Luscofusco

Quixen pendurar unha chave nunha cadea de ouro, ou de prata, ou de palabras...
Palabras que desprenden recendo a mar, a verde, a xente que non sabe se sube ou baixa, pero que ten a sabedoría que espallaron as meigas pola súa terra. Por iso, comecei cun trasno que se manifestou a través dun espeso neboeiro no luscofusco. Cando desapareceu o manto neboento, escintilou un vagalume que tiña moita amizade cunha bolboreta. Aquel lucecú relucía coma unha buxía na escuridade da noite. A lúa capitaneaba o ceo co seu traxe invisible feito por un alfaiate de Rianxo. Mais aló, na fiestra da fraga, os carballos e os castiñeiros queixábanse cheos de fiumes porque non podían ofrecer aos camiñantes o alimento que lles proporcionaban as cerdeiras, as figueiras, as laranxeiras... Pero chegou o amencer e con el o primeiro lóstrego do sol que comenzaba a espertar daquel soño fermoso. Case podo pendurar a chave, acaso remate de seguido se engado bicos, conxuros, saraibas, saudades, morriñas, anduriñas, meniños, raíñas, píntegas, xoias, xuramentos... xuramentos de non esquecer a chave en ningún lugar.