En honor a...

En honor al Sr. Delibes, hoy este blog está confeccionado con palabras de la lengua castellana. Porque, creo que a todos los que nos gusta jugar con las palabras y vestir textos con las más bonitas, se lo debemos. Yo, particularmente, he disfrutado cuando teniendo entre mis manos "Cinco horas con Mario", imaginaba el escenario, que, poco después, tendría la suerte de comparar, observándolo interpretado por la gran Lola Herrera. Y, qué decir de las confesiones de El Mochuelo. También he convertido mi tiempo en horas de lectura, gracias a "Las Ratas", "La sombra del ciprés es alargada", o "La hoja roja". Son algunos de los títulos de los que he podido alimentarme literariamente, digerirlos con ligereza y crecer a su cuenta. Él ha tenido el mayor trabajo, pero también la más grande de las fortunas. Él ha podido dirigir su economía a cuenta de las letras, de las letras del corazón, y escritas con el corazón. Cuando te apasiona este trabajo, vivir de él es un lujo. Trabajar en él, un gran esfuerzo. En esta ocasión, el caminante ya no volverá a pisar este camino, pero, lo ha dejado suficientemente holgado, tanto, que nos permitirá a otros caminar por sus aceras.

Desprezo

Algunha desas cancións románticas incluía a palabra indiferenza, definindo o termo como a peor das maneiras de castigar ao próximo. Outros compárana co desprezo. Eu penso que non. Non teñen nada en común. Coa indiferenza, un só deixa de manifestarse cara o outro, en todas as circunstancias posibles. Pero, o desprezo, é outra cousa. A través del pódese insultar, menosprezar, etc. Por exemplo, seguro que cando te refires aos galegos, acompañando o xentilicio coa palabra "peyorativo", non expresas síntomas de indifernza, pero sí que irradias desprezo. Porque o feito de nomearnos nunha conversa e facer unha comparación tan casual é de todo inapropiado. Mais, o peor, é cando a persoa en concreto segue subida no balancín da arrogancia para continuar apabullando a aqueles que se deron conta dese suceso de mal gusto. Eu síntome maltratada como nativa do país galego. Eu síntome disgustada pola falla de sensibilidade dunha muller determinada. Eu síntome triste como ciudadana española por ter que sufrir alguns membros da clase política. Eu son galega, síntome galega antes ca outra cousa. Sempre sei se subo ou baixo. Cando calo é porque convén facelo. Cando berro e porque xa estou farta dalgunha xente. Coma esa muller, a cal non desprezo, pero pola que mostro e mostrarei unha indiferenza total. Seguro que é o mellor dos castigos. Ata o punto de non pronunciar nin o seu nome.

Descoñezo

Descoñezo se neste momento podo contar cousas coherentes. Pero,como son as cousas coherentes? Parece que son aquelas que contentan a todas as persoas, pero entón, so me poderei comunicar con aquela xente que desexe recibir información dese tipo... Que cousas! No día de hoxe pareceume observar unhas cantas incoherencias, por exemplo,a un grupo divagar sobre algún individuo adxudicándolle o adxectivo de "tocahuevos", mentras se defendía terriblemente a outros que, ata fai pouco eran causa de innumerables problemas. Pero, agora, acadan o nivel de corrección total. Escoitei a un membro dunha asociación de nome galego acusar a alguen de irrumpir con excesivos galleguismos nun lugar determinado. Observei a unha fruteira venderlle unha froita case inservible a unha clienta de toda a vida sen deixar de loar a mercancía. Tamén me sorprendín eu mesma montando un negocio imaxinario, cunha empregada que nin sequera sei se me convencería de darse o caso. Claro que cada vez que me autoanalizo, penso que non nacín no lugar adecuado a miña maneira de pensar, que non tiven uns pais que soubesen incentivarme, que errei o camiño, o primeiro traballo, o traballo actual, algunha xente coa que tomo o café... so algunha. Pero que a vida merece a pena, é non hai que resignarse ante ela, senon vivila...