartheid...
Pero eu penso que foi consecuente coa súa filosofía de vida. Podes ser "normal" e adicarte a observar a outros que son "especiais" por saírse da norma de vez en cando, ou ser "especial" e pensar que os "normais" pasarán intres moi entretidos a túa conta.
Gracias, Freddy, polos marabillosos momentos.

Falando de intimidade...

Isto ven a propósito do rebumbio xurdido despois de que visen a luz unhas fotos do bailarín Antonio Canales en actitudes... que eu defino como íntimas. Si, aínda que sexa nun lugar público. Pero a intimidade non sempre ten que ver coa ocultación, ou a soidade. O diccionario da RAG, define a palabra "íntimo" da seguinte maneira: "Que existe no máis profundo e interno dunha persoa". Non confirma en ningún momento que os feitos deban levarse a cabo nun ou noutro sitio.
Polo tanto, non vexo o por que de certas reaccións. Non sabemos se había xente arredor, non sabemos en que lugar da praia estaban eses homes... Mais coñecemos que un fotógrafo armado cunha cámara irrumpiu na intimidade de dúas persoas. E malia que eu non son das que adoptaría un actitude semellante en público, é ben certo que esceas similares teñen lugar tódolos días en moitos lugares abertos. Ou é que se se producen entre home e muller non teñen o mesmo impacto?
Como queira que sexa... "Que falen de min, aínda que sexa mal"... Non o digo eu, que o dixo Oscar Wilde. Pero eu estou tan ocupada querendo aos que me queren, que non teño tempo para odiar aos que me odian.
Remato cunha frase... perfecta: "Non se pode separar a paz da liberdade, porque ninguén pode estar en paz con si mesmo senón é libre". Démoslle vía libre as expresións de amor, que as guerras xa se fan notar soíñas... Bicos.